Amerykański ciężki krążownik USS Guam

Amerykański ciężki krążownik USS Guam

Amerykański ciężki krążownik USS Guam był ostatnim okrętem wielkich amerykańskich okrętów wojennych klasy Alaska. Został oddany do służby we wrześniu 1944 roku pod dowództwem kapitana Lelanda P. Lovette. Odbył pierwszy rejs do Trynidadu i wrócił do Stoczni Marynarki Wojennej w Filadelfii, w stanie Pensylwania, w Stanach Zjednoczonych, w celu naprawy po wypadku. 17 stycznia 1945 roku wypłynął z Filadelfii, by dołączyć do US Navy Pacific Fleet, przybywając do Pearl Harbor na Hawajach w Stanach Zjednoczonych 8 lutego.

Amerykański pancernik USS California

Amerykański pancernik USS California

Amerykański pancernik USS California, owyporności około 32.300 ton, pancernik klasy Tennessee, został zbudowany w Mare Island Navy Yard w Kalifornii, a oddany do użytku w sierpniu 1921. W latach 20 i 30  XX wieku aktywnie uczestniczył w działaniach Floty Bojowej Stanów Zjednoczonych, często działając jako okręt flagowy. W 1925 roku, USS California była jednym z okrętów, które przeprowadziły duży trans-Pacyficzny rejs do Australii i Nowej Zelandii.

Amerykański ciężki krążownik USS Alaska

Amerykański ciężki krążownik USS Alaska

Amerykański ciężki krążownik USS Alaska był okrętem wiodącym klasy dużych krążowników, według klasyfikacji z drugiej wojny światowej. Było to spowodowane jego niezwykłą kompozycją korpusu tak długiego jak pancernik, ale mimo to szerokość była tak wąska jak krążownik, podczas gdy jego przemieszczanie się było znacznie szybsze niż typowy krążownik, a był nie tak mocno uzbrojony jak pancernik. Został oddany do służby w 1944 roku pod dowództwem kapitana Petera K. Fischlera. Pierwszy rejs odbył się w Zatoce Chesapeake w Stanach Zjednoczonych i Zatoce Parii u wybrzeży Trynidadu. Po pewnym czasie powrócił do Filadelfijskiej Marynarki Wojennej i wyruszyła w podróż na Morze Karaibskie 12 listopada 1944 roku. Przypłynął do San Diego 12 grudnia i szkolił się do ostrzeliwania lądu i taktyki przeciwlotniczej.

Pancernik USS Colorado

Amerykański pancernik USS Colorado

Amerykański pancernik USS Colorado był pierwszym okrętem w swojej klasie okrętów wojennych. Został wybudowany w stoczni New York Shipbuilding Corporation w Camden, w New Jersey, w Stanach Zjednoczonych w 1921 roku, a dwa lata później został oddany do użytku pod dowództwem kapitana RR Belknapa. 29 grudnia 1923 roku pancernik popłynął w rejs z Nowego Jorku do Portsmouth w Anglii, w Wielkiej Brytanii.

Amerykański pancernik USS Maryland

Amerykański pancernik USS Maryland

Amerykański pancernik USS Maryland, to pancernik klasy Colorado o wyporności 32600  ton, został zbudowany w Newport News w stanie Wirginia, w lipcu 1921 roku. W latach 20 i 30 XX wieku uczestniczył w regularnych szkoleniach flotowych i ćwiczeniach bojowych. USS Maryland odbył także kilka znaczących rejsów długodystansowych, w tym jeden do Rio De Janeiro w lecie 1922 roku, aby wziąć udział w wystawie stulecia Brazylii, w podróży trans-Pacyficznej amerykańskiej floty w 1925 roki, a także w 1928 roku podczas wizyty prezydenta-elekta Herberta Hoovera w Ameryce Łacińskiej.

Odkrycie obozów koncentracyjnych i Holokaustu

Odkrycie obozów koncentracyjnych i Holokaustu

24 lipca 1944 r. - 29 kwietnia 1945 r

W dniu 24 lipca 1944 roku armia radziecka maszerowała pod Lublinem w Polsce, kontynuując kampanię na zachód. Natknęła się na opuszczony obóz koncentracyjny na Majdanku, którego więźniowie zostali już wypędzeni w marszu śmierci przed postępującymi wojskami radzieckimi. Majdanek został spalony przez Niemców, aby ukryć swoje istnienie, podczas gdy Niemcy wycofywali się z tego regionu, ale pozostałości komór gazowych były widoczne. Był to pierwszy wielki obóz koncentracyjny, odkryty przez walczących alinantów przeciwko Niemcom, a znalezione dowody były brutalnym potwierdzeniem plotek o istnieniu takich obozów. W następnych tygodniach wojska radzieckie wyzwoliły opuszczone obozy w Bełżcu, Sobiborze i Treblince.

Brytyjski krążownik HMS Repulse

HMS Repulse

Brytyjski krążownik HMS Repulse

HMS Repulse, krążownik klasy Renown o wyporności 26500 ton, został zbudowany w stoczni Clydebank w Szkocji. Budowę ukończono w sierpniu 1916 roku, dołączył do Wielkiej Floty po modyfikacjach i działał na Morzu Północnym do końca I Wojny Światowej.  Słaba ochrona tej klasy dwóch krążowników była poważnym powodem do niepokoju i wkrótce po rozejmie , Repulse otrzymał rozległą modyfikację. To znacznie zwiększyło jego opancerzenie i zwiększyło masę, która wzrosła o jakieś sześć tysięcy ton. Prace zostały zakończone w 1922 roku, po czym statek rozpoczął karierę w czasie operacji flotowych i rejsów długodystansowych.

