Wywózka więźniów obozu NKWD z Rembertowa na Ural

Wywózka więźniów obozu NKWD z Rembertowa na Ural

Wkrótce po zajęciu Rembertowa przez Armię Czerwoną na terenach byłej Fabryki Amunicji „Pocisk" stworzono obóz NKWD nr 10, stanowiący enklawę, do której dostępu nie mieli nawet członkowie UB. Obóz był przeznaczony jako miejsce odizolowania masowo aresztowanych członków organizacji głównie: AK, NSZ i innych niepodległościowych związków działających w konspiracji przez całą okupację niemiecką.

Żydowskie organizacje w getcie warszawskim

Żydowskie organizacje w getcie warszawskim

19 kwietnia 1943 roku siły niemieckie wkroczyły do getta warszawskiego z zamiarem jego likwidacji. Napotkały na zdecydowany i zawzięty opór ze strony bojowców żydowskich. Należeli oni do dwóch organizacji konspiracyjnych: Żydowskiej Organizacji Bojowej i Żydowskiego Związku Wojskowego. Obie powstały mniej więcej w tym samym czasie jesienią 1942 roku po deportacjach 300 000 warszawskich Żydów do obozu zagłady w Treblince. W skład ŻOB wchodziły młodzieżowe organizacje syjonistyczne i lewicowe, partia robotnicza Bund oraz komuniści. Komendantem organizacji był 24-letni Mordechaj Anielewicz.

Marcel Bloch MB-151

Marcel Bloch MB-151

Samolot ten, konstrukcji całkowicie metalowej, powstał jako jeden z kilku typów myśliwców w wyniku długotrwałego rozwoju kolejnych prototypów. Oblot nastąpił 18 sierpnia 1938 roku i w wyniku prób odbiorczych samolot został skierowany do produkcji seryjnej we francuskim koncernie SNCASO w liczbie 144 egzemplarzy, z których 25 przeznaczono na eksport do Grecji (zdążono dostarczyć tylko 9). Napęd samolotu stanowił silnik Gnóme-Rhóne GR14N-35, mocy 600 kW (815 KM), 14-cylindrowy w układzie podwójnej gwiazdy, napędzający trójłopatowe śmigło tej samej firmy. Uzbrojenie składało się z czterech karabinów maszynowych kalibru 7,5 mm (w wersji greckiej prawdopodobnie 7,9 mm).

Samolot myśliwski AVIA B.534

Samolot myśliwski AVIA B.534

Przemysł lotniczy Czechosłowacji osiągnął wysoki poziom konstrukcji lotniczych w układzie dwupłatowym, czego przykładem był myśliwiec konstrukcji mieszanej (kratownica kadłuba z rur stalowych, płaty o dźwigarach i żebrach metalowych, całość kryta płótnem oraz w przednich partiach blachą z lekkich stopów) oblatany w 1933 roku. Ten udany samolot był eksportowany w połowie lat trzydziestych do Grecji i Jugosławii. Napęd samolotu stanowił silnik Hispano-Suiza 12Ydrs, mocy 551 kW (750 KM), chłodzony cieczą, napędzający drewniane dwułopatowe śmigło. Uzbrojenie składało się z czterech zsynchronizowanych karabinów maszynowych kalibru 7,92 mm umieszczonych w kadłubie.

Gen. Płk Heinz Guderian

Gen. Płk Heinz Guderian

Żył w latach 1888-1954 miał przydomek "Szybki Heinz”. Heinz Guderian urodził się 17 czerwca 1888 roku w Culm w tym czasie należącej do Niemiec obecnie Chełmno w Polsce. Do służby wstąpił w 1907 roku, rok później został mianowany na stopień podporucznika strzelców. W 1911 roku, Heinz zakochał się w Margarete Goerne. Po ukończeniu kursu w 1913 roku, Heinz poślubił Margarete. Mieli dwóch synów, z których jeden z nich został później generałem w Bundeswehrze. Podczas I wojny światowej był specjalistą łączności, w stopniu kapitana przechodzi do Reichswehry. Tu w 1922 rozpoczyna służbę w 7 Batalionie Zmotoryzowanym a następnie w Inspektoracie wojsk zmotoryzowanych. Od 1930 roku dowódca Batalionu Zmotoryzowanego, awansowany na stopień ppłk., w 1933 płk i potem Szef Sztabu Inspektoratu Wojsk Zmotoryzowanych W 1935 dowodzi 2 Dywizją Pancerną. Awansowany do stopnia gen. por. dowodzi m.in. XVI Korpusem Pancernym, w 1938 zostaje dowódcą Wojsk Zmotoryzowanych.

