Adolf Hitler

Adolf Hitler

Przywódca hitlerowski Adolf Hitler (1889-1945) był jednym z najpotężniejszych i najbardziej niesławnych dyktatorów XX wieku. Po I wojnie światowej doszedł do władzy w Narodowej Socjalistycznej Niemieckiej Partii Robotniczej, przejmując kontrolę nad rządem niemieckim w 1933 roku. Utworzył obozy koncentracyjne dla Żydów i innych grup, które uważał za zagrożenie dla aryjskiej supremacji, spowodował śmierć ponad 6 milionów osób w Holokauście. Jego atak na Polskę w 1939 roku rozpoczął II wojnę światową, a do 1941 roku Niemcy zajęły znaczną część Europy i Afryki Północnej. Rola w wojnie zmieniła się po inwazji na Rosję i oraz kiedy amerykańskie wojska weszły do walki, a Hitler popełnił rzekome samobójstwo się na krótko przed niemiecką klęską.

Aby uniknąć aresztowania za unikanie służby wojskowej w Austro-Węgrzech, Adolf Hitler opuścił Wiedeń i przybył do Monachium w maju 1913 roku ale został zmuszony do powrotu - wtedy zawiódł fizycznie. W następnym roku zgłosił się do bawarskiej armii i służył podczas I wojny światowej na froncie zachodnim. Jego doświadczenia w walkach wpłynęły na jego myślenie o wojnie.

Po I wojnie światowej Hitler przejął kontrolę nad niemiecką Partią Robotników Narodowych, która miała nadzieję dojść do władzy w Niemczech. Kiedy próba zamachu stanu w 1923 roku nie powiodła się, po zwolnieniu z więzienia postanowił doprowadzić do powstania partii, aby przejąć władzę za pomocą legalnych środków, które były zgodne z prawem. Miał nadzieję przeprowadzić program wzywający do restrukturyzacji Niemiec na zasadach rasistowskich, aby wygrać serię wojen w celu poszerzenia przestrzeni życiowej dla Niemców, dopóki nie zdominują i nie zamieszkają wyłącznie na kuli ziemskiej.

Uważał, że Niemcy powinny stoczyć wojny o rozległe połacie ziemi, aby umożliwić swoim mieszkańcom osiedlenie się na nich, powstanie dużych rodzin, które zastąpiłyby miejscową ludność i zapewniły żołnierzy do następnej wojny o ekspansję. Pierwsza byłaby małą i łatwą wojną z Czechosłowacją, po której nastąpiłby naprawdę trudny pojedynek przeciwko Francji i Wielkiej Brytanii. Trzecia wojna byłaby następstwem wojny przeciwko Związkowi Radzieckiemu, który, jak zakładał, byłaby prosta i szybka, i zapewniłby surowce, zwłaszcza ropę, dla czwartej wojny przeciwko Stanom Zjednoczonym. Ta wojna byłaby prosta, gdyby Niemcy miały dalekosiężne samoloty i doskonałe stocznie do budowy floty, aby walczyć  z potęgą, która z natury była słaba, daleko i posiadała dużą flotę.

Gdy Hitler doszedł do władzy w 1933 roku, rozpoczęto niemieckie przygotowania do tych wojen. Nacisk położono w krótkim czasie na budowę broni przeznaczoną do wojny przeciwko mocarstwom zachodnim, a przez dłuższy okres na broń wojenną przeciwko Stanom Zjednoczonym.

W 1938 roku Hitler wycofał się z wojny z Czechosłowacją w ostatniej chwili, ale uznał, że zgodził się na pokojową ugodę w Monachium jako swój najgorszy błąd. Kiedy zwrócił się ku wojnie przeciwko Francji i Wielkiej Brytanii, nie mógł przekonać Polski, by podporządkowała się Niemcom, aby zapewnić spokojną sytuację na wschodzie; w związku z tym postanowił zniszczyć nasz kraj, zanim wyruszy na zachód. Zdecydował się na wojnę i zainicjował ją 1 września 1939 r. Aby ułatwić szybki podbój Polski i przełamać wszelkie blokady, zawarł pakt ze Związkiem Radzieckim, zakładając, że ustępstwa wobec tego kraju zostaną łatwo odzyskane, gdy Niemcy zaatakują na wschodzie w późniejszym czasie. 

Hitler miał początkowo nadzieję na atak na zachodzie późną jesienią 1939 roku ale zła pogoda, która uniemożliwiłaby pełne wykorzystanie sił powietrznych, a różnice zdań między wojskowymi a nim doprowadziły do ​​odroczenia do wiosny 1940 roku. W tym czasie Hitler podjął dwie ważne decyzje. Namówiony przez admirała Ericha Raedera, zdecydował się zająć Norwegię, aby ułatwić dostęp marynarki wojennej do Północnego Atlantyku i zrobił to w kwietniu 1940 roku. Namówiony przez generała Ericha von Mansteina przesunął główny cel ataku na kierunku zachodnim od północy na południe tak aby część sił, mogła zaatakować kraje beneluksu. Tak aby można było odciąć oddziały alianckie przybywające, by pomóc Belgom i Holendrom.

Nowa strategia początkowo wydawała się działać, gdy Niemcy w ciągu kilku dni przedarli się przez francuską obronę i w ciągu dziesięciu dni dotarli do wybrzeża kanału za siłami sprzymierzonymi. Rozkazując swoim siłom powietrznym zniszczyć odcięte jednostki sojusznicze, Niemcy najpierw chcieli skręcić na południe, aby zapobiec powstaniu nowej linii obronnej, decyzji, na którą zgodził się niemiecki dowódca Gerd von Rundstedt i Hitler. Gdy stało się jasne, że wielu alianckich żołnierzy może uciec, kierunek ataku znów się odwrócił, ale było już za późno, by powstrzymać ewakuację dużej części brytyjskich oddziałów ekspedycyjnych i wielu francuskich żołnierzy. Napór na południe na początku czerwca 1940 roku przyniósł szybkie załamanie się pozostałego francuskiego oporu, a to dało pełne zwycięstwo Hitlerowi i aurę triumfu.

