Bitwa pod Kobryniem

Bitwa pod Kobryniem

Bitwa pod Kobryniem była jedną z bitew podczas inwazji na Polskę przez hitlerowskie Niemcy. Bitwa odbyła się między 14 września a 18 września 1939 roku między niemieckim XIX Korpusem Pancernym gen. Heinza Guderiana a improwizowaną 60 dywizją piechoty "Kobryń" pułkownika Adama Eplera. Walka toczyła się równolegle z bitwą pod Brześciem Litewskim.

Po przebiciu się przez polską obronę w bitwie pod Wizną, siły niemieckie pod dowództwem generała Heinza Guderiana ruszyły w kierunku Brześcia, Kowla i Kobrynia. Ich celem było przecięcie terytorium Polski na dwie części i sparaliżowanie polskich prób zorganizowania linii obrony na wschód od Bugu.



14 września 1939 roku część XIX Korpusu Pancernego dotarły do ​​obszaru Brześcia i Kobrynia. Brześć broniła mała siła pod dowództwem generała Konstantego Plisowskiego, a Kobryń broniła improwizowana 60 dywizja piechoty pułkownika Adama Eplera.

Wczesnym rankiem 14 września pułkownik Epler otrzymał raport o wkroczeniu wojsk niemieckich na ten obszar. Elementy niemieckiego XIX Korpusu Pancernego (część 3 Dywizji Pancernej i cała 2 Dywizja Zmotoryzowana Piechoty) posuwały się szybko i Epler podejrzewał, że Niemcy przesuną się naprzód po linii Brześcia i Kobrynia, a także w kierunku ważnego węzła kolejowego znajdującego się we wsi Żabinka. Aby wysondować siły wroga, nakazał 2 batalionowi 84 pułku piechoty rozpocząć akcję opóźniającą w rejonie dworca kolejowego Żabinka oraz wiosek Tewela i Ogrodniki. W tym samym czasie 2 batalion 83 Pułku Piechoty otrzymał polecenie zorganizowania linii obronnej wzdłuż bagnistych brzegów rzeki Trościanica, w celu pokrycia wschodniej flanki wojsk polskich na obszarze Brześcia, około 30 kilometrów na zachód.

15 września niemiecka 3 Dywizja Pancerna napotkała i zniszczyła kolumnę dziewiątego rezerwowego składu artylerii lekkiej. Jednak siły Eplera nie zostały zauważone do późnego wieczora tego dnia, kiedy zostały zbombardowane przez Luftwaffe. Następnego dnia przybyły główne siły niemieckiego XIX Korpusu. Drugi batalion 84 pułku piechoty wraz z pociągiem pancernym zorganizował zasadzkę i zaatakował Niemców wspieranych przez baterię artylerii. Po sześciu godzinach walki Niemcy zostali zmuszeni do odwrotu z dużymi stratami. Polski batalion przejął kilka dział i czołgów, ale musiał spalić je z powodu braku paliwa, a następnie wycofał się w kierunku głównej linii polskiej obrony.

O świcie 17 września 1939 roku jednostki rozpoznawcze niemieckiej 2 Dywizji Zmotoryzowanej Piechoty dotarły do ​​linii polskich. Po krótkiej potyczce Polacy wycofali się za pozycje obronne strzeżone przez 2 batalion 83 pułku piechoty. Niemcy starali się oskrzydlić Polaków, atakując cmentarz we wsi Chwedkowice, ale zostali odparci, głównie z powodu bezpośredniego ognia z polskich haubic 100 mm. Druga zmotoryzowana dywizja straciła trzy lub cztery samochody pancerne i została zmuszona do odwrotu. Polski batalion wycofał się w kierunku wsi Piaski, gdzie zorganizował kolejną zasadzkę. Po południu został ponownie zaatakowany przez elementy drugiej 2 Dywizji Zmotoryzowanej, ale ten atak również został odparty.

W nocy siły polskie walczące w bitwie pod Brześciem zostały wycofane na drugą stronę Bugu i dołączyły do ​​sił Samodzielnej Grupy Operacyjnej Polesie pod dowództwem generała Franciszka Kleeberga. Elementy wojsk polskich dotarły do ​​Kobrynia, ale obrona tego obszaru straciła wiele ze strategicznego znaczenia. Pułkownik Epler postanowił bronić obszaru tak długo, jak to możliwe, a następnie wycofać się na południe, podążając za siłami generała Kleeberga.

Główna bitwa o Kobryń rozpoczęła się 18 września 1939 roku. Na początku walk Niemcy zdołali zdobyć folwarki Guberni I i Guberni II, które chroniły drogę do Berezy Kartuskiej i zamykały podejście do głównych sił polskiego oddziału . Kontratak polskich wojsk z Kobrynia zmusił do wycofania się Niemców z jednego z folwarków, ale później został odzyskany. Zacięta walka wybuchła w pobliżu kanału Królowej Bony. Niemcy nie byli w stanie przejąć pełnej kontroli nad Kobryniem 18 września z powodu polskiego oporu wojskowego, co spowodowało impas.

W ciągu dnia polskie patrole i jednostki wschodniego skrzydła Samodzielnej Grupy Operacyjnej "Polesie" weszły w kontakt z jednostkami 23 Korpusu Strzelców Armii Radzieckiej w rejonie Łuninieca.

W obliczu wiedzy o szerszej sowieckiej inwazji na Polskę napływającej z frontu i konkretnych doniesień z jednostek SGO "Polesie" napotykających jednostki wojskowe Armii Czerwonej, generał Franciszek Kleeberg połączył wszystkie oddziały SGO "Polesie" pod jego dowództwem z zaimprowizowaną 60 Dywizję Piechoty i wycofał się na południe w kierunku Pińskich Bagien w rejonie Dywina. Siedziba GO "Polesie" została przeniesiona z Pińska do Lubieszowa.

Wraz z wycofaniem się wojsk polskich zakończyła się bitwa o Kobryń.

Tagi: 2 wojna światowa w polsce, kampania wrześniowa 1939, wojna obrona Polski 1939,