Feldmarszałek Ewald Von Kleist (1881-1954)

Feldmarszałek Ewald Von Kleist (1881-1954)

Od 1902 roku podporucznik artylerii, potem służy w kawalerii, brał udział w I wojnie światowej. Początkowo na stanowiskach liniowych, później w sztabach. Po zakończeniu działań wojennych pozostał w Reichswehrze. W początku lat 30-iych XX wieku objął dowództwo pułku piechoty, awansowany na pułkownika, potem został dowódcą 2 Dywizji Kawalerii w 1932 roku. Do 1933 roku awansował na generała porucznika, następnie został dowódcą VIII Korpusu.

Podsumowanie strat lotniczych w wojnie przeciw Grecji

Podsumowanie strat lotniczych w wojnie przeciw Grecji

Mimo zaciętych walk, nawet na tak przestarzałych myśliwcach jak Avia BH-33E, oraz bombardowania przez samoloty jugosłowiańskie celów w Albanii, Austrii i na Węgrzech, a także kolumn wroga na drogach własnego terytorium, nieprzyjaciel zajmował coraz większe obszary kraju. Już 10 kwietnia padł Zagrzeb, 12 kwietnia - Belgrad, 15 kwietnia - Sarajewo, a 17 kwietnia nastąpiła kapitulacja Jugosławii. Około 40-50 ocalałych samolotów JKRV przeleciało do Grecji, gdzie sytuacja również rozwijała się niekorzystnie. Dnia 21 kwietnia ruszyła końcowa ofensywa niemiecka. Armia gen. Papagosa skapitulowała 23 kwietnia, straciwszy 70000 zabitych i rannych, 270000 Greków poszło do niewoli.

Napaść Włochów na Grecję

Napaść Włochów na Grecję

Włosi uderzyli 28 października 1940 roku na Grecję. Położenie zaatakowanych Greków od razu okazało się bardzo niekorzystne. Niemal cały kraj, a w szczególności jego północna część, w której rozpoczęły się walki, był górzysty, ze słabo rozwiniętą komunikacją rzadka sieć dróg i linii kolejowych oraz dotkliwy brak terenów nadających się na urządzenie lotnisk, czy nawet polowych lądowisk zdatnych do wykorzystania przez cały rok.

Radzieckie czołgi lekkie

Radzieckie czołgi lekkie

Ostatnimi radzieckimi czołgami lekkimi, skonstruowanymi i produkowanymi w latach II wojny światowej, były czołgi T-70 i T-60. Zostały one opracowane przez zespół inżynierów, którym kierował N. Astrow. W porównaniu ze swym protoplastą, lekkim czołgiem T-60, były one lepiej uzbrojone i miały grubszy pancerz. W procesie ich produkcji wykorzystywano wiele części i zespołów od wytwarzanych wówczas w ZSRR samochodów ciężarowych.

Radzieckie działa samobieżne i pancerne

Radzieckie działa samobieżne i pancerne

Pojawienie się na polu walki opancerzonych wozów bojowych zmusiło stronę przeciwną do poszukiwania sposobów walki z nimi. Początkowo, jeszcze w latach I wojny światowej, do tego celu używano dział polowych. W okresie międzywojennym pojawiły sic szybkostrzelne armaty przeciwpancerne o kalibrze 20 - 47 mm, charakteryzujące się niewielkim ciężarem (do 500 kg) i dużą prędkością początkową wystrzeliwanych pocisków.

Radzieckie średnie działa pancerne

Radzieckie średnie działa pancerne

Pozytywne skutki użycia radzieckich dział pancernych 5U-76 i SU-122 na froncie w styczniu 1943 roku potwierdziły słuszność budowania wozów bojowych na bazie nowoczesnych czołgów. W tym samym roku radziecki przemysł zbrojeniowy dostarczył więc Armii Czerwonej nowe działa pancerne SU-85, a w roku następnym SU-100, zbudowane w oparciu o korpus czołgu T-34.

Legion Condor

Legion Condor

Gdy w Hiszpanii wybuchła wojna domowa. Franco zwrócił się do Niemiec o pomoc, zwłaszcza o wsparcie lotnicze. Führer zastanawiał się, ja natomiast żywo nalegałem na udzielenie pomocy bez względu na okoliczności" - tak powiedział na procesie norymberskim Hermann Goering, naczelny dowódca Luftwaffe, jeden z głównych inicjatorów niemieckiej interwencji zbrojnej w tym kraju. Nie ukrywał tego, że wojna zapoczątkowana buntem generałów, którzy czynnie wystąpili przeciwko legalnemu rządowi republiki i siłom Frontu Ludowego stała się czymś w rodzaju „szkoły ognia", wielkim poligonem doświadczalnym.

