Ciężki samolot myśliwski nocny Douglas Havoc I NF

Ciężki samolot myśliwski nocny Douglas Havoc I NF

W 1940 roku podczas Bitwy o Anglię szczególnie dotkliwie dał się odczuć brak myśliwców nocnych oraz samolotów bombowo-szturmowych zdolnych do działań w głębi terytorium zajętego przez wroga. Aby lukę tę wypełnić, zimą 1940/41 w warsztatach Burtonwood Aircraft Repair Depot w Liverpool samoloty amerykańskie Douglas DB-7 z silnikami Pratt & Whitney R-1830-S3C4-G Twain Wasp przystosowano do tych celów. Przede wszystkim osłonięto płytami pancernymi stanowiska załogi, zamontowano tłumiki promieni rur wydechowych i płatowce pomalowano czarną, matową farbą. Uzbrojenie strzeleckie i bombowe pozostawiono bez zmian. Zmodyfikowane w ten sposób samoloty, początkowo Ranger lub lnvader oznaczono ostatecznie Havoc I. Stosowano je przeważnie do zadań bombowo-szturmowych.



Większym przeobrażeniom uległy samoloty DB-7 przebudowane na myśliwce nocne i nazwane Havoc I NF. W miejsce oszklonego przodu kadłuba ze stanowiskiem bombardiera zastosowano w nich nieoszklony nos z 4 karabinami maszynowymi kal. 7,69 mm oraz radar AI Mk.IV. Wyposażono je również w tłumiki płomieni rur wydechowych. Myśliwce te skutecznie zwalczały podczas nalotów nocnych bombowce hitlerowskie i dobrze broniły przed nimi zakłady przemysłowe i miasta angielskie.

Wersja myśliwca nocnego Havoc II NF miała natomiast wydłużony nieoszklony przód kadłuba mieszczący aż 12 karabinów maszynowych kal. 7,69 mm oraz inne, bardziej skuteczne tłumiki płomieni. Ciekawie prezentowała się również wersja nocnego samolotu myśliwskiego nazwana Havoc Turbinllite. Twórcami Jej byli H. Helmore i specjaliści z firmy General Electric of England G.E.C, Samolot ten w przodzie kadłuba miał wmontowany duży reflektor o średnicy 0.915 m i światłości 2 700 000 kandeli oraz urządzenie radarowe AI Mk.IV.

Akumulatory służące do zasilania reflektora umieszczono w komorze bombowej. Tak wyposażony samolot nie mógł zabierać bomb oraz nie miał karabinów maszynowych z przodu kadłuba. Nie było mu to potrzebne, gdyż według założeń twórców miał on zwalczać samoloty wroga razem z parą samolotów myśliwskich Hurricane Mk.IIC, uzbrojonych w 4 działka kal. 20 mm. W praktyce wyglądało to w ten sposób, że Havoc Turbinlite zbliżał się do wykrytego radarem samolotu nieprzyjaciela, oświetlał go jaskrawym światłem, a będące w pobliżu samoloty Hurricane niszczyły ogniem broni pokładowej oślepionego przeciwnika. Ogółem na wersję Havoc Turbinlite przebudowano 31 Havoców I, 39 samolotów Havoc II NF i 3 samoloty Boston III.

Niezależnie od tego myśliwce Havoc I próbowano zastosować do niszczenia bombowców wroga za pomocą wyrzucanego z komory bombowej ładunku wybuchowego zawieszonego na linie o długości ok. 610 m. Samolot Havoc I, z ładunkiem noszącym kryptonim Pandora, oznaczony Havoc III, czatował z wypuszczonym i ciągnionym na linie ładunkiem na bombowce niemieckie na trasie ich lotu. Pomysł okazał sie nieskuteczny, ponieważ 93 dywizjon RAF wyposażony w 20 Havoców III zniszczył zaledwie 1 samolot hitlerowski i eksperyment tego rodzaju przerwano.

Myśliwce nocne Hoyoc I NF zostały po raz pierwszy zastosowane bojowo latem 1940 roku przez 85 dywizjon myśliwski RAF. Samoloty myśliwskie nocne Havoc Turbinlite wprowadzono do działań bojowych w maju 1941 roku początkowo w jednostkach mniejszych od dywizjonu w eskadrach. Podczas II wojny światowej myśliwce nocne Havoc wszystkich wersji odegrały znaczną rolą w walkach powietrznych z samolotami niemieckimi, szczególnie w latach 1940-43.

Na samolotach tych latali także Polacy. W działaniach bojowych 23 dywizjonu RAF w okresie od maja 1941 roku do maja 1942 roku uczestniczyła załoga polska: por. pil. Władysław Różycki i por. nawig. Edward Ryciak latająca na samolotach Havoc I. Na myśliwcach nocnych Havoc Turbinlite latali lotnicy polscy z 307 nocnego dywizjonu myśliwskiego „Lwowskich Puchaczy" odbywający staż bojowy w angielskich dywizjonach 530 i 531. Jeden Havoc Turbinlite był również na wyposażeniu 307 dywizjonu i służył do lotów treningowych. Ponadto piloci polscy transportowali tego typu samoloty drogę powietrzną przez Atlantyk z Kanady do W. Brytanii.

Samolot Douglas Havoc I NF był dwumiejscowym ciężkim samolotem myśliwskim nocnym, średniopłatem o konstrukcji metalowej; podwozie trójpodporowe z kółkiem przednim wciągane w locie; napęd: 2 silniki gwiazdowe Pratt & Whitney R-1830-S3C4-G Twin Wasp o mocy 883 kW (1200 KM) każdy.

Śmigła trójłopatowe metalowe, uzbrojenie: 8 karabinów maszynowych Browning kal. 7,09 mm (4 nieruchome z przodu kadłuba, 2 nieruchome z boku kadłuba i 2 ruchome sprzężone w górnym stanowisku strzeleckim).

Dane techniczne: wymiary: rozpiętość 18,69 m, długość 14,27 m, wysokość 4,82 m:
masy: całkowita (w locie) 7560 kg, własna 5171 kg;
osiągi: prędkość maks. 473 km/h, prędkość przelotowa 400 km/h, pułap 7900 m, zasięg 1600 km.

Tagi: Historia II wojny światowej, amerykańskie samoloty 2 wojny światowej,