niedziela, 11 września 2011

Sd.Kfz. 250/3 „Greif”


Sd.Kfz. 250/3 „Greif”

Pomyślne próby ze średnim transporterem sprawiły, że dowództwo Wehrmachtu postanowiło zamówić lżejszy i mniejszy transporter z przeznaczeniem dla jednostek rozpoznawczych. Wykorzystano istniejące już podwozie półgąsienicowego ciągnika artyleryjskiego firmy Demag. Nowy pojazd okazał się być konstrukcją nad wyraz udaną. Miał doskonałe parametry trakcyjne. Początkowo miał być przeznaczony dla pododdziałów rozpoznawczych.

Nakajima Ki-44-IIc”Shoki”


Nakajima Ki-44-IIc ”Shoki”


Pierwszy japoński myśliwiec przechwytujący powstawał niemal równocześnie z projektem samolotu Ki-43 'Hayabusa' (Oscar). W odróżnieniu jednak od Hayabusy gdzie zgodnie z japońską doktryną główny nacisk położony był na zwrotność samolotu, projekt Shoki był jak na japońskie warunki rewolucyjny Po raz pierwszy w założeniach projektowych nowego myśliwca nie pojawiło się słowo 'zwrotność".

Krążownik HMS Ajax


Krążownik HMS Ajax


HMS Ajax to jeden z pięciu okrętów klasy Leander budowanych w latach 1930-1935. Pozostałe to: Leander, Achilles, Orion i Neptune. Okręty te były bardzo udaną klasą. Przy swojej małej wyporności miały dużą prędkość (ponad 32 w), dość silne uzbrojenie, oraz duży zasięg pływania. Wszystkie pięć jednostek brało bardzo aktywny udział w czasie II wojny światowej. Wielokrotnie modernizowane przetrwały całą wojnę, za wyjątkiem Neptune, który wszedł na minę koło Trypolisu i zatonął.

Pancernik USS Arizona


Pancernik USS Arizona

W 1914 roku konstruktorzy amerykańscy zaprojektowali 2 pancerniki które miały nosić nazwy „Pensylwania" (BB-38) i "North Carolina" (BB-39). Były one efektem narastającej rywalizacji z Japonią, która w tym okresie wprowadziła do służby 4 krążowniki liniowe typu "Kongo" i pancernik "Fuso"- (drugi "Yamashiro" był na ukończeniu). Konstruktorzy okrętów zakładali dużą autonomiczność potrzebną na rozległych przestrzeniach Pacyfiku. Wkrótce po położeniu stępki nazwę drugiego okrętu zmieniono na "Arizona" (BB-39). Budowę "Arizony" powierzono stoczni New York Navy Yard, Brooklyn - w Nowym Yorku. Stępkę położono 16 marca 1914 roku, a wodowanie nastąpiło 19 czerwca 1915roku. Matką chrzestną okrętu była Pani Esther Ross.

sobota, 10 września 2011

Messerschmitt Me 109G-6 Gustaw


Messerschmitt Me 109G-6 Gustaw

Samolot myśliwski Messerschmitt Me 109 niewątpliwie należał do jednych z najbardziej znanych samolotów drugiej wojny światowej. Używany nieprzerwanie od początku do końca wojny stał się jednym z symboli niemieckiej Luftwaffe. Historia tego nieszablonowego samolotu sięga 1934 roku. W rozgrywanym wówczas IV międzynarodowym turnieju samolotów turystycznych (Challenge) w Warszawie Niemcy zaprezentowali oryginalny samolot zawodniczy Me 108. Była to nowoczesna konstrukcja, w której zastosowano szereg nowości technicznych i technologicznych.

Heinrich Müller

Heinrich Müller

Heinrich Müller, urodzony 28 kwietnia 1900 roku numer legitymacji NSDAP 4 583 199. numer legitymacji SS 107 043, ostatni stopień SS-Gruppenführer i generał policji. Przed dojściem Hitlera do władzy był funkcjonariuszem monachijskiej dyrekcji policji, z jednakową sumiennością ścigając zarówno członków KPD (Komunistycznej Partii Niemiec), jak i nazistów.

Josef Meisinger

Josef Meisinger

Josef Meisinger, urodzony 14 września 1899 roku, numer legitymacji SS 36 134, ostami stopień SS Standartenführer i pułkownik policji. Meisinger, który przed dojściem Hitlera do władzy był wtyczką SD w monachijskiej policji, mimo kompromitacji w aferze Fritscha wypłynął później na terenie okupowanej Polski. W 1939 roku zastępca dowódcy IV grupy operacyjnej (Einsatzgruppe) hitlerowskiej policji bezpieczeństwa przy 8 armii niemieckiej, następnie mianowany szefem Służby Bezpieczeństwa w Warszawie. Na tym stanowisku wyróżnił się zbrodniczą gorliwością organizując masowe aresztowania i rozstrzeliwanie polskich patriotów.

Artur Nebe

Artur Nebe

Artur Nebe, urodzony 12 listopada 1894 roku nr legitymacji SS 280 152, ostatni stopień SS Gruppenführer i generał-porucznik policji. Od 1921 roku funkcjonariusz policji kryminalnej w Prusach. Jeszcze przed 1933 roku był informatorem partii hitlerowskiej, za co po przejęciu władzy przez Hitlera, otrzymał kierownicze stanowisko w berlińskiej gestapo. W 1936 roku został zastępcą kierownika Policji Kryminalnej w Głównym Urzędzie Bezpieczeństwa, zaś po utworzeniu RSHA szefem V Urzędu tej instytucji, któremu podlegała Policja Kryminalna.

Herbert Mehlhorn

Herbert Mehlhorn 

Herbert Mehlhorn dr praw, urodzony 24 marca 1903 roku, nr legitymacji SS 36 054, ostami stopień SS-Oberführer. W 1932 roku był adwokatem w Chemnitz oraz konfidentem SD i SA. Od 1933 roku etatowy pracownik SD i zastępca szefa Tajnej Policji Politycznej w Saksonii. Od 1935 kierował jednym z wydziałów w Głównym Urzędzie SD. Od 1937 roku, w stopniu Standartenführera, był szefem nadzoru służbowego Głównego Urzędu SD i równocześnie wyższym funkcjonariuszem gestapo. Po odmowie bezpośredniego udziału w prowokacjach granicznych Heydrich przesunął Mehlhorna na niższe stanowisko administracyjne. Po 1945 roku mieszkał w RFN.

Einsatzgruppen

Einsatzgruppen

Grupy operacyjne policji bezpieczeństwa Einsatzgruppen, składające się z funkcjonariuszy SD, gestapo oraz Waffen SS i Ordnungspolizei (policji porządkowej), po raz pierwszy były przygotowywane do działania w czasie tzw. kryzysu sudeckiego na jesieni 1938 roku. Ówczesny rozwój wydarzeń spowodował jednak, że nie zostały użyte. Nastąpiło to natomiast w 1939 roku w czasie wojny z Polską.

