U-Booty typ XXI

U-Booty typ XXI

Pierwszy okręt tego typu U – 2501 został zbudowany w maju 1944 roku. Ten i 5 następnych z powodu licznych usterek nie weszło do służby lecz zostały użyte do dalszych prac badawczych mających poprawić osiągi okrętów typu XXI. Na krótko przed końcem wojny w marcu 1945 roku wszedł do służby liniowej U-2511, którym dowodził kpt. A. Schnee. Kilka innych okrętów przechodziło zgrywanie załóg. W tym okresie niemieckie U-booty nie odnosiły już takich sukcesów jak w latach 1940-1942 do historii należały wyczyny takich dowódców, jak Gunter Prien U-47, Otto Kretschmer U-99, czy Joachim Schepke U-100.

Okręty podwodne typu I 15

Japońskie okręty podwodne typu I 15

W planach strategicznych dowództwa floty japońskiej przed rozpoczęciem II wojny światowej i w czasie jej trwania nie znalazły należytej uwagi działania okrętów podwodnych. Główną siłą uderzeniową w wojnie morskiej miały być lotniskowce z bazującymi na nich samolotami bombowo-torpedowymi oraz okręty liniowe wyposażone w silną artylerię o dużym kalibrze.

Amerykański lotniskowiec USS Enterprise

Amerykański lotniskowiec USS Enterprise

Amerykański lotniskowiec USS "Enterprise" powszechnie uważany jest za najsławniejszy okręt tej klasy we flocie US NAVY z lat II wojny światowej. Trudno temu zaprzeczyć, jeżeli zważy się fakt, iż okręt ten brał udział we wszystkich niemal bitwach i operacjach floty amerykańskiej na Pacyfiku w latach 1941-1945 i pomijając niewielkie uszkodzenia i nieliczne trafienia z każdej bitwy wychodził jako zwycięzca. Marynarze amerykańscy darzyli wielką sympatią ten okręt jak również piloci samolotów zaokrętowanych na jego pokładzie.

Armata dywizyjna ZIS-3

Armata dywizyjna ZIS-3

Jest to najbardziej znane i powszechnie używane w czasie II wojny światowej działo radzieckie. Skonstruowane zostało przez zespól pod kierunkiem W. Grabina. Produkcje armaty ZIS-3 rozpoczęto już po wybuchu wojny niemiecko-radzieckiej. Pod koniec 1941 roku pierwsze egzemplarze zostały wystane na front, gdzie potwierdzono trafność założeń konstrukcyjnych i rzetelność wykonania armaty przez robotników Fapryki Artyleryjskiej nr 92. Od roku 1943 bronią tą posługiwali się również artylerzyści ludowego Wojska Polskiego.

Pistolet maszynowy MORS

Pistolet maszynowy MORS

Prototyp tej broni wykonano w Warszawskiej Fabryce Karabinów w 1938 roku. Jej konstruktorami byli: Piotr Wilniewczyc i Jan Skrzypiński. Po przeprowadzeniu
badań i dokonaniu zmian konstrukcyjnych pistolet okazał się jedną z najlepszych broni tego typu w Europie. Niestety, do momentu wybuchu wojny udało się, wyprodukować około 50 egzemplarzy MORSA.

Karabin Mosina

Karabin Mosina

Podstawową bronią, z którą polska piechota przekroczyła granicę polsko-radziecką w lipcu 1944 roku, był cekaem Maksim, erkaem DP, pistolet maszynowy PPSz i karabin pojedynczego strzelca konstrukcji Mosina wzór 1891/30. Niektórzy żołnierze dysponowali unowocześnioną wersją tej broni karabinkami wzór 1938 i 1944.

Haubica kal. 122 mm wz.1938

Haubica kal. 122 mm wz.1938

Haubica jest rodzajem działa, które różni się od armaty konstrukcją i przeznaczeniem, może strzelać pod kątem większym niż armata (do 65 stopni), a więc prowadzić ogień z zakrytych stanowisk oraz do ukrytych celów. Haubice są lżejsze od armat i mają krótsze lufy. Przy masie zbliżonej do masy armaty haubica może mieć większy kaliber i odpowiednio większą moc pocisku.

Karabin Mauser wz.1898

Karabin Mauser wz.1898

Podstawowym uzbrojeniem żołnierza polskiego w okresie międzywojennym był karabin Mauser, produkowany przez krajowy przemysł zbrojeniowy. Stało się tak na mocy decyzji Rady Ambasadorów zwycięskich państw koalicji antyniemieckiej, która przekazała Polsce wytwórnię karabinów Mausera, znajdującą się w Gdańsku. Około tysiąca maszyn i zapasy surowców przewieziono do Warszawy i utworzono w oparciu o to Państwowa Fabrykę Karabinów. Już w roku 1922 wyprodukowała ona 9200 sztuk tej broni. W dwa lata później zaczęto wytwarzać, zmodyfikowaną jej wersję, a w 1929 roku karabinek oznaczony jako wz. 29.

Armata polowa i ppanc wz.1911

Armata polowa i ppanc wz.1911

Opracowana w 1944 roku w biurze konstrukcyjnym gen. W. Grabina. Główny konstruktor ini. A. Chwostin. Przeznaczona do zwalczania celów szybko poruszających się, głównie niemieckich czołgów z grubym pancerzem (typBS-3), mogła być również używana do walki z artylerią przeciwnika i niszczenia jego punktów
oporu.

