Samolot myśliwski Mig-3 cz.1

Samolot myśliwski Mig-3 cz.1

W listopadzie 1939 roku powstało w ZSRR nowe biuro konstrukcyjne, którego kierownikiem został inż. Artiom I. Mikojan, a obliczeniowcem i jego zastępcą inż. Michaił Gurewicz. Biuro to powstało do projektowania szybkich samolotów myśliwskich operujących na wysokościach powyżej 6000 m. Projekt takiego samolotu zaczęto opracowywać już w grudniu 1939 roku.



W styczniu 1940 roku otrzymał on oznaczenie I-200. Od razu rozpoczęto budowę prototypu w trzech egzemplarzach. Pierwszy z nich oblatywał pilot doświadczalny A. N. Jekatow 5 kwietnia 1940 roku. Prototyp miał smukłą sylwetkę w układzie dolnopłata, wciągane w locie podwozie. Przednią część kadłuba stanowiła kratownica spawana z rur stalowych. Na jej okrycie zastosowano blachy duralowe. Tylna część kadłuba o konstrukcji skorupowej była, podobnie jak usterzenie, wykonana z drewna. Pokrycie stanowiła sklejka brzozowa. Skrzydła miały konstrukcję mieszoną.

Do napędu prototypu zastosowano silnik rzędowy AM-35 o mocy 833 kW (1200 KM). Dzięki sprężarkom doładowującym moc tę silnik utrzymywał do wysokości 7200 m. 24 maja 1940 roku na prototypie I-200 pilot Jekatow osiągnął prędkość lotu 648,5 km/h na wysokości 6900 m, a pilot S. P. Suprun także w maju 1940 roku 651 km/h na wysokości 7000 m. Pułap prototypu I-200 wynosił 11 500 m. Były to wówczas osiągi rewelacyjne. I mimo że miał on pewne wady, jak mała zwrotność, zbyt duża prędkość startu i lądowania, wpadanie w korkociąg na większych kątach natarcia, skierowano go do produkcji seryjnej pod symbolem MiG-1 (skrót pochodził od pierwszych liter nazwisk obu konstruktorów.

Uzbrojenie myśliwca MiG-1 składało się z trzech karabinów maszynowych - jednego UBS kal. 12,7 mm 1 dwóch SzKAS kal. 7,62 mm oraz 200 kg bomb. Jednocześnie z próbami w locie prototypu myśliwca MiG-1 prowadzono próby z jego wersją rozwojową o symbolu I-210. Przebadano ją w całości po raz pierwszy w nowo uruchomionym tunelu aerodynamicznym Centralnego Instytutu Aerohydrodynamicznego CAGI.

Na podstawie badań, przy niezmienionych w stosunku do samolotu MiG-1 wymiarach płatowca, wprowadzono pewne zmiany konstrukcyjne, jak: przesuniecie o 10 cm silnika do przodu w celu poprawienia stateczności podłużnej, polepszenie widoczności do tyłu przez podniesienie i zwiększenie stałej osłony kabiny pilota, bardziej staranne oprofilowanie chłodnicy cieczy chłodzącej i chwytów powietrza do chłodnicy oleju. Do napędu prototypu I-210 użyto doskonalszego silnika AM-35A.

Dzięki dodaniu jeszcze jednego zbiornika paliwa umieszczonego pod kabiną pilota zwiększono zasięg o około 500 km. Prototyp I-210, oblatany w lipcu 1940 roku, skierowano do produkcji seryjnej pod oznaczeniem MiG-3, Do końca 1940 roku, wyprodukowano 30 MiGów-3, a do listopada 1941 roku, kiedy zakończono ich produkcję, łącznie 3322 samoloty myśliwskie MIG-3.

Samolot MiG-3 był jednomiejscowym samolotem myśliwskim, dolnopłatem o konstrukcji mieszanej; podwozie klasyczne wciągane w locie; napęd: 1 silnik rzędowy 12-cylindrowy AM-35A o mocy 994 kW (1350 KM), śmigło metalowe trzyłopatowe; uzbrojenie: 1 karabin maszynowy UBS kal. 12,7 mm, 2 karabiny maszynowe SzKAS kal. 7,62 mm nad silnikiem oraz 6 niekierowanych pocisków rakietowych RS-82 lub 200 kg bomb pod skrzydłami.

Dane techniczne
wymiary: rozpiętość 10,2 m, długość 8,25 m, wysokość 2,62 m;
masy: całkowita (w locie) 3350 kg, własna 2595 kg;
osiągi: prędkość maksymalna 640 km/n na wys. 7800 m, prędkość wznoszenia 16 m/s, czas wznoszenia na wys, 5000 m - 5,7 min, pułap 12 000 m, zasięg 1250 km.

Tagi: Historia II wojny światowej, Mig-3, Historia Rosji,