Operacja Bodenplatte

Operacja Bodenplatte

Pod koniec grudnia 1944 roku, kiedy już zachwiała się mocno ofensywa w Ardenach, po której Niemcy tak wiele sobie obiecywali, ktoś w dowództwie Luftwaffe rzucił pomysł zaatakowania i zniszczenia głównych sił alianckiego lotnictwa na ziemi, po prostu na jego własnych lotniskach. Synoptycy zapowiadali pewną poprawę pogody na ostatnie dni tego miesiąca, o to już groziło napastnikowi poważnymi następstwami. Wszak w takich warunkach sprzymierzeni mogli pchnąć swoje liczne dywizjony z zadaniem całkowitego zahamowania natarcia i jednoczesnym zablokowaniem dróg odwrotu w Ardenach.

Niszczyciel ORP Orkan

Niszczyciel ORP Orkan

W dniu 7 grudnia 1939 roku w stoczni Fairfield w Glasgow rozpoczęto budowę niszczyciela floty „Myrmidon", typu „M" (obok typu „L", największe do 1943 roku okręty tej klasy w Royal Navy, zaprojektowane do współpracy z szybkimi zespołami pancerników i lotniskowców). Wodowanie odbyło się 2 marca 1942 roku, a przekazanie do eksploatacji 5 lipca tegoż roku. Po czterech miesiącach 18 listopada na okręcie podniesiono biało-czerwoną banderę, realizując kolejny punkt programu brytyjsko-polskiej współpracy w okresie wojny.

Niszczyciel ORP Grom

ORP „Grom" klasyfikowany, jako duży niszczyciel lub niszczyciel floty został zbudowany w stoczni J. Samuel White and Co. Ltd., Cowes w Wielkiej Brytanii. Budowę, okrętu rozpoczęto 17-07-1935 roku, wodowanie odbyło się 27-07-1936 roku, a pierwsze podniesienie biało-czerwonej bandery nastąpiło 11-05-1937 roku. Po przeszło dwóch latach służby u polskiego wybrzeża w dniu 30-08-1939 roku „Grom" realizując wraz z bliźniaczą „Błyskawicą" oraz „Burzą" plan pod kryptonimem „Pekin" wyruszył do Anglii, by w dniu wybuchu wojny zakotwiczyć na redzie awanportu Edynburga-Leith.

Niszczyciel ORP Ouragan

W Chantiers Navols Froncais, Blainville we Francji zbudowany został w latach 1923—1926 (zwodowany 06-12-1924 roku.) niszczyciel „Ouragan", który wszedł do służby w Marine Nationale ze znakiem taktycznym „42". Był on jednym z pierwszych reprezentantów typu „Simoun", stanowiącego pierwowzór projektu zamówionych przez Polskę okrętów tej klasy: „Wichra" i „Burzy". Podobieństwo „Ouragana" do nich sprawiło, że kiedy po kapitulacji Francji znajdował się nie obsadzony w Portsmouth (schronił się w Wielkiej Brytanii wraz z częścią floty Francuskiej). Anglicy zaproponowali zaokrętowanie na nim Polaków, znających w przeciwieństwie do marynarzy z Royal Navy ów typ niszczyciela.

Tankietki w Wojsku Polskim

źródło: wikipedia

Tankietki w Wojsku Polskim

O dużej popularności tych czołgów zadecydowała reklama obrotnych przedstawicieli koncernu Vickers-Armstrong, znanego producenta broni i sprzętu wojskowego. Pod koniec lat dwudziestych w Wielkiej Brytanii lansowana była koncepcja całkowitego zmechanizowania wojsk lądowych i nasycenia ich lekkimi wozami bojowymi, inaczej mówiąc, maksymalnego opancerzenia piechoty, posadzonej na własne środki transportu i walki. Stosownie do tych nowatorskich poglądów dwaj angielscy inżynierowie, J. Carden i V. Loyd, przedstawili kilka projektów takich wozów i od 1929 roku zostały one wdrożone do produkcji seryjnej w dwóch podstawowych wzorach Mk V i Mk VI, minimalnych rozmiarów i uzbrojonych w karabin maszynowy z możliwością zastosowania broni wymiennej.

