Rosyjski lekki czołg T-60

Rosyjski lekki czołg T-60

Jednocześnie z czołgami T-34 i KW na uzbrojenie Armii Czerwonej, decyzją Komitetu Obrony z 19 grudnia 1939 roku (wszedł lekki czołg pływający T-40). Nie był on pierwszym pływającym wozem bojowym, skonstruowanym i produkowanym w ZSRR. Jeszcze w 1932 roku do jednostek zaczęły docierać pierwsze seryjnie produkowane czołgi pływające T-37, których ulepszona wersja, występująca pod oznaczeniem T-37A, była wytwarzana w latach 1933 - 1936.



Dalszym krokiem naprzód w tej dziedzinie było zbudowanie, pod kierunkiem inżyniera N. Astrowa, czołgu pływającego T-38, wyposażonego w 40-konny silnik benzynowy od samochodu ciężarowego GAZ-AA. Czołg ten, dzięki zmiennemu kątowi nastawienia łopat śruby, mógł pływać również do tyłu. Ostatnią modyfikacją tego wozu był T-38-M-2, którego prędkość dochodziła do 46 km na godzinę po lądzie i 6 km na godzinę podczas pokonywania
przeszkód wodnych.

Wkrótce inż. Astrów opracował nowy model pływającego czołgu, nieco lepiej opancerzonego, wyposażonego w mocniejszy silnik i lepiej uzbrojonego. Był nim wspomniany na wstępie pływający czołg T-40. Po wybuchu wojny okazało się jednak, że te rozpoznawcze czołgi były niekiedy używane do wsparcia działań piechoty, do czego jednakże nie nadawały się, bowiem ich pancerz chronił dwuosobową załogę jedynie przed pociskami karabinowymi.

Ale konstruktor nie miał zamiaru odstawić do lamusa lekkiego wozu bojowego, który w trudnej sytuacji pierwszych miesięcy wojny mógł być produkowany w niewielkich nawet zakładach przemysłu motoryzacyjnego. Na jego bazie zbudował nowy, lekki czołg lądowy T-60, wyposażony w lotnicze działko TNSz kalibru 20 mm. Nowy wóz zbudowany był z dość grubych płyt pancernych, ustawionych pod odpowiednim kątem.

Pierwsze egzemplarze czołgów T-60 zeszły z taśmy we wrześniu 1941 roku. W ciągu dwunastu miesięcy, kiedy był on wytwarzany, do jednostek dotarło około 6000 sztuk tego czołgu, który był używany przede wszystkim do rozpoznania oraz do ochrony wozów i kwater wyższych dowódców. Niektóre egzemplarze, wyposażone w działka kal. 37 mm i w radiostacje nadawczo-odbiorcze, służyły jako wozy dowódców niektórych pododdziałów piechoty.

Walcząc na takim czołgu, dowódca kompanii strzeleckiej lejtnant Dmitrij Osatiuk i kierowca Iwan Makarenko wprowadzili w zasadzkę do głębokiego jaru duży pododdział Niemców, wyposażonych w kilka czołgów. Dzięki współpracy z artylerią nieprzyjacielskie czołgi zostały spalone, a piechota wybita. Za ten czyn, który miał miejsce w styczniową noc 1943 roku pod Leningradem, obaj czołgiści zostali wyróżnieni mianem Bohaterów Związku Radzieckiego.

Dane techniczne
Załoga - 2 osoby. Masa całkowita - od 5,8 do 6,4 tony. Długość - 4,11 m, szerokość - 2,33 m, wysokość - 1,95 m.
Uzbrojenie: jedno działko 20 mm sprzężone z kaemem DT 7,62 mm.
Pancerze: przednia część korpusu i wieży 35 mm, boki korpusu 15 mm.
Napęd: silnik samochodowy GAZ 202 o mocy 70 KM. Prędkość po szosie 42 km na godz., zasięg - 450 km.