1 armia Ludowego Wojska Polskiego

1 armia Ludowego Wojska Polskiego

1 armia Ludowego Wojska Polskiego1 armia Ludowego Wojska Polskiego znana również jako armia Berlinga była polską jednostką utworzoną w ZSRR w 1944 roku, z wcześniej istniejącego polskiego I Korpus jako część Ludowej Armii Polskiej (LWP), formacja Polskich Sił Zbrojnych na Wschodzie. Pierwsza Armia walczyła na wschodzie, podporządkowana sowieckiemu 1 Frontu Białoruskiemu, podczas ofensywy przeciwko Niemcom, która doprowadziła do wyzwolenia Warszawy w styczniu 1945 roku i uczestniczyła dzięki decyzji Stalina w zdobyciu Berlina w maju 1945 roku.

François Darlan

François Darlan

Jean-François Darlan urodził się w Nérac w Lot-et-Garonne w dniu 7 sierpnia 1881 roku. Ukończył École Navale w 1902 roku i dowodził baterią artylerii morskiej podczas pierwszej wojny światowej. W 1929 został admirałem i został szefem sztabu w 1936 roku. W 1939 roku awansował na stopień admirała floty i dowodził całą francuską flotą.

Działo samobieżne SU-76

Działo samobieżne SU-76

Działania na froncie rosyjskim w 1941 roku ujawniły wkrótce, że radzieckie lekkie czołgi, takie jak T-60 i nowszy T-70 (wiele tysięcy wyprodukowanych przed niemiecką inwazją) były praktycznie bezużyteczne na polu bitwy. Dlatego postanowiono połączyć podwozie czołgu T-70, z doskonałymi działami ZIS-3 i ZIS-76, aby stworzyć mobilną broń przeciwpancerną, aby zwiększyć siłę rażenia sowieckich formacji pancernych.

Japoński lotniskowiec Shokaku

Japoński lotniskowiec Shokaku

Japoński lotniskowiec Shokaku został zbudowany w stoczni Yokosuka Dockyard w Japonii. Budowa zakończyła się w sierpniu 1941 roku. Jego bliźniacza jednostka to lotniskowiec Zuikaku. te dwa lotniskowce stanowiły znaczne rozszerzenie udanego projektu Hiryu z większą ochroną, mocniejszą baterią przeciwlotniczą i rozszerzoną grupą powietrzną. Zostały wyposażone w dwie katapulty przednie, pierwsze na pokładzie japońskich lotniskowców.

Japoński lotniskowiec Taiho

Japoński lotniskowiec Taiho

Japoński lotniskowiec Taiho był jednym z najpiękniejszych lotniskowców zbudowanych przez Japonię w czasie II wojny światowej. Jego wyrazisty styl, był pierwszym, który miał  zamknięty łuk huraganu, który znacznie przyczynił się do jego estetyki. BUdowa lotniskowca Taiho została ukończona w dniu 7 marca 1944 roku. Po kilku tygodniach prób serwisowych na japońskim Morzu Wewnętrznym został wysłany do Singapuru, przybywając tam w dniu 5 kwietnia. Następnie TAIHŌ przeniesiono do Lingga Roads, kotwicowiska morskiego na Sumatrze, gdzie dołączył do lotniskowców Shokaku i Zuikaku z Pierwszego Dywizjonu Lotniskowców.

Lotniskowiec HMS Illustrious

Lotniskowiec HMS Illustrious

Illustrious był pierwszym okrętem w swojej klasie lotniskowców. Projekt był wyjątkowy w tym sensie, że pokład lotniczy był opancerzony, w przeciwieństwie do wielu jego współczesnych poza jego klasą, jednak dodatkowa ochrona ograniczyła również całkowitą liczbę samolotów, które mógł przewozić. Jego pierwsze zadanie sprowadziło go na Morze Śródziemne, gdzie jego główną misją było osłanianie przez samoloty startujące z niego konwojów Maltańskich.

Atak na Tarent

Atak na Tarent (operacja Judgement)

11 listopada 1940 r. - 12 listopada 1940 r

Ta operacja została opisana tyle razy, że żaden szczegółowy opis nie jest konieczny.   Przedstawię tylko niektóre punkty, które świadczą o niszczycielskich skutkach, które mogą opóźnić podjęcie niezbędnych środków ostrożności.

Po pierwsze, sukces tej operacji jest w dużej mierze zasługą zaopatrzenia Malty w nowy rodzaj samolotów rozpoznawczych RAF (Glenn Martin), które były znacznie bardziej odpowiednie do rozpoznania niż samoloty Sunderland w marynarce wojennej.   W ten sposób rekonesansowi udało się sfotografować i podać dokładne informacje na temat formowania wrogiej Floty w jego bazie.

Włoski pancernik Vittorio Veneto

Włoski pancernik Vittorio Veneto

Nazwany po decydującym włoskim zwycięstwie w bitwie pod Vittorio Veneto podczas pierwszej wojny światowej, pancernik Vittorio Veneto został oddany do użytku w samą porę na wejście Włoch do II wojny światowej. Został zaprojektowany przez Umberto Pugliese i był pierwszym pancernikiem, który przekroczył ograniczenia określone w Traktacie Waszyngtońskim. Zgodnie z ograniczeniem Traktatu Waszyngtońskiego wyporność nie powinna przekraczać 35000 ton, we włoskich pancernikach wartość ta wzrosła od razu o 5000 t, ponieważ na etapie projektowania stwierdzono, że aby stworzyć zrównoważony okręt ograniczenia w Traktacie są nierzeczywiste.