Operacja Felix plan zajęcia Gibraltaru

Operacja Felix plan zajęcia Gibraltaru

Tej operacji Niemcy nie zdołali zrealizować. Był już opracowany jej plan, w sztabach wydzielonych wojsk przeprowadzono gry aplikacyjne, poszły do jednostek szczegółowo rozpisane zadania i wbrew pochopnym oczekiwaniom wszystko utknęło w pół kroku. Łatwa na pozór zdobycz uniknęła inwazji.

Na południowym skraju Hiszpanii leży Gibraltar, który jest skalistą bryłą o powierzchni 5,8 kilometra kwadratowego, połączony wąskim przesmykiem z Półwyspem Iberyjskim. Ten skrawek lądu należący do Wielkiej Brytanii, od początku lipca 1940 roku znalazł się w centrum zainteresowania Niemiec. Znaczenie tego punktu było ogromne, kto go posiadał ten kontrolował Cieśninę Gibraltarską, połączenie Oceanu Atlantyckiego i Morza Śródziemnego.

Wielka Brytania sytuacja na morzach i oceanach w chwili wybuchu wojny.

Wielka Brytania sytuacja na morzach i oceanach w chwili wybuchu wojny.

Siła gospodarcza Wielkiej Brytanii kryła się zawsze w potędze jej floty handlowej i wojennej. Wielkie mocarstwo brytyjskie nie byłoby możliwe do zachowania i eksploatowania, gdyby nie transport morski. Przed wybuchem drugiej wojny światowej drogą morską przewożono do Anglii około 68 milionów ton różnego zaopatrzenia. Angielska flota handlowa posiadała wówczas łączną ładowność około 21 mln ton, co dawało łącznie 31,8 procent tonażu światowego! Każdego dnia na morzach i oceanach świata znajdowało się 2500 statków płynących pod brytyjską banderą. Długość morskich linii żeglugowych Anglii wynosiła ponad 80 tysięcy mil.

Brygada Strzelców Podhalańskich w walkach o Narvik

Brygada Strzelców Podhalańskich w walkach o Narvik

Samodzielna Brygada Strzegów Podhalańskich została utworzona decyzją Naczelnego Wodza gen. Władysława Sikorskiego z 15 stycznia 1940 roku z zamiarem wsparcia Finów w wojnie z ZSRS. Należy podkreślić, że w planie odtwarzania Woj¬ska Polskiego we Francji w czasie II wojny światowej nie przewidywano sformowania Samodzielnej Brygady Strzelców Podhalańskich. Jej powstanie związane było z projektami pomocy ze strony Wielkiej Brytanii i Francji dla zaatakowanej przez Związek Sowiecki Finlandii. W dwa tygodnie po napaści sowieckiej na Finlandię, 14 grudnia 1939 roku, Liga Narodów potępiła tę agresję. Wielka Brytania i Francja poszukiwały takiego rozwiązania, które umożliwiałoby udzielenie pomocy Finlandii, a jednocześnie nie an¬gażowałoby tych państw bezpośrednio. W roli wykonawcy rządy tych państw widziały Polskę, która od 17 września 1939 roku znajdowała się de facto w stanie wojny ze Związkiem Sowieckim.

Polacy w walkach o Norwegię

Polacy w walkach o Norwegię

8 kwietnia 1940 roku polski okręt podwodny ORP „Orzeł” zatopił niedaleko Lillesand statek o nazwie „Rio de Janeiro” transportujący niemieckich żołnierzy demaskując Niemiecką inwazję na Norwegię. Następnego dnia armia niemiecka przystąpiła do ataku na Norwegię. Pierwszoplanowy materiał do produkcji uzbrojenia stanowi ruda żelaza. Niemcy nie mając własnych złóż, zmuszeni byli w całości importować ją ze Szwecji. Zimą jedyna osiągalna droga wiodła przez Narwik. Ten położony daleko na północy port jest jedynym niezamarzającym . Admiralicja brytyjska zdecydowała się zaminować norweskie wody terytorialne aby odciąć Niemcy od dostaw rudy żelaza. Jej brak oznaczałby dla III Rzeszy klęskę.

