Samolot myśliwski ŁaGG-3

Samolot myśliwski ŁaGG-3

W 1938 roku na polecenie najwyższych władz ZSRR kilka zespołów konstrukcyjnych w Związku Radzieckim przystąpiło do opracowania projektów nowoczesnych, szybkich samolotów myśliwskich, mających zastąpić w najbliższej przyszłości wysłużone myśliwce I-15, I-153, I-16. Już w drugiej połowie 1938 roku opracowano takie projekty i przedstawiono do akceptacji Komitetowi Obrony ZSRR. Komitet wybrał trzy projekty wykonane przez zespoły A. S. Jakowlewa, S.A. Ławoczkina i A. I. Mikojana i zezwolił na ich ostateczne dopracowanie i budowę prototypów.



Bardzo ciekawie prezentował się, projekt samolotu Siemiona A. Ławoczkina i jego zespołu z W. P. Gorbunowern i M.I. Gudkowem na czele. Zaprojektowany samolot, oznaczony symbolem I-22 (istriebitiel typ 22), miał, jak inne wówczas nowoczesne myśliwce, układ dolnopłata z wciąganym w locie podwoziem dobrą pod wzglądem aerodynamicznym sylwetkę. Różnił się natomiast użytym do jego budowy materiałem. Samolot bowiem był konstrukcji drewnianej, a na jego pokrycie przewidziano sklejkę odpowiednio preparowaną i nasyconą żywicami na podkładzie fenolowym. Sklejka ta, nosząca nazwę delta, miała dużą wytrzymałość nie ustępującą przy prawie równej grubości blasze duralowej.

Stalowa była tylko przednia część kadłuba stanowiąca łoże silnika i podstawę uzbrojenia. Dzięki temu uzyskano konstrukcję samolotu z materiałów w ZSRR łatwo dostępnych, lekką i tanią. Do napędu przeznaczono silnik rzędowy WK-105P o mocy 773 kW (1050 KM). Wczesną wiosną 1940 roku ukończono budowę prototypu I-22. Oblatał go 30 marca 1940 roku pilot doświadczalny Inż. A. I. Nikaszyn. I-22 w locie zachowywał się poprawnie, choć był dość trudny w pilotażu. Osiągał dużą prędkość maksymalną 600 km/h na wysokości 5000 m, ale jego zasięg wynosił zaledwie 556 km. Prototyp prezentował się okazale.

Zakryta kabina pilota była wyposażona w komplet niezbędnych przyrządów pokładowych. Pilota chroniła od tyłu płyta stalowa o grubości 8 mm, a z przodu szyba pancerna o grubości 45 mm. Uzbrojenie mogło być stosowane w różnych wariantach złożonych z działka kal. 30 mm lub 20 mm, karabinów maszynowych kal. 12,7 mm lub 7,62 mm, pocisków rakietowych względnie bomb o masie do 220 kg. Do wyposażenia prototypu zaliczała się m.in. radiostacja pokładowa i aparat fotograficzny.

Aby zwiększyć zasięg samolotu, zmieniono konstrukcję płata i umieszczono w nim dodatkowe zbiorniki paliwa. Do napędu zastosowano zmodernizowany silnik o nieco większej mocy, a także wprowadzono inne drobne zmiany poprawiające własności pilotażowe. Nowy zmodernizowany prototyp otrzymał symbol I-301 i został oblatany przez A. I. Nikaszyna 14 czerwca 1940 roku. Osiągał on prędkość maksymalną 605 km/h na wysokości 5000 m, a jego zasięg zwiększył się do 1000 km. 29 lipca 1940 roku zapadła decyzja o produkcji seryjnej myśliwców tego typu w pięciu zakładach produkcyjnych.

Zmieniono również oznaczenia samolotów: I-22 otrzymał symbol ŁaGG-1, a I-301 symbol ŁaGG-3 (skrót pochodził od nazwisk konstruktorów: Ławoczkina, Gorbunowa i Gudkowa). Produkcję seryjną uruchomiono na początku 1941 roku. W pierwszym półroczu wyprodukowano 322 ŁaGGi-3, a w drugiej połowie 1941 roku dostarczono do jednostek myśliwskich 2141 ŁaGGów-3. Ogółem w latach 1941-43 zbudowano łącznie 6552 samoloty tego typu.

Samolot myśliwski ŁaGG-3 (z 1941 roku) był jednomiejscowym samolotem myśliwskim w układzie dolnopłata o konstrukcji mieszanej; podwozie klasyczne wciągane w locie; napęd: 1 silnik tłokowy rzędowy 12-cylindrowy WK-105P o mocy 810 kW (1100 KM), śmigło metalowe trzyłopatowe; uzbrojenie: 1 działko SzWAK kal. 20 mm, 2 k. masz. SzKAS kal. 7,62 mm, 6 niekierowanych pocisków rakietowych RS-82 lub 2 bomby po 110 kg pod skrzydłami.

Dane techniczne
wymiary: rozpiętość 9,8 m, długość 8,82 m, wysokość 3,06 m; masy: całkowita (w locie) 3346 kg, własna 2680 kg;
osiągi: prędkość maksymalna 575 km/h na wysokości 5000 m, czas lotu na wysokość 5000 m 6,8 minuty, pułap 9700 m, zasięg 950 km.