Pancernik USS Arizona

Pancernik USS Arizona

W 1914 roku konstruktorzy amerykańscy zaprojektowali 2 pancerniki które miały nosić nazwy „Pensylwania" (BB-38) i "North Carolina" (BB-39). Były one efektem narastającej rywalizacji z Japonią, która w tym okresie wprowadziła do służby 4 krążowniki liniowe typu "Kongo" i pancernik "Fuso"- (drugi "Yamashiro" był na ukończeniu). Konstruktorzy okrętów zakładali dużą autonomiczność potrzebną na rozległych przestrzeniach Pacyfiku. Wkrótce po położeniu stępki nazwę drugiego okrętu zmieniono na "Arizona" (BB-39). Budowę "Arizony" powierzono stoczni New York Navy Yard, Brooklyn - w Nowym Yorku. Stępkę położono 16 marca 1914 roku, a wodowanie nastąpiło 19 czerwca 1915roku. Matką chrzestną okrętu była Pani Esther Ross.



Po zakończeniu wyposażania okręt wszedł do służby 17 października 1916 roku. Pierwszym dowódcą był komandor J.D.McDonald. Protoplastą okrętów typu "Pensylwania" była poprzednia para pancerników "Oklahoma" i "Nevada". Konstruktorzy zastosowali opancerzenie typu "wszystko albo nic". Polegało ono na tym iż grubym pancerzem osłonięte byty najżywotniejsze części okrętu. Projektanci wyszli z założenia iż zwykłe poszycie okrętu nie spowoduje wybuchu pocisku przeciwpancernego. Zrezygnowali ze średniego pancerza a oszczędności wagowe wykorzystano do pogrubienia pancerza głównego. Osłaniał on centralną część okrętu mieszczącą w sobie kotłownie, maszynownie, magazyny amunicji, wieże artylerii głównej, berbety i stanowisko dowodzenia.

Artyleria główna składała się z 12 dział kalibru 356mm (w poprzednim typie "Nevada" było tylko 10 dział). Lufy umieszczono po trzy na jednym łożu, co było rozwiązaniem niezbyt udanym gdyż uszkodzenie jednej lufy wyłączało z akcji całą wieżę, redukując siłę ognia o 25%. Wszystkie 4 wieże były trzydziałowe (poprzednik "Nevada" posiadał po 2 wieże dwu- i trzydziałowe). Artylerię średnią tworzyły 22 działa 127mm, umieszczone tradycyjnie wzdłuż kadłuba w kazamatach (poza dwoma które ustawiono na pokładzie obok nadbudówki głównej). Takie rozmieszczenie dział nie było najlepszym rozwiązaniem gdyż zalewająca je woda uniemożliwiała ich użycie, toteż wkrótce rozpoczęto ich demontaż.

Artylerię przeciwlotniczą stanowiły 4 pojedyncze działa 76mm. Planowano wyposażenie okrętów w wyrzutnie torpedowe (cztery) lecz już w trakcie budowy zrezygnowano z dwóch a następnie usunięto pozostałe. Siłownia składała się z 12 kotłów parowych i 4 zespołów turbin, które wytwarzały moc 34.000KM. Okręt osiągał prędkość maksymalną około 21 węzłów. Zasięg maksymalny przy średniej prędkości 15 węzłów wynosił 4750 Mm. Całkowita wyporność okrętu wyniosła 32.500 ton. Załoga składała się z 55 oficerów, 860 marynarzy w czasie pokoju (w czasie wojny etat przewidywał 1620 marynarzy i oficerów). Koszt budowy wyniósł 7.425.000 ówczesnych dolarów USA (bez uzbrojenia i opancerzenia).

