Włoska marynarka wojenna

Włoska marynarka wojenna na początku wojny

W okresie międzywojennym Włochy zastosowały intensywny program budowy okretów, który dał jej naprawdę dużą flotę. Dokładniej, planowano zbudować cztery nowe pancerniki o pojemności 35 000 ton, z prędkością 30 mil / godzinę i uzbrojone w dziewięć dział 381 mm ( Littorio, Vittorio Veneto, Roma i Imperio ) i wyremontować cztery stare pancerniki o wyporności 23 000 ton, z prędkością 26 mil / godzinę i uzbrojone w dziesięć dział 320 mm ( Conte di Cavour , Giulio Cesare , Duito i Doria ).

Jednak zgodnie z wytycznymi przekazanymi Marynarce Wojennej, ponieważ nie było prawdopodobieństwa rozpoczęcia wojny przed 1942 rokiem program budowy okrętów miał zostać ukończony pod koniec tego roku, podczas gdy wojna rozpoczęła się dwa lata wcześniej.

Brytyjska Flota Morza Śródziemnego

Brytyjska Flota Morza Śródziemnego

Kiedy w czerwcu 1939 roku Admirał Andrew Cunningham objął stanowisko dowódcy naczelnego (CIC), Flota Śródziemnomorska składała się z 4 pancerników, 7 krążowników, 1 lotniskowca, 3 flot niszczycieli, jednej floty okrętów podmorskich i jednej floty torpedowców. Aleksandria była już główną bazą Floty, ale z wieloma niedociągnięciami, aby skutecznie stawić czoła swojej misji. Środki naprawcze i urządzenia do dokowania statków były zupełnie niewystarczające, obrona przeciwlotnicza była słaba, a lotnisko dla lotnictwa morskiego zostało zaplanowane, ale jeszcze nie zbudowane.

Operacja Excess

Brytyjska Operacja Excess na Morzu Środziemnym

Była to operacja szybkiego konwoju brytyjskiego na Morzu Śródziemnym, którego celem było wysłanie trzech statków, wszystkie załadowane pilnymi potrzebnymi zapasami, dla Pireusu i jednego statku na Maltę w dniach 6/11 stycznia 1941 roku.

Oznaczało to początek sezonu konwojowego w 1941 roku i było częścią złożonej serii operacji podjętych zarówno przez Aleksandrię, jak i Gibraltar, przy czym pierwszy z nich to  operacja "MC4", obejmująca przeprowadzenie szybkiego konwoju na Maltę, do której miał przypłynąć jeden statek a pozostałe miały kontynuować na zachodzie pojedyncze konwoje, oraz szybkie i powolne konwoje z Malty na wschód i dwa konwoje na Morzu Egejskim jako operacja "Excess" w pierwszej części przejścia.

Operacja White

HMS Argus

Brytyjska Operacja White

Był to brytyjski plan marynarki wojennej rozwinięcie operacji "Hurry", a tym samym druga operacja dostarczenia posiłków lotniczych na Maltę w dniach 14-19 listopada 1940 roku.
Wypływając z ujścia rzeki Clyde w dniu 11 listopada pod eskortą lekkiego krążownika Despatch i niszczycieli Duncan, Fury i Wishart, 14 listopada stary lotniskowiec HMS Argus dotarł do Gibraltaru, przewożąc 12 myśliwców Hawker Hurricane dla jednostek powietrznych na Malcie oraz dwóch samolotów Blackburn Skua dwu miejscowy morski samolot służący jako lider nawigacyjny dla myśliwców.

Plan DG10/42

Włoski plan inwazji na Maltę 

W 1938 roku Mussolini rozważał inwazję Malty w ramach planu DG 10/42, w którym siła 40 000 ludzi zdobyła by wyspę. Prawie wszystkie 80 specjalnie skonstruowanych statków, które miały wylądować na brzegu wyspy, miały zostać utracone, ale lądowanie odbyłoby się na północy wyspy, z atakiem na linii Victoria, przez środek wyspy. Drugie lądowanie odbędzie się na Gozo, na północny zachód od Malty i na wysepce Comino.