Horia Sima

Horia Sima

Horia Sima był w Rumunii przywódcą skrajnie faszystowskiej organizacji „Żelazna Gwardia". Po detronizacji Karola II i ustanowieniu dyktatury wojskowej Antonescu doszło między Antonescu a Horią Simą do wymuszonego przez Niemców kompromisu, zgodnie z którym pierwszy został „szefem państwa" (przy nominalnym panowaniu młodego króla Michała), drugi zaś premierem. Kompromis ten przetrwał jednak jedynie do stycznia 1941 roku, kiedy to bojówki „Żelaznej Gwardii" usiłowały doprowadzić do kolejnego przewrotu.

Karl Wolff

SS-Obergruppenführer Karl Wolff

SS-Obergruppenführer Karl Wolff, urodzony 13 maja 1900 roku, nr legitymacji SS 14 235,
był szefem Osobistego Sztabu Reichsführera SS i ulubieńcem Himmlera, który nazwał go zdrobniale „Wilczkiem" (Wölffchen) od nazwiska Wolff, tzn. Wilk. W końcu 1943 roku Wolff mianowany został dowódcą SS i policji w okupowanych północnych Włoszech. W końcowym okresie wojny, z upoważnienia Himmlera,

Ernst Röhm

Ernst Röhm 

Ernst Röhm był szefem sztabu bojówek partii hitlerowskiej SA, którymi nominalnie dowodził sam Hitler. W 1934 r. SA osiągnęły liczebność 4 milionów zorganizowanych, umundurowanych i w większości uzbrojonych SA-manów. Po objęciu władzy przez NSDAP pseudoradykalne hasła głoszone przez SA, wysuwane w szeregach tej organizacji żądanie „drugiej rewolucji"


Zamach na Heydricha

Zamach na Heydricha

Zamachu dokonali spadochroniarze czechosłowackich sił zbrojnych w Wielkiej Brytanii (z grupy „Anthropoid"), zrzuceni na teren Czech pod koniec grudnia 1941 roku i w końcu marca 1942 roku. 27 maja 1942 roku na przedmieściu Pragi, zwanym Kobylisy, znalazło się zterech ludzi: Józef Valćik i Jaroslav Smarž, którzy prowadzili obserwację i sygnalizować mieli zbliżanie się wozu Heydricha, oraz Jan Kubiš i Józef Gabčik bezpośredni wykonawcy zamachu.

sobota, 20 sierpnia 2011

Samolot myśliwski PZL P-11c


Samolot myśliwski PZL P-11c

Samolot ten powstał na zamówienia Departamentu Aeronautyki Ministerstwa Spraw Wojskowych, które zażądało zbudowania maszyny pościgowej o lepszych osiągach od
PZL P-7a. Pierwszy prototyp PZL P-11/I oblatano w sierpniu 1931 roku. Był on napędzany silnikiem Jupiter VII 9 Asb bez osłon, a później z wąskim pierścieniem Townenda i owiewkami za cylindrami. Prototyp zademonstrowano w grudniu 1931 roku w Rumunii, a potem w Turcji, gdzie na Konkursie Samolotów Myśliwskich w Istambule zdystansował samoloty Curtiss, Smolik 31 i Dewoitine 53.

Samolot bombowy PZL-37B Łoś


Samolot bombowy PZL-37B Łoś


W 1934 roku podjęto decyzję wyposażenia polskiego lotnictwa wojskowego w nowoczesne dwusilnikowe samoloty bombowe. Wiosną 1934 roku projekt takiego samolotu o konstrukcji całkowicie metalowej i prędkości lotu ok. 400 km/h opracował Inż. Jerzy Dąbrowski. Prototyp oblatał w ostatnich dniach czerwca 1936 roku J. Widawski na lotnisku Okęcie. Podczas prób zauważono m.in. drgania tyłu kadłuba, małą skuteczność sterów i grzanie się silników.

Wodnosamolot Lublin R-XIII ter


Wodnosamolot Lublin R-XIII ter


W dniu 5 maja 1933 roku Morski Dywizjon lotniczy zamówił 10 egzemplarzy samolotu R-XIII ter/ hydro na pływakach metalowych Short i 5 kompletów wymiennych podwozi kołowych i jednego metalowego śmigła. Wodnosamoloty te były odpowiednikiem wersji lądowej R-XIIID. Dostarczano je sukcesywnie do połowy 1934 roku. W tym samym czasie 23 maja 1934 roku sporządzono nową urnowe na dostawę 6 wodnosamolotów w wersji R-XIIIG/ hydro. Wersja ta tylko nieznacznie różniła się od wersji R-XIII ter/hydro.

środa, 10 sierpnia 2011

Dywersja w obcych mundurach

wikipedia admirał Canaris

Dywersja w obcych mundurach

Bieg wojennych wydarzeń sprawił, że walczyli z nimi żołnierze 2 armii Wojska Polskiego. Do nawiązania kontaktu bojowego doszło nad Nysą, a potem było Niesky i Budziszyn, rejony zażartych zmagań, które zakończyły się prawie całkowitym rozgromieniem tej elitarnej dywizji. Z jej nazwą „Brandenburg" łączy się niejeden akt dywersji i terroru, rzuca wiele światła na kulisy działań Abwehry, także i w Polsce na krótko przed wybuchem wojny i już w dniach hitlerowskiej agresji.

Operacja Pastorius

źródło:wikipedia

Operacja Pastorius

Szpiegowsko-dywersyjna działalność Abwehry nie ograniczała się tylko do krajów europejskich, sięgała również do Afryki i na drugą półkulę, nie wyłączając obszaru Stanów Zjednoczonych. Mechanizm tych poczynań ujawniono wkrótce po wojnie, między innymi w zeznaniach generała Hansa Piekenbrocka, szefa wywiadu Abwehry w latach 1938-1943, który odpowiadał przed Wojskowym Trybunałem w Moskwie, obciążony winą za aktywny współudział w przygotowaniu agresji przeciwko Związkowi Radzieckiemu.

Największy radziecki bombowiec Pe-8


Największy radziecki bombowiec Pe-8


Prototyp tego samolotu, opracowano w 1936 rodu w biurze konstrukcyjnym gen. Andreja Nikołajewicza Tupolewa, początkowo był on oznaczony symbolem TB-7 (ANT-42). W 1942 roku został on zmodyfikowany i otrzymał nazwę Pe-8, dla uczczenia zmarłego w tym samym roku inż. Petlakowa, pod którego kierunkiem udoskonalono ten typ.

