Samolot myśliwski Jak-1M cz.1

Samolot myśliwski Jak-1M

W pierwszej połowie 1939 roku władze ZSRR zleciły konstruktorom lotniczym zaprojektowanie nowoczesnych samolotów myśliwskich o dużej prędkości i zwrotności. W najlepszej sytuacji znalazło się biuro konstrukcyjne Aleksandra Jakowlewa, które projekt wstępny takiego samolotu wykonało już w końcu 1938 roku. Szybko uporano się z projektem szczegółowym i po zatwierdzeniu go przez dowództwo lotnictwa przystąpiono do budowy prototypu oznaczonego I-26, w układzie dolnopłata z wciąganym podwoziem.

Samolot myśliwski I-153M-62 cz.2

Samolot myśliwski I-153M-62

Produkowane seryjnie w ZSRR do końca 1936 roku dwupłatowe samoloty myśliwskie I-153 były wprowadzane sukcesywnie do jednostek radzieckiego lotnictwa wojskowego już na początku 1939 roku. Sprawdzano ich przydatność w pozorowanych walkach powietrznych na różnych ćwiczeniach wojskowych. Myśliwce I-153 potwierdzały swoje walory dość dużą prędkość maksymalną oraz dobra zwrotność.

Samolot myśliwski I-153 M-62

Samolot myśliwski I-153 M-62

Doświadczenia uzyskane z samolotami myśliwskimi I-15 i I-15bis w walkach w Hiszpanii wykazały, iż warto dalej prowadzić prace nad rozwojem konstrukcji i wyposażenia myśliwców w układzie dwupłata ze względu na ich dobrą zwrotność. Dlatego też dowództwo lotnictwa ZSRR zleciło zespołowi Nikołaja Polikarpowa zbudowanie nowego myśliwca w tym układzie o osiągach zbliżonych do osiągów myśliwców w układzie dołnopłata.

Samolot myśliwski ŁaGG-3 cz.2

Samolot myśliwski ŁaGG-3 

Produkowany seryjnie w latach 1941-1943 radziecki samolot myśliwski ŁaGG-3 był stale udoskonalany. Już w 1940 roku zainstalowano na nim turbosprężarkę TK doładowującą silnik WK-105P na większych wysokościach lotu. Pracowano takie usilnie nad zmniejszeniem masy własnej samolotu i nadal poszukiwano najskuteczniejszego wariantu uzbrojenia strzeleckiego.

Samolot myśliwski ŁaGG-3

Samolot myśliwski ŁaGG-3

W 1938 roku na polecenie najwyższych władz ZSRR kilka zespołów konstrukcyjnych w Związku Radzieckim przystąpiło do opracowania projektów nowoczesnych, szybkich samolotów myśliwskich, mających zastąpić w najbliższej przyszłości wysłużone myśliwce I-15, I-153, I-16. Już w drugiej połowie 1938 roku opracowano takie projekty i przedstawiono do akceptacji Komitetowi Obrony ZSRR. Komitet wybrał trzy projekty wykonane przez zespoły A. S. Jakowlewa, S.A. Ławoczkina i A. I. Mikojana i zezwolił na ich ostateczne dopracowanie i budowę prototypów.

Niemieckie krążowniki pomocnicze

źródło: wikipedia HSK Kormoran

Niemieckie krążowniki pomocnicze

Geneza zastosowania takich jednostek pływających sięga lat pierwszej wojny światowej. Już wtedy pojawiły się krążowniki pomocnicze, a do tej klasy zaliczano uzbrojone statki pasażerskie o dużym zasięgu szybkości, częściowo tylko przebudowane z zachowaniem podstawowych elementów dawnej sylwetki. Miały one powiększyć skład okrętów walczących stron i przejąć niektóre ich zadania na miarę swych ograniczonych możliwości bojowych. Były wykorzystywane do osłony małych konwojów, dozorowania i atakowania pojedynczych statków, zwłaszcza na odległych akwenach, dokąd nie docierały okręty podwodne.

Reduty Września Hel

Reduty Września Hel

Nocą z dnia 27 na 28 września 1939 roku odebrano na Helu radiodepeszę z Warszawy, nadaną okrętowym szyfrem: „Ze względu na ciężkie położenie i wyjątkową nędzę i biedę cywilnej ludności stolicy Warszawa kapituluje donosił gen. Juliusz Rómmel. Zostawiam Panu Admirałowi decyzję odnośnie Helu, jednakże niepożądany jest zbyteczny rozlew krwi".