Włoskie oblężenie Malty

Włoskie akcje lotnicze czerwiec-grudzień 1940 rok

W 1940 roku Włoski atak na Maltę miał uzasadnioną szansę na przejęcie kontroli nad wyspą, co dało by włoskiej marynarce i siłą powietrznym supremację w środkowej części Morza Śródziemnego. Region Morza Śródziemnego zostałby podzielony wówczas na dwie części, oddzielając brytyjskie bazy w Gibraltarze i Aleksandrii. Niechęć Włochów do działania bezpośrednio przeciwko Malcie w 1940 roku została wzmocniona przez bitwę pod Taranto , w której duża część floty włoskiej została uszkodzona przez bombowce torpedowe Royal Navy. Włosi przyjęli podejście pośrednie i odcięli wyspę. Dla Włochów (a później Niemców) siły lotnicze były kluczową bronią przeciwko Malcie.

Zygmunt Szyszko-Bohusz

Generał Zygmunt Szyszko-Bohusz urodził się w dniu 19 stycznia 1893 roku w mieście Chełm, tam też ukończył gimnazjum. Ukończył szkołę kadetów w Pskowie w roku 1911, następnie szkołę oficerską w Moskwie w roku 1913, Wyższą Szkołę Wojenną w roku 1923. W armii rosyjskiej walczył podczas I wojny światowej, odnosząc czterokrotnie rany i awansując do stopnia porucznika. Po wzięciu do niewoli austriackiej i ucieczce, zaciągnął się do II Brygady Legionów Polskich, w której zachował stopień oficerski.

14 Dywizja Pancerna

14 Łużycko-Saksońska Dywizja Pancerna 1940-1945

14 Dywizja Pancerna została sformowana w sierpniu 1940 r. na bazie 4 Drezdeńskiej Dywizji Piechoty. Część oddziałów dywizji, przede wszystkim 103 Pułk Grenadierów Pancernych, stacjonowało na terenie Górnych Łużyc – w Budziszynie, Kamieńsku, Lubiju i Żytawie. W skład dywizji weszły: 36 Pułk Pancerny (z 4 DPanc), 103 i 108 Pułk Grenadierów Pancernych, 4 Pancerny Pułk Artylerii, 14 pancerny batalion rozpoznawczy, 4 batalion niszczycieli czołgów, 13 pancerny batalion pionierów, 276 dywizjon artylerii przeciwlotniczej, 4 pancerny batalion łączności oraz inne mniejsze pododdziały.

Die 14. sächsisch-lausitzische Panzerdivision

Die 14. sächsisch-lausitzische Panzerdivision in den Jahren 1940 bis 1945.

Der Aufbau und die Kampfhandlungen

Die 14. Panzerdivision wurde im August 1940 auf der Basis der 4. Dresdener Infanteriedivision eingerichtet. Ein Teil der Truppen, hier wird vor allem das 103. Regiment der Panzergrenadiere gemeint, stationierte im Bereich der Oberlausitz, d. h. in den Städten Bautzen, Kamenz, Löbau und Zittau. Die gesamte Division bestand aus folgenden Teilen: aus dem 36. Panzerregiment, das aus der 4. Panzerdivision gebildet wurde, dem 103. und 108. Regiment der Panzergrenadiere,

1 samodzielna brygada kawalerii

II wojna światowa była wojną podczas, której jednostek kawalerii używano po raz ostatni w warunkach bojowych. Prawie we wszelkich armiach stron walczących egzystowały pododdziały kawaleryjskie. Nic więc dziwnego, że planując przekształcenie 1 Korpusu PSZ w ZSRR do wielkości armii postanowiono sformować, w jej składzie, samodzielną brygadę kawalerii.