Samolot szkolno-treningowy UT-2


Samolot szkolno-treningowy UT-2


Zbudowany w ZSRR w drugiej połowie lat trzydziestych samolot szkolno-treningowy UT-2 miał kilka odmian i wersji specjalnych. Pierwszą z nich była trzymiejscowa odmiana turystyczna AIR-11, zbudowana w końcu 1936 roku w jednym egzemplarzu z powodu braku odpowiedniego silnika. AIR-11 był napędzany silnikiem Gipsy Major o mocy 88 kW (120 KM) i wyposażony w zakrytą kabinę. Na samolocie tym latał m.in. konstruktor S. Iljuszyn z Moskwy do wytwórni swych samolotów.

niedziela, 7 sierpnia 2011

Grupa Wisła nadaje z jaskini wroga

Grupa Wisła nadaje z jaskini wroga

Sceneria jak w poprzednim locie: desantowa „litka", mrok rozjaśniony bukietami pękających w pobliżu pocisków, tu i ówdzie smugi reflektorów rozbieganych po zachmurzonym niebie i wreszcie rejon skoku. W dole plamka jeziora Müritz na tle lasów Meklemburgii. Pilot wykonuje krąg, zmniejsza prędkość, wchodzi na prostą. Mrugająca rubinem lampka sygnalizuje, że to już...

Skoczyli w piątkę. Porucznik Kazimierz Geliszak, dowódca grupy, jako ostatni, żeby wzrokiem objąć miejsce lądowania podwładnych i spadochronów bagażowych. W pamięci utkwiła mu płaszczyzna bieli z pierwszego desantu na tyłach Niemców. Śnieg i przenikliwy mróz z lodem bijącym w twarz. Teraz krajobraz zmienił barwę, jest cieplej, w powietrzu czuje się oddech wczesnej wiosny. Nic dziwnego, to już 4 kwietnia 1945 roku, bliski finał wojny.

Na tropie broni V cz.1

źródło: wikipedia

Na tropie broni V cz.1

Przysłowie powiada, że tonący chwyta się brzytwy, taką „brzytwą" stała się dla Niemców między innymi „broń odwetowa", określana symbolem „V" od propagandowej nazwy Vergeltungswaffen. Zastosowali ją po raz pierwszy w połowie 1944 roku, kiedy już rzeczywiście III Rzesza przypominała tonącą tratwę. Dla podtrzymania woli oporu i złudnych nadziei w obiegu znalazła się druga nazwa, Wunderwaffe, czyli „cudowna broń", wymyślona przez samego Goebbelsa, który jeszcze liczył, że zagadkową i obiecującą magią słów trafi do mentalności hitlerowców jako nieomylny zwiastun jakiegoś przełomu. Co zatem kryło się za złowieszczym „V"? Jakim atutem wróg usiłował odwrócić bieg wydarzeń i zaskoczyć aliantów? Czy wreszcie choć w części powiodła się ta próba?

Zamach na Ciężką Wodę

Zamach na Ciężką Wodę

Pod koniec marca 1942 roku agent głębokiego wywiadu w Oslo drogą radiową zameldował, że Niemcy zamierzają zwiększyć produkcję „ciężkiej wody" w wytwórni Norsk Hydro. Meldunek potraktowano z najwyższą uwagą, ponieważ mógł mieć bezpośredni związek z podejmowanymi wówczas próbami rozszczepienia atomu uranu. Z zachowaniem ścisłej tajemnicy pracowali nad tym naukowcy w Stanach Zjednoczonych i jak wynikało z innych meldunków, wtedy jeszcze niezbyt dokładnych podobne badania prowadzili także Niemcy. W finalnym zamyśle zmierzano do zaprojektowania najnowszej generacji niszczycielskiej broni o niezwykłej sile rażenia. Eksperci z wywiadu wojskowego, znając ten niesłychanie złożony problem w ujęciu teoretycznym, nie oczekiwali wprawdzie jakichś zaskakujących niespodzianek ze strony wroga, ale nie mogli też zajmować pozycji biernych obserwatorów.

Samolot myśliwski Defiant Mk.I


Samolot myśliwski Defiant Mk.I


W połowie lat trzydziestych dowództwo RAF zdecydowało się na zamówienie dwu miejscowego samolotu myśliwskiego bez uzbrojenia stałego, ale z silnym uzbrojeniem w postaci sprzężonych karabinów maszynowych w wieży obrotowej obracanej o 360 st. Tak uzbrojony samolot, według koncepcji ekspertów, nadawałby się do atakowania bombowców nieprzyjaciela od spodu, czyli w miejsce najsłabiej bronione. Zbudowania takiego samolotu podjęła się wytwórnia Boulton Paul, produkująca wieże obrotowe z uzbrojeniem dla bombowców.

sobota, 30 lipca 2011

Zdobycie Tallina przez Niemców w 1941 roku

Zdobycie Tallina przez Niemców w 1941 roku

W dniu 28 sierpnia 1941 roku Tallin główna baza floty radzieckiej na Bałtyku od 1940 roku, po zaciekłych walkach, prowadzonych od połowy lipca 1941 roku, został zdobyty przez wojska hitlerowskie. Wcześniej uratowano z niego co cenniejsze urządzenia z zakładów przemysłowych, baseny portowe zaś blokowano specjalnie zatopionymi jednostkami, a nawet wagonami kolejowymi oraz zaminowano. W ramach ewakuacji większość transportowców i okrętów bojowych opuściła port, częściowo załadowana także ludźmi i cenniejszymi materiałami.

Pierwszy wypad Scharnhorsta i Gneisenau


Pierwszy wypad Scharnhorsta i Gneisenau

W dniu 22 stycznia 1941 roku niemieckie okręty liniowe „Scharnhorst” i „Gneisenau” wyruszyły na Atlantyk do działań krążowniczych przeciwko żegludze alianckiej. Po raz pierwszy próbowały się tam przedostać już 28 grudnia 1940 roku lecz zawróciły po kilku dniach do bazy. Tym razem ominęły brytyjskie okręty patrolowe i operowały na Atlantyku do 22 marca 1941 roku. Z pierwszym konwojem alianckim zetknęły się 8 lutego, ale ponieważ osłaniał go okręt liniowy „Ramillies", dowódca zespołu wiceadmirał G. Lűtjens, nie chcąc wdawać się w walkę, zrezygnował z ataków na transportowce. 22 lutego zatopiły 5 samotnie podążających statków, a w następnych dniach dalszych 17.

poniedziałek, 4 lipca 2011

Budowa umocnień na zachodniej granicy Rosji

Budowa umocnień na zachodniej granicy Rosji

Zagrożenie ze strony Niemiec spowodowało rozpoczęcie w rejonie nadgranicznym, zakrojonych na szeroką skalę prac fortyfikacyjnych, by zabezpieczyć zachodnią granicę ZSRS. W związku z tym, że dotychczasowe działania wojenne wykazały małą skuteczność wybudowanych w Europie umocnień. Główny Zarząd Wojskowo-Inżynieryjny Armii Czerwonej opracował własny system budowy rejonów umocnionych. Ich zadaniem miało być niszczenie przeciwnika ogniem jeszcze przed przednim brzegiem głównego pasa obrony, w przypadku wbicia się weń nieprzyjaciela klinem, wojska mogły go stąd wyprzeć zorganizowanym ze skrzydła przeciwuderzeniem. Poza tym rejony umocnione miały osłaniać ważniejsze kierunki operacyjne i tworzyć rubieże obronne dla rozwijających się do działań wojsk.

