96 Dywizja Piechoty Wehrmacht

Koszarami macierzystymi dywizji były koszary w Hanowerze w XI okręgu wojskowym. 96 dywizja piechoty stacjonowała w Hanowerze w jej skład zostali powołani poborowi pochodzący z całych północnych i zachodnich Niemiec. Dywizja została wyposażona w sprzęt pochodzący z Czech i została stworzona 21 września 1939 roku na poligonie Begren koło Celle. W grudniu 1939 roku została włączona w skład 7 Armii na Górnym Renie.

Pierwszy raz wzięła udział w walkach we wschodniej Francji w 1940 roku, po pokonaniu Francji dywizja stacjonowała w północnej Francji do czerwca 1941 roku, pełniąc służbę okupacyjną. Następnie w lipcu 1941 roku została skierowana na front wschodni, gdzie walczyła przez kolejne cztery lata.

Rozkaz Marszałka

Rozkaz Naczelnego Wodza do wojsk po przejściu granicy

Żołnierze!

Najazd bolszewicki na Polskę nastąpił w czasie wykonywania przez nasze wojska manewru, którego celem było skoncentrowanie się w południowowschodniej części Polski tak, by mając dla otrzymywania zaopatrzenia i materiału wojennego komunikację i łączność przez Rumunię z Francją i Anglią móc dalej prowadzić wojnę.

Najazd bolszewicki uniemożliwił wykonanie tego planu.

Sytuacja polityczna Polski na wiosnę 1940 roku

Na początku roku 1940 i wiosną 1940 sytuacja polityczna i militarna w Europie wyglądała następująco. Po zwyciężeniu Polski, przy współuczestnictwie Związku Sowieckiego, Rzesza Niemiecka swoją okupacją zajęła tereny mniej więcej po rzekę Bug, a wschodnie ziemie zostały przekazane we władanie Stalinowi. 8 października 1939 roku, dekretem Hitlera, zostały włączone do Rzeszy zachodnie województwa: Poznańskie, Pomorskie, Łódzkie, Śląskie oraz Kujawy, Ziemia Płocka i Suwalszczyzna. 26 października na pozostałym terenie, obejmującym Warszawę, Kraków, Lublin, Radom, Kielce i Częstochowę, Hans Frank proklamował utworzenie Generalnej Guberni. Wcześniej jeszcze, bo już 15 marca tego samego roku, armie niemieckie wkroczyły na teren Czech, gdzie utworzono protektorat Czech i Moraw, przy równoczesnym powołaniu do życia niepodległej Słowacji, pod całkowitą niemiecką kontrolą.

Radziecka Flota Bałtycka 1945 rok

Flota Bałtycka na początku 1945 roku

W 1945 roku radziecka Flota Bałtycka ustępowała niemieckiej flocie Kriegsmarine pod względem liczby okrętów. Flota została mocno uszczuplona podczas długotrwałego oblężenia Leningradu, które trwało od jesieni 1941 roku do stycznia 1944 roku. Wiele jednostek zostało wtedy zniszczonych lub uszkodzonych. Na początku 1945 roku do działań bojowych był zdolny stary okręt liniowy „Oktiabrskaja Riewolucyja” i 2 krążowniki: „Kirow” i „Maksym Gorki”.

Zdobycie Pomorza 1945

Ofensywa wschodnia na Pomorzu

24 lutego 1945 roku - 4 kwietnia 1945 roku

Po zakończeniu początkowej fazy operacji Prusy Wschodnie przez II Front Białoruski Konstantego Rokossowskiego przeniósł się on do województwa pomorskiego w Prusach Zachodnich. Głównym celem było zaatakowanie sił niemieckich w regionie w celu wyeliminowania możliwości kontrataku, który mógłby zagrozić 1 Białoruskiemu Frontowi Georgii Żukowa, który był w drodze do Berlina, stolicy Niemiec. Niemiecki wywiad wykrył przygotowania do takiego ataku już w dniu 13 lutego 1945 roku a na tej podstawie pułkownik Walter Weiß z niemieckiej 2 Armii poprosił o powrót do Niemiec w obliczu silnego sowieckiego ataku, ale wniosek został odrzucony przez Adolfa Hitlera.

Bitwa koło przylądka Spatha

Włosi zdecydowali się wzmocnić siły na wyspie Leros w archipelagu Dodekanezu dwoma lekkimi krążownikami Giovani della BANDE NERE i Bartolomeo COLLEONI, w celu wykonania ataków przeciwko konwojom brytyjskim przekraczającym morza greckie.

Mniej więcej w tym samym czasie Brytyjczycy wysłali australijski krążownik o wyporności 7.000 ton HMAS SYDNEY i 5 niszczycieli, aby zaatakować włoskie transporty między Włochami a Dodekanezami. Cztery brytyjskie niszczyciele wykonywały patrol w poszukiwaniu okrętów podwodnych na północ od Krety, podczas gdy krążownik z jednym niszczycielem zmierzał do Saronic Golf. 

Początek operacji na Morzu Śródziemnym

Początek wojny na Morzu Średziemnym

Jednym z pierwszych działań włoskich na początku operacji morskich było rozmieszczenie na Morzu Śródziemnym około 50 okrętów podwodnych, tj. około 50% gotowych do wojny, w misjach szturmowych i rozpoznawczych. Wysłanie jednocześnie tak dużej części floty podmorskiej i planu ich rozmieszczenia, uznano za nie odpowiadające sytuacji strategicznej, i zostało skrytykowane we Włoszech, ponieważ pociągało za sobą nadmierne zużycie sprzętu.