Amerykański lotniskowiec USS „Saratoga”

USS „Saratoga”

Amerykański lotniskowiec  USS „Saratoga” wraz z bliźniaczym lotniskowcem „Lexington” został pierwotnie zaprojektowany jako jeden z sześciu pierwszych w historii US Navy krążowników liniowych. W efekcie zawirowań politycznych i gospodarczych oraz narastających tendencji do ograniczenia wyścigu zbrojeń morskich na świecie, krążowniki liniowe typu „Lexington" pozostały okrętami tej klasy jedynie w sferze projektów, bowiem dwie z sześciu rozpoczętych jednostek zostały ukończone ostatecznie jako lotniskowce.

Japoński myśliwiec J2M3 Raiden

Myśliwiec J2M3 Raiden

Historia konstrukcji tego myśliwca zaczęła się w październiku 1938-go roku gdy naczelny inżynier firmy Mitsubishi, Jiro Horikoshi (projektant samolotu A6M Zero), przeprowadził rozmowy wstępne z przedstawicielami lotnictwa marynarki na temat zaprojektowania myśliwca przechwytującego operującego z lotnisk na lądzie. Fakt że proponowany samolot bardzo odbiegał od dotychczasowych samolotów używanych przez JNAF oraz główny nacisk położony na projekt samolotu A6M Zero spowodował że propozycja Mitsubishi została odłożona na półkę.

Włoski pancernik Impero

Pancernik Impero

Impero był czwartym pancernikiem klasy Littorio zbudowanym dla włoskiej Regia Marina podczas II wojny światowej . Nazwano go włoskim słowem "imperium", w tym przypadku odnoszącym się do nowo (1936) podbitego włoskiego imperium w Afryce Wschodniej (Somalia, Erytrea i Etiopia) w wyniku drugiej wojny włosko-abisyńskiej. Został zbudowany zgodnie z planem Programu Rozbudowy Marynarki Wojennej z 1938 roku, wraz z jego siostrzanym okrętem Roma.
Budowa Impero została rozpoczęta w maju 1938 roku a wodowanie było w listopadzie 1939 r.

Włoski pancernik Conte di Cavour

Pancernik Conte di Cavour

Conte di Cavour był głównym okrętem w swoje klasie pancerników z czasów I wojny światowej. W dniu 24 maja 1915 roku stał się okrętem flagowym kontradmirała Luigiego Amedeo di Savoia, ale podczas wojny nie miał żadnych aktywnych misji. Po pierwszej wojnie światowej stał się częścią włoskiego wizerunku zagranicznego, płynąc do Ameryki Północnej, przewożąc króla Vittorio Emannuelle III podczas wizyty na Adriatyku i zabierając Benito Mussoliniego z wizytą w Trypolisie. W dniu 12 maja 1928 roku został wycofany ze służby. W latach 1933-1937 został wyremontowany w Trieście. Wrócił do służby w 1937 roku.

Omar Bradley

Amerykański generał Omar Bradley

Omar Nelson Bradley urodził się w pobliżu Clark, Missouri, Stany Zjednoczone 12 lutego 1893 roku. Jego ojciec, John Bradley, był nauczycielem w szkole, a jego matka była szwaczką, rodzina była względnie biedna. W wieku 13 lat zmarł jego ojciec. On i jego matka przeprowadzili się do Moberly w stanie Missouri, gdzie miała się ponownie ożenić. Ukończył Moberly High School w 1910 roku i pracował jako producent kotłów w Wabash Railroad, oszczędzając swoje wynagrodzenie, aby wziąć udział w University of Missouri in Columbia.

Galeazzo Ciano

Zięć Mussoliniego 

Gian Galeazzo Ciano urodził się w Livorno we Włoszech, a później został zięciem Benito Mussoliniego. Otrzymał dyplom prawniczy i pracował dla włoskiego rządu jako włoski konsul w Szanghaju w Chinach. Po dojściu Mussoliniego do władzy stał się ministrem prasy i propagandy włoskiego dyktatora, a później spraw zagranicznych. Był także przyjacielem Humberta, syna włoskiego króla Vittorio Emanuele III, który pozostawił go w pozycji łącznika między rodziną królewską a rządem.