niedziela, 3 lipca 2011

Operacja Halberd

źródło:wikipedia ORP Piorun

Operacja Halberd

W dniu 17 września 1941 roku na Atlantyk wypłynął z ujścia Clyde konwój o kryptonimie WS-11X, liczący dziewięć transportowców z zaopatrzeniem dla Malty. Wysłany po dłuższej przerwie konwój miał silną osłonę, złożoną z zespołu pod dowództwem wiceadmirała Curteisa w składzie : pancernik „Prince of Wales”, 4 lekkie krążowniki i 4 pomocnicze oraz 12 niszczycieli, wśród których znajdowały się także dwa polskie niszczyciele ORP „Garland” oraz ORP „Piorun”.

sobota, 2 lipca 2011

Podsumowanie działań morskich w 1939 roku

źródło:wikipedia ORP Wicher

Podsumowanie działań morskich w 1939 roku

Podczas czterech pierwszych miesiącach wojny na morzach w 1939 roku stroną atakującą i narzucającą sposób, czas i miejsce walki na morzach europejskich i na Oceanie Atlantyckim niespodziewanie okazała się strona niemiecka, która była znacznie słabsza od połączonych sił alianckich. Flota brytyjska zgodnie ze swoją strategią, prowadziła działania obronne, tak aby zapewnić bezpieczeństwo własnej żeglugi handlowej i tras zaopatrzeniowych na morzach, od których istnienia brytyjska gospodarka była uzależniona. Drugim filarem strategii brytyjskiej marynarki było blokowanie niemieckich wybrzeży, tak aby niemieckie okręty nie mogły wpłynąć na pełne morze. To zadanie też nie zostało w pełni wykonane.

Rajd na Scapa Flow

źródło:wikipedia

Rajd na Scapa Flow

Do silnie bronionej brytyjskiej bazy Scapa Flow, w której zazwyczaj stacjonowały siły główne angielskiej floty, wdarł się w dniu 14 października 1939 roku niemiecki okręt podwodny U-47 pod dowództwem kpt. G. Priena. Akcja ta stanowiła właściwie większą operację. Niemcy przygotowywali się do niej staranie od dłuższego czasu, uwzględniając szczególnie warunki hydrometeorologiczne i w zależności od nich ustalając jej termin.

W czasie przygotowań do akcji dużym problemem okazało się sprowokowanie okrętów floty brytyjskiej do pozostania w bazie Scapa Flow na Orkadach, tak aby w dniu ataku w porcie przebywała jak największa liczba okrętów angielskich. W tym celu postanowiono wysłać na Morze Północne dość silnego zespołu okrętów floty nadwodnej. Zespół ten składał się z następujących okrętów: okręt liniowy „Gneisenau”, lekki krążownik „Emden” i dziewięciu niszczycieli i pod dowództwem admirała H. Boehma 8 października 1939 roku wyruszył niemal ostentacyjnie pod wybrzeża Norwegii.

środa, 29 czerwca 2011

U-booty u południowych wybrzeży Afryki

źródło:wikipedia

U-booty u południowych wybrzeży Afryki

W dniu 7 październik a 1942 roku na wody w rejonie Kapsztadu i pod południowe wybrzeża Afryki przybyło pięć pierwszych niemieckich okrętów podwodnych. Jeden z nich U-179, został zatopiony 8 października przez brytyjski niszczyciel „Active”, ale pozostałe osiągnęły znaczne sukcesy, topiąc kolejno w dniach 9-10 października 3 duże transportowce wojska: „Oronsay”, „Orcades” i „Duchess of Atholl”.

Nieudany desant w Tobruku

Nieudany desant w Tobruku

W dniu 13 września 1942 roku alianci przeprowadzili nieudany desant w Tobruku. Desant postanowiono wysadzić  w celu odciążenia brytyjskich wojsk pod El-Alamein, na które nacierały wojska niemieckie gen. Rommla, dowództwo Brytyjskie zdecydowało się wysadzić desant taktyczno-dywersyjny na tyłach wojsk niemieckich. Jako rejon lądowania desantu wybrano Tobruk.

sobota, 11 czerwca 2011

Formowanie 2 Armii Wojska Polskiego

Gen. Popławski

Formowanie 2 Armii Wojska Polskiego

W 1944 roku latem, kiedy to wkroczyła 1 Armia Polska w ZSRR u boku Armii Czerwonej na ziemie polskie, powstała sytuacja sprzyjająca wzmożeniu wysiłku zbrojnego narodu polskiego i większej koordynacji działań wojennych. W wyniku tej nowej sytuacji polityczno-militarnej była m.in. decyzja Naczelnego Dowództwa Wojska Polskiego o utworzeniu 2 armii WP. Wkrótce też wydana została przez Naczelne Dowództwo Armii Czerwonej dyrektywa w sprawie organizacji Sztabu Frontu Wojska Polskiego i 2 armii. Następnie ukazał się rozkaz Naczelnego Dowództwa WP nr 8 z dnia 20 sierpnia 1944 roku. Dowódcą formującej się 2 armii WP mianowany został gen. dyw. Karol Świerczewski. Proces organizacyjny polecono zakończyć do dnia 15 września 1944 roku.

2 łużycka dywizja artylerii

2 łużycka dywizja artylerii

Druga Łużycka Dywizja Artylerii sformowana została w rejonie Włodawy na podstawie rozkazu Nr 8 Naczelnego Dowództwa Wojska Polskiego z dnia 20 sierpnia
1944 roku. Dowódcą dywizji został gen. bryg. B. Nesterowicz, natomiast szefem sztabu płk S. Dwornicki. W jej skład wchodziły : 6 Brygada Artylerii Lekkiej, 7 Brygada Artylerii Haubic i 8 Brygada Artylerii Ciężkiej. Zaprzysiężenie jednostki nastąpiło 14 grudnia 1944 roku we Włodawie.

