środa, 29 czerwca 2011

U-booty u południowych wybrzeży Afryki

źródło:wikipedia

U-booty u południowych wybrzeży Afryki

W dniu 7 październik a 1942 roku na wody w rejonie Kapsztadu i pod południowe wybrzeża Afryki przybyło pięć pierwszych niemieckich okrętów podwodnych. Jeden z nich U-179, został zatopiony 8 października przez brytyjski niszczyciel „Active”, ale pozostałe osiągnęły znaczne sukcesy, topiąc kolejno w dniach 9-10 października 3 duże transportowce wojska: „Oronsay”, „Orcades” i „Duchess of Atholl”.

Nieudany desant w Tobruku

Nieudany desant w Tobruku

W dniu 13 września 1942 roku alianci przeprowadzili nieudany desant w Tobruku. Desant postanowiono wysadzić  w celu odciążenia brytyjskich wojsk pod El-Alamein, na które nacierały wojska niemieckie gen. Rommla, dowództwo Brytyjskie zdecydowało się wysadzić desant taktyczno-dywersyjny na tyłach wojsk niemieckich. Jako rejon lądowania desantu wybrano Tobruk.

sobota, 11 czerwca 2011

Formowanie 2 Armii Wojska Polskiego

Gen. Popławski

Formowanie 2 Armii Wojska Polskiego

W 1944 roku latem, kiedy to wkroczyła 1 Armia Polska w ZSRR u boku Armii Czerwonej na ziemie polskie, powstała sytuacja sprzyjająca wzmożeniu wysiłku zbrojnego narodu polskiego i większej koordynacji działań wojennych. W wyniku tej nowej sytuacji polityczno-militarnej była m.in. decyzja Naczelnego Dowództwa Wojska Polskiego o utworzeniu 2 armii WP. Wkrótce też wydana została przez Naczelne Dowództwo Armii Czerwonej dyrektywa w sprawie organizacji Sztabu Frontu Wojska Polskiego i 2 armii. Następnie ukazał się rozkaz Naczelnego Dowództwa WP nr 8 z dnia 20 sierpnia 1944 roku. Dowódcą formującej się 2 armii WP mianowany został gen. dyw. Karol Świerczewski. Proces organizacyjny polecono zakończyć do dnia 15 września 1944 roku.

2 łużycka dywizja artylerii

2 łużycka dywizja artylerii

Druga Łużycka Dywizja Artylerii sformowana została w rejonie Włodawy na podstawie rozkazu Nr 8 Naczelnego Dowództwa Wojska Polskiego z dnia 20 sierpnia
1944 roku. Dowódcą dywizji został gen. bryg. B. Nesterowicz, natomiast szefem sztabu płk S. Dwornicki. W jej skład wchodziły : 6 Brygada Artylerii Lekkiej, 7 Brygada Artylerii Haubic i 8 Brygada Artylerii Ciężkiej. Zaprzysiężenie jednostki nastąpiło 14 grudnia 1944 roku we Włodawie.

69 pułk artylerii przeciwlotniczej

69 pułk artylerii przeciwlotniczej

W 1944 roku na podstawie Rozkazu Naczelnego Dowództwa Wojska Polskiego utworzono 3 Dywizję Artylerii Przeciwlotniczej. W jej skład wchodziły: 61. 66, 69 oraz 75 Pułk Przeciwlotniczy jakby któryś z młodych cztelników nie miał wątpliwości to po prostu radzieckie pułki z radziecką kadrą  przeminowano na polskie pułki. 2 września tego roku w Kolonii Wrotkowskiej na południe od Lublina mjr Iwan Agurajew dowódca 69 pułku artylerii przeciwlotniczej wydał rozkaz organizacyjny nr 1, którego datę przyjmuje się za tożsamą z utworzeniem Pułku. Pułk składał się z 4 baterii ogniowych po 6 armat 37 mm oraz kompanii karabinów przeciwlotniczych 12,7 mm.