Bitwa o Matapan

Bitwa o Matapan

27 marca 1941 r. - 29 marca 1941 r

Włoski pancernik Vittorio Veneto, osiem krążowników i 13 niszczycieli pod dowództwem admirała Angelo Iachino wyruszył na morze, by polować na wykryty brytyjski konwój. Gdy tylko włoskie okręty opuściły port, brytyjski wywiad rozszyfrował wiadomości wskazujące ich przeznaczenie. W rezultacie admirał Andrew Cunningham został wysłany z flotą trzech pancerników, jednego lotniskowca i dziewięciu niszczycieli z Aleksandrii, by stawić czoła flocie włoskiej.

Oblężenie Odessy

Oblężenie Odessy

8 sierpnia 1941 r. - 16 października 1941 r

Ukraińskie miasto Odessa zostało poddane niemieckim bombardowaniom powietrznym już pierwszego dnia inwazji przez Niemcy w czerwcu 1941 roku. 8 sierpnia 1941 roku Rumuński Sztab Generalny wydał Dyrektywę nr 31 wzywającą do zdobycia Odessy i pokonania wojsk radzieckich między Dniestrem a ujściem Tiligulski. Miasto zostało otoczone z trzech stron i początkowo dowództwo atakujących wojsk sądziło, że zdobędą szybko Odessę, ale sowiecka Flota Czarnomorska była w stanie przetransportować posiłki i zaopatrzenie do miasta, uniemożliwiając zdobycie miasta z marszu i zahamowanie pierwszej ofensywy.

Bombardowanie Drezna

Bombardowanie Drezna

13-14 lutego 1945 r

Na początku 1945 roku dowódcy alianccy zebrali się, by zaplanować Thunderclap, nowy plan strategicznego bombardowania Niemiec, szczególnie w celu wsparcia postępów wojsk radzieckich. Argumentowali oni, że naloty dywanowe na duże miasta we wschodnich Niemczech pozwolą wojskom sowieckim na wykorzystanie zamieszania, które będzie następowało, utrudniające ruch wojsk niemieckich z zachodu do wschodnich miast.

Pancernik HMS King George V

Pancernik HMS King George V

Pancernik HMS King George V, został zbudowany w 1939 roku. Był pierwszym okrętem nowej klasy pięciu okrętów wojennych w momencie oddania do użytku był najszybszym pancernikiem brytyjskiej Royal Navy. Został zbudowany przez stocznię Vickersa-Armstronga w Naval Yard Walkera w Newcastle w Anglii w Wielkiej Brytanii. Jego główne uzbrojenie to działa 360-milimetrowe były skonfigurowane w dwóch różnych typach wieżyczek; dwa działa znajdowały się w 915 tonowej wieży Mk II, podczas gdy pozostałe działały w dwóch wieżach Mk III z czterema działami o wadze 1 582 ton każda.

Pancernik USS Alabama

Pancernik USS "Alabama"

Pancernik USS "Alabama" został zbudowany w Stoczni Marynarki Wojennej Norfolk w stanie Wirginia w lutym 1942 roku. Trzy miesiące po tym, jak USA przystąpiły do II wojny światowej. Został oddany do służby w sierpniu tego samego roku. W 1942 roku odbył rejs po zatoce Chesapeake Bay na wschodnim wybrzeżu Stanów Zjednoczonych, a na początku 1943 roku przeprowadził szkolenia w okolicach Casco Bay w stanie Maine w Stanach Zjednoczonych. Pancernik opuścił Stany Zjednoczone w kwietniu 1943 roku.

Pancernik HMS Warspite

Pancernik HMS Warspite

Warspite należał do klasy pancerników z czasów I wojny światowej, której istnienie miało wiele wspólnego z wpływami admirała Pierwszego Lorda Morza, Sir Johna "Jackie'ego Fishera" i Pierwszego Lorda Admiralicji Winstona Churchilla. Churchill był obecny, kiedy jednostka przeprowadziła swoje pierwsze próby strzeleckie artylerii w 1915 roku. W kolejnych miesiącach została dwukrotnie uszkodzona, po raz pierwszy osiadła na mieliźnie w Forth, a następnie zderzyła się z pancernikiem Barhamem. Po naprawach dołączyła do reszty 5 Eskadry Bojowej i wzięła udział w bitwie o Jutlandię 31 maja 1916 roku.

Inwazja na wyspę Guam 1941

wikipedia, lądowanie na Guam 1941

Inwazja na wyspę Guam 1941

8 grudnia 1941 r. - 10 grudnia 1941 r

Guam, jedyna amerykańska baza w kontrolowanych przez Japończyków Marianach, była częścią japońskiego "Ogólnego planu egzekwowania narodowej polityki imperium". Intencją planu było poszerzenie zewnętrznego obszaru tak szerokiego, że Japonia nie byłaby zagrożona przez ataki powietrzne na wyspy macierzyste, oraz tereny obejmujące źródła surowców, aby zaspokoić jej rosnące imperialistyczne cele. Obwód ten rozciąga się od Wysp Kurylskich do Wake, Guam, Indii Wschodnich, Borneo, Malajów i do Birmy.