69 pułk artylerii przeciwlotniczej

69 pułk artylerii przeciwlotniczej

W 1944 roku na podstawie Rozkazu Naczelnego Dowództwa Wojska Polskiego utworzono 3 Dywizję Artylerii Przeciwlotniczej. W jej skład wchodziły: 61. 66, 69 oraz 75 Pułk Przeciwlotniczy jakby któryś z młodych cztelników nie miał wątpliwości to po prostu radzieckie pułki z radziecką kadrą  przeminowano na polskie pułki. 2 września tego roku w Kolonii Wrotkowskiej na południe od Lublina mjr Iwan Agurajew dowódca 69 pułku artylerii przeciwlotniczej wydał rozkaz organizacyjny nr 1, którego datę przyjmuje się za tożsamą z utworzeniem Pułku. Pułk składał się z 4 baterii ogniowych po 6 armat 37 mm oraz kompanii karabinów przeciwlotniczych 12,7 mm.

Artyleria przeciwlotnicza w LWP

Artyleria przeciwlotnicza w LWP

Początkiem istnienia artylerii przeciwlotniczej ludowego Wojska Polskiego był 1 samodzielny dywizjon artylerii przeciwlotniczej sformowany w Związku Radzieckim dnia 7 lipca 1943 roku w składzie 1 DP. W chwili powstania 1 Korpusu Polskich Sił Zbrojnych w ZSRR 10 sierpnia 1943 roku dywizjon został włączony w skład 1 brygady artylerii im. gen. J. Bema. W momencie rozpoczęcia formowania 1 Armii Polskiej w ZSRR w dniu 18.03.1944 roku 1 samodzielny dywizjon artylerii przeciwlotniczej przeformowano na pułk artylerii przeciwlotniczej. W dniu 7 maja 1944 roku ukazał się rozkaz dowódcy 1 Armii Polskiej w ZSRR dotyczący formowania w Sumach 1 dywizji artylerii przeciwlotniczej. Wówczas to część kadry skierowano do nowotworzonej jednostki, a 1 samodzielny dywizjon artylerii przeciwlotniczej powrócił do dawnej formy organizacyjnej

środa, 8 czerwca 2011

Samolot myśliwski Beaufighter MK. VI F


Samolot myśliwski Beaufighter MK. VI F


Z powodu niezbyt dobrych właściwości lotno-pilotażowych nocnego myśliwca Beaufighter Mk.IIF - w biurze konstrukcyjnym wytwórni Bristol opracowano nową wersję tego samolotu oznaczoną Mk.VIF. Konstrukcję tej wersji oparto na konstrukcji wersji podstawowej Mk.IF, zmieniono nieco kształt usterzenia poziomego i pionowego oraz powrócono do napędu samolotu silnikami gwiazdowymi. Samolot otrzymał również zmodyfikowane uzbrojenie, które mogło być stosowane w czterech wariantach.

czwartek, 2 czerwca 2011

Linia Mołotowa

Linia Mołotowa

W latach 1940-41, postanowiono rozpocząć budowę umocnień 20 rejonów umocnionych wzdłuż nowej granicy pomiędzy ZSRR, a Niemcami. Umocnienia te miały być w porównaniu z budowanymi wcześniejszymi umocnieniami nowocześniejsze. Nowa linia umocnień sowieckich zyskała tak jak jej „starsza siostra” – Linia Stalina – swoją nieformalną nazwę: miała to być tzw. „Linia Mołotowa”. Decyzja o jej budowie zapadła 26 VI 1940 roku. Licząca 4500 km granica pomiędzy ZSRR a Generalnym Gubernatorstwem, stworzonym przez Niemców na ziemiach polskich, została podzielona na trzy okręgi wojskowe i 138 odcinków budowy, na których rozpoczęto stawianie około 2500 betonowych schronów bojowych.

Kijowski rejon umocniony

Kijowski rejon umocniony

Kijów w 1941 roku był osłaniany przez pas umocnień stałych o długości około 55 km, wybudowanych jeszcze w okresie przedwojennym. Swoimi skrzydłami rejon umocniony opierał się o rzekę Dniepr. Przedni skraj fortyfikacji znajdował się w odległości 25-30 km od miasta, na północnym zachodzie i zachodzie biegł wschodnim brzegiem rzeczki Lipień. Miała ona szerokość tylko 10-15 m i głębokość 1,5-2 m, dlatego nie stanowiła specjalnej przeszkody dla piechoty.

środa, 1 czerwca 2011

Linia Stalina

Linia Stalina

Pierwsze prace nad umocnieniem wzdłuż granicy państwowej Rosja Sowiecka rozpoczęła jeszcze w l929 roku. Postanowiono wybudować system rejonów umocnionych, zamykając najważniejsze kierunki operacyjne, prowadzące w głąb kraju. Do 1935 roku powstała linia żelbetowych bunkrów, rozmieszczonych na głębokości od 1 do 2 km. Jednak system umocnień nie był zbyt nowoczesny podstawowym typem schronu bojowego było gniazdo km-u, zdecydowana większość bunkrów nie zapewniała ochrony przed pociskami kal. 150 mm.

poniedziałek, 30 maja 2011

Wywózka więźniów obozu NKWD z Rembertowa na Ural

Wywózka więźniów obozu NKWD z Rembertowa na Ural

Wkrótce po zajęciu Rembertowa przez Armię Czerwoną na terenach byłej Fabryki Amunicji „Pocisk" stworzono obóz NKWD nr 10, stanowiący enklawę, do której dostępu nie mieli nawet członkowie UB. Obóz był przeznaczony jako miejsce odizolowania masowo aresztowanych członków organizacji głównie: AK, NSZ i innych niepodległościowych związków działających w konspiracji przez całą okupację niemiecką.

Żydowskie organizacje w getcie warszawskim

Żydowskie organizacje w getcie warszawskim

19 kwietnia 1943 roku siły niemieckie wkroczyły do getta warszawskiego z zamiarem jego likwidacji. Napotkały na zdecydowany i zawzięty opór ze strony bojowców żydowskich. Należeli oni do dwóch organizacji konspiracyjnych: Żydowskiej Organizacji Bojowej i Żydowskiego Związku Wojskowego. Obie powstały mniej więcej w tym samym czasie jesienią 1942 roku po deportacjach 300 000 warszawskich Żydów do obozu zagłady w Treblince. W skład ŻOB wchodziły młodzieżowe organizacje syjonistyczne i lewicowe, partia robotnicza Bund oraz komuniści. Komendantem organizacji był 24-letni Mordechaj Anielewicz.

niedziela, 29 maja 2011

Marcel Bloch MB-151


Marcel Bloch MB-151


Samolot ten, konstrukcji całkowicie metalowej, powstał jako jeden z kilku typów myśliwców w wyniku długotrwałego rozwoju kolejnych prototypów. Oblot nastąpił 18 sierpnia 1938 roku i w wyniku prób odbiorczych samolot został skierowany do produkcji seryjnej we francuskim koncernie SNCASO w liczbie 144 egzemplarzy, z których 25 przeznaczono na eksport do Grecji (zdążono dostarczyć tylko 9). Napęd samolotu stanowił silnik Gnóme-Rhóne GR14N-35, mocy 600 kW (815 KM), 14-cylindrowy w układzie podwójnej gwiazdy, napędzający trójłopatowe śmigło tej samej firmy. Uzbrojenie składało się z czterech karabinów maszynowych kalibru 7,5 mm (w wersji greckiej prawdopodobnie 7,9 mm).