Akcja AB

Hans Frank

Nadzwyczajna akcja pacyfikacyjna

Było to niemieckie przedsięwzięcie w celu wyeliminowania zdolności Polski do dokonywania jakiegokolwiek oporu i sprzeciwu wobec ustanowienia niemieckiego "nowego porządku" w Europie Wschodniej. Czas operacji to wrzesień 1939 roku - czerwiec 1940 roku.

Akcja "AB", czyli “Ausserordentliche Befriedungsaktion” (nadzwyczajna akcja pacyfikacyjna) była próbą zlokalizowania, złapania i zabicia polskich intelektualistów oraz faktycznych i potencjalnych przywódców, którzy mogliby w przeciwnym razie zorganizować opór wobec niemieckiej okupacji. Uważa się, że około 30 000 Polaków zostało aresztowanych, około 7 000 przywódców politycznych i religijnych, profesorów i nauczycieli zostało zabitych, a pozostałe 23 000 osób wysłano do obozów koncentracyjnych.

Operacja Abigail Rachel

Pierwsze Brytyjskie naloty na Niemieckie miasta

Był to pierwszy brytyjski nalot bombowy na niemiecki obszar miejski, a nie konkretny cel przemysłowy w dniach 16/17 grudnia 1940 roku.
Operacja została zaplanowana jako pierwsza z proponowanych serii nalotów "Abigail" w odpowiedzi na niszczycielski niemiecki nalot "Mondscheinsonate" z 14/15 listopada 1940 roku na Coventry i został zaplanowany na podstawie skoncentrowanego ataku 200 lub więcej bombowców, który zniszczy znaczną część wybranego miasta lub część miasta, a nie czysto przemysłowy cel. Trzy możliwe cele to Bremen ("Abigail Jezebel"), Düsseldorf ("Abigail Delilah") i Mannheim ("Abigail Rachel").

Operacja Bolivar

Operacja szpiegowska Bolivar

Był to niemiecki program szpiegowski w Ameryce Łacińskiej w latach 1940 - 1945).

Przedsięwzięcie było kontrolowane przez departament Sicherheitsdienst des Reichsführers-SS (SD), niemieckiej służby bezpieczeństwa, a jego celem było przede wszystkim zbieranie tajnych informacji z Ameryki Łacińskiej w celu ich przesłania do Niemiec. Niemcom udało się stworzyć tajną sieć łączności radiowej ze swojej stacji kontroli w Argentynie, a także system kurierski wykorzystujący hiszpańskie statki handlowe do przesyłu dokumentów.

Niemcy miały trzy obszary zainteresowania w Ameryce Łacińskiej. Najważniejsze z nich to Argentyna i Chile, drugi najważniejszy to Brazylia i Meksyk, a mniejsze kraje południowej Ameryki Środkowej i północnej Ameryki Północnej stanowiły trzeciorzędne znaczenie.

Pancerniki klasy Queen Elizabeth

HMS Queen Elizabeth

Brytyjskie pancerniki klasy Queen Elizabeth

Okręty klasy Queen Elizabeth były prawdopodobnie najlepszymi pancernikami, jakie zostały zbudowane dla Królewskiej Marynarki Wojennej. Zaprojektowane przed I wojną światową przetrwały, by w czasie II wojny światowej pełnić cenną służbę. Najważniejszym powodem tego sukcesu i długiego aktywnego życia było to, że zostały zbudowane dla szybkości, ale bez poświęcania opancerzenia. Udało się to osiągnąć z dwóch powodów. Pierwszym z nich było to, że po podjęciu decyzji o zastosowaniu działa 381 mm zdano sobie sprawę, że osiem z tych dział w czterech wieżach nadal zapewnia mocniejszą burtę niż dziesięć dział 343 mm używanych w Orionie , King George V i Iron Duke. Przestrzeń i waga uwolniona przez usunięcie niezręcznej wieży działowej została wykorzystana do zapewnienia większej ilości kotłów 24 zamiast 18.