Bitwa o wyspę Wake

źródło wikipedia okręt flagowy Yubari

Bitwa o wyspę Wake

Po udanych atakach na Pearl Harbor na Hawajach, Wyspach Filipińskich, Brytyjskiej Malajce i Guam na Wyspach Mariańskich, kontradmirał Kajioka Sadamichi otrzymał zadanie przejęcia atolu Wake, bazy korpusu piechoty morskiej Stanów Zjednoczonych, z trzema lekkimi krążownikami, sześcioma niszczycielami i 450 żołnierzami oddziałów specjalnych marynarki wojennej. Wake, odkryty przez Brytyjczyków, którzy nazwali atol imieniem kapitana Williama Wake, był atolem trzech wysp w lagunie. Było to strategicznie ważne, podobnie jak Guam, ponieważ znajdowały się one w połowie drogi między Hawajami a wyspami Filipińskimi, dlatego też zostały one zaanektowane przez Stany Zjednoczone w dniu 17 stycznia 1889 roku. Bez Guama i Wake Stany Zjednoczone nie były w stanie skutecznie zaopatrywać Wysp Filipińskich.

Kampania Holenderskich Indii Wschodnich, Celebes i Moluki

źródło: wikipedia Japńczycy lądują na Javie

Kampania Holenderskich Indii Wschodnich, Celebes i Moluki

11 stycznia 1942 roku siły Japońskie wylądowały na półwyspie Menado na północy wyspy Celebes w holenderskich Indiach Wschodnich. Oddziały zostały wysłane z nowo utworzonej bazy Davao na Filipinach. Obrona wyspy nie stanowiła znaczącego wyzwania dla atakujących żołnierzy. 24 stycznia japońskie siły wschodnie przejęły kontrolę nad Kendari wraz z bazą lotniczą, która okaże się strategiczna, ponieważ baza lotnicza umożliwiła Japończykom kontrolowanie nieba między Jawą a Australią. 9 lutego wojska japońskie zdobyły Makassara.

Inwazja na Wyspy Filipińskie 1941

wikipedia: bataański marsz śmierci

Inwazja na Wyspy Filipińskie

7 grudnia 1941 r. - 5 maja 1942 r

Na początku drugiej wojny światowej wyspy filipińskie były terytorium Stanów Zjednoczonych zgodnie z traktatem paryskim z 1898 roku. Archipelag był domem dla 19 milionów ludzi i znajdował się w strategicznej lokalizacji pomiędzy Japonią a południowym Pacyfikiem. Ze względu na znaczenie emerytowany generał armii Douglas MacArthur, służący jako feldmarszałek w filipińskiej armii, został powołany do służby przez prezydenta Franklina Roosevelta i otrzymał środki na zmobilizowanie filipińskich sił zbrojnych na wypadek japońskiego ataku. MacArthur otrzymał 10 000 000 USD i 100 samolotów B-17 Flying Fortress Bombers. MacArthur rozmieścił większość swojej obrony na północnej wyspie Luzon i południowej wyspie Mindanao, tworząc to, co nazywał "kluczem lub punktem bazowym linii obrony USA".

Ewakuacja Tallina 1941 rok

źródło: wikipedia

Ewakuacja Tallina 1941 rok

Radziecki ewakuacja Tallina, zwana także katastrofą Tallina lub rosyjską Dunkierką, była radziecką operacją ewakuacji 190 okrętów Floty Bałtyckiej, jednostek Armii Czerwonej i pro-sowieckich cywili z okrążonej głównej bazy floty w Tallinie w Estonii okupowanej przez wojska radzieckie w sierpniu 1941 roku.

Wojska radzieckie okupowały Estonię od czerwca 1940 roku. Po rozpoczęciu niemieckiej inwazji na Związek Radziecki 22 czerwca 1941 roku wojska niemieckie posuwały się naprzód przez radzieckie okupowane państwa bałtyckie, a do końca sierpnia estońska stolica Tallin została otoczona przez Niemców, podczas gdy znaczna część Floty Bałtyckiej przebywała w porcie w Tallinie.

Bombardowanie Tallina podczas II wojny światowej

żródło: wikipedia

Bombardowanie Tallina podczas II wojny światowej 

Niemiecki lotnictwo Luftwaffe i radzieckie lotnictwo dalekiego zasięgu bombardowały estońską stolicę Tallin kilka razy podczas II wojny światowej. Pierwszy przypadek miał miejsce podczas letniej wojny w 1941 roku (Część operacji "Barbarossa" ). Liczba misji bombowych zwiększyła się w latach 1942-43. Największy z nalotów miał miejsce w marcu 1944 roku w związku z bitwą pod Narwą i znany jest jako marcowe bombardowanie. Tysiące sowieckich bomb podpaliło miasto, zabiło 757 osób, z których 586 było cywilami i 75 jeńców wojennych, 659 rannych, a 255000 osób pozostało bez schronienia podczas wiosennej odwilży.

Operacja Wiosenne Przebudzenie 1945

źródło: wikipedia

Operacja Wiosenne Przebudzenie 1945

Operacja Wiosenne Przebudzenie (Frühlingserwachen, Operation Spring Awakening) trwała od 6 do 16 marca 1945 roku. Była ostatnią dużą ofensywą niemiecką w czasie II wojny światowej. Miało to miejsce na Węgrzech na froncie wschodnim. Ofensywa ta była również określana w Niemczech jako Ofensywa Plattensee oraz w Związku Radzieckim jako Operacja Obronna Balaton w dniach od 6 do 15 marca 1945 roku.

