Wielkokalibrowy lotniczy karabin maszynowy

Wielkokalibrowy lotniczy karabin maszynowy

Znaczny wkład w rozwój uzbrojenia pokładowego radzieckich samolotów wniósł inżynier Michaił Jewgieniewicz Bieriezin (1906-1950). Już w 1935 roku skonstruował on wielkokalibrowy lotniczy karabin maszynowy kal. 12,7 mm typu BS (Bieriezina synchronnyj), na którego bazie opracował w 1939 roku nowocześniejszy model UB (uniwiersalnyj Bieriezina)



 trzech rodzajów: wieżyczkowy obrotowy, zabudowywany w skrzydłach, zsynchronizowany z obrotami śmigła. Do uzbrojenia kaemy te weszły w 1941 roku i były umieszczane w samolotach: ŁaGG-3, Jak-1, Jak-7, Jak-9. Pe-2, Ił-2, Po-2, Tu-2, Pe-8 i Jer-2 oraz na amerykańskich bombowcach z sojuszniczych dostaw Douglas A-20.
Kaliber 12,7 mm, masa 21,5 kg, masa pocisku 48 g, szybkostrzelność 1000 wystrzałów na minutę, początkowa prędkość pocisku 860 m/sek.