Samolot myśliwski I-153 M-62

Samolot myśliwski I-153 M-62

Doświadczenia uzyskane z samolotami myśliwskimi I-15 i I-15bis w walkach w Hiszpanii wykazały, iż warto dalej prowadzić prace nad rozwojem konstrukcji i wyposażenia myśliwców w układzie dwupłata ze względu na ich dobrą zwrotność. Dlatego też dowództwo lotnictwa ZSRR zleciło zespołowi Nikołaja Polikarpowa zbudowanie nowego myśliwca w tym układzie o osiągach zbliżonych do osiągów myśliwców w układzie dołnopłata.



Zadanie to N. Polikarpow powierzył inż. Aleksiejowi Szczerbakowowi ze swojego biura konstrukcyjnego. W październiku 1937 roku inż. Szczerbakow przedstawił projekt nowego myśliwca opartego na konstrukcji samolotów I-15, I-15-bis i I-16. Z tego ostatniego samolotu zastosował w projekcie obudowę i system chłodzenia silnika oraz podwozie wciągane w locie. Po zatwierdzeniu projektu nowego samolotu myśliwskiego 11 października 1937 roku przystąpiono do budowy prototypu. Oblatano go jesienią 1938 roku i oznaczono symbolem najpierw I-15ter, potem I-153.

Podczas prób w locie prototyp wykazał się dobrymi właściwościami pilotażowymi. Płat górny miał identyczny z płatem górnym samolotu I-15, tj. o kształcie tzw. polskiego płata, ale o profilu, jaki zastosowano w samolocie I-15bis. Był napędzony przez silnik M-25W ze śmigłem metalowym i osłoną stanowiącą modyfikację osłony silnika samolotu I-16. Uwagę zwracało podwozie o nieco bardziej skomplikowanej konstrukcji niż w samolocie I-16, gdyż jego koła podczas chowania musiały wykonywać obrót o 900, aby móc ułożyć się w komorze równolegle do osi kadłuba.

Prototyp, mimo zwiększonej masy o 129 kg w stosunku do myśliwca I-15bis, osiągał prędkość maksymalną 415 km/h, co stawiało go w czołówce ówczesnych myśliwców dwupłatowych świata, nic więc dziwnego, że w końcu 1938 roku podjęto produkcję seryjną samolotu myśliwskiego I-153 w zakładach nr 1 w Chodince i nr 156 w Moskwie. Ogółem w latach 1938-1941 wyprodukowano 3437 egzemplarzy samolotu I-153 we wszystkich wersjach i odmianach. Do najciekawszych z nich należały, wersje produkowane seryjnie I-153M-62 z silnikiem M-62, uzbrojona w 4 karabiny maszynowe kal. 7,62 mm, I-153BS-M-62 z 4 karabinami maszynowymi BS kal. 12,7 mm, I-153P-M-62 uzbrojona w 2 działka SzWAK kal. 20 mm oraz I153M-63 z silnikiem M-63 o mocy 810 kW (1100 KM), której produkcję uruchomiono dopiero w końcu 1940 roku, a także wersje doświadczalne I-153W-GK z kabiną ciśnieniową przeznaczoną do lotów na dużych wysokościach, wykonaną z duralu i zakrytą kopulą przezroczystą, wpisaną w obrys kadłuba i otwieraną do tyłu, I-153W-TK-GK z silnikiem M-63 i dwiema sprężarkami TK doładowującymi silnik na większych wysokościach i miękką kabiną ciśnieniową, I-153DM z 2 dodatkowymi silnikami strumieniowymi najpierw DM-2, potem DM-3 zwiększającymi prędkość maksymalną w przypadku tych ostatnich silników aż o 51 km/h.

Samolot I-153 był ostatnim budowanym seryjnie myśliwcem dwupłatowym w Związku Radzieckim. Samolot I-153M-62 był jednomiejscowym samolotem myśliwskim w układzie półtorapłata o konstrukcji mieszanej; podwozie klasyczne wciągane w locie; napęd: silnik gwiazdowy 9-cylindrowy M-62 o mocy 736 kW (1000 KM), śmigło metalowe dwułopatowe; uzbrojenie: 4 zsynchronizowane k. masz. SzKAS kal.7,62 mm (po dwa z obu stron kadłuba), bomby o masie 200 kg lub 6 względnie 8 niekierowanych pocisków rakietowych RS-S2 pod dolnym płatem.

Dane techniczne
wymiary: rozpiętość płata górnego 10,2 m, dolnego 8,3 m, długość 6,2 m, wysokość 2,8 m; masy: całkowita (w locie) 1860 kg, własna 1440 kg;
osiągi: prędkość maksymalna 427 km/h na wys. 5000 m, pułap 10 700 m, zasięg 500 km,
zasięg z dwoma dodatkowymi zbiornikami paliwa 800 km.