Rosyjskie ciężkie działa pancerne

Rosyjskie ciężkie działa pancerne

Wiosną 1943 roku w Zakładach Kirowskich w Czelabińsku zbudowano na bazie ciężkiego czołgu KW-1s ciężkie działo pancerne SU-152. Było ono wyposażone w haubicę 152 mm, której pociski były zdolne do przebijania pancerzy wszystkich czołgów znajdujących się wówczas na uzbrojeniu armii niemieckiej. Z tego względu zostały użyte w lipcu i sierpniu 1943 roku w bitwie pancernej na Kurskim Łuku i pod Orłem, gdzie skutecznie zwalczały ,.Pantery" i „Tygrysy".

Czołgi pływające w armii radzieckiej

żródło: wikipedia T-38

Czołgi pływające w armii radzieckiej

Wkrótce po pojawieniu się pierwszych czołgów na polu walki, a było to przypomnijmy w 1916 roku. Ich konstruktorzy i użytkownicy zaczęli zastanawiać się nad możliwościami przerzucania opancerzonych wozów bojowych przez przeszkody wodne. Pomysłów było wiele: przejazd po mostach pontonowych i stałych, transport na promach, podwieszanie czołgów pod samoloty, wyposażanie lżejszych wozów w płaty nośne i śmigła, przebywanie rzek w bród oraz po dnie, przy zastosowaniu rur wentylacyjnych. Najwygodniejszy okazał się jednak sposób pokonywania rzek i jezior wpław. Zadaniu takiemu mógł jednak podołać tylko czołg-amfibia, przystosowany zarówno do jazdy po gruncie, jak i do pływania.

Lekki samochód pancerny D-8

Lekki samochód pancerny D-8

Po sformowaniu w końcu lat dwudziestych pierwszych jednostek zmechanizowanych, w skład których weszły również samochody pancerne BA-27 dowództwo Armii Czerwonej zgłosiło zapotrzebowanie na kolejne typy tego rodzaju wozów. Szczególnie potrzebny był wówczas niewielki, kołowy pojazd opancerzony, uzbrojony w jeden lub dwa karabiny maszynowe, który mógłby być użyty do rozpoznania, ochrony i łączności.

Lekki samochód pancerny BA-20

Lekki samochód pancerny BA-20

W latach 30-tych niemal wszystkie armie świata motoryzują się. Oprócz samochodów ciężarowych i ciągników przemysł dostarcza im coraz więcej samochodów osobowych, używanych nie tylko na wyższych szczeblach dowodzenia jako samochody służbowe dowódców i szefów służb, ale również w pułkach i w batalionach do łączności, bliskiego rozpoznania i w ogóle do szybszego przemieszczania się osób funkcyjnych.

Lekki samochód pancerny BA-64

Lekki samochód pancerny BA-64

Wybuch wojny niemiecko-radzieckiej w czerwcu 1941 roku spowodował przyspieszenie prac nad wprowadzeniem do produkcji seryjnej lekkiego samochodu terenowego o podwyższonych parametrach GAZ-64. Jego konstruktor, W. A. Graczow zaproponował wówczas, aby na bazie tego „gazika" zbudować lekki, uzbrojony jedynie w broń maszynową, samochód pancerny. Kierownictwo zakładów w Gorkim poparło te inicjatywę, w rezultacie czego już 17 lipca tegoż roku przystąpiono do prac wstępnych.

Tankietka T-27

Tankietka T-27

W 1929 roku utworzono w ZSRR Szefostwo Mechanizacji i Motoryzacji Armii Czerwonej, przed którym postawiono zadanie zorganizowania wojsk pancernych jako samodzielnego rodzaju sił zbrojnych. W tym okresie radzieccy dowódcy mieli już ukształtowany pogląd na rolę i miejsce tych wojsk w warunkach przyszłej wojny. W Związku Radzieckim rozwinęła się już wówczas seryjna produkcja opancerzonych wozów bojowych, a także trwało intensywne szkolenie kadr do ich obsługi.

Czołg gąsienicowo – kołowy BT-7

Czołg gąsienicowo – kołowy BT-7

Niemal jednocześnie z czołgami T-26 dotarły do radzieckich jednostek czołgi typu BT (Bystrochodnyj Tank). Osobliwością ich konstrukcji było to, że w terenie przemieszczały się one na gąsienicach, natomiast po drogach o utwardzonej nawierzchni na odpowiednio powiększonych kołach nośnych, z których zdejmowano gąsienice. Koła te były pokryte gumą. W wariancie kołowym napęd od silnika był przenoszony za pośrednictwem łańcucha Galla z kół napędzających na ostatnią parę kół nośnych. Pierwsza para tych kół była ruchoma jak w samochodzie.