Ciężki karabin maszynowy SG-43

Ciężki karabin maszynowy SG-43

Skonstruowany w 1943 roku przez Piotra Maksymowicza Goriunowa, miał zastąpić przestarzałego już i zbyt ciężkiego „Maksima". Po uruchomieniu produkcji seryjnej
najpierw zaczął być wprowadzany do jednostek gwardyjskich, a potem do wszystkich oddziałów Armii Czerwonej. Nieliczne egzemplarze tej broni znajdowały się w końcowym okresie wojny na uzbrojeniu kilku pododdziałów ludowego Wojska Polskiego.

Pistolet maszynowy PPSz

Pistolet maszynowy PPSz

Próby skonstruowania pistoletów maszynowych podjęto w czasie I wojny światowej. Zasadniczy rozwój tych konstrukcji przypada jednak na lata międzywojenne. „Pepeszę” skonstruowano w roku 1940. W czasie prób na poligonach broń zdała najtrudniejsze egzaminy i zyskała dobre opinie użytkowników. Jej popularna nazwa pochodzi od słów: „Pistolet pule miot Szpagina”.

Fortyfikacje n Górnym Śląsku

Fortyfikacje n Górnym Śląsku

W kierownictwie robót fortyfikacyjnych ma Śląsku liczono się z tym, ze całkowite ukrycie podjętej inwestycji obronnej będzie od początku utrudnione, a w miarę jej rozwoju wręcz niemożliwe. Ścisłą tajemnicę mogły stanowić jedynie właściwości techniczne i taktyczne, zawarte w setkach różnych dokumentów i schematów. Nikt jednak nie wątpił, że przeciwnik od razu zwróci uwagę na obecność dosyć licznych ekip budowlanych w polu, a tych w żaden sposób nie dało się ukryć. Niemców na ziemi śląskiej było wtedy niemało, tworzyli enklawę wewnętrznie zwartą, pewną siebie i bardzo aktywną w interesie oczywiście Berlina. Wśród nich hitlerowska Abwehra miała swoich współpracowników, oni stali się jej dywersyjnym narzędziem, spełniając rolę „piątej kolumny" w dniach najazdu na Polskę.

Polscy lotnicy nad Bałtykiem

Polscy lotnicy nad Bałtykiem

Otrzymanym zadaniem nie byli zaskoczeni, choć nie należało do łatwych. Rozpoznanie wzrokowe i fotograficzne stało się wprawdzie ich specjalnością, podobnie jak osłona szturmowców, ale tym razem mieli latać nad morzem. Zakończyły się właśnie ciężkie walki o Kołobrzeg, 1 armia WP przemieszczała swoje siły do przeciwdesantowej obrony wybrzeża i od tego czasu pilotom 1 pułku lotnictwa myśliwskiego „Warszawa" przypadła nowa rola.

Nalot na Peenemünde

Nalot na Peenemünde

Peenemünde było specjalnym ośrodkiem badań naukowych nad nowymi broniami, został ustanowiony w 1936 roku na niemieckiej wyspie Uznam na Morzu Bałtyckim. Badania i rozwój zarówno nad latającą bombą V1 i rakietami V2 miało miejsce w Peenemónde.

Bitwa o Zagłębie Ruhry

Bitwa o Zagłębie Ruhry
05 marzec 1943 - lipiec 1943

Walka o Zagłębie Ruhry była jedną z trzech głównych ofensyw powietrznych mających na celu bombardowania Niemiec zaplanowanych w Bomber Command i rozpoczęte przez Royal Air Force w latach 1943-44. Jej celem były miasta i miasteczka z Zagłębia Ruhry, które było sercem niemieckiego przemysłu. Bitwa rozpoczęła się atakiem na Essen w nocy w dniu 5 marca 1943 roku. Ruhr, nazywany "Happy Valley" przez załogi bombowców, okazał się trudny do ataku ze względu na mgłę wytwarzaną przez zakłady przemysłowe i dużej koncentracji niemieckiej obrony. Coraz więcej niemieckich myśliwców nocnych, wyposażonych w radar i różne elektroniczne przyrządy celownicze, powodowały ogromne straty wśród atakujących bombowców. Bombardowania były w stanie wyrządzić poważne szkody jednak, w wyniku przenoszenia przez Niemców dużego przemysłu znajdującego się w zagłębiu analiza powojenna, jednak wskazuje, że wpływ na przemysł niemiecki przez ataki na Zagłębie Ruhry nie była tak duża, jak to było planowane.

Bitwa o Berlin

Bitwa o Berlin
23 sierpnia 1943 - 24 marca 1944

Bitwa o Berlin była trzecią "ofensywą powietrzną", zaplanowaną przez Bomber Command w 1943 roku. Dwie pierwsze operacje miały na celu bombardowanie Zagłębia Ruhry (marzec - lipiec) i Hamburga (lipiec - sierpień). Składała się ona z serii szesnastu nalotów na stolicę Niemiec, pierwszy nalot odbył się w nocy w dniu 23 sierpnia 1943 roku i ostatni w nocy w dniu 24 marca 1944 roku. Strategia leżąca u podstaw ofensywy powietrznej, że same zniszczenia, które zostały wcześniej zadane Hamburgowi mogą być powtórzone w Berlinie, co mogłoby to doprowadzić do kapitulacji Niemiec.