Ofensywa rozpoczęła się w tajemnicy 6 marca 1945 roku atakiem w pobliżu Jeziora Balaton, w tym obszarze znajdowały się jedne z ostatnich rezerw ropy, które nadal były dostępne dla Państw Osi. Operacja obejmowała wiele niemieckich jednostek wycofanych z nieudanej ofensywy w Ardenach na froncie zachodnim, w tym 6 Armię Pancerną i jej podległe dywizje Waffen-SS . Operacja była porażką dla Niemiec.

Operacja wiedeńska 1945

źródło: wikipedia

Operacja wiedeńska 1945

Operacja wiedeńska została uruchomiona przez radziecki 3 Front Ukraiński w celu zdobycia Wiednia, stolicy Austrii podczas II wojny światowej . Ofensywa trwała od 2 do 13 kwietnia 1945 roku. Miasto Wiedeń było otoczone i oblężone przez większą część ofensywy, aż do jego zdobycia.

Józef Stalin osiągnął porozumienie z zachodnimi aliantami przed kwietniem 1945 roku dotyczące względnych powojennych wpływów politycznych każdej ze stron w znacznej części Europy Wschodniej i Środkowej, jednak umowy te nie mówiły praktycznie nic o losach Austrii, oficjalnie uznawanej za obszar Ostmark w Wielkich Niemczech po Anschlussie w 1938 roku. W rezultacie zwycięstwo radzieckiej ofensywy w kierunku Austrii i wyzwolenie przez Armię Czerwoną znacznej części tego kraju byłoby bardzo korzystne dla późniejszych powojennych negocjacji z aliantami zachodnimi.

Bombardowanie Belgradu Operacja Retribution 1941

źródło wikipedia

Operacja Retribution, znana również jako Operacja Punishment , to  niemieckie bombardowanie Belgradu w kwietniu 1941, stolicy Królestwa Jugosławii. Miało to miejsce podczas II Wojny Światowej, podczas ataku przez Niemców, na Jugosławię. Operacja rozpoczęła się 6 kwietnia i zakończyła się 7 lub 8 kwietnia, co doprowadziło do paraliżu jugosłowiańskiego dowództwa cywilnego i wojskowego, powszechnej zagłady centrum miasta i wielu ofiar wśród ludności cywilnej. Bombardowanie Belgradu zostało poprzedzone inwazją naziemną kilka godzin wcześniej i zbiegło się z atakami powietrznymi na dużą liczbę lotnisk Jugosłowiańskich Sił Powietrznych i innych celów strategicznych w całej Jugosławii.

Generał dywizji Kazimierz Dzierżanowski

źródło:wikipedia

Generał dywizji Kazimierz Dzierżanowski

Kazimierz Antoni Dzierżanowski urodził się 24 października 1872 roku w Hałuszczyńcach, w powiecie skałackim w gminie Kołodziejówka, w ówczesnym województwie tarnopolskim, obecnie na obszarze Ukrainy w obwodzie tarnopolskim. Był synem Zygmunta, dzierżawcy dóbr, powstańca z 1863 roku, i Marii z Fedorowiczów. W 1893 roku ukończył Wydział Artylerii Wojskowej Akademii Technicznej w Wiedniu i został oficerem zawodowym w austriackiej artylerii. Służył w jednostce artyleryjskiej we Lwowie w randze porucznika. W 1914 roku został awansowany na stopień kapitana. Walczył na frontach I wojny światowej. Wojnę zakończył w stopniu podpułkownika. Po upadku Austrii, od 2 listopada 1918 roku dowodził polskimi oddziałami na Morawach, które przyprowadził w granice Polski.

gen. bryg. Jan Tomasz Jur – Gorzechowski

źródło:wikipedia

gen. bryg. Jan Tomasz Jur – Gorzechowski

gen. bryg. Jan Tomasz Jur – Gorzechowski urodził się w dniu 21-12-1874 roku w Siedlcach. Studia odbył w warszawskiej Wyższej Szkole Handlowej im. L. Kronenberga. Od 1904 roku działał w organizacji Bojowej PPS, gdzie wsławił się wywózką z Pawiaka 10 więźniów politycznych. Następnie w ZWC oraz w Związku Strzeleckim we Lwowie.
W sierpniu 1914 roku wstąpił do Legionów, gdzie w I Brygadzie objął stanowisko szefa żandarmerii. Jesienią 1915 roku został aresztowany przez Austriaków. Następnie w POW.

Włoska inwazja na Albanię

źródło:wikipedia

Uznając, że Adolf Hitler go zdenerwował, Benito Mussolini zdecydował, że nadszedł czas inwazji na Albanię. Pomimo sprzeciwów króla Vittorio Emanuele III, Mussolini użył ucisk faszystów przez króla Zoga w Albanii jako pretekstu do agresji. 25 marca 1939 roku Mussolini postawił ultimatum w stolicy Albanii Tiranie, domagając się od Albańczyków poddania się włoskiej aneksji. Po odmowie króla Zoga, włoskie okręty wojenne zbombardowały albańskie wybrzeże, a następnie wylądowali żołnierze w dniu  7 kwietnia 1939 roku w Wielki Piątek. Wybór daty inwazji odzwierciedlał strategię przyjętą przez Hitlera, który wiedział, że brytyjscy politycy są znani z tego, że są niedostępni w weekendy i święta, dzięki czemu te dni są idealne do rozpoczęcia ważnych inicjatyw.