sobota, 28 maja 2011

Samolot myśliwski AVIA B.534


Samolot myśliwski AVIA B.534


Przemysł lotniczy Czechosłowacji osiągnął wysoki poziom konstrukcji lotniczych w układzie dwupłatowym, czego przykładem był myśliwiec konstrukcji mieszanej (kratownica kadłuba z rur stalowych, płaty o dźwigarach i żebrach metalowych, całość kryta płótnem oraz w przednich partiach blachą z lekkich stopów) oblatany w 1933 roku. Ten udany samolot był eksportowany w połowie lat trzydziestych do Grecji i Jugosławii. Napęd samolotu stanowił silnik Hispano-Suiza 12Ydrs, mocy 551 kW (750 KM), chłodzony cieczą, napędzający drewniane dwułopatowe śmigło. Uzbrojenie składało się z czterech zsynchronizowanych karabinów maszynowych kalibru 7,92 mm umieszczonych w kadłubie.

czwartek, 26 maja 2011

Gen. Płk Heinz Guderian


Gen. Płk Heinz Guderian


Żył w latach 1888-1954 miał przydomek "Szybki Heinz”. Heinz Guderian urodził się 17 czerwca 1888 roku w Culm w tym czasie należącej do Niemiec obecnie Chełmno w Polsce. Do służby wstąpił w 1907 roku, rok później został mianowany na stopień podporucznika strzelców. W 1911 roku, Heinz zakochał się w Margarete Goerne. Po ukończeniu kursu w 1913 roku, Heinz poślubił Margarete. Mieli dwóch synów, z których jeden z nich został później generałem w Bundeswehrze. Podczas I wojny światowej był specjalistą łączności, w stopniu kapitana przechodzi do Reichswehry. Tu w 1922 rozpoczyna służbę w 7 Batalionie Zmotoryzowanym a następnie w Inspektoracie wojsk zmotoryzowanych. Od 1930 roku dowódca Batalionu Zmotoryzowanego, awansowany na stopień ppłk., w 1933 płk i potem Szef Sztabu Inspektoratu Wojsk Zmotoryzowanych W 1935 dowodzi 2 Dywizją Pancerną. Awansowany do stopnia gen. por. dowodzi m.in. XVI Korpusem Pancernym, w 1938 zostaje dowódcą Wojsk Zmotoryzowanych.

Feldmarszałek Ewald Von Kleist (1881-1954)


Feldmarszałek Ewald Von Kleist (1881-1954)


Od 1902 roku podporucznik artylerii, potem służy w kawalerii, brał udział w I wojnie światowej. Początkowo na stanowiskach liniowych, później w sztabach. Po zakończeniu działań wojennych pozostał w Reichswehrze. W początku lat 30-iych XX wieku objął dowództwo pułku piechoty, awansowany na pułkownika, potem został dowódcą 2 Dywizji Kawalerii w 1932 roku. Do 1933 roku awansował na generała porucznika, następnie został dowódcą VIII Korpusu.

niedziela, 22 maja 2011

Podsumowanie strat lotniczych w wojnie przeciw Grecji

Podsumowanie strat lotniczych w wojnie przeciw Grecji

Mimo zaciętych walk, nawet na tak przestarzałych myśliwcach jak Avia BH-33E, oraz bombardowania przez samoloty jugosłowiańskie celów w Albanii, Austrii i na Węgrzech, a także kolumn wroga na drogach własnego terytorium, nieprzyjaciel zajmował coraz większe obszary kraju. Już 10 kwietnia padł Zagrzeb, 12 kwietnia - Belgrad, 15 kwietnia - Sarajewo, a 17 kwietnia nastąpiła kapitulacja Jugosławii. Około 40-50 ocalałych samolotów JKRV przeleciało do Grecji, gdzie sytuacja również rozwijała się niekorzystnie. Dnia 21 kwietnia ruszyła końcowa ofensywa niemiecka. Armia gen. Papagosa skapitulowała 23 kwietnia, straciwszy 70000 zabitych i rannych, 270000 Greków poszło do niewoli.

Napaść Włochów na Grecję

Napaść Włochów na Grecję

Włosi uderzyli 28 października 1940 roku na Grecję. Położenie zaatakowanych Greków od razu okazało się bardzo niekorzystne. Niemal cały kraj, a w szczególności jego północna część, w której rozpoczęły się walki, był górzysty, ze słabo rozwiniętą komunikacją rzadka sieć dróg i linii kolejowych oraz dotkliwy brak terenów nadających się na urządzenie lotnisk, czy nawet polowych lądowisk zdatnych do wykorzystania przez cały rok.

czwartek, 19 maja 2011

Radzieckie czołgi lekkie


Radzieckie czołgi lekkie


Ostatnimi radzieckimi czołgami lekkimi, skonstruowanymi i produkowanymi w latach II wojny światowej, były czołgi T-70 i T-60. Zostały one opracowane przez zespół inżynierów, którym kierował N. Astrow. W porównaniu ze swym protoplastą, lekkim czołgiem T-60, były one lepiej uzbrojone i miały grubszy pancerz. W procesie ich produkcji wykorzystywano wiele części i zespołów od wytwarzanych wówczas w ZSRR samochodów ciężarowych.

Radzieckie działa samobieżne i pancerne


Radzieckie działa samobieżne i pancerne


Pojawienie się na polu walki opancerzonych wozów bojowych zmusiło stronę przeciwną do poszukiwania sposobów walki z nimi. Początkowo, jeszcze w latach I wojny światowej, do tego celu używano dział polowych. W okresie międzywojennym pojawiły sic szybkostrzelne armaty przeciwpancerne o kalibrze 20 - 47 mm, charakteryzujące się niewielkim ciężarem (do 500 kg) i dużą prędkością początkową wystrzeliwanych pocisków.

Radzieckie średnie działa pancerne

Radzieckie średnie działa pancerne

Pozytywne skutki użycia radzieckich dział pancernych 5U-76 i SU-122 na froncie w styczniu 1943 roku potwierdziły słuszność budowania wozów bojowych na bazie nowoczesnych czołgów. W tym samym roku radziecki przemysł zbrojeniowy dostarczył więc Armii Czerwonej nowe działa pancerne SU-85, a w roku następnym SU-100, zbudowane w oparciu o korpus czołgu T-34.