Pancernik Bismarck

Pancernik Bismarck

Pancernik Bismarck, uchodzi w powszedniej opinii jako najpotężniejszy okręt państw Osi na Atlantyku i postrach brytyjskiej żeglugi w czasie bitwy o Atlantyk. Głównym uzbrojeniem "Bismarcka" było 8 armat kalibru 380 mm rozmieszczonych w czterech wieżach po dwa działa. Było to rozwiązanie całkowicie przestarzałe, zajmowało zbyt dużo miejsca i zbyt wiele ważyło. Lepszym rozwiązaniem byłoby rozmieszczenie 9 dział w trzech wieżach trzydziałowych.

Zakup wodnopłatowców Cant Z-506B

Zakup wodnopłatowców Cant Z-506B

Przez wiele lat Morski Dywizjon Lotniczy odczuwał brak odpowiednich samolotów, dokładniej rzecz biorąc wodnopłatowców torpedowych i bombowych, niezbędnych do stawionych mu zadań w strefie wybrzeża i otwartego morza. Sprzęt zakupiony we Francji w początkowym okresie niepodległości prezentował przeciętną klasę i co
najwyżej mógł być wykorzystywany do lotów patrolowych i płytkiego rozpoznania.

Ludowe lotnictwo polskie

Ludowe lotnictwo polskie

Lotnictwo to powstało w Związku Radzieckim za zgodą radzieckich władz państwowych przy pomocy lotników radzieckich. Pod koniec 1940 roku na obszarże ZSRR znajdowało się blisko 1700 żołnierzy przedwrześniowego lotnictwa polskiego, którzy stanowili dość dobrze wyszkoloną kadrę. Po podpisaniu układu polsko-radzieckiego w lipcu 1941 roku przystąpiono w ZSRR do tworzenia armii polskiej, składającej się tylko z wojsk lądowych. Zgodnie z zawartym wówczas porozumieniem lotnicy i marynarze zostali odesłani w 1942 roku, do Wielkiej Brytanii, aby zasilić tam Polskie Siły Powietrzne i Polską Marynarkę Wojenną. W drugiej połowie tego roku, ewakuowano także lądową Armię Polską z ZSRR na Środkowy Wschód.

Polskie lotnictwo we wrześniu 1939 roku

Polskie lotnictwo we wrześniu 1939 roku

Wojna Obronna Polski we wrześniu 1939 roku była wojną najbardziej polską, toczoną do korca wyłącznie własnymi siłami. Żołnierze polscy zmagali się z przeważającymi siłami wroga sami, walcząc z honorem aż do wyczerpania wszystkich posiadanych środków i możliwości. Spełniali swój patriotyczny obowiązek również polscy lotnicy. Tuż przed wybuchem wojny polskie lotnictwo wojskowe dysponowało sprzętem znacznie ustępującym jakością i osiągami sprzętowi niemieckiemu, poza samolotami bombowymi PZL-37 Łoś, które należały wówczas do najlepszych w świecie.

Ludowy myśliwiec Heinkel He 162

Ludowy myśliwiec Heinkel He 162

W ciągu 16 tygodni od daty zgłoszenia warunków taktyczno-technicznych pojawił się prototyp uproszczonego myśliwca z napędem odrzutowym pod nazwą Heinkel He 162 „Spatz" (Wróbel), zamienioną w trakcie prób na „Salamander" (Salamandra). Początek nie był łatwy, doszło do kilku awarii, w pokazowym locie poniósł śmierć pilot, mimo to konstruktorzy kontynuowali swoje dzieło.

Niemieccy kamikaze

źródło: wikipedia

Niemieccy kamikaze

W pogoni za cudem, który mógłby ocalić Rzeszę, zrodziła się za przykładem japońskich kamikaze koncepcja utworzenia formacji pilotów samobójców w Luftwaffe. Wysuwany był również projekt zbudowania taniego i uproszczonego samolotu myśliwskiego z materiałów niedeficytowych, przeznaczonych do zwalczania alianckich bombowców.

Zespół Mistel

źródło: wikipedia

Zespół Mistel

Zespół „Mistel", to machiny Luftwaffe, zaprojektowane z początkiem 1944 roku i też zaliczane do tajnych broni. Pod tą nazwą krył się zespolony układ dwóch samolotów: dolny był bezzałogowym bombowcem, wypełnionym masą około 4000 kg materiału wybuchowego, górny, ustawiony na jego grzbiecie, spełniał zadanie załogowego nosiciela. W postaci takiej „piramidy" zespół startował z lotniska operacyjnego i jego rozłączenie następowało dopiero w rejonie planowanego ataku.