Generał brygady Walerian Czuma

źródło wikipedia

Generał brygady Walerian Czuma

Generał brygady Walerian Czuma urodził się 24.12.1890 roku w Niepołomicach. Po ukończeniu gimnazjum służył w armii austriackiej jako tzw. jednoroczny ochotnik. Studiował w Akademii Rolniczej w Wiedniu. Działał w Polskich Drużynach Strzeleckich. W sierpniu 1914roku wstąpił do II Brygady Legionów, W 1916 roku został ranny pod Wołczeckiem. W lutym 1918 roku dowodzi batalionem 3 pp przechodząc front pod Rarańczą. Pełni funkcję komendanta placu w Moskwie. W sierpniu 1918 roku rozpoczął organizację Wojsk Polskich we Wschodniej Rosji i na Syberii. Dowodzi nimi do stycznia 1920 roku do ich kapitulacji.

Konferencja w Quebecu 1943

żródło: wikipedia

Konferencja w Quebecu 1943

Pierwsza konferencja w Quebec (o nazwie kodowej „QUADRANT”) była ściśle tajną wojskową konferencją, która odbyła się podczas II wojny światowej pomiędzy brytyjskim, kanadyjskim i amerykańskim rządem. Konferencja odbyła się w Quebec City, w dniach 17 sierpnia 1943 roku - 24 sierpnia 1943 roku. Odbyła się w Citadelle oraz w Château Frontenac. Głównymi przedstawicielami byli Winston Churchill i Franklin D. Roosevelt, goszczonymi przez kanadyjskiego premiera, William Lyon Mackenzie King.

Adam Epler

źródło: wikipedia

Adam Epler

Adam Józef Aleksander Epler urodził się 1 grudnia 1891 roku we Lwowie, w austriackiej Galicji, zmarł 24 października 1965 roku w Londynie, był pułkownikiem artylerii Wojska Polskiego, pośmiertnie awansowany na generała brygady. Epler miał żonę Zofię z domu Murczyńska i syna Zbigniewa urodzonego w 1919.

Epler wychowywał się w zamożnej rodzinie ojciec Edward był inżynierem kolejowym i zastępcą burmistrza miasta Lwowa. W 1909 roku ukończył Gimnazjum Klasyczne w Chyrowie i rozpoczął studia na Uniwersytecie Lwowskim. W 1912 roku Epler został powołany do armii austro-węgierskiej, służąc w XI Brygadzie Artylerii i kończąc Szkołę Oficerów Rezerwy. 1 maja 1915 roku został awansowany na podporucznika. Podczas I wojny światowej walczył na froncie włoskim, a w 1918 roku ukończył kurs artyleryjski dla oficerów, który odbył się w Trento.

Samodzielna Grupa Operacyjna Narew

źródło: wikipedia

Samodzielna Grupa Operacyjna Narew

Samodzielna Grupa Operacyjna Narew (SGO Narew) była związkiem operacyjnym w polskiej armii ( grupy operacyjne ), która broniła Polskę podczas inwazji na Polskę w 1939 roku, została utworzona w dniu 23 marca 1939 roku i była dowodzona przez generała Czesława Młot- Fijałkowski.

SGO Narew miała bronić północno-wschodniej linii frontu w pobliżu granicy litewskiej i uniemożliwić siłom niemieckim przekroczenie Narwi i Biebrzy. Miało to zabezpieczyć lewą flankę Armii Modlin.

Admirał Karl Dönitz

źródło: wikipedia

Admirał Karl Dönitz

Dönitz był niemieckim oficerem marynarki wojennej i stworzył flotę niemieckich okrętów podwodnych podczas drugiej wojny światowej. W krótkim czasie zastąpił także Adolfa Hitlera jako niemiecka głowa państwa w ostatnich miesiącach wojny.

Karl Dönitz urodził się 16 września 1891 roku pod Berlinem i rozpoczął służbę w  Imperialnej Niemieckiej Marynarce Wojennej w 1911 roku. Służył jako oficer okrętów podwodnych w czasie pierwszej wojny światowej, kiedy Adolf Hitler doszedł do władzy, Dönitz został wybrany do stworzenia nowej floty U-boat.

George Starr

źródło: wikipedia

George Starr

George Starr był brytyjskim inżynierem górnictwa, który był jednym z najbardziej udanych agentów wojennych SOE.

George Reginald Starr urodził się w 1904 roku w Shropshire jego ojciec był amerykaninemi a matka angielką. Został inżynierem górnictwa, a w latach dwudziestych i trzydziestych XX wieku pracował w północnej Francji i Belgii. Po brytyjskiej ewakuacji z Dunkierki w czasie II wojny światowej wstąpił do wojska, a jego umiejętności językowe wkrótce zwróciły uwagę Specjalnego Zarządu Operacyjnego (SOE).

Philippe Pétain

Philippe Pétain

źródło: wikipedia

Petain był narodowym bohaterem we Francji za udział w obronie Verdun podczas pierwszej wojny światowej, ale później został zdyskredytowany i skazany na śmierć jako szef francuskiego kolaboracyjnego rządu w Vichy w czasie II wojny światowej.

Henri Philippe Pétain urodził się 24 kwietnia 1856 roku w rodzinie rolniczej z północnej Francji. Wstąpił do armii francuskiej w 1876 roku.

