Samolot myśliwski PZL P-11c

Samolot myśliwski PZL P-11c

Samolot ten powstał na zamówienia Departamentu Aeronautyki Ministerstwa Spraw Wojskowych, które zażądało zbudowania maszyny pościgowej o lepszych osiągach od
PZL P-7a. Pierwszy prototyp PZL P-11/I oblatano w sierpniu 1931 roku. Był on napędzany silnikiem Jupiter VII 9 Asb bez osłon, a później z wąskim pierścieniem Townenda i owiewkami za cylindrami. Prototyp zademonstrowano w grudniu 1931 roku w Rumunii, a potem w Turcji, gdzie na Konkursie Samolotów Myśliwskich w Istambule zdystansował samoloty Curtiss, Smolik 31 i Dewoitine 53.

Samolot ten zyskał duże uznanie w 1932 roku na pokazach w Szwajcarii i Portugalii. Jesienią 1931 roku zbudowano drugi prototyp PZL P-11/II napędzany silnikiem gwiazdowym Mercury IV. Prototyp przechodził kolejne fazy przeobrażeń stosowano w nim różne osłony silnika i owiewki na grzbiecie kadłuba. Na prototypie tym kpt. Jerzy Bajan osiągnął prędkość lotu 310 km/h, zajmując II miejsce w rozgrywanym w lipcu 1932 roku Międzynarodowym Mityngu Lotniczym w Zurychu, pozostawiając w pobitym polu m.in. myśliwce Dewoitine D-27, Fokker D-VI, Fairey Firefly, Hawker Fury, Bristol Bulldog i inne, W grudniu 1932 roku P-ll/II wystawiono w Salonie Paryskim, gdzie wzbudził duże zainteresowanie przedstawicieli wielu państw.

W czerwcu 1932 roku oblatano trzeci prototyp PZL P-11/III napędzany silnikiem Bristol Mercury IV A o mocy 350/408 kW (475/555 KM). Na prototypie tym, oznaczonym numerem 6D na kadłubie, startował w Cleveland (USA) płk J. Kossowski, osiągając największą prędkość lotu ze wszystkich startujących samolotów. Na przełomie lat 1933 i 1934 opracowano udoskonaloną wersję samolotu P-11a, oznaczoną PZL P-11c. Samolot P-11c wystawiono w grudniu 1934 roku na Salonie Paryskim. Polskie lotnictwo wojskowe zamówiło 175 sztuk tego samolotu. Cena jednego egzemplarza wynosiła 178,5 tys. zł.

Samolot ten z silnikiem Gnóme-Rhóne 9 Krse o mocy 441 kW (600 KM) stał się wzorcem dla wersji P-11f budowanej później z licencji w Rumunii. We wrześniu 1939 roku w polskim lotnictwie wojskowym znajdowało się 165 myśliwców P-11, z czego 130 w jednostkach bojowych, 30 w remontach i 5 w rezerwie. W Brygadzie Pościgowej było 31 egzemplarzy P-11c i 13 sztuk P-11a, w lotnictwie armijnym zaś 79 sztuk P-11c i 7 sztuk. P-11a. Samoloty te w porównaniu z myśliwcami niemieckimi Me 109E, były wówczas przestarzałe. Prędkość lotu miały mniejszą aż o 185 km/h, natomiast w walce kołowej, dzięki mniejszemu promieniowi zakrętu, wykazywały przewagę nad Messerschmittami. Piloci polscy odnieśli na nich szereg zwycięstw.

PZL P-11c był jednomiejscowym samolotem myśliwskim, górnopłatem o konstrukcji całkowicie metalowej, podwozie klasyczne stale, dwugoleniowe, napęd: silnik gwiazdowy sprężarkowy Bristol Mercury VI S/2 o mocy 474 kW (645 KM), uzbrojenie 2 lub 4 karabiny maszynowe kal. 7,7 mm w skrzydłach.

Dane techniczne - wymiary:
rozpiętość 10,72 m, długość 7,55 m, wysokość 2,85 m,
ciężary: całkowity 1590 kg, własny 1147 kg,
osiągi; prędkość maks. 390 km/h na wys. 5000 m, prędkość wznoszenia 12,4 m/s,
pułap 8040 m, zasięg 810 km.

Tagi: samoloty polskie, 2 wojna światowa, pzl p-11c, 2 wojna światowa w polsce,