Kierowana bomba Fritz-X

Kierowana bomba Fritz-X

Wiosną 1942 roku dobiegł końca cykl prób beznapędowej bomby kierowanej Fritz-X, przeznaczonej do niszczenia ciężkich i silnie opancerzonych okrętów nawodnych.
Badania prowadzono na włoskim poligonie doświadczalnym w Foggi, ćwiczebnym celem były wycofane z użycia stare barki do przewozu węgla na wodach przybrzeżnych. Nowa bomba miała cztery skrzydła o rozpiętości około 1,6 metra z mechanizmem sterów, reagujących na impulsy odbiornika. Zrzucano ją z wysokości 4000 - 7000 metrów podobnie jak bombę klasyczna, różnica polegała na tym, że swobodny lot był korygowany przez operatora, który dysponował pokładowym nadajnikiem sygnałów i celownikiem radiolokacyjnym.

Włoski pancernik Giulio Cesare

Włoski pancernik Giulio Cesare

Włoski pancernik "Giulio Cesare" należał do grupy pierwszych pancerników typu "Conte di Cavour". Zwodowany został 15-09-1911 roku. Na pierwotnym „Giulio Cesare” z dział głównego kalibru 305 mm strzelano z częstotliwością jednego strzału na minutę. Jedna salwa burtowa dawała prawie pół tony pocisków. Okręt ten ulegał kilkakrotnemu przezbrajaniu.

Grecka jednostka specjalna Heros Lochos

Grecka jednostka specjalna Heros Lochos

Po niemieckiej inwazji na Grecję w kwietniu-maju 1941 roku, grecki rząd ewakuował się do Egiptu wraz z nim prawie wszystkie jednostki morskie i lotnicze również zdołały się ewakuować do Egiptu. Ze względu na dużą ilość greckich oficerów w porównaniu do liczby szeregowych żołnierzy, postanowiono stworzyć jednostkę wojskową złożoną z oficerów ochotników, którzy służyli w niej jako zwykli żołnierze.

Początek greckiej jednostki specjalnej Heros Lochos (Święty Zastęp) dała utworzona w sierpniu 1942 roku w Palestynie Kompania Nieśmiertelnych, która u zarania była kompanią karabinów maszynowych mającą wejść w skład formowanej 2 Brygady Greckiej. 15 września tegoż roku nowy dowódca, pułkownik Christodous Tsigantes, zmienił jednak nazwę jednostki i jej charakter. Za zgodą greckiego sztabu generalnego i we ścisłej współpracy z Brytyjską SAS jednostka przeniosła się do obozu SAS Qabrit w Egipcie, aby rozpocząć szkolenie w nowej roli.

Operacja desantowa „Accolade”

Operacja desantowa „Accolade”

Na początku 1943 premier Winston Churchill polecił brytyjskim dowódcom przygotować dużą operację desantową pod kryptonimem „Accolade”. Jej celem miały być greckie wyspy okupowane przez Włochy Rodos i Karpathos. Brytyjscy sztabowcy uznali, że dotarcie na włoskie wyspy będzie łatwiejsze niż na obsadzoną przez Niemców Kretę. W desancie miały wziąć udział trzy dywizje piechoty i brygada pancerna oraz jednostki wsparcia.

Samolot myśliwski Beaufighter TF Mk.X

Samolot myśliwski Beaufighter TF Mk.X

Pod koniec 1942 roku dowództwo RAF zamówiło w wytwórni lotniczej Bristol nową wersję znanego samolotu myśliwskiego Beaufighter, przystosowaną przede wszystkim do skutecznego zwalczania żeglugi wroga, a szczególnie okrętów podwodnych. Samolot taki musiał charakteryzować się oprócz dużej prędkości lotu dobrą aparaturą nawigacyjną i wykrywającą, silnym i różnorodnym uzbrojeniem, a także dobrymi właściwościami lotnymi i pilotażowymi na małej wysokości.

Samolot torpedowy i bombowy Barracuda MK.II

Samolot torpedowy i bombowy Barracuda MK.II

W drugiej połowie lat trzydziestych dowództwo RAF ogłosiło konkurs na budowę nowoczesnego samolotu torpedowego i bombowego dla lotnictwa floty (Fleet Air Army), będącego godnym następcą znanych i szeroko stosowanych samolotów morskich Fairey Swordfish w układzie dwupłata, w tym czasie już przestarzałych. Warunki techniczne nowego samolotu brytyjskie ministerstwo lotnictwa sprecyzowało w dokumencie S.24/37 ogłoszonym w październiku 1937 roku.

Samolot bombowy Halifax Mk. II Seria IA

Samolot bombowy Halifax Mk. II Seria IA

W 1936 roku dowództwo RAF opracowało założenia samolotu bombowego nowej generacji. Budowy bombowca podjęła się znana angielska firma lotnicza Handley Page. Wstępny projekt samolotu wykonał pod koniec 1936 roku zespół konstruktorów pod kierunkiem inż. G. R. Volkerta. Miał to być metalowy średniopłat napędzany 2 silnikami rzędowymi Rolls-Royce Vulture. Wyprodukowano dwa egzemplarze próbne samolotu oznaczone symbolem HP.56. Z powodu kłopotów z uzyskaniem tych silników konstruktorzy zostali zmuszeni do zmiany projektu samolotu.