Po udziale w wielu działaniach pierwszej wojny światowej, w 1916 roku Pétain otrzymał rozkaz zatrzymania masowego niemieckiego ataku na miasto Verdun. Zreorganizował linie obronne i systemy transportowe i był w stanie zainspirować swoich żołnierzy, zamieniając sytuację bez wyjścia w udaną obronę.

Benito Mussolini

źródło wikipedia

Benito Mussolini

Mussolini był twórcą faszyzmu i liderem Włoch od 1922 do 1943. Sprzymierzył Włochy z nazistowskimi Niemcami i Japonią podczas II wojny światowej.

Benito Amilcare Andrea Mussolini urodził się 29 lipca 1883 roku w Predappio w północnych środkowych Włoszech. Jego ojciec był kowalem. Perspektywy zatrudnienia w regionie były słabe, więc w 1902 Mussolini przeniósł się do Szwajcarii, gdzie zaangażował się w politykę socjalistyczną. Wrócił do Włoch w 1904 roku i pracował jako dziennikarz w prasie socjalistycznej, ale jego poparcie dla przystąpienia Włoch do pierwszej wojny światowej doprowadziło do jego zerwania z socjalizmem. Został wcielony do armii włoskiej we wrześniu 1915 roku.

Bitwa pod Kobryniem

Bitwa pod Kobryniem

Bitwa pod Kobryniem była jedną z bitew podczas inwazji na Polskę przez hitlerowskie Niemcy. Bitwa odbyła się między 14 września a 18 września 1939 roku między niemieckim XIX Korpusem Pancernym gen. Heinza Guderiana a improwizowaną 60 dywizją piechoty "Kobryń" pułkownika Adama Eplera. Walka toczyła się równolegle z bitwą pod Brześciem Litewskim.

Po przebiciu się przez polską obronę w bitwie pod Wizną, siły niemieckie pod dowództwem generała Heinza Guderiana ruszyły w kierunku Brześcia, Kowla i Kobrynia. Ich celem było przecięcie terytorium Polski na dwie części i sparaliżowanie polskich prób zorganizowania linii obrony na wschód od Bugu.

Bitwa o Brześć 1939

źródło: wikipedia

Bitwa o Brześć 1939

Bitwa pod Brześciem Litewskim była bitwą II wojny światowej z udziałem sił niemieckich i polskich, która odbyła się w dniach 14-17 września 1939 roku w pobliżu miasta Brześć. Po trzech dniach ciężkich walk o twierdzę w Brześciu, Niemcy zdobyli twierdzę i Polacy wycofali się.

Początkowo wojska polskie nie planowały obrony starej twierdzy w Brześciu. Miasto znajdowało się głęboko za polskimi liniami i było postrzegane jako centrum zaopatrzeniowe i centrum organizacyjne, a nie fort frontowy. Jednak po bitwach w Mławie i Wiznie niemiecki XIX Korpus Pancerny pod dowództwem generała Heinza Guderiana przebił się przez polskie linie i popędził na południe, aby flankować Warszawę ze wschodu i przeciąć Polskę na dwie części.

Bitwa w Borach Tucholskich

Bitwa w Borach Tucholskich

Bitwa w Borach Tucholskich odnosi się do jednej z pierwszych bitew II wojny światowej podczas inwazji na Polskę w 1939. Bitwa rozpoczęła się 1 września i zakończyła się 5 września dużym niemieckim zwycięstwem. Z powodu braku koordynacji i złego dowodzenia siłami po stronie polskiej oraz niemieckiej przewagi liczebnej i taktycznej, Niemcom udało się sparaliżować działania Polskiej Armii Pomorze i połączyć lądowe Niemcy z Prusami Wschodnimi, przedzierając się przez Korytarz Polski. Walka toczyła się wbrew woli dowódcy Armii Pomorze gen. Władysława Bortnowskiego, który uważał, że korytarza nie należy bronić i kilkakrotnie prosił o pozwolenie na wycofanie swoich jednostek z korytarza.

Bory Tucholskie położone w Prusach Zachodnich od 1920 roku od traktatu wersalskiego przyznany Polsce i nazwany Korytarzem Polskim, jest duży obszar lasu. Ze względu na trudno dostępny teren był postrzegany przez Polaków jako dobry teren obronny. Z drugiej strony oddziały niemieckie miały tam swój poligon Truppenübungsplatz Gruppe aż do 1919 roku i znały go, podobnie jak HeinzGuderian, który urodził się w pobliskim Kulm.

Bitwa o Wilno 1939

Obrona Wilna 1939

Obrona Wilna została stoczona przez wojska polskie przeciwko sowieckiej inwazji na Polskę w 1939 roku, którą nastąpiła w wyniku niemieckiej inwazji na Polskę zgodnie z paktem Ribbentrop-Mołotow. W dniach 18-19 września siły radzieckie przejęły Wilno. Siły polskie, skoncentrowane na zachodzie, były stosunkowo słabe na wschodzie. Dowódcy polscy, nie mając pewności, czy aktywnie przeciwstawiać się wejściu Sowietów do Polski, nie wykorzystali pełnych możliwości obronnych miasta i pobliskich fortyfikacji, chociaż wynik bitwy nie byłby prawdopodobnie inny, biorąc pod uwagę przytłaczającą sowiecką przewagę liczebną.

