Samolot myśliwski Beaufighter MK. VI F

Samolot myśliwski Beaufighter MK. VI F

Z powodu niezbyt dobrych właściwości lotno-pilotażowych nocnego myśliwca Beaufighter Mk.IIF - w biurze konstrukcyjnym wytwórni Bristol opracowano nową wersję tego samolotu oznaczoną Mk.VIF. Konstrukcję tej wersji oparto na konstrukcji wersji podstawowej Mk.IF, zmieniono nieco kształt usterzenia poziomego i pionowego oraz powrócono do napędu samolotu silnikami gwiazdowymi. Samolot otrzymał również zmodyfikowane uzbrojenie, które mogło być stosowane w czterech wariantach.

Prototyp wersji Mk.VIF wyposażono zaś eksperymentalnie w karabin maszynowy Vickers K kal. 7,69 mm nad stanowiskiem obserwatora, na obrotnicy poruszanej pneumatycznie, natomiast pod skrzydłami umieszczono wyrzutnie szynowe dla 8 niekierowanych pocisków rakietowych o dużej sile rażenia. Maszyna w tej postaci nie miała wad wersji Mk.IIF, odznaczała się dobrą sterownością i statecznością oraz zwrotnością. Opanowana należycie przez pilotów, nie dawała w nocy samolotowi wroga szansy wyjścia cało ze spotkania. Duża prędkość lotu, zasięg, silne uzbrojenie oraz pokładowa aparatura radarowa naprowadzająca precyzyjnie na cel, czyniły z niej samolot myśliwski bardzo groźny dla każdego przeciwnika.

Pierwsze samoloty myśliwskie Beaufighter Mk.VIF dostarczono do angielskiego 255 dywizjonu myśliwskiego w marcu 1942 roku. Samoloty od razu zdobyły uznanie pilotów. Pierwsze zwycięstwo powietrzne na tym samolocie odniósł pilot tego dywizjonu por. Wyrill w kwietniu 1942 roku. Zestrzelił on koło Hereford niemiecki samolot Ju 88. Samoloty Beaufighter Mk,VIF, będące na wyposażeniu dywizjonów angielskich, największe sukcesy odnosiły w walkach z samolotami hitlerowskiego lotnictwa w rejonie Zatoki Biskajskiej.

Ponadto stosowano je z dużym powodzeniem w lotnictwie obrony wybrzeża, a poza Europą na Bliskim i Dalekim Wschodzie. Do służby morskiej przeznaczono odmianę Beaufighter Mk.VIC i dodatkowym wyposażeniem radiowym i karabinem maszynowym w kabinie obserwatora, strzelającym w kierunku przeciwnym do kierunku lotu. Polski 307 dywizjon myśliwski im. „Puchaczy Lwowskich" otrzymał Beaufightery Mk.VIF 5 maja 1942 roku. Do października tego roku, przez półroczny okres użytkowania, samoloty te działały w nocnej osłonie miasta Exeter, ale nie uzyskano na nich bardziej znaczących sukcesów.

Pierwsze zwycięstwo powietrzne na Beaufighterze Mk.VIF odniosła załoga w składzie sierż. pil. B. Turzański i plut. obs. H. Ostrowski zestrzeliwując hitlerowski bombowiec Do 217 w nocy z 27 na 28 czerwca 1942 roku. Następny tego typu samolot niemiecki zestrzeliła kolejnej nocy załoga por. pil. Karol Rach i por. obs. Jan Mika, a załogi por. pil. Gerard Ranoszek i sierż. obs. Jerzy Trzaskowski oraz sierż. pil. Edward Wojczyński i plut. obs. Emil Słuszkiewicz uszkodziły podczas patroli po jednym samolocie Do 217. Ranoszkowi i Trzaskowskiemu udało się jeszcze w nocy z 4 na 5 sierpnia 1942 roku zastrzelić 2 samoloty Ju-88, a Ranoszek z kpt. obs. Stanisławem Sawczyńskim zestrzelił w nocy z 24 na 25 września 1942 roku jeszcze jeden Do-217.

Było to ostatnie polskie pełne zwycięstwo powietrzne uzyskane na tym typie samolotu. W drugiej połowie 1942 roku atoki nocne bombowców hitlerowskich odbywały się już rzadko, w związku z czym loty operacyjne polskich załóg na Beaufighterach Mk.VIF stawały się coraz bardziej monotonne. Samoloty te zaczęto zastępować w dywizjonie 307 nowszymi samolotami Mosquito Mk.IIF w grudniu 1942 roku. Ostatecznie wycofano je w lutym 1943 roku. W okresie, w którym były stosowane, dobrze spełniły swoje zadanie, działając odstraszająco przeciw bombowcom niemieckim. Samolot Bristol Beaufighter Mk.VIF był dwumiejscowym ciężkim samolotem myśliwskim nocnym, średniopłatem o konstrukcji metalowej półskorupowej, podwozie klasyczne wciągane w locie; napęd: 2 silniki tłokowe w układzie podwójnej gwiazdy Bristol Hercules VI o mocy 1214 kW (1650 KM) każdy; uzbrojenie: 4 działka Hispano-Suizo kal. 20 mm umieszczone w przodzie kadłuba i 6 karabinów maszynowych Colt Browning kal. 7,69 mm usytuowanych w skrzydłach albo 4 działka i zbiorniki paliwa zamiast karabinów maszynowych, względnie 4 działka, 6 karabinów maszynowych i 2 bomby o masie 226 kg każda lub też 4 działka i 8 niekierowanych pocisków rakietowych; wyposażenie: m.in. pokładowa aparatura radarowa AI Mk.4.

Dane techniczne
wymiary; rozpiętoć 17,65 m, długość 12,7 m, wysokość 4,83 m,
masy: całkowita (w locie) 9800 kg, własna 6620 kg; osiągi: prędkość maks. 536 km/h
na wys. 4750 m, prędkość wznoszenia 10,2 m/s, pułap 8100 m, zasięg 2380 km, zasięg maks. 2920 km.

samoloty brytyjskie,