Samolot myśliwski Jak-3

Samolot myśliwski Jak-3

Jak-3 powstał w 1943 roku jako kolejna modyfikacja samolotu Jak-1M, w której zmniejszono masę własną, rozpiętość płata, a tym samym i jego powierzchnię oraz poprawiono własności aerodynamiczne. Jak-3 po przejściu prób wiosną 1943 roku został skierowany do seryjnej produkcji w fabryce nr 153 w Nowosybirsku. Pierwsze samoloty dotarły do pułków lotniczych w końcu czerwca 1943 roku. Pierwszą walkę nowe samoloty stoczyły w dniu 5 lipca 1943 roku podczas walk w bitwie na łuku kurskim. Samolot Jak-3 był jednomiejscowym, jednosilnikowym samolotem myśliwskim o konstrukcji mieszanej, zbudowanym w układzie wolnonośnego dolnopłata z chowanym podwoziem.

Aleksander Siergiejewicz Jakowlew

Aleksander Siergiejewicz Jakowlew

Aleksander Siergiejewicz Jakowlew urodzony 19 marca (1 kwietnia 1906) roku. Jest jednym z najwybitniejszych konstruktorów lotniczych na świecie. Jego pierwsze konstrukcje: szybowiec i samolot sportowy JA-1, powstały w latach 1924—1927, w okresie gdy pracował w warsztatach szkolnych Wojskowej Akademii Lotniczej. W 1928 roku podejmuje studia na tej uczelni, którą kończy w 1931 roku.

Następnie podejmuje pracę w jednej z moskiewskich wytwórni lotniczych, budującej samoloty myśliwskie I-5. W wytwórni tej opracowuje projekt samolotu sportowego AIR-7 napędzanego silnikiem M-22 o mocy 450 KM. Prototyp tego samolotu osiągał większą prędkość lotu niż budowany seryjnie samolot myśliwski I-5.

Samolot myśliwski Reggiane 2000 Falco I (Sokół I)

Samolot myśliwski Reggiane 2000 Falco I (Sokół I)

Reggiane 2000 Falco I (Sokół I) został skonstruowany przez Roberto Longhi i Antonio Alessio w 1938 roku. W konkursie Ministerstwa Lotnictwa przegrał i został skierowany do produkcji na eksport. 60 egzemplarzy zakupili Szwedzi oraz około 100 Węgrzy. Niewiele ponad 20 samolotów trzeciej serii używało Lotnictwo Morskie (Aviazione Ausiliaria per la Regia Marina) w 1 Eskadrze do ochrony bazy La Spezia oraz w 377 Eskadrze do osłony konwojów.

Samolot myśliwski Macchi C.205 Veltro (Chart)

Samolot myśliwski Macchi C.205 Veltro (Chart)

Był ostatnim bojowo stosowanym myśliwcem Castoldiego. Różnica z MC.202 polegała na zastosowaniu nowej jednostki napędowej - DB605 A-1. Pierwszy prototyp został oblatany w dniu 19 kwietnia 1942 roku. A do służby wszedł w roku następnym czyli w 1943 roku. Od trzeciej serii zmieniono uzbrojenie zastępując skrzydłowe karabiny maszynowe działkami MG151 kal.20mm. Zbudowano 262 samoloty. Opracowano wersję Macchi C.205N Orione (Orion) o znacznie większych wymiarach. MC.205N oblatano 1 listopada 1942 roku lecz nie został zastosowany bojowo.

Samolot myśliwski Macchi C.202 Folgore (Błyskawica)

Samolot myśliwski Macchi C.202 Folgore (Błyskawica)

Firma postanowiła zmodernizować Macchi C.200 Saetta aby sprostać nowym założeniom Ministerstwa Lotnictwa. Ponieważ rodzime silniki rzędowe wykazywały wiele usterek, postanowiono wykorzystać niemiecki silnik Daimler Benz DB601 Al, którego produkcję licencyjną uruchomiono w zakładach Alfa Romeo.

Samolot myśliwski Macchi C.200 Saetta

Samolot myśliwski Macchi C.200 Saetta

Macchi C.200 Saetta (Piorun, Błyskawica - strzała). Konstruktor MC.72 inż. Mario Castoldi przystąpił w 1935 roku do projektowania myśliwca, który spełniłby wymagania Ministerstwa Lotnictwa na nowy typ samolotu w ramach programu rozbudowy lotnictwa. Ponieważ jedynym silnikiem o znacznej mocy produkowanym we Włoszech był silnik Fiata A.74, to podobnie jak konkurenci, również nowy Macchi wyposażono w ten silnik gwiazdowy. Oblot odbył się w Wigilię 1937 roku.

Fiat G.55 Centauro

Fiat G.55 Centauro

Fiat G.55 "Centauro" to ostatni bojowo stosowany myśliwiec konstrukcji inż. G. Gabrielliego. Samolot ten został oblatany 30 kwietnia 1942 roku i był jednym z trzech tzw. "myśliwców 5 serii" (MC.205, Re.2005 i G.55). Został w całości zaprojektowany jako jednomiejscowy dolnopłat samolot myśliwski wykonany w całości jako konstrukcja metalowa. Jego konstrukcja była solidna, podwozie całkowicie chowane w locie miał podnoszoną kabinę, był szybki i łatwy w manewrowaniu, przez co okazał się bardzo popularnym wśród pilotów.