Średni czołg T-28 typ 1938 rok

Średni czołg T-28 typ 1938 rok

Na początku lat 30-tych radzieckie wojska pancerne zostały przekształcone w samodzielny rodzaj wojsk. Stało się to możliwe dzięki wyszkoleniu odpowiedniej kadry dowódców i specjalistów technicznych, a także w wyniku zwiększanej z roku na rok seryjnej produkcji czterech podstawowych typów czołgów i stopniowego nasycania nimi jednostek. Były to: lekkie czołgi T-26 i BT-7, średnie czołgi T-28 t ciężkie czołgi T-35.

Lekki czołg T-26

Lekki czołg T-26

Na początku lat trzydziestych radzieckie biura konstrukcyjne przemysłu zbrojeniowego nie były jeszcze w stanie przekazać do seryjnej produkcji własnej, oryginalnej maszyny bojowej na podwoziu gąsienicowym, chociaż prace nad jego zbudowaniem trwały już od kilku lat. Aby zapewnić siłom zbrojnym możliwie nowoczesne czołgi, postanowiono zakupić licencje, na ich produkcję za granicą. Wybór padł na angielski lekki czołg firmy Vickers wzór 1930, który nie wszedł do uzbrojenia armii Zjednoczonego Królestwa.

Ciężki czołg T-35 typ 1939

Ciężki czołg T-35 typ 1939

W pierwszej połowie lat trzydziestych w Związku Radzieckim trwały intensywne prace badawcze nad bronią pancerną. Po uzyskaniu pozytywnych doświadczeń w toku seryjnej produkcji lekkich czołgów T-26 i BT-7 oraz średniego czołgu T-28. Wojskowe instytuty techniczne i biura konstrukcyjne wytwórni uzbrojenia przystąpiły do pracy nad czołgiem ciężkim. Potrzeba posiadania takiego wozu bojowego wynikała z powszechnie wówczas przyjętej koncepcji działań ofensywnych, w myśl których zakładano, że ciężki, odpowiednio uzbrojony czołg może się stać bardzo skutecznym środkiem wsparcia oddziałów piechoty w czasie przełamywania silnie umocnionych rubieży obronnych przeciwnika.

Czołg T-34

Czołg T-34

W wyniku postępu, jaki dokonał się w radzieckim przemyśle zbrojeniowym podczas pierwszej i w czasie trwania drugiej pięciolatki - ZSRR zaczął wysuwać się na pierwsze miejsce w świecie pod względem rozwoju techniki czołgowej i organizacji wojsk pancernych. W połowie lat 30-tych w produkcji seryjnej i w eksploatacji znajdowało się kilka typów czołgów lekkich. Średnich i ciężkich. W biurach konstrukcyjnych trwały intensywne prace nad nowymi wozami bojowymi, w tym nad czołgami gąsienicowo - kołowymi A-20 i T-29, których prototypy zostały poddane próbom w latach 1938-39. Każdy z tych czołgów miał wiele cech pozytywnych: A-20 wyróżniał się nowoczesnym kształtem kadłuba spawanego z pochylonych stożkowych płyt stalowych oraz był wyposażony w wysokoprężny silnik, natomiast T-29 cechował się dobrymi właściwościami trakcyjnymi.

W obcej kabinie

W obcej kabinie

Pierwszy oficjalny komunikat o pojawieniu się tego samolotu na froncie wschodnim zamieściła „Krasnaja Zwiezda" w dniu 7 maja 1943 roku, chociaż piloci wytropili go znacznie wcześniej. Już podczas likwidacji stalingradzkiego kotła doszło do spotkań z tym napastnikiem i tam został dokładniej rozpoznany. Od tej pory przyjęto za fakt, że do znanych już myśliwców Luftwaffe doszedł nowy - jednosilnikowy Focke Wulf FW-190, ten sam, który w sierpniu 1941 roku tak mocno zaskoczył Brytyjczyków swymi osiągami. W ponad rok później miał zapisać własny debiut na innej szerokości geograficznej, w ciężkich zmaganiach z lotnictwem sowieckim.