Generał Franciszek Sikorski

źródło:wikipedia

Generał Franciszek Sikorski

Franciszek Józef Sikorski urodził się 04 października 1889 we Lwowie -  zginął wiosną 1940 w Charkowie był polskim inżynierem, generałem brygady w Wojsku Polskim i ofiarą zbrodni katyńskiej.

Sikorski urodził się w Lemberg, w austriackiej Galicji, ukończył miejscowe technikum . Przed I wojną światową był aktywnym członkiem kilku polskich organizacji paramilitarnych, w tym Związku Aktywnej Walki i Związku Strzeleckiego. W 1912 roku ukończył kurs wojskowy dla oficerów i wstąpił do Legionów Polskich podczas I wojny światowej, jako komendant batalionu w 3 i późniejszym 4 Pułku Piechoty. W styczniu 1915 roku Sikorski awansował na kapitana. Po kryzysie przysięgi w 1917 roku został aresztowany i zmuszony do wstąpienia do armii austro-węgierskiej. W styczniu 1918 roku został komendantem Okręgu Lwowskiego Polskiej Organizacji Wojskowej.

Bitwa o Łódź 1939

Bitwa o Łódź 1939

Bitwa pod Łodzią toczyła się 6-8 września 1939 roku pomiędzy wojskami Polski i hitlerowskich Niemiec w II wojnie światowej podczas inwazji na Polskę . Siłami polskimi dowodził generał Juliusz Rómmel.

Niemiecka agresja była przewidywana przez Polaków od wiosny 1939 roku, kiedy Polska odmówiła przystąpienia do paktu Osi przeciwko Związkowi Radzieckiemu. Strategia Polski podczas prognozowanej wojny opierała się na założeniu początkowego niemieckiego ataku i zmuszenie Francji i Wielką Brytanię do ogłoszenia wojny przeciwko Niemcom, a następnie do przeprowadzenia odwrotu bojowego na rumuński przyczółek.

Bitwa o Lwów 1939

wikipedia, polskie działo pod Lwowem

Bitwa o Lwów 1939

Bitwa pod Lwowem czasami nazywana także Oblężeniem Lwowa była bitwą II wojny światowej o kontrolę nad polskim miastem Lwowem pomiędzy Wojskiem Polskim a Wehrmachtem i Armią Czerwoną . Miasto było postrzegane jako klucz do tak zwanego rumuńskiego przyczółka i było bronione za wszelką cenę.

Początkowo miasto Lwów miało być nie bronione, ponieważ uważano że jest położone zbyt głęboko za polskimi liniami i jest zbyt ważne, aby zniszczyć polską kulturą podczas działań wojennych. Jednak szybkie tempo niemieckiej inwazji i prawie całkowity rozpad polskiej Armii Prusy po bitwie łódzkiej spowodowały, że miasto było zagrożone niemieckim atakiem. 7 września 1939 roku Generał Władysław Langner zaczął organizować obronę miasta.

Inwazja Niemiecka na Danię w 1940 roku

wikipedia, niemieckie czołgi w Danii

Inwazja Niemiecka na Danię w 1940 roku

Strategicznie znaczenie Danii dla Niemiec stanowiło położenie w planowanej operacji zajęcia Norwegii i oczywiście jako kraj graniczny z Niemcami, który musiałby być w jakiś sposób kontrolowany. Biorąc pod uwagę położenie Danii w odniesieniu do Morza Bałtyckiego, kraj ten był również ważny dla kontroli żeglugi i dostępu do głównych portów niemieckich i sowieckich. Głównym celem okupacji Danii było zabezpieczenie linii komunikacyjnych do Norwegii podczas operacji 'Weserübung'.

OPROP! Niemiecka ulotka

OPROP!  Niemiecka ulotka

OPROP! (Opraab! W poprawnym duńskim z 1940 r, proklamacja) była niemiecką ulotką zrzuconą na kilka duńskich miast podczas niemieckiej inwazji na Danię w dniu 9 kwietnia 1940 r. Ulotki podpisał szef operacji Weserübung Süd, generał Leonhard Kaupisch. Tekst napisany w bardzo niepoprawnym, ale zrozumiałym języku duńskim zmieszanym z językiem norweskim, usprawiedliwiał inwazję niemiecką jako braterską ochronę duńskiej i norweskiej neutralności wobec brytyjskiej agresji, potępił Winstona Churchilla jako agresora i zachęcił ludność duńską, by nie opierała się niemieckiej obecności, podczas gdy negocjowano układ z duńskim rządem.

Leonhard Kaupisch

Leonhard Kaupisch

Leonhard Kaupisch urodził się 1 września 1878 roku a zmarł 26 września 1945 roku. Był niemieckim generałem wojsk lotnictwa i lądowych, którego służba wojskowa trwała prawie pięć dekad. Kaupisch jest najbardziej znany ze swoich działań podczas II wojny światowej , głównie jako dowódca wojskowy w Danii.

Kaupisch wstąpił do wojska w 1898 roku w dniu 18 marca służbę rozpoczął w Śląskim Pułku Artylerii Pieszej  „von Dieskau“ Nr. 6 a w dniu 18 sierpnia 1899 roku awansował na stopień Leutnanta (podporucznika). W latach 1907 do 1909 ukończył szkolenie w akademii wojennej w Lichterfelde, a następnie został awansowany do stopnia Oberleutnant (porucznik). Od 1911 roku służył w Sztabie Generalnym w Berlinie. W dniu 22 marca 1913 roku został awansowany do stopnia Hauptmanna (kapitana).