Fiat G.50 Freccia (Strzała)

Fiat G.50 Freccia (Strzała)

FiatG.50 "Freccla" (Strzała) został skonstruowany przez inż. Giuseppe Gabrielli w 1936 roku. Gabrielli będący szefem od 1931 roku drugiego biura konstrukcyjnego zakładów Fiata, opracował nowy samolot na zamówienie Ministerstwa Lotnictwa. Ogłoszony konkurs dotyczył całkowicie metalowego jednopłatowego myśliwca z chowanym podwoziem.

Samolot szkolno-obserwacyjny RWD-8 PWS

Samolot szkolno-obserwacyjny RWD-8 PWS

Inż. Stanisław Wigura opracował pod koniec 1931 roku projekt wstępny samolotu szkolnego RWD-8 przeznaczony na konkurs ogłoszony przez Ligę Obrony Powietrznej i Przeciwgazowej. Samolot zaprojektowano w układzie górnopłata z płatem lekko skośnym, aby ułatwić wsiadanie do przedniej kabiny. Projekt został zaakceptowany przez LOPP i lotnictwo wojskowe, w związku z czym inynierowie Stanisław Rogalski, Stanisław Wigura i Jerzy Drzewiecki wykonali w Doświadczalnych Warsztatach Lotniczych (DWL) w pierwszej połowie 1932 roku projekt szczegółowy RWD-8.

Samolot obserwacyjny RWD -14b „Czapla”

Samolot obserwacyjny RWD -14b „Czapla”

Samolot RWD-14 został zaprojektowany przez inzynierów. S. Rogalskiego i J. Drzewieckiego na przełomie lat 1934/35 w Doświadczalnych Warsztatach Lotniczych (DWL) na zamówienie polskiego lotnictwa wojskowego jako następca samolotu łącznikowo-obserwacyjnego Lublin R-XIII.W 1935 roku zbudowano pierwszy prototyp RWD-14, wyposażony w silnik Pratt-Whitney Wasp o mocy 294 kW (400 KM). Został on oblatany pod koniec tego roku. Był jednak za ciężki i miał za niskie osiągi.

Samolot bombowy B-24 Liberator Mk.II

Samolot bombowy B-24 Liberator Mk.II

Samoloty tej wersji znalazły się w RAF w 1942 roku. Były one stosowane w odmianach: rozpoznawczej, oznaczanej na kadłubie liteami CR, bombowej literami B oraz transportowej C. Kilkadziesiąt samolotów tej wersji używano również w odmianie pasażerskiej, przeznaczonej do przewozu m.in. ważnych osobistości na długich trasach, samoloty te, będące w składzie angielskiego 511 dywizjonu transportowego lub eskadry rządowej 1425 Flight, oznaczano literami AL, miały one numery od AL503 do AL641. Premier Wielkiej Brytanii Winston Churchill posiadał w tej eskadrze osobisty samolot dyspozycyjny nr AL504 o nazwie Commando.

Samolot bombowy B-24 Liberator Mk.VI

Samolot bombowy B-24 Liberator Mk.VI

W 1938 roku w amerykańskich zakładach lotniczych Consolidated-Vultee został zaprojektowany pod kierunkiem inż. J. M. Laddona ciężki czterosilnikowy samolot bombowy w układzie górnopłata, o silnym uzbrojeniu obronnym. Prototyp tego samolotu, oznaczony XB-24, oblatano 29 grudnia 1939 roku. Próby prototypu trwały przez cały 1940 rok. Potwierdziły one wysokie walory bojowe samolotu, a także jego dobre właściwości pilotażowe.

ORP Dzik

ORP Dzik

ORP „Dzik" wraz ze swym bliźniakiem „Sokołem" należał do serii okrętów podwodnych typu „U" („Urchin") powstających w Anglii przez cały okres II wojny światowej. ORP „Dzik" został przekazany Polskiej Marynarce Wojennej 12 grudnia 1942 roku jako rekompensata za pomyłkowo zatopionego „Jastrzębia". Budowę „Dzika" rozpoczęto 30-12-1941 roku w stoczni Vickers - Armstrong w Barrow-in Furness.

ORP „Orzeł”

ORP „Orzeł”

Tuż przed samą wojną 10 lutego 1939 roku Gdynia przeżywała wielkie święto. Do jej portu wpłynął zbudowany w stoczni holenderskiej Vlissingen najnowszy polski okręt podwodny, któremu nadano nazwę ORP „Orzeł". Był on symbolem wielkiego patriotyzmu Polaków, gdyż wybudowany został za pieniądze pochodzące z samorzutnych dobrowolnych datków polskiego społeczeństwa. Dar narodu ORP „Orzeł" oddany w ręce dzielnych polskich marynarzy zapisał się wielkimi literami w historii II wojny światowej.

Działania japońskiego okrętu podwodnego I-37

Działania japońskiego okrętu podwodnego I-37

źródło:wikipedia okręty podwodne typu B1

29 marca 1943 roku dowódca japońskiej i floty podwodnej wydał podległym sobie okrętom następujący rozkaz: „wszystkie okręty podwodne będą działać razem. Aby skoncentrować swoje ataki przeciwko nieprzyjacielskim konwojom i całkowicie je niszczyć nie poprzestańcie jedynie na zatapianiu nieprzyjacielskich statków i okrętów handlowych zabijajcie bez pardonu wszystkich marynarzy z tych statków część załogi jeśli będzie to możliwe weźcie na pokład i starajcie się wydobyć informacje o nieprzyjacielu" Rozkaz ten. podobnie jak i wiele innych, był skrupulatnie wykonywany przez dowódców japońskich okrętów podwodnych.