środa, 18 maja 2011

Legion Condor

Legion Condor

Gdy w Hiszpanii wybuchła wojna domowa. Franco zwrócił się do Niemiec o pomoc, zwłaszcza o wsparcie lotnicze. Führer zastanawiał się, ja natomiast żywo nalegałem na udzielenie pomocy bez względu na okoliczności" - tak powiedział na procesie norymberskim Hermann Goering, naczelny dowódca Luftwaffe, jeden z głównych inicjatorów niemieckiej interwencji zbrojnej w tym kraju. Nie ukrywał tego, że wojna zapoczątkowana buntem generałów, którzy czynnie wystąpili przeciwko legalnemu rządowi republiki i siłom Frontu Ludowego stała się czymś w rodzaju „szkoły ognia", wielkim poligonem doświadczalnym.

wtorek, 17 maja 2011

Operacja Bodenplatte

Operacja Bodenplatte

Pod koniec grudnia 1944 roku, kiedy już zachwiała się mocno ofensywa w Ardenach, po której Niemcy tak wiele sobie obiecywali, ktoś w dowództwie Luftwaffe rzucił pomysł zaatakowania i zniszczenia głównych sił alianckiego lotnictwa na ziemi, po prostu na jego własnych lotniskach. Synoptycy zapowiadali pewną poprawę pogody na ostatnie dni tego miesiąca, o to już groziło napastnikowi poważnymi następstwami. Wszak w takich warunkach sprzymierzeni mogli pchnąć swoje liczne dywizjony z zadaniem całkowitego zahamowania natarcia i jednoczesnym zablokowaniem dróg odwrotu w Ardenach.

poniedziałek, 16 maja 2011

Niszczyciel ORP Orkan


Niszczyciel ORP Orkan


W dniu 7 grudnia 1939 roku w stoczni Fairfield w Glasgow rozpoczęto budowę niszczyciela floty „Myrmidon", typu „M" (obok typu „L", największe do 1943 roku okręty tej klasy w Royal Navy, zaprojektowane do współpracy z szybkimi zespołami pancerników i lotniskowców). Wodowanie odbyło się 2 marca 1942 roku, a przekazanie do eksploatacji 5 lipca tegoż roku. Po czterech miesiącach 18 listopada na okręcie podniesiono biało-czerwoną banderę, realizując kolejny punkt programu brytyjsko-polskiej współpracy w okresie wojny.

Niszczyciel ORP Grom

ORP „Grom" klasyfikowany, jako duży niszczyciel lub niszczyciel floty został zbudowany w stoczni J. Samuel White and Co. Ltd., Cowes w Wielkiej Brytanii. Budowę, okrętu rozpoczęto 17-07-1935 roku, wodowanie odbyło się 27-07-1936 roku, a pierwsze podniesienie biało-czerwonej bandery nastąpiło 11-05-1937 roku. Po przeszło dwóch latach służby u polskiego wybrzeża w dniu 30-08-1939 roku „Grom" realizując wraz z bliźniaczą „Błyskawicą" oraz „Burzą" plan pod kryptonimem „Pekin" wyruszył do Anglii, by w dniu wybuchu wojny zakotwiczyć na redzie awanportu Edynburga-Leith.

niedziela, 15 maja 2011

Niszczyciel ORP Ouragan

W Chantiers Navols Froncais, Blainville we Francji zbudowany został w latach 1923—1926 (zwodowany 06-12-1924 roku.) niszczyciel „Ouragan", który wszedł do służby w Marine Nationale ze znakiem taktycznym „42". Był on jednym z pierwszych reprezentantów typu „Simoun", stanowiącego pierwowzór projektu zamówionych przez Polskę okrętów tej klasy: „Wichra" i „Burzy". Podobieństwo „Ouragana" do nich sprawiło, że kiedy po kapitulacji Francji znajdował się nie obsadzony w Portsmouth (schronił się w Wielkiej Brytanii wraz z częścią floty Francuskiej). Anglicy zaproponowali zaokrętowanie na nim Polaków, znających w przeciwieństwie do marynarzy z Royal Navy ów typ niszczyciela.

Tankietki w Wojsku Polskim

źródło: wikipedia

Tankietki w Wojsku Polskim

O dużej popularności tych czołgów zadecydowała reklama obrotnych przedstawicieli koncernu Vickers-Armstrong, znanego producenta broni i sprzętu wojskowego. Pod koniec lat dwudziestych w Wielkiej Brytanii lansowana była koncepcja całkowitego zmechanizowania wojsk lądowych i nasycenia ich lekkimi wozami bojowymi, inaczej mówiąc, maksymalnego opancerzenia piechoty, posadzonej na własne środki transportu i walki. Stosownie do tych nowatorskich poglądów dwaj angielscy inżynierowie, J. Carden i V. Loyd, przedstawili kilka projektów takich wozów i od 1929 roku zostały one wdrożone do produkcji seryjnej w dwóch podstawowych wzorach Mk V i Mk VI, minimalnych rozmiarów i uzbrojonych w karabin maszynowy z możliwością zastosowania broni wymiennej.

piątek, 13 maja 2011

Operacja Felix plan zajęcia Gibraltaru

Operacja Felix plan zajęcia Gibraltaru

Tej operacji Niemcy nie zdołali zrealizować. Był już opracowany jej plan, w sztabach wydzielonych wojsk przeprowadzono gry aplikacyjne, poszły do jednostek szczegółowo rozpisane zadania i wbrew pochopnym oczekiwaniom wszystko utknęło w pół kroku. Łatwa na pozór zdobycz uniknęła inwazji.

Na południowym skraju Hiszpanii leży Gibraltar, który jest skalistą bryłą o powierzchni 5,8 kilometra kwadratowego, połączony wąskim przesmykiem z Półwyspem Iberyjskim. Ten skrawek lądu należący do Wielkiej Brytanii, od początku lipca 1940 roku znalazł się w centrum zainteresowania Niemiec. Znaczenie tego punktu było ogromne, kto go posiadał ten kontrolował Cieśninę Gibraltarską, połączenie Oceanu Atlantyckiego i Morza Śródziemnego.

Wielka Brytania sytuacja na morzach i oceanach w chwili wybuchu wojny.

Wielka Brytania sytuacja na morzach i oceanach w chwili wybuchu wojny.

Siła gospodarcza Wielkiej Brytanii kryła się zawsze w potędze jej floty handlowej i wojennej. Wielkie mocarstwo brytyjskie nie byłoby możliwe do zachowania i eksploatowania, gdyby nie transport morski. Przed wybuchem drugiej wojny światowej drogą morską przewożono do Anglii około 68 milionów ton różnego zaopatrzenia. Angielska flota handlowa posiadała wówczas łączną ładowność około 21 mln ton, co dawało łącznie 31,8 procent tonażu światowego! Każdego dnia na morzach i oceanach świata znajdowało się 2500 statków płynących pod brytyjską banderą. Długość morskich linii żeglugowych Anglii wynosiła ponad 80 tysięcy mil.