Ponieważ wyglądało na to, że ta wojna się skończyła, Hitler i wojsko rozpoczęły planowanie wojen przeciwko Stanom Zjednoczonym i Związkowi Radzieckiemu. W dniu 11 lipca nakazano wznowienie rozbudowy marynarki wojennej w celu pokonania Stanów Zjednoczonych. Do 31 lipca, rozważano inwazję Związku Radzieckiego jesienią 1940 roku, ale Hitler za radą swojego sztabu wojskowego, postanowił zaatakować na wschodzie późną wiosną 1941 roku.

W związku z tym, że Wielka Brytania nie zgodziła się na kapitulację, Hitler planował połączyć trzy środki, aby wyeliminować ją z wojny: niemieckie siły powietrzne zniszczyłyby zdolność kraju do obrony; byłaby inwazja, gdyby Wielka Brytania się nie poddała; a oczekiwana szybka porażka Związku Radzieckiego usunęłaby ten kraj jako potencjalne źródło pomocy dla Wielkiej Brytanii i poprzez wyeliminowanie jakiegokolwiek niebezpieczeństwa dla Japonii, zachęciła tę potęgę do przemieszczenia się na Pacyfik i związania Stanów Zjednoczonych walką.

Hitler chciał, aby Japonia przyłączyła się do wojny z Wielką Brytanią i obiecał przyłączyć się do Japonii w wojnie ze Stanami Zjednoczonymi, gdyby Tokio uznało to za konieczne, zakładając, że byłoby to dla Niemiec inną drogą do zdobycia marynarki wojennej do wojny ze Stanami Zjednoczonymi. Krótka kampania na Bałkanach polegała na zabezpieczeniu południowej flanki; ostatni krok w tym zadaniu, opanowanie przez powietrzny desant Krety, okazało się tak kosztowne, że Niemcy nie próbowali później żadnej innej poważnej operacji powietrznej.

Niemiecka inwazja na Związek Radziecki, rozpoczęta 22 czerwca 1941 roku wydawała się początkowo działać zgodnie z planem, ale szybko wpadła w tarapaty. Początkowe ciosy, które miały doprowadzić do upadku Związku Radzieckiego w ciągu kilku tygodni, nie miały takiego skutku. Odtąd zawsze chodziło o to, który sektor atakować i czy się cofać. W tym przypadku Hitler był czasami w sprzeczności z niektórymi generałami, ale inni zawsze stawali po jego stronie. W miarę, jak wojna obracała się coraz bardziej przeciwko Niemcom, coraz częściej dochodziło do nieporozumień. Hitler wciąż oczekiwał zwycięstwa, podczas gdy niektórzy generałowie próbowali znaleźć mniej niechlubny sposób na przegraną. Nikt nie odradzał pójścia na wojnę ze Stanami Zjednoczonymi. W 1942 roku podjęto nową ofensywa na wschodzie Hitler i jego przywódcy wojskowi zgodzili się na uderzenie na południe w kierunku Kaukazu ten projekt zakończył się katastrofą w Stalingradzie. Nowa główna ofensywa w 1943 roku zakończyła się nie tylko klęską pod Kurskiem, ale także pierwszą udaną ofensywą letnią Armii Czerwonej.

Kiedy zalecano wycofywanie się, Hitler był zawsze zaniepokojony utratą sprzętu, którego nie można było odtworzyć, potrzebą odzyskania tego, co zostało stracone, oraz krótszych linii, które uwolniły oddziały Armii Czerwonej pod nowe ofensywy. Niektórzy generałowie, np. Erwin Rommel i Walther Model, czasami działali bez lub przeciw rozkazom wycofania się i nie byli karani. Inni zostali wysłani do domu, na emerytury.

Gdy Hitler dostrzegł rosnące niebezpieczeństwo ze strony zachodnich aliantów, zaczął polegać  bardziej na zdaniu admirała Karola Dönitz, który forsował koncepcje podwodnej wojny. Kiedy wysiłek ten został stłumiony w 1943 roku, obaj poparli budowę nowych typów okrętów podwodnych i strategię na północnym odcinku frontu wschodniego w celu ochrony obszaru Morza Bałtyckiego, gdzie mogły być budowane nowe okręty podwodne i szkolone załogi. Ogromne środki przeznaczono  również na nową broń przeznaczoną do niszczenia Londynu. Była to nadzieja Hitlera, że ​​Niemcy będą mogli zniszczyć oddziały alianckie, które wylądowałyby na zachodnim brzegu morza, a następnie przesunąć znaczące siły na wschód w zanim nastąpi druga inwazja. Kiedy ten plan się nie powiódł, Hitler postanowił bronić portów tak długo, jak to możliwe, aby utrudnić alianckie linie zaopatrzeniowe i przygotować się do kontrataku, który pokonałby zachodnich aliantów. Ten kontratak, Bitwa w Ardenach , zapewniłby wówczas możliwość przeniesienia sił na wschód.

Gdy alianci pokonali Niemcy, Hitler coraz bardziej liczył na rozłam w sojuszu, który wykuł przeciwko sobie. Sądził, że Niemcy przegrały pierwszą wojnę światową z powodu upadku frontu i dlatego założył, że ustanowienie dyktatury i systematyczne zabijanie wszystkich Żydów zagwarantuje tym razem zwycięstwo. Kiedy zbliżał się koniec, poślubił swoją kochankę, a następnie popełnił samobójstwo.