Sportowcy Floty Czarnomorskiej

Sportowcy Floty Czarnomorskiej

16 batalion piechoty morskiej, utworzony został ze znanych przed wojną sportowców marynarzy Floty Czarnomorskiej, słynnych mistrzów: floty, sił wojenno-morskich, sił zbrojnych Związku Radzieckiego. Dowódcą tego legendarnego batalionu był major Dymitr Kraśników, były inspektor przygotowania fizycznego marynarzy Floty Czarnomorskiej.

Z imieniem tego człowieka wiąże się tworzenie w latach przedwojennych sportu na statkach i w radzieckich pododdziałach. Jeszcze w roku 1938 marynarze Floty Czarnomorskiej zameldowali komisarzowi ludowemu obrony marszałkowi ZSRR K. Woroszyłowowi, że wszyscy członkowie floty zdobyli sprawności przewidziane przez Wszechzwiązkowy kompleks kultury fizycznej „Gotów do pracy i obrony ZSRR". W tych latach szkolił się m.in. rekordzista świata w pływaniu, zasłużony mistrz sportu Iwan Malcew, mistrz ZSRR w wieloboju wojskowym - Borys Mielnik i wielu innych znanych sportowców.

Enigma przekazywanie informacji

źródło: wikipedia

Enigma przekazywanie informacji

Sprawnie funkcjonujący deszyfraż to jeszcze nie wszystko, równie ważny był szybki przekaz pilnych informacji do właściwych adresatów, a ci nie znajdowali się w zasięgu ręki. Kto się tym zajmował? W jaki sposób? Dzięki czemu istniała gwarancja zachowania tajemnicy aż do końca wojny? Po drugiej stronie barykady stał przecież przeciwnik z dobrze rozwiniętym aparatem wywiadu i kontrwywiadu, jego penetracja sięgała głęboko, na działalność szpiegowską nie szczędził pieniędzy i nowoczesnych środków technicznych. Jakiekolwiek słabe ogniwo w mechanizmie przekazu i obiegu radiogramów mogłoby zniweczyć bądź poważnie skomplikować wysiłek ludzi, którzy mieli wgląd do niemieckich tajemnic, ale do takich potknięć nie doszło. Czym wytłumaczyć ten fakt?

Samolot szturmowy IŁ-2

Samolot szturmowy IŁ-2

Samolot szturmowy Ił-2 skonstruowany przez radzieckiego inżyniera S. Iljuszyna, w czasie II wojny światowej odegrał doniosłą rolę w walce z Niemcami. Ił-2 budowany był w wersji jednomiejscowej lub dwumiejscowej. Był to wolnonośny dolnopłat o kadłubie skorupowym. W przedniej części opancerzony (silnik, kabina), w tylnej kryty blachą. Skrzydła całkowicie metalowe o konstrukcji dwudźwigarowej, kryte blachą duralową i wyposażone w klapy. Usterzenie również całkowicie metalowe. Stateczniki z blachy duralowej, stery kryte płótnem.

Samolot Po-2

Samolot Po-2

Samolot Po-2 zbudowany został przez inż. konstruktora Mikołaja Polikarpowa. W 1929 roku poddano go państwowym próbom, które wykazały, że spełnia on w pełni wymagania stawiane samolotom szkolnym. Popularny „Kukuruźnik" bo tak nazywano wówczas Po-2 był jednak nie tylko samolotem szkolnym. W czasie II wojny światowej używany był też do nocnych bombardowań pozycji nieprzyjacielskich, zwłaszcza w czasie walk o Stalingrad.

2 Pułk Nocnych Bombowców Kraków

Po-2LNB w Muzeum Lotnictwa Polskiego w Krakowie

2 Pułk Nocnych Bombowców Kraków

2 Pułk Nocnych Bombowców powstał na podstawie rozkazu z 1 kwietnia 1944 roku. W kilka miesięcy po utworzeniu 1 PLM „Warszawa" przystąpiono z początkiem kwietnia 1944 roku do formowania 2 Pułku Nocnych Bombowców „Kraków", którego zalążek powstawał na lotnisku Grigoriewskoje. Jego dowódcą został oficer radziecki, pochodzenia polskiego, płk Józef Smaga. Urodził się on na ziemi lubelskiej, ale od wielu lat przebywał w Związku Radzieckim.

Samolot myśliwski PZL-P50 Jastrząb

Samolot myśliwski PZL-P50 Jastrząb

Pod koniec lat trzydziestych postanowiono unowocześnić polskie lotnictwo związku z tym polskie dowództwo zleciło opracowanie lekkiego myśliwca przechwytującego, który został opracowany przez zespól inżynierów pod kierownictwem W. Jakimiuka. Samolot otrzymał oznaczenie P-50 i nazwą „Jastrząb". Konstrukcja tego samolotu zrywała całkowicie z tradycyjnym układem myśliwskich górnopłatów typu „P". Miał to być całkowicie metalowy wolnonośny dolnopłat z chowanym podwoziem, zamkniętą kabiną i nowoczesną, opływową linią.