Hel odpowiedział: Walczymy dalej. Nierozumni straceńcy? Jeśli tak, to za nierozumny w ogóle należałoby uznać fakt, że Polska jako pierwsza ośmieliła się powiedzieć Hitlerowi: „NIE!" i stanąć do walki.

Krążownik HMS YORK opis konstrukcji

Krążownik HMS YORK opis konstrukcji

HMS YORK był mniejszy i słabiej uzbrojony niż konstrukcje z innych państw z tego okresu. Zamówiony został na początku 1927 roku. Budowę rozpoczęto w dniu 16-04-1927 w stoczni Palmer Yarrow. Budowę ukończono w 1930 roku i 1-go maja został oddany do służby. W porównaniu z typem KENT wyporność HMS YORK była mniejsza o około 1500 t, długość kadłuba mniejsza o około 20 m a szerokość o 2,5 m. Napęd identycznie jak w okrętach wcześniejszych stanowiły 4 turbiny parowe Parsona zasilane przez 8 kotłów. Moc tych urządzeń wynosiła 80000 KM czyli dokładnie tyle co w krążownikach typu KENT. Zapewniało to prędkość 32,3 węzła.

Rosyjski lekki czołg T-60

Rosyjski lekki czołg T-60

Jednocześnie z czołgami T-34 i KW na uzbrojenie Armii Czerwonej, decyzją Komitetu Obrony z 19 grudnia 1939 roku (wszedł lekki czołg pływający T-40). Nie był on pierwszym pływającym wozem bojowym, skonstruowanym i produkowanym w ZSRR. Jeszcze w 1932 roku do jednostek zaczęły docierać pierwsze seryjnie produkowane czołgi pływające T-37, których ulepszona wersja, występująca pod oznaczeniem T-37A, była wytwarzana w latach 1933 - 1936.

Rosyjski ciężki czołg KW

Rosyjski ciężki czołg KW

Do grona sławnych radzieckich czołgów z lat II wojny światowej należał obok T-34 i IS-2 również ciężki czołg typu KW („Klim Woroszyłow"). Charakteryzował się on silnym uzbrojeniem oraz niespotykanym dotąd opancerzeniem. Potrzeba jego zbudowania zrodziła się w wyniku analizy doświadczeń wyniesionych z wojny w Hiszpanii, kiedy przeciwko uczestniczącym tam wozom bojowym zastosowano szybkostrzelne armaty przeciwpancerne o kalibrze 20-47 mm.

Zbrodnie SS „Galizien”

Zbrodnie SS „Galizien”

Ukraińska Dywizja SS „Galizien" („Hałyczyna"), po ukraińsku SS Strilećka dywizja Hałyczyna, kolaboracyjna formacja, utworzona w kwietniu 1943 roku przez władze niemieckie i nacjonalistów ukraińskich, z inicjatywy tych drugich. Publiczna informacja o utworzeniu ukraińskiej dywizji została podana przez gubernatora dystryktu galicyjskiego Generalnej Guberni SS-Brigadefuhrera dr Otto Wachtera. Nabór do niej był ochotniczy. W 1943 roku liczyła około 11 tysięcy ludzi. Do 2 czerwca 1943 w Biurze Werbunkowym znalazło się 82 000 zgłoszeń, z których przyjęto 53 000 ochotników. Do dywizji tej zgłaszali wschodniomałopolscy Rusini i Ukraińcy, przede wszystkim członkowie Organizacji Ukraińskich Nacjonalistów (OUN) i ich sympatycy. Było wśród nich także sporo byłych strażników z hitlerowskich obozów koncentracyjnych.

Polski granatnik wz.36

źródło: wikipedia

Polski granatnik wz.36

Prace konstrukcyjne nad granatnikiem rozpoczęto w 1927 roku w centralnej Szkole Strzelań w Toruniu, a następnie kontynuowano je w Instytucie Badań Materiałów Uzbrojenia w Warszawie. W rezultacie tych prac powstał granatnik wz. 30, który zaczęto produkować w firmie Perkun w Warszawie. Dalsze prace konstrukcyjne mające na celu udoskonalenie granatnika były prowadzone do 1935 roku. Ostatecznie w 1936 roku po badaniach kwalifikacyjnych przyjęto udoskonalony granatnik oznaczony jako wzór 36.