HMS Queen Elizabeth

Pancernik Queen Elizabeth

HMS Queen Elizabeth był pierwszym okrętem w klasie pancerników typu Queen Elizabeth. Był najpotężniejszym pancernikiem w brytyjskiej flocie, kiedy został zbudowany i był w stanie odbyć cenną służbę w Royal Navy podczas II wojny światowej, gdzie służył jako okręt flagowy admirała Andrew Cunninghama w basenie Morza Śródziemnego.

Została zbudowana z szesnastoma działami 152 mm. Jednak cztery działa poniżej pokładu kwartalnego okazały się bezużyteczne i zostały zastąpione dwoma działami nad bateriami na śródokręciu, układem, który został skopiowany na resztę okrętów tej klasy.

Francuski pancernik Dunkierka

Pancernik Dunkierka

Francuski pancernik Dunkierka, pierwszego francuskiego okrętu, który został sklasyfikowany jako taki. Chociaż nie był tak dobrze uzbrojony jak współczesne pancerniki, były one celowo zbudowane specjalnie w celu przeciwdziałania niemieckim pancernikom kieszonkowym klasy Deutschland, które w rzeczywistości były wyjątkowo ciężkimi krążownikami. Konstrukcja Dunkierki była nowatorska, ponieważ całe główne uzbrojenie zamontowano z przodu w dwóch poczwórnych wieżach, co pozwoliło na nieograniczony ogień.

Jego główną cechą było to, że został zaprojektowany w granicach wyznaczonych przez Traktat Waszyngtoński z 1922 roku, w zakresie wyporności i kalibru głównej artylerii pancerników.

Erich Raeder

Erich Raeder

Erich Johann Albert Raeder urodził się w rodzinie średniej klasy w Wandsbek w Hamburgu w Niemczech. Do Imperialnej Marynarki Wojennej wstąpił w 1894 roku. W 1912 roku był już szefem sztabu Franza von Hippera. Podczas I wojny światowej brał udział w bitwie pod Dogger Bank w 1915 roku i bitwie o Jutlandię w 1916 roku. W 1922 roku awansował na kontradmirała. Został awansowany na wiceadmirała w 1925 roku i na admirała w 1928 roku. Chociaż nie lubił filozofii nazistowskiej, popierał Adolfa Hitlera na rzecz wzmocnienia floty. 20 kwietnia 1936 roku Hitler awansował go na stopień admirała generała, później otrzymał stopień wielkiego admirała w 1939 roku.

Iwan Stepanowicz Koniew

Marszałek Koniew

Iwan Stepanowicz Koniew urodził się 28 grudnia 1897 roku w chłopskiej rodzinie we wsi Lodeino, w powiecie Nikolskim obecnie powiat Podosinowski obwód kirowski w centralnej Rosji. Ukończył szkołę w sąsiedzkiej wiosce w 1912 roku. Pracował jako drwal w 1916 roku, kiedy został wcielony do rosyjskiej armii carskiej. Ukończył kurs szkoleniowy artyleryjski a następnie służył w rezerwowej brygadzie ciężkiej artylerii. Zdemobilizowany w 1918 roku. W 1919 roku wstąpił do partii bolszewickiej i Armii Czerwonej jako artylerzysta w rosyjskiej Republice Dalekowschodniej pod wodzą Klimenta Woroszyłowa w regionie Trans-Bajkał. Był komisarzem Brygady Piechoty w 2 Dywizji Piechoty.

