Samolot myśliwski ŁaGG-3 cz.2

Samolot myśliwski ŁaGG-3 

Produkowany seryjnie w latach 1941-1943 radziecki samolot myśliwski ŁaGG-3 był stale udoskonalany. Już w 1940 roku zainstalowano na nim turbosprężarkę TK doładowującą silnik WK-105P na większych wysokościach lotu. Pracowano takie usilnie nad zmniejszeniem masy własnej samolotu i nadal poszukiwano najskuteczniejszego wariantu uzbrojenia strzeleckiego.



Najczęściej stosowano następujące warianty:
1) Jedno działko SzWAK kal. 20 mm, Jeden karabin maszynowy UBS kal. 12,7 mm i Jeden SzKAS kal. 7,62 mm,
2) Jedno działko SzWAK i dwa k. masz. SzKAS,
3) Jedno działko WJa kal. 30 mm, jeden k. masz. UBS i dwa SzKAS.
4) trzy k. masz. UBS i dwa SzKAS,
5) Jedno działko SzWAK i dwa k. masz. UBS oraz
6) jedno działko SzWAK i jeden k. masz. UBS.

Oczywiste jest, że obok uzbrojenia strzeleckiego, zależnie od potrzeby, montowano również na samolotach myśliwskich ŁaGG-3 pod skrzydłami 6 niekierowanych pocisków rakietowych RS-82 albo bomby o masie do 220 kg. W celu zmniejszenia masy własnej samolotu i poprawienia pod względem aerodynamicznym jego sylwetki, a także widoczności z kabiny, w 1942 roku zamierzano przekonstruować nieco kadłub obniżając go w tylnej części aż do usterzenia, a samą kabinę trochę podwyższyć (uczyniono to dopiero w kolejnym typie samolotu Ła-5).

Przystąpiono też do wymontowywania wszystkich zbędnych części z wnętrza kadłuba samolotu, części uzbrojenia strzeleckiego, np. jednego karabinu maszynowego UBS i dwóch karabinów SzKAS, pozostawiając tylko jedno działko i jeden karabin maszynowy itp. Ponadto zastosowano nową wersję silnika o większej mocy silnik WK-105PF o mocy 868 kW (1180 KM), co przyczyniło się do zwiększenia osiągów samolotu ŁaGG-3.

Dzięki tym wszystkim zabiegom uzyskano tzw. wersję lekką myśliwca ŁaGG-3, budowaną od 1943 roku, oznaczaną także jako ŁaGG-3 (etalon 1943). W stosunku do odmiany z 1941 roku jej wymiary zewnętrzne pozostały bez zmian, inne były tylko masy i osiągi. Masa własna samolotu zmniejszyła się o 30 kg i wynosiła 2650 kg, masa całkowita zaś z 3346 kg do 2990 kg. Zwiększyły się natomiast osiągi i przedstawiały się następująco: prędkość maksymalna 591 km/h na wysokości 5000 m, czas lotu na wysokość 5000 m - 5,6 min, pułap 10 000 m, zasięg 1000 km, długotrwałość lotu 2,5 h.

ŁaGGi-3 zaczęto sukcesywnie wprowadzać do radzieckich jednostek myśliwskich na początku 1941 roku. Szkolenie pilotów na nowym sprzęcie przebiegało jednak powoli z powodu braku maszyn szkolnych i instruktorów. W kwietniu 1941 roku przeszkolono na samolotach ŁaGG-3 zaledwie 32 proc. Pilotów przeznaczonych do latania na tym typie samolotu. Aby poprawić tę sytuację, w roli instruktorów w jednostkach występowali fabryczni piloci oblatywacze. Po napadzie Niemiec na ZSRR ŁaGGi-3 ustępowały nieco myśliwcom Me-109E, szczególnie w prędkości maksymalnej i prędkości wznoszenia, górowały natomiast zwrotnością.

Po pewnym czasie, kiedy piloci radzieccy dobrze opanowali i poznali niełatwe właściwości pilotażu ŁaGGa-3, stał się on dopiero w ich rękach równorzędnym przeciwnikiem samolotów niemieckich. Niemcy szczególnie odczuli to na własnej skórze w bitwie pod Moskwą w grudniu 1941 roku, kiedy myśliwcy radzieccy na samolotach ŁaGG-3 wychodzili zwycięsko z wielu pojedynków powietrznych. Na ŁaGGach-3 piloci radzieccy walczyli w latach 1941-1943, potem otrzymali bardziej nowoczesne samoloty myśliwskie Ła-5 i inne.

Poza lotnictwem radzieckim dwa ŁaGGi-1 i jeden ŁaGG-3 znajdowały się od 1942 roku w lotnictwie fińskim, a jednego ŁaGGa-1, zdobytego w Mandżurii, używali Japończycy do lotów testowych i porównawczych z własnymi samolotami. Z samolotami myśliwskimi ŁaGG-3 zetknęli się także w latach 1941-1942 piloci i mechanicy pochodzenia polskiego odbywający służbę wojskową w lotnictwie radzieckim.