Działania w Afryce Północnej 1942 rok

Działania w Afryce Północnej 1942 rok

Od 1940 roku szala wojny wahała się czterokrotnie to w jedną to w drugą stronę na pustyni libijskiej; przewlekła ta walka o panowanie nad Egiptem i kanałem Sueskim doszła do momentu krytycznego w 1942 roku. W ciągu miesięcy wiosennych armie brytyjskie i niemieckie staczały walkę o libijskie drogi dostaw; bez pomocy amerykańskich dostaw Egipt mógłby upaść. Imperium Brytyjskie i Stany Zjednoczone kierowały na Środkowy Wschód większość swoich wojsk i zaopatrzenia: 6000 samolotów, blisko 5000 dział, 4500 czołgów, 50 000 karabinów maszynowych, oraz ponad 100 000 samochodów wojskowych. Wojska te oraz broń dowożone były nie przez morze Śródziemne, lecz przez okrężną trasę morską o długości 10000 mil, wokół Afryki, przez Morze Czerwone do Egiptu, lub też drogą powietrzną ze Stanów Zjednoczonych przez Brazylię (szlak długości 9000 mil).

Obóz koncentracyjny Majdanek

Obóz koncentracyjny Majdanek

Obóz koncentracyjny w Lublinie, zwany potocznie Majdankiem (od nazwy dzielnicy Lublina), jest drugim co do wielkości, po Oświęcimiu, tego typu obozem nazistowskim w Europie. O jego powstaniu postanowił Heinrich Himmler - szef SS i Policji III Rzeszy, w trakcie pobytu w Lublinie w połowie 1941 roku, publikując w tej sprawie stosowne zarządzenie, w którym czytamy między innymi: "Pełnomocnik Reichsführera SS zorganizuje obóz koncentracyjny dla 25-50 tys. więźniów, w celu zatrudnienia ich w warsztatach budowlanych SS i policji".

Rogoźnica - obóz Gross-Rosen

Rogoźnica - obóz Gross-Rosen

W 1940 roku władze SS zorganizowały tu obóz koncentracyjny, Konzentrationslager Gross-Rosen, obliczony początkowo na 1000 więźniów, następnie rozbudowany tak, że w 1944 roku, mieścił już ok. 35.000 więźniów różnej narodowości. Obóz powstał jako filia KL Sachsenhausen, której więźniowie przeznaczeni byli do pracy w miejscowym kamieniołomie granitu. Pierwszy transport przybył tam 2 sierpnia 1940 roku. W dniach 5-10 II 1945 roku, wobec zbliżającego się frontu hitlerowcy przeprowadzili ewakuację więźniów. W obozie pozostali tylko nieliczni chorzy, których hitlerowcy nie zdążyli wymordować. Dzieje Gross-Rosen znacznie trudniej odtworzyć niż dzieje Oświęcimia, ponieważ nie działała tu organizacja podziemna, która zgromadziłaby dokumenty.

Obóz pracy i zagłady Treblinka

Obóz pracy i zagłady Treblinka

Obóz pracy w Treblince, później nazwany Treblinka I został utworzony w czerwcu 1941 roku. Otoczony był ogrodzeniem z drutu kolczastego. W obozie osadzano głównie Polaków i Żydów. Pobyt w obozie kończył się przeważnie śmiercią. Przeciętna liczba więźniów wynosiła jednorazowo około 2000 osób. Bez przerwy następowała ich wymiana. Więźniowie pracowali w kopalni żwiru i na stacji w Małkini przy ładowaniu wagonów. Część zatrudniano w warsztatach obozowych, a kobiety w prowadzonym przy obozie gospodarstwie rolnym.

Kwatera OKH Anna i Quelle w Mamerkach

Kwatera OKH Anna i Quelle w Mamerkach

Budowa katery rozpoczęła się na początku 1941 roku, jednak najpierw musiano wykonać duże prace melioracyjne z powodu na podmokły teren, który zupełnie się nie nadawał do budowy żelbetonowych konstrukcji. Prace budowlane kwatery zostały powierzone Organizacji Todt, która siłami około 2000 robotników pod przykrywką firmy Chemische Werke "Askania" w terminie do.01-05-1941 roku miała wybudować kwaterę główną dla OKH. Teren kwatery to prawie 250 hektarów. Podstawowymi budowlami kwatery były drewniane i murowane baraki, a niewielkie bunkry żelbetowe wykonane w kategorii odporności B (neu) wykorzystywano jako schrony przeciwlotnicze.