Ciężki karabin maszynowy SG-43
Skonstruowany w 1943 roku przez Piotra Maksymowicza Goriunowa, miał zastąpić przestarzałego już i zbyt ciężkiego „Maksima". Po uruchomieniu produkcji seryjnejnajpierw zaczął być wprowadzany do jednostek gwardyjskich, a potem do wszystkich oddziałów Armii Czerwonej. Nieliczne egzemplarze tej broni znajdowały się w końcowym okresie wojny na uzbrojeniu kilku pododdziałów ludowego Wojska Polskiego.
Po zakończeniu II wojny światowej karabin maszynowy SG-43 i jego zmodyfikowany model SGM, stał się typowa, bronią maszynową piechoty w Armii Radzieckiej i w armiach Układu Warszawskiego. Cekaem Goriunowa był produkowany w Polsce na licencji. Z modelu SGM powstały dwa kolejne: SGMT dla czołgów i SGMB dla transporterów opancerzonych.
Ciężkie karabiny maszynowe Goriunowa cechowały się dużą niezawodnością działania nawet w najtrudniejszych warunkach polowych. Były montowane na dwukołowych podstawach dwóch rodzajów. Jedna z nich umożliwiała prowadzenie ognia do celów powietrznych.
Dane taktyczno-techniczne SG-43:
kaliber 7,62 mm,
masa z dwukołową podstawą 40,4 kg,
długość 1120 mm,
szybkostrzelność praktyczna 300 wystrzałów na minutę,
początkowo prędkość pocisku 800 m na sek.,
donośność do 3500 m,
pojemność taśmy metalowej 50 naboi, taśmy parcianej 250 naboi,
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz