Samolot myśliwski I-153M-62
Produkowane seryjnie w ZSRR do końca 1936 roku dwupłatowe samoloty myśliwskie I-153 były wprowadzane sukcesywnie do jednostek radzieckiego lotnictwa wojskowego już na początku 1939 roku. Sprawdzano ich przydatność w pozorowanych walkach powietrznych na różnych ćwiczeniach wojskowych. Myśliwce I-153 potwierdzały swoje walory dość dużą prędkość maksymalną oraz dobra zwrotność.
Na niektórych egzemplarzach I-153 zaczęto montowanie ośmiu zamiast sześciu wyrzutni szynowych RD-82 dla niekierowanych pocisków rakietowych RS-82 i samoloty te używać do działań szturmowych. Myśliwce I-153 przeszły chrzest bojowy w 1939 roku w walkach powietrznych z samolotami japońskimi w okolicach rzeki Chałchin-Goł. Skierowano tam 12 myśliwców 1-153, z których sformowano eskadrę, w 70 pułku myśliwskim.
Pierwszą walkę, na dziesięciu I-153 pod dowództwem Siergieja Gricewa stoczono 25 lipca 1939 roku, zestrzeliwując cztery samoloty Japońskie Ki-97. O zwycięskim przebiegu walki zadecydowała lepsza zwrotność maszyn radzieckich, mimo że ustępowały one w prędkości maksymalnej samolotom przeciwnika. W zmaganiach powietrznych z Japończykami dowództwo radzieckie zastosowało taktykę wiązania ich w walce z myśliwcami dwupłatowymi I-15bis i I-153 na wysokościach 4000 - 5000 m, po czym walkę tę przenoszono na mniejsze wysokości rzędu 2000 - 2500 m.
Na wysokościach tych oczekiwały na Japończyków szybkie dolnopłaty I-16, które zwykle przesądzały wynik walki. Dzięki takiej taktyce piloci radzieccy w okresie od 22 maja do 19 sierpnia 1939 roku zestrzelili aż 320 samolotów japońskich, w czym duży udział miały samoloty I-153. Myśliwce te zastosowano również w Wojnie Zimowej z Finlandią, na przełomie 1939/1940 roku. I w tym przypadku samoloty I-153 wykazały wyższość nad używanymi przez Finów samolotami Gloster Gladiator i nie ustępowały wcale myśliwcem Fokker D XXI, dając się im mocno we znaki.
Rząd radziecki w sierpniu 1940 roku przesłał w ramach wzajemnej pomocy 93 samoloty I-153 do Chin. Ale w tym okresie nie odniesiono na nich znaczących sukcesów, ponieważ Japończycy dysponowali samolotami nowocześniejszymi, o dużo większej prędkości maksymalnej i prędkości wznoszenia. Podobnie było po agresji Niemiec hitlerowskich na ZSRR w czerwcu 1941 roku. W pierwszej fazie wojny myśliwce I-153 w starciach z o wiele szybszymi Me-109E ponosiły duże straty, choć odnosiły i niekiedy zwycięstwa, jak np. w sierpniu 1941 roku, kiedy to 4 I-153, dowodzone przez A. Smirnowa, zestrzeliły 2 Me-J09E i z walki wyszły bez szwanku.
Sytuację poprawiono także przez stworzenie z samolotów I-153 nocnych jednostek myśliwskich do zwalczania bombowców niemieckich. W nocy bowiem loty niemieckich myśliwców były znacznie rzadsze. Od 1942 roku zaczęto używać dwupłatowych I-153 jako szturmowców. Wykonywały one skuteczne ataki na czołgi i kolumny zmotoryzowane wroga, ograniczając możliwości ich działania. Od 1943 roku, zastąpione przez nowoczesne jednopłatowe samoloty szturmowe Ił-2, były stosowane już tylko w pułkach zapasowych i szkołach lotniczych do celów szkoleniowych.
Na samolotach I-153 latali także sporadycznie Polacy odbywający służbę wojskową w Armii Radzieckiej w latach 1941-1943. Poza Związkiem Radzieckim samoloty I-153 znajdowały się jeszcze na wyposażeniu lotnictwa Chin i Finlandii. W lotnictwie fińskim utworzono z nich jednostkę rozpoznania morskiego Lentolaivue (LeLv) 30, która działała do sierpnia 1945 roku. Obecnie jeden z zachowanych samolotów I-153M-62 znajduje się w Muzeum Lotniczym w Paryżu.
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz