Bitwa w Borach Tucholskich

Bitwa w Borach Tucholskich

Bitwa w Borach Tucholskich odnosi się do jednej z pierwszych bitew II wojny światowej podczas inwazji na Polskę w 1939. Bitwa rozpoczęła się 1 września i zakończyła się 5 września dużym niemieckim zwycięstwem. Z powodu braku koordynacji i złego dowodzenia siłami po stronie polskiej oraz niemieckiej przewagi liczebnej i taktycznej, Niemcom udało się sparaliżować działania Polskiej Armii Pomorze i połączyć lądowe Niemcy z Prusami Wschodnimi, przedzierając się przez Korytarz Polski. Walka toczyła się wbrew woli dowódcy Armii Pomorze gen. Władysława Bortnowskiego, który uważał, że korytarza nie należy bronić i kilkakrotnie prosił o pozwolenie na wycofanie swoich jednostek z korytarza.

Bory Tucholskie położone w Prusach Zachodnich od 1920 roku od traktatu wersalskiego przyznany Polsce i nazwany Korytarzem Polskim, jest duży obszar lasu. Ze względu na trudno dostępny teren był postrzegany przez Polaków jako dobry teren obronny. Z drugiej strony oddziały niemieckie miały tam swój poligon Truppenübungsplatz Gruppe aż do 1919 roku i znały go, podobnie jak HeinzGuderian, który urodził się w pobliskim Kulm.

Siły polskie na tym obszarze składały się z elementów Armii Pomorze: 9 Dywizji Piechoty pod dowództwem pułkownika Józefa Werobeja, 27 Dywizji Piechoty pod dowództwem generała Juliusza Drapella i Grupy Operacyjnej Czersk pod dowództwem gen. Stanisława Grzmot-Skotnicki.

Siły niemieckie na tym obszarze składały się z elementów czwartej armii niemieckiej pod dowództwem generała Günthera von Kluge , w szczególności 19 korpusu pancernego (dowodzonego przez generała Heinza Guderiana) i 2 korpusu armii generała Adolfa Straußa. Jednostki te stacjonowały na Pomorzu Zachodnim (na zachód od korytarza).

19 Korpus Pancerny składał się z 2 Dywizji Zmotoryzowanej generała Paula Badera, 20 Dywizji Zmotoryzowanej generała Mauritza von Wiktorina i 3 Dywizji Pancernej generała Leo Geyra von Schweppenburga. 2 Korpus Armii składał się z dwóch dywizji piechoty: 3 Dywizji Piechoty generała Waltera Lichela i 32 Dywizji Piechoty generała Franza Böhmego.

Mimo kilku taktycznych polskich zwycięstw, w tym potyczka pod Krojantami 1 września, słynnej polskiej szarży kawalerii i zniszczenia niemieckiego pociągu pancernego pod Chojnicami, siły niemieckie mogły szybko posuwać się naprzód.

Nie wszystkie siły polskie były na pozycji 1 września, a niemiecki postęp zdołał wywołać zamieszanie w polskich siłach. Ponadto problemy komunikacyjne powodowały, że polskie siły nie działały spójnie. Polacy zostali zmuszeni do porzucenia planów kontrataku i wycofali się, ścigani przez bardziej mobilne niemieckie zmotoryzowane i pancerne oddziały. Siły niemieckie miały znaczną ilość wsparcia pancernego, w tym ponad 300 czołgów dowodzonych przez słynnego eksperta od broni pancernej, generała Heinza Guderiana.

Większość polskich sił została otoczona 3 września. Niektóre uległy zniszczeniu, podczas gdy innym udało się przedrzeć do Bydgoszczy .

Większość polskich sił zbrojnych została zniszczona do 5 września. Niemcy zdołali przebić się przez Korytarz Polski. Niektórym siłom niemieckim nakazano usunięcie stref polskiego oporu na ufortyfikowanych obszarach na wybrzeżu Bałtyku, podczas gdy inne kontynuowały marsz na południowy wschód, głębiej w terytorium Polski. 6 września Adolf Hitler odwiedził Guderiana i pogratulował mu szybkiego zwycięstwa.

Zdięcie - źródło: Wikipedia

Tagi: 2 wojna światowa w polsce, wojna obronna Polski 1939, kampania wrześniowa 1939,