Niszczyciel ORP Wicher

Niszczyciel ORP Wicher

Niszczyciel „Wicher" został zbudowany we francuskiej stoczni Chantiers Naval Francois w Blainville koło Caen, na zlecenie Kierownictwa Marynarki Wojennej z kwietnia 1926 roku. Budowę rozpoczęto 19-02-1927 roku, wodowanie odbyło się 10-07-1928 roku, podniesienie polskiej bandery nastąpiło 10-07-1930 roku. W latach międzywojennych okręt przodował we flocie w wypełnianiu zadań ogniowych. 1 września 1939 roku aktywnie uczestniczył w Zatoce Gdańskiej w odpieraniu zmasowanych nalotów hitlerowskich bombowców na jednostki PMW.

Niszczyciel ORP Piorun

Niszczyciel ORP Piorun

Znak taktyczny - G-65. Po stracie pod Narvikiem niszczyciela ORP „Grom" w dniu 4 maja 1940 roku w fiordzie Rombakken, Admiralicja Brytyjska przekazała Polskiej Marynarce Wojennej kontrtorpedowiec HMS „Nerissa". Okręt został zbudowany w stoczni John Brown w Clydebank w 1940 roku i wodowany 7 maja tegoż roku. Polską banderę na jednostce podniesiono 5 listopada 1940 roku. Wkrótce okręt podejmuje służbę patrolowa u wybrzeży Anglii i pływa w osłonie konwojów do Islandii.

Niszczyciel ORP Burza

Niszczyciel ORP Burza

Burza została zbudowana w stoczni Chantiers Naval Francais w Blainville (Francja). „Burza", zwodowana była 16 kwietnia 1929 roku ( a wcielona do służby 18 sierpnia 1932 roku. Do 1937 roku ,,Burza" nosiła znak taktyczny ,,B" oraz miała przed wojną skrócony i przemieszczony nieco tylny maszt. 30 sierpnia 1939 roku „Burza" realizując wraz z „Gromem" i „Błyskawicą" plan pod kryptonimem „Pekin" - udała się w rejs do Wielkiej Brytanii, dokąd przybyła 1 września, by po dwóch dniach rozpocząć działania bojowe u boku Royal Navy ze znakiem taktycznym ,,H 73".

Niszczyciel ORP Garland

Niszczyciel ORP Garland

Wśród licznych niszczycieli typu ,.G", zbudowanych w Anglii przed drugą wojną światową, znajdował się HMS „Garland" pochodzący ze stoczni Fairfield w Glasgow (rozpoczęcie budowy 22-08-1934 roku, wodowanie 24-10-1935 roku, ukończenie 3-03-1936 roku). Okręt ten charakteryzował się podobnie jak inne jednostki tej serii, przystosowaniem podczas wojny do zadań eskortowych dużą dzielnością morską, wytrzymałością, niezawodnością maszyn, zrównoważonym uzbrojeniem. 3.05.1940 roku jako pierwszy wojenny nabytek naszej floty został przekazany na Malcie Polskiej Marynarce Wojennej, z zachowaniem oryginalnej nazwy (po polsku - „Wieniec").

Samolot bombowy Junkers Ju-88A

Samolot bombowy Junkers Ju-88A

Prace nad projektami Ju 85 i Ju 88 rozpoczęto 15-01-1936 roku a budowę trzech prototypów Ju 88 rozpoczęto w maju 1936 roku. Najbardziej udanym prototypem okazał się trzeci z nich Ju 88 V3 z silnikami Jumo 211 A. W międzyczasie RLM (Ministerstwo Lotnictwa Rzeszy) zażądało przystosowania konstrukcji do bombardowania z lotu nurkowego i dodania czwartego członka załogi i wzmocnienia uzbrojenia. Tak powstał prototyp Ju 88 V4 z silnikami Jumo 211 ukończony w 1938 roku.

Mosquito Mk. VI FB

Mosquito Mk. VI FB

Samolot wielozadaniowy Mosquito powstał w wyniku realizacji idei skonstruowania lekkiego bombowca, którego podstawową zaletą miała być prędkość. Koncepcję tę wytwórnia de Havilland w październiku 1938 r. przedłożyła brytyjskiemu Ministerstwu Lotnictwa, dopiero jednak rok później, po rozpoczęciu wojny, oficjalnie przyjęto ją do rozpatrzenia.

Skoncentrowanie całej zdolności produkcyjnej przemysłu spowodowało skreślenie konstrukcji Mosquito z programu badań. Mimo to zakładowi de Havilland udało się po wielu wysiłkach pogodzić interesy bieżącej produkcji z „dodatkową" budową samolotu Mosguito.

Japoński myśliwiec pokładowy A6M Zero

Japoński myśliwiec pokładowy A6M Zero

Pokładowy myśliwiec A6M „Zero" należy do najbardziej znanych japońskich samolotów okresu drugiej wojny światowej. Swą sławę zawdzięcza doskonałym osiągom i nowoczesnej konstrukcji, co w połączeniu z nie mniej doskonałymi kwalifikacjami pilotów pozwoliły na osiągnięcie przez japońskie lotnictwo licznych sukcesów w pierwszej połowie wojny na Pacyfiku.