Brygada Strzelców Podhalańskich w walkach o Narvik

Brygada Strzelców Podhalańskich w walkach o Narvik

Samodzielna Brygada Strzegów Podhalańskich została utworzona decyzją Naczelnego Wodza gen. Władysława Sikorskiego z 15 stycznia 1940 roku z zamiarem wsparcia Finów w wojnie z ZSRS. Należy podkreślić, że w planie odtwarzania Woj¬ska Polskiego we Francji w czasie II wojny światowej nie przewidywano sformowania Samodzielnej Brygady Strzelców Podhalańskich. Jej powstanie związane było z projektami pomocy ze strony Wielkiej Brytanii i Francji dla zaatakowanej przez Związek Sowiecki Finlandii. W dwa tygodnie po napaści sowieckiej na Finlandię, 14 grudnia 1939 roku, Liga Narodów potępiła tę agresję. Wielka Brytania i Francja poszukiwały takiego rozwiązania, które umożliwiałoby udzielenie pomocy Finlandii, a jednocześnie nie an¬gażowałoby tych państw bezpośrednio. W roli wykonawcy rządy tych państw widziały Polskę, która od 17 września 1939 roku znajdowała się de facto w stanie wojny ze Związkiem Sowieckim.

Polacy w walkach o Norwegię

Polacy w walkach o Norwegię

8 kwietnia 1940 roku polski okręt podwodny ORP „Orzeł” zatopił niedaleko Lillesand statek o nazwie „Rio de Janeiro” transportujący niemieckich żołnierzy demaskując Niemiecką inwazję na Norwegię. Następnego dnia armia niemiecka przystąpiła do ataku na Norwegię. Pierwszoplanowy materiał do produkcji uzbrojenia stanowi ruda żelaza. Niemcy nie mając własnych złóż, zmuszeni byli w całości importować ją ze Szwecji. Zimą jedyna osiągalna droga wiodła przez Narwik. Ten położony daleko na północy port jest jedynym niezamarzającym . Admiralicja brytyjska zdecydowała się zaminować norweskie wody terytorialne aby odciąć Niemcy od dostaw rudy żelaza. Jej brak oznaczałby dla III Rzeszy klęskę.

wtorek, 10 maja 2011

Rosyjskie ciężkie działa pancerne


Rosyjskie ciężkie działa pancerne

Wiosną 1943 roku w Zakładach Kirowskich w Czelabińsku zbudowano na bazie ciężkiego czołgu KW-1s ciężkie działo pancerne SU-152. Było ono wyposażone w haubicę 152 mm, której pociski były zdolne do przebijania pancerzy wszystkich czołgów znajdujących się wówczas na uzbrojeniu armii niemieckiej. Z tego względu zostały użyte w lipcu i sierpniu 1943 roku w bitwie pancernej na Kurskim Łuku i pod Orłem, gdzie skutecznie zwalczały ,.Pantery" i „Tygrysy".

Czołgi pływające w armii radzieckiej

żródło: wikipedia T-38

Czołgi pływające w armii radzieckiej

Wkrótce po pojawieniu się pierwszych czołgów na polu walki, a było to przypomnijmy w 1916 roku. Ich konstruktorzy i użytkownicy zaczęli zastanawiać się nad możliwościami przerzucania opancerzonych wozów bojowych przez przeszkody wodne. Pomysłów było wiele: przejazd po mostach pontonowych i stałych, transport na promach, podwieszanie czołgów pod samoloty, wyposażanie lżejszych wozów w płaty nośne i śmigła, przebywanie rzek w bród oraz po dnie, przy zastosowaniu rur wentylacyjnych. Najwygodniejszy okazał się jednak sposób pokonywania rzek i jezior wpław. Zadaniu takiemu mógł jednak podołać tylko czołg-amfibia, przystosowany zarówno do jazdy po gruncie, jak i do pływania.

poniedziałek, 9 maja 2011

Lekki samochód pancerny D-8


Lekki samochód pancerny D-8

Po sformowaniu w końcu lat dwudziestych pierwszych jednostek zmechanizowanych, w skład których weszły również samochody pancerne BA-27 dowództwo Armii Czerwonej zgłosiło zapotrzebowanie na kolejne typy tego rodzaju wozów. Szczególnie potrzebny był wówczas niewielki, kołowy pojazd opancerzony, uzbrojony w jeden lub dwa karabiny maszynowe, który mógłby być użyty do rozpoznania, ochrony i łączności.

Lekki samochód pancerny BA-20


Lekki samochód pancerny BA-20

W latach 30-tych niemal wszystkie armie świata motoryzują się. Oprócz samochodów ciężarowych i ciągników przemysł dostarcza im coraz więcej samochodów osobowych, używanych nie tylko na wyższych szczeblach dowodzenia jako samochody służbowe dowódców i szefów służb, ale również w pułkach i w batalionach do łączności, bliskiego rozpoznania i w ogóle do szybszego przemieszczania się osób funkcyjnych.

niedziela, 8 maja 2011

Lekki samochód pancerny BA-64


Lekki samochód pancerny BA-64

Wybuch wojny niemiecko-radzieckiej w czerwcu 1941 roku spowodował przyspieszenie prac nad wprowadzeniem do produkcji seryjnej lekkiego samochodu terenowego o podwyższonych parametrach GAZ-64. Jego konstruktor, W. A. Graczow zaproponował wówczas, aby na bazie tego „gazika" zbudować lekki, uzbrojony jedynie w broń maszynową, samochód pancerny. Kierownictwo zakładów w Gorkim poparło te inicjatywę, w rezultacie czego już 17 lipca tegoż roku przystąpiono do prac wstępnych.

Tankietka T-27


Tankietka T-27

W 1929 roku utworzono w ZSRR Szefostwo Mechanizacji i Motoryzacji Armii Czerwonej, przed którym postawiono zadanie zorganizowania wojsk pancernych jako samodzielnego rodzaju sił zbrojnych. W tym okresie radzieccy dowódcy mieli już ukształtowany pogląd na rolę i miejsce tych wojsk w warunkach przyszłej wojny. W Związku Radzieckim rozwinęła się już wówczas seryjna produkcja opancerzonych wozów bojowych, a także trwało intensywne szkolenie kadr do ich obsługi.

Czołg gąsienicowo – kołowy BT-7


Czołg gąsienicowo – kołowy BT-7

Niemal jednocześnie z czołgami T-26 dotarły do radzieckich jednostek czołgi typu BT (Bystrochodnyj Tank). Osobliwością ich konstrukcji było to, że w terenie przemieszczały się one na gąsienicach, natomiast po drogach o utwardzonej nawierzchni na odpowiednio powiększonych kołach nośnych, z których zdejmowano gąsienice. Koła te były pokryte gumą. W wariancie kołowym napęd od silnika był przenoszony za pośrednictwem łańcucha Galla z kół napędzających na ostatnią parę kół nośnych. Pierwsza para tych kół była ruchoma jak w samochodzie.