Messerschmitt Me 109G-6 Gustaw

Messerschmitt Me 109G-6 Gustaw

Samolot myśliwski Messerschmitt Me 109 niewątpliwie należał do jednych z najbardziej znanych samolotów drugiej wojny światowej. Używany nieprzerwanie od początku do końca wojny stał się jednym z symboli niemieckiej Luftwaffe. Historia tego nieszablonowego samolotu sięga 1934 roku. W rozgrywanym wówczas IV międzynarodowym turnieju samolotów turystycznych (Challenge) w Warszawie Niemcy zaprezentowali oryginalny samolot zawodniczy Me 108. Była to nowoczesna konstrukcja, w której zastosowano szereg nowości technicznych i technologicznych.



Wykorzystując doświadczenia nabyte w trakcie prac nad Me 108 zespół konstruktorów pod przewodnictwem Williego Messerschmitta opracował w 1935 roku samolot myśliwski jako odpowiedź na ogłoszony przez Ministerstwo Lotnictwa III Rzeszy konkurs. Największym rywalem Messerschmitta w tym konkursie był dolnopłatowy Heinkel 112, który zresztą oficjalnie został ogłoszony zwycięzcą. To jednak nowoczesny Me 109 wszedł do masowej produkcji i w krótkim czasie stał się standardowym myśliwcem rodzącej się Luftwaffe.

Pierwszą wersją seryjną był Me 109B (Bena) produkowany od końca 1936 roku. Samolot ten wyposażono w silnik rzędowy Jurno 210 o mocy 680 KM i uzbrojenie w postaci dwóch karabinów maszynowych kal. 7,9 mm. Kolejnymi wersjami seryjnymi myśliwca były: Me 109C (Cezar) ze zwiększoną do czterech liczbą karabinów maszynowych oraz Me 109D (Dora). Pod koniec 1938 roku rozpoczęto produkcję samolotów Me 109E (Emil) w licznych wersjach i odmianach. Popularne „Emile" używane byty w agresji na Polskę we wrześniu 1939 roku, w walkach nad Francją i Anglią (1940 r.) oraz na Bałkanach, Afryce Północnej i przeciwko Związkowi Radzieckiemu (1941).

W 1940 roku rozpoczęto produkcję udoskonalonego myśliwca znanego jako Me 109F (Friedrich). Samolot został poważnie zmodernizowany. Między innymi zmieniono
konstrukcję i obrys płata (eliptyczne końcówki), zainstalowano silnik DB 601N o mocy 1175 KM (później 601E o mocy 1350 KM), ustawiono na płatowcu 20-milimetrowe
działko strzelające przez wał śmigła i usunięto zastrzały podpierające statecznik poziomy. Pod koniec 1940 roku uruchomiono montaż kolejnej wersji samolotu. Był nią Me 109G (Gustaw) - budowany w długich seriach i licznych odmianach. Podstawową różnicą w stosunku do swego poprzednika był napęd samolotu, który stanowił silnik DB 605 o mocy 1475 KM. Ta najpopularniejsza wersja myśliwca była użytkowana przez Luftwaffe od 1942 roku do końca wojny.

Najliczniejszą odmianą był Me 109G-6 (produkowany od połowy 1943 roku). Kolejne modyfikacje myśliwca zaowocowały ostatnią wersją seryjną, znaną jako Me 109K (Karl). Koniec wojny nie zakończył jednak służby Me 109. Po 1945 roku były one produkowane jeszcze w Hiszpanii pod oznaczeniami HA 1109, HA 1111 i HA 1112 (produkcję zakończono w 1958 roku) oraz w Czechosłowacji jako Avia S-99 i S-199.

Dane taktyczno-techniczne
(Me 109G-6)
Rozpiętość - 9,92 m
Długość - 9,02 m
Powierzchnia nośna - 16,05 m2
Masa własna - 2268 kg
Masa całkowita - 2890 kg
Prędkość maksymalna - 640 km/h
Pułap -12 100 m
Zasięg - 650 km
Napęd - jeden 12-cylindrowy silnik rzędowy DB 605 A-1 o mocy startowej 1475 KM
Uzbrojenie: dwa karabiny maszynowe MG 131 kal.13,1 mm umieszczone w kadłubie nad silnikiem oraz jedno działko MG 151/20 kal.20 mm. Niektóre odmiany samolotu miały montowane dwa dodatkowe działka (pod skrzydłami) oraz możliwość podwieszania dodatkowego zbiornika paliwa (pod kadłubem) lub przenoszenia uzbrojenia bombowego.

Tagi: samoloty niemieckie, historia II wojny światowej, historia niemiec, messerschmitt,