Milcząca linia

Milcząca linia

Z samego faktu przystąpienia do budowy linii Maginota Francuzi nie czynili żadnej tajemnicy, był nie do ukrycie Mogli oczywiście bez ujawniania szczegółów technicznych debatować we własnym gronie, mogli chować plany w plombowanych sejfach, mogli tu i ówdzie stosować zabiegi maskujące. Gdy jednak ruszyły na przedpole setki ekip roboczych cywilnych i wojskowych, gdy w ślad za nimi zaczął napływać ciężki sprzęt mechaniczny, nawet laik mógł się zorientować, że pogranicze na styku z Niemcami staje się widownią jakiejś niezwykłej inwestycji. Najbardziej zainteresowany przeciwnik po drugiej stronie Renu dostrzegł ten dziwny ruch, zwrócił uwagę na góry wykopanej ziemi, wsłuchiwał się w głuchy warkot licznych silników i na tej podstawie, jeszcze wstępnej, doszedł do wniosku, że zaczęło się coś ważnego.

Rosyjska siatka szpiegowska w Szwajcarii

źródło: wikipedia

Rosyjska siatka szpiegowska w Szwajcarii

Dobry kamuflaż to połowa sukcesu. Nie tylko w polu, w zasięgu obserwacji nieprzyjaciela, lecz także na tajnym froncie, w działaniach o wyższym stopniu ryzyka i finezji. Przykłady? Właśnie sięgamy do jednego, który odsłonięty został po wojnie. Kamuflaż w tej grze był bez zarzutu; niewielka firma pod szyldem „Geopress" na przedmieściu Genewy, uprzejmy właściciel, solidnie i terminowo realizowane zamówienia, dosyć liczna klientela...

Akcja Żubr

Akcja Żubr

Akcję pod kryptonimem „Żubr" mieli przeprowadzić partyzanci oddziału im. Chmielnickiego z brygady „W imię Ojczyzny", działającej na Białostocczyźnie. Kryptonim musiał im na razie wystarczyć: o tym, co się za nim kryje, mieli się dowiedzieć na miejscu akcji. Tak źle jeszcze nie było, głodni nie chodzili żywności dostarczała im okoliczna ludność w zamian za przedmioty codziennego użytku i narzędzia zdobyte na wrogu, a i w puszczy można było się niezgorzej pożywić, choć tylko w lecie. Przypuszczali, że prędzej już będzie to polowanie na „żubra" w osobie któregoś z hitlerowskich dygnitarzy.

Wasilij Grabin

Wasilij Grabin generał pułkownik służby technicznej, profesor doktor nauk technicznych, główny konstruktor 76,2 mm armat dywizyjnych F-22, F-22-USW, ZiS-3. Urodził się w 1900 roku w Krasnodarze. Pierwszą strzelającą armatę zobaczył mając 18 lat, wywarło to na nim niezapomniane wrażenie. Toteż gdy w 1920 roku zgłosił się na ochotnika do Armii Czerwonej, wybrał służbę w artylerii. W 1923 roku ukończył Piotrogrodzką Szkołę Artylerii Ciężkiej i Nadbrzeżnej, dowodził przez dwa lata plutonem, a w 1925 roku, rozpoczął studia w leningradzkiej Akademii Wojskowo-Technicznej przemianowanej następnie na Akademię Artyleryjską im. F. Dzierżyńskiego. W 1930 roku po ukończeniu studiów rozpoczął pracę jako konstruktor dział w fabryce „Krasnyj Putiłowiec" w Leningradzie. W 1932 roku przeszedł do pracy w Głównym Biurze Konstrukcyjnym Ludowego Komisariatu Przemysłu Ciężkiego (GKB-38 NKTP) w Moskwie.

Junkers Ju 52

Junkers Ju 52

W 1939 roku inż. Zindel opracował jednosilnikowy samolot Junkers J 52, prototyp tego samolotu oblatano w 1930 roku pod zmienionym oznaczeniem Ju 52 ba. Przeznaczony był wyłącznie do transportu ładunków. Łącznie z prototypem zbudowano siedem egzemplarzy: Ju 52 ba, Ju 52 be, Ju 52 bi, Ju 52 ce, Ju 52 Cai, Ju 52 Cao.

Dornier Do-17

Dornier Do-17

W 1932 roku niemiecka firma Dornier przygotowała projekt samolotu rozpoznawczo-bombowego. Oficjalnie ze względu na zakamuflowane zbrojenia był reklamowany jako szybki samolot komunikacyjno-pocztowy. W miejscu przeznaczonym na komorę bombową miał nawet coś w rodzaju kabiny pasażerskiej, do której wsiadanie wymagało dużo zwinności i wysportowania. Z powodu wyjątkowo smukłego kadłuba samolot otrzymał przydomek "latający ołówek".

