Polski granatnik wz.36

źródło: wikipedia

Polski granatnik wz.36

Prace konstrukcyjne nad granatnikiem rozpoczęto w 1927 roku w centralnej Szkole Strzelań w Toruniu, a następnie kontynuowano je w Instytucie Badań Materiałów Uzbrojenia w Warszawie. W rezultacie tych prac powstał granatnik wz. 30, który zaczęto produkować w firmie Perkun w Warszawie. Dalsze prace konstrukcyjne mające na celu udoskonalenie granatnika były prowadzone do 1935 roku. Ostatecznie w 1936 roku po badaniach kwalifikacyjnych przyjęto udoskonalony granatnik oznaczony jako wzór 36.

Pistolet maszynowy MORS

Pistolet maszynowy MORS

Prototyp tej broni wykonano w Warszawskiej Fabryce Karabinów w 1938 roku. Jej konstruktorami byli: Piotr Wilniewczyc i Jan Skrzypiński. Po przeprowadzeniu
badań i dokonaniu zmian konstrukcyjnych pistolet okazał się jedną z najlepszych broni tego typu w Europie. Niestety, do momentu wybuchu wojny udało się, wyprodukować około 50 egzemplarzy MORSA.

Karabin Mosina

Karabin Mosina

Podstawową bronią, z którą polska piechota przekroczyła granicę polsko-radziecką w lipcu 1944 roku, był cekaem Maksim, erkaem DP, pistolet maszynowy PPSz i karabin pojedynczego strzelca konstrukcji Mosina wzór 1891/30. Niektórzy żołnierze dysponowali unowocześnioną wersją tej broni karabinkami wzór 1938 i 1944.

Karabin Mauser wz.1898

Karabin Mauser wz.1898

Podstawowym uzbrojeniem żołnierza polskiego w okresie międzywojennym był karabin Mauser, produkowany przez krajowy przemysł zbrojeniowy. Stało się tak na mocy decyzji Rady Ambasadorów zwycięskich państw koalicji antyniemieckiej, która przekazała Polsce wytwórnię karabinów Mausera, znajdującą się w Gdańsku. Około tysiąca maszyn i zapasy surowców przewieziono do Warszawy i utworzono w oparciu o to Państwowa Fabrykę Karabinów. Już w roku 1922 wyprodukowała ona 9200 sztuk tej broni. W dwa lata później zaczęto wytwarzać, zmodyfikowaną jej wersję, a w 1929 roku karabinek oznaczony jako wz. 29.

Ciężki karabin maszynowy SG-43

Ciężki karabin maszynowy SG-43

Skonstruowany w 1943 roku przez Piotra Maksymowicza Goriunowa, miał zastąpić przestarzałego już i zbyt ciężkiego „Maksima". Po uruchomieniu produkcji seryjnej
najpierw zaczął być wprowadzany do jednostek gwardyjskich, a potem do wszystkich oddziałów Armii Czerwonej. Nieliczne egzemplarze tej broni znajdowały się w końcowym okresie wojny na uzbrojeniu kilku pododdziałów ludowego Wojska Polskiego.

Pistolet maszynowy PPSz

Pistolet maszynowy PPSz

Próby skonstruowania pistoletów maszynowych podjęto w czasie I wojny światowej. Zasadniczy rozwój tych konstrukcji przypada jednak na lata międzywojenne. „Pepeszę” skonstruowano w roku 1940. W czasie prób na poligonach broń zdała najtrudniejsze egzaminy i zyskała dobre opinie użytkowników. Jej popularna nazwa pochodzi od słów: „Pistolet pule miot Szpagina”.

Karabin Mannlicher wz.1890

Karabin Mannlicher wz.1890

Broń ta została skonstruowana przez austriackiego inżyniera Ferdinanda Mannlichera. Uzbrojeni w nią byli m.in. członkowie polskich organizacji paramilitarnych w Galicji przed I wojną światową, a takie Polacy, wcieleni do armii Austro-Węgier.

Wielkokalibrowy lotniczy karabin maszynowy

Wielkokalibrowy lotniczy karabin maszynowy

Znaczny wkład w rozwój uzbrojenia pokładowego radzieckich samolotów wniósł inżynier Michaił Jewgieniewicz Bieriezin (1906-1950). Już w 1935 roku skonstruował on wielkokalibrowy lotniczy karabin maszynowy kal. 12,7 mm typu BS (Bieriezina synchronnyj), na którego bazie opracował w 1939 roku nowocześniejszy model UB (uniwiersalnyj Bieriezina)

Erkaem RPD wzór 1944

Erkaem RPD wzór 1944

W 1942 roku radziecki konstruktor broni maszynowej, generał major służby inżynieryjno-artyleryjskiej Wasilij Aleksiejewicz Diegtiariew pracując nad modernizacją ręcznego karabinu maszynowego DP przystąpił do konkursu na nowy erkaem.

Czołgowy karabin maszynowy DT

Czołgowy karabin maszynowy DT

Prawie na każdym radzieckim czołgu i transporterze opancerzonym w latach II wojny światowej znajdowały się obok armat karabiny maszynowe typu DT. DT to skrót rosyjskiej nazwy Diegtiariewa Tankowoj. Broń ta została skonstruowana w latach 1927-29 na bazie ręcznego karabinu maszynowego piechoty DP, jednakże ze względu na ciasnotę w wozach bojowych, różniła się od swego pierwowzoru zasadniczo.

Działko przeciwlotnicze WJa

Działko przeciwlotnicze WJa

Przed rozpoczęciem II wojny światowej lotnictwo wojskowe największych państw zachodnich dysponowało bronią pokładową o kalibrze od 7,62 do 20 milimetrów. Podobnie było w lotnictwie Rosji Sowieckiej, jednakże jeszcze przed atakiem Niemiec hitlerowskich na ZSRR konstruktorzy radzieccy. A. Wołkow i S. Jarcew, zdoła1i opracować nowe działka lotnicze o kalibrze 23 mm.