Artyleria przeciwlotnicza w LWP

Artyleria przeciwlotnicza w LWP

Początkiem istnienia artylerii przeciwlotniczej ludowego Wojska Polskiego był 1 samodzielny dywizjon artylerii przeciwlotniczej sformowany w Związku Radzieckim dnia 7 lipca 1943 roku w składzie 1 DP. W chwili powstania 1 Korpusu Polskich Sił Zbrojnych w ZSRR 10 sierpnia 1943 roku dywizjon został włączony w skład 1 brygady artylerii im. gen. J. Bema. W momencie rozpoczęcia formowania 1 Armii Polskiej w ZSRR w dniu 18.03.1944 roku 1 samodzielny dywizjon artylerii przeciwlotniczej przeformowano na pułk artylerii przeciwlotniczej. W dniu 7 maja 1944 roku ukazał się rozkaz dowódcy 1 Armii Polskiej w ZSRR dotyczący formowania w Sumach 1 dywizji artylerii przeciwlotniczej. Wówczas to część kadry skierowano do nowotworzonej jednostki, a 1 samodzielny dywizjon artylerii przeciwlotniczej powrócił do dawnej formy organizacyjnej

środa, 8 czerwca 2011

Samolot myśliwski Beaufighter MK. VI F


Samolot myśliwski Beaufighter MK. VI F


Z powodu niezbyt dobrych właściwości lotno-pilotażowych nocnego myśliwca Beaufighter Mk.IIF - w biurze konstrukcyjnym wytwórni Bristol opracowano nową wersję tego samolotu oznaczoną Mk.VIF. Konstrukcję tej wersji oparto na konstrukcji wersji podstawowej Mk.IF, zmieniono nieco kształt usterzenia poziomego i pionowego oraz powrócono do napędu samolotu silnikami gwiazdowymi. Samolot otrzymał również zmodyfikowane uzbrojenie, które mogło być stosowane w czterech wariantach.

czwartek, 2 czerwca 2011

Linia Mołotowa

Linia Mołotowa

W latach 1940-41, postanowiono rozpocząć budowę umocnień 20 rejonów umocnionych wzdłuż nowej granicy pomiędzy ZSRR, a Niemcami. Umocnienia te miały być w porównaniu z budowanymi wcześniejszymi umocnieniami nowocześniejsze. Nowa linia umocnień sowieckich zyskała tak jak jej „starsza siostra” – Linia Stalina – swoją nieformalną nazwę: miała to być tzw. „Linia Mołotowa”. Decyzja o jej budowie zapadła 26 VI 1940 roku. Licząca 4500 km granica pomiędzy ZSRR a Generalnym Gubernatorstwem, stworzonym przez Niemców na ziemiach polskich, została podzielona na trzy okręgi wojskowe i 138 odcinków budowy, na których rozpoczęto stawianie około 2500 betonowych schronów bojowych.

Kijowski rejon umocniony

Kijowski rejon umocniony

Kijów w 1941 roku był osłaniany przez pas umocnień stałych o długości około 55 km, wybudowanych jeszcze w okresie przedwojennym. Swoimi skrzydłami rejon umocniony opierał się o rzekę Dniepr. Przedni skraj fortyfikacji znajdował się w odległości 25-30 km od miasta, na północnym zachodzie i zachodzie biegł wschodnim brzegiem rzeczki Lipień. Miała ona szerokość tylko 10-15 m i głębokość 1,5-2 m, dlatego nie stanowiła specjalnej przeszkody dla piechoty.

środa, 1 czerwca 2011

Linia Stalina

Linia Stalina

Pierwsze prace nad umocnieniem wzdłuż granicy państwowej Rosja Sowiecka rozpoczęła jeszcze w l929 roku. Postanowiono wybudować system rejonów umocnionych, zamykając najważniejsze kierunki operacyjne, prowadzące w głąb kraju. Do 1935 roku powstała linia żelbetowych bunkrów, rozmieszczonych na głębokości od 1 do 2 km. Jednak system umocnień nie był zbyt nowoczesny podstawowym typem schronu bojowego było gniazdo km-u, zdecydowana większość bunkrów nie zapewniała ochrony przed pociskami kal. 150 mm.