Słowackie Powstanie Narodowe

Słowackie Powstanie Narodowe

29 sierpnia 1944 r. - 28 października 1944 r

Chociaż opór zbrojny przeciwko niemieckiemu i słowackim współpracownikom miał miejsce w czasie okupacji niemieckiej, kiedy wojska radzieckie zbliżyły się do południowej Polski latem 1944 roku, siły oporu przygotowały się do wielkiego powstania. 28 sierpnia 1944 roku dodatkowe oddziały niemieckie wkroczyły na Słowację w odpowiedzi na działalność partyzancką na Słowacji i w Rumunii.

Zamachy anty-włoskie

Zamachy anty-włoskie w Wielkiej Brytanii

10 czerwca 1940 Mussolini, włoski dyktator, wypowiedział wojnę Wielkiej Brytanii i Francji. Tej nocy w całym kraju wybuchły zamieszki w wielu brytyjskich miastach. Tłum splądrował włoskie nieruchomości, głównie firmy, rozbijając okna i rabował sklepy. Przerażeni właściciele, wielu z obywatelstwem brytyjskim i przebywający na Wyspach Brytyjskich (często przez dziesięciolecia), zostali zmuszeni do zabarykadowania się na zapleczu. Najgorsze zamieszki miały miejsce w Liverpoolu, Cardiff, Swansea i Newport, wszystkie z dużą przedwojenną ludnością Włoską. Miejscami policja była zmuszona do szarżowania na szalejący tłum z pałkami.

Generał Major Lotnictwa Piotr Michajłowicz Stefanowski

Piotr Michajłowicz Stefanowski

Generał Piotr Stefanowski był radzieckim wojskowym pilotem doświadczalnym. Urodził się w roku 1903 w gospodarstwie Pokrowka, którego mieszkańcy zostali przeniesieni do innej wsi, która obecnie jest dzielnicą w mieście Świetłahorsk w regionie Homel na Białorusi. W 1909 roku rodzina Stefanowskich przeniosłą się do stacji Telusha, która obecnie jest dzielnicą Bobruiska na Białorusi na zachodniej linii kolejowej, gdzie kupili ziemię od właściciela ziemskiego.

Od roku 1922 Piotr Stefanowski pracował jako robotnik w mieście Bobruisk. W 1925 roku został powołany do służby wojskowej w Smoleńsku w 2 eskadrze rozpoznawczej. W 1926 roku na własną prośbę został wysłany do Wojskowej Szkoły Teoretycznej Sił Powietrznych w Leningradzie, którą ukończył w 1927 roku.

Amerykański okręt podwodny USS Gar

Okręt podwodny USS Gar

USS Gar został przekazany do służby w marynarce Stanów Zjednoczonych w kwietniu 1941 roku. Po rejsach szkoleniowych wzdłuż wybrzeża regionu Nowej Anglii w północno-wschodnich Stanach Zjednoczonych wypłynął pod koniec listopada do San Diego w Kalifornii, w Stanach Zjednoczonych, docierając do celu trzy dni po Ataku na Pearl Harbor, który doprowadził Stany Zjednoczone do wojny na Pacyfiku. Po przygotowaniach w Stoczni Marynarki Wojennej Mare Island wypłynął z San Francisco w Kalifornii 15 stycznia 1942 roku do Pearl Harbor na Hawajach.

Operacja Ballon (Operation Ballon)

Operacja Ballon

Był to brytyjski plan obrony Basry na szlaku Shatt al-Arab na skrajnym południu Iraku podczas wojny angielsko-irackiej wiosną 1941 roku.

Irak leżał w obszarze odpowiedzialności dowództwa Bliskiego Wschodu generała Sir Archibalda Wavella. Wavell wysłał "Iraq Force" pod dowództwem generała porucznika Sir Edwarda Quinana, by zabezpieczyć Irak, siły brytyjskie i indyjskie przybywające drogą morską, by przejąć i zabezpieczyć port w Basrze, który premier Winston Churchill uważał za niezbędną bazę zaopatrzeniową. Siły "Iraku" miały również przywrócić rząd Iraku, który był zgodny z prawem, i chronić brytyjskie interesy w Iraku.