Jagdpanzer IV

Jagdpanzer IV

Historia tego działa pancernego rozpoczyna się w roku 1942, gdy okazało się, że sprzęt pancerny będący na uzbrojeniu Wehrmachtu nie spełniał swoich zadań na polu walki. Był zbył słabo opancerzony i uzbrojony. Rozpoczęto gwałtowną modernizację istniejącego sprzętu mogącego skutecznie zwalczać radzieckie wozy. Owocem tego było m. in. działo pancerne Jagdpanzer Panzerjager IV. Pojazd został skonstruowany przez firmę Vomag AG na podwoziu czołgu PzKpfw IV Sd Kfz 161

Junkers JU 188A

Junkers JU 188A

Junkers JU 88 był udanym typem szybkiego średniego bombowca ale zakłady już w 1939 przystąpiły do pracy nad programem tzw. „bombowca B" czyli wysokościowego następcy JU 88 oznaczonego Ju 288. Kiedy jednak prace z powodu trudności technicznych przeciągały się postanowiono stworzyć pośrednią odmianę rozwojową. Zmiany dotyczyły przede wszystkim kabiny, która otrzymała bardziej aerodynamiczny kształt i pełne oszklenie. Rozpiętość skrzydeł zwiększono przez dodanie szpiczastych końcówek. Zmieniono także kształt usterzenia pionowego.

Japoński czołg lekki Type-95 Ha-Go

Japoński czołg lekki Type-95 Ha-Go

Prototyp nowego japońskiego czołgu powstał w 1934 roku w zakładach Mitsubishi Heavy Industries, a w 1935 roku pod nazwą Type-95 wszedł do produkcji seryjnej, która trwała do 1943 roku. W tym czasie wyprodukowano około 2300 tych pojazdów, choć różne źródła podają różne wartości to najczęściej właśnie wymienia się powyższą liczbę. Szczyt produkcji nastąpił w latach 1940-1942 a w 1941 wyprodukowano 705 sztuk. Pojazd zaprojektowany został z myślą o operacjach wojskowych na miękkim a nawet bagnistym podłożu. Miał dobrze rozwiązaną konstrukcję podwozia, wysoki współczynnik mocy silnika do masy czołgu, duży prześwit, a także uszczelki w pokrywach silnika zapobiegające zalewaniu go przez wodę.

płk Hans-Ulrich Rudel

płk Hans-Ulrich Rudel

Hans-Ulrich Rudel urodził się 2 lipca 1916 r. w Konradswaldau, na Śląsku. Był synem duchownego. W przeciwieństwie do późniejszych dokonań i odwagi jego dzieciństwo było raczej spokojne i przyziemne. Był to przeciętny uczeń i dość nieśmiały. Jego jedyną pasją, którą zachował także w późniejszych latach to była miłość do sportu. Doprowadziło to do tego, że stał się mistrzem w dziesięcioboju. Jego liczne osiągnięcia w szkole, jak również to, że jest członkiem Hitlerjugend spowodowało, że wiele osób uwierzyło, że w przyszłości wystąpi na Igrzyskach Olimpijskich. Po zdaniu matury, jednak chciał zostać pilotem samolotów handlowych.

Junkers JU 87 G

Junkers JU 87 G

Wiosną 1940 roku równolegle do produkowanych w dalszym ciągu wersji Ju-87B i innych rozpoczęto prace nad projektem samolotu, który w maju 1940 roku uzyskał oznaczenie D (Dora), a zbudowany w lecie jego prototyp V21 miał zaplanowany pierwszy oblot, na grudzień. Niedomagania nowego silnika Jurna 211 F spowodowały odłożenie terminu oblotu.

PzKpfw “Maus”

PzKpfw “Maus”

Czołg „Maus" (Mysz) był największym czołgiem wybudowanym podczas II wojny światowej. Pomysłodawca takiego „giganta" był Adolf Hitler który w 1941 roku nakazał podjęcie prac projektowych nad czołgiem uzbrojonym w armatę 128 lub 150 mm i opancerzeniu do 200 mm. Prace projektowe nad czołgiem rozpoczął inż Ferdynand Porsche.

Japoński lotniskowiec HIRYU

Japoński lotniskowiec HIRYU

Lotniskowiec „HIRYU" (Latający Smok) został wybudowany w latach 1936-39. Był typem szybkiego lotniskowca o lekkiej konstrukcji. Wraz z budowanym wcześniej lotniskowcem „SORYU" stanowił wzór do budowy późniejszych lotniskowców. Ciekawostką było umieszczenie wyspy po prawej stronie pokładu. Pokład startowy miał wymiary 217 x 27 m .