Z chwilą wejścia do służby oba okręty skierowano do Floty Atlantyckiej, przy czym "Pensylwania" stała się okrętem flagowym. "Arizonę" wkrótce włączono do 6 eskadry działającej przy boku Grand Fleet. Następnie okręt przebazowano na Morze Śródziemne, gdzie uczestniczył w interwencji flot alianckich na tureckich wodach terytorialnych. "Arizona" wraz z pancernikiem angielskim "Iron Duke" i włoskim "Caio Duilio" osłaniała lądowanie wojsk greckich na półwyspie Cesme. Po powrocie do USA w 1921 roku "Arizona" zostaje przerzucona do Floty Pacyfiku, pełniąc tam służbę do roku 1929. W tym roku rozpoczyna się gruntowna modernizacja okrętu, która trwa do 1931 roku. Remont przeprowadziła stocznia Norfolk Navy Yard. Objął on głównie dodanie bąbli przeciwtorpedowych, zwiększenie kąta podniesienia luf artylerii głównej z 15 do 30 stopni co zwiększyło zasięg ognia z 16300 m do 31000 m, wymianę kotłów i turbin, przez co wzrósł zasięg do 13600 Mm przy prędkości 15 w.

Największe zmiany były w artylerii 127mm. Działa w kazamatach były sukcesywnie zdejmowane już w trakcie służby. Teraz zdjęto wszystkie i przeniesiono je o pokład wyżej do nadbudówek. Znalazło się tam 10 dział 127mm Mk15 przeznaczonych do zwalczania niszczycieli. Na dachu tej nadbudówki zainstalowano 10 dział przeciw lotniczych 127 mm Mk11. Na rufie umieszczono nową katapultę parową (w latach trzydziestych dodano jeszcze jedną na 3 wieży artyleryjskiej). Maszty kratownicowe zmieniono na trójnożne podobne do takich jakie stosowano na pancernikach typu "Nevada".

Po ukończeniu remontu "Arizonę" włączono do Floty Pacyfiku. Okręt odbył rejs z prezydentem Herbertem Hooverem do Indii Zachodnich. Do roku 1941 na okręcie dokonano nielicznych modernizacji. W 1941 roku w czasie okresowego przeglądu w Pearl Harbor z okrętu zdjęto 2 pierwsze dziobowe działa przeciwlotnicze 127 mm a na ich miejsce miano zainstalować zestawy poczwórnych działek 28 mm. Podobne zestawy miały być umieszczone na pokładzie rufowym tuż za uskokiem. Zainstalowano jednak tylko podstawy z osłonami. Samych działek jednak do 7 grudnia nie założono. W Pearl Harbor okręty cumowały wzdłuż wyspy Ford parami burta w burtę. Okręty nie byty osłonięte sieciami przeciwtorpedowymi gdyż wg admirała Kimmela ograniczałyby one ruch okrętów w porcie. Nie było również balonów zaporowych. W czasie dni powszednich flota odbywała ćwiczenia, natomiast w niedzielę wszystkie okręty gromadziły się w porcie na"weekend".

Wywiad japoński skrupulatnie gromadził te informacje Ustalając moment ataku brali oni pod uwagę wszystkie za i przeciw. Termin ataku wyznaczono na niedzielę 7 grudnia 1941 roku godzina 8 00 Pierwsza fala japońskich samolotów pozostawiła okręt nie tknięty, jednak już o godzinie 8.15 bombowce "Kate" ulokowały między dwoma dziobowymi wieżami 1000 kg bombę której eksplozja spowodowała wybuch nagromadzonego pod wieżą prochu a w konsekwencji całej komory amunicyjnej. Eksplozja całkowicie zniszczyła okręt. Zginęło 1104 marynarzy w tym dowódca okrętu komandor Franklin Van Valkenburgh i wiceadmirał Isaac Kidd. Zagłada pancernika stała się dla całej Ameryki symbolem zdradzieckiej napaści wywołując chęć natychmiastowego odwetu. Wrak okrętu pozostał na dnie zatoki, zdjęto z niego pozostałości wież artyleryjskich, nadbudówek i komina. Na zatopionym wraku wybudowano mauzoleum ku czci marynarzy poległych w Pearl Harbor. Przepływające obok Jednostki oddają mu honory.