Operacja Driada (Operation Dryad)

Operacja Dryad

Operacja Driada była atakiem na latarnię Casquets na Wyspach Normandzkich przez brytyjskich komandosów podczas II wojny światowej. Komandosi zdobyli latarnię morską i jej mieszkańców i powrócili, nie pozostawiając po sobie śladu.

Latarnia morska Casquets została zbudowana w 1724 roku i znajduje się 9,7 km na zachód od wyspy Alderney na Wyspach Normandzkich. Znajduje się wśród jednych z najszybszych prądów oceanicznych na kanale La Manche. Latarnia składa się z 27 metrowej wieży i dwóch niższych wież na skale. Po zajęciu przez Niemcy Wysp Normandzkich w 1940 roku zdecydowali się obsadzić latarnię morską i ustawić posterunek obserwacyjny z radiową stacją morską, aby wszystko, co widzą, mogło zostać zgłoszone i kiedy trzeba było zapalić światło, by mógł przejść niemiecki konwój. Załoga była wymieniana co 3 miesiące.

Operacja Wasserkante Bombardowanie Warszawy 25 września 1939 roku

Operacja Wasserkante

To było niemieckie bombardowanie Warszawy, stolicy Polski, jako decydujący ostatni element w niemieckim oblężeniu Warszawy w czasie Wojny Obronnej Polski w dniu 25 września 1939 r.

Oblężenie Warszawy obejmowało wielkie bombardowania miasta przez Luftwaffe od 1 września 1939 roku. Walka na lądzie rozpoczęła się 8 września, kiedy to pierwsze niemieckie jednostki pancerne dotarły do Woli i na południowo-zachodnie przedmieścia miasta. Tu zatrzymano niemiecką ofensywę, a wkrótce potem Warszawa została oblężona. Oblężenie trwało do 28 września, kiedy to polski garnizon pod dowództwem generała dywizji Waleriana Czumy poddał się. Następnego dnia z miasta wyszło około 100 000 polskich żołnierzy i zostało wziętych do ​​niewoli. 1 października siły niemieckie wkroczyły do ​​Warszawy.

Bombardowanie Warszawy 1939

Bombardowanie Warszawy 1939

Bombardowanie Warszawy w czasie II wojny światowej odnosi się do kampanii bombardowania Warszawy przez niemiecką Luftwaffe w czasie oblężenia Warszawy w czasie inwazji na Polskę w roku 1939. To również może odnosić się do niemieckich nalotów podczas Powstania Warszawskiego w 1944 roku W trakcie wojny około 84% miasta zostało zniszczone z powodu niemieckich masowych bombardowań, ciężkiego ostrzału artyleryjskiego i planowanej kampanii zburzenia miasta.

Amerykański lotniskowiec USS Yorktown

Amerykański lotniskowiec USS Yorktown (CV-5)

Amerykański lotniskowiec USS Yorktown był głównym okrętem swojej klasy lotniskowców, ochrzonym przez Pierwszą Damę Eleanor Roosevelt. Wiele lat przedwojennych spędził na wschodnim wybrzeżu Stanów Zjednoczonych, na Morzu Karaibskim, a nieraz odwiedzał Kanał Panamski. W tym czasie przeszedł naprawę jesienią 1938 roku i przez jakiś czas był okrętem flagowym 2 Dywizjonu Lotniskowców. 20 kwietnia 1939 roku wypłynął z Hampton Roads do San Diego przez Kanał Panamski, dołączając do Floty Pacyfiku. W latach przedwojennych uczestniczył również w Flotach XX i XXI; obie były krytyczne w rozwoju taktyk lotniczych stosowanych w nadchodzącej wojnie. 20 kwietnia 1941 roku Yorktown wraz z niszczycielami Warrington, Somers i Jouett został wysłany z powrotem na Atlantyk, aby przeciwstawić się zagrożeniu niemieckim okrętom podwodnym.