Lekki samolot bombowy A-20C Boston III

Lekki samolot bombowy A-20C Boston III

Korpus Lotniczy Armii Amerykańskiej USA (USAAC) jesienią 1937 roku zgłosił zapotrzebowanie na samolot szturmowo-bombowy, który osiągałby prędkość lotu ok. 350 km/ h, zasięg ok. 2000 km i zabierał ok. 600 kg bomb. W nowym projekcie zastosowano wymienne przody kadłuba: oszklony dla bombardiera i nieoszklony z 4 karabinami maszynowymi do działań szturmowych, podwozie trójpodporowe z kółkiem przednim i wysuwaną górną wieżą strzelecką. Zaprojektowany w ten sposób samolot nazwano Model 7B. USAAC zatwierdził w lipcu 1938 roku projekt do realizacji.



Prototyp samolotu z nieoszklonym nosem, oznaczony Douglas Model 7B oblatano 26 października 1936 roku Spisał się doskonale na wysokości 1500 m rozwinął prędkość maksymalną 488 km/h. Samolotem tym, będącym jeszcze w próbach, zainteresowała się francuska komisja lotnicza i zamówiła ich 100 sztuk. Postulowała jednak konieczność zwiększenia zasięgu, ładunku bomb, dodatkowego opancerzenia stanowisk załogi oraz wyposażenia samolotu we francuskie przyrządy pokładowe i karabiny maszynowe.

Konstruktorzy przystosowali prototyp do tych wymagań, zmieniając m.in. konstrukcję kadłuba i gondol silnikowych. Do napędu samolotu zastosowano 2 silniki gwiazdowe Pratt & Whitney R-1830-SC3G o mocy 809 kW (1100 KM) każdy. Nowy samolot oznaczono DB-7 od skrótu wyrazów Douglas Bomber 7. Zamówienie na ten samolot pod oznaczeniem A-20 złożyli także przedstawiciele USAAC. Samolot DB-7 został oblatany 17 sierpnia 1939 roku i od razu przystąpiono do produkcji seryjnej.

Pierwszy egzemplarz bombowca z silnikami Wright R-2600-A5B, oznaczony DB-7A, oblatano 30 lipca 1940 roku. Był to samolot z załogą trzyosobową (pilot, bombardier i strzelec pokładowy) przeznaczony dla lotnictwa Francji. Samolot przystosowany do wymagań angielskich oznaczono DB-7B. Wyposażono go w angielskie uzbrojenie, przyrządy pokładowe oraz wprowadzono dodatkowy, wysuwany w dół, karabin maszynowy; dołączono dolnego strzelca pokładowego. Dla USAAC realizowano samoloty pod oznaczeniem A-20 budowane w kilku wersjach od A do J. Konstrukcyjnie były one zbliżone do samolotów DB-7B. Poszczególne wersje różniły się od siebie w zasadzie tylko typami silników i zbrojeniem.

Wersja A-20A była np. uzbrojona w 7 karabinów maszynowych kal. 7,69 mm, a wersja A-20B miała broń maszynową kal. 12,7 mm. Samoloty wersji A-20C mogły zabierać dodatkowo torpedę o masie 907 kg, zawieszaną pod komorą bombową. Samoloty te, przekazane do Wielkiej Brytanii, w RAF nosiły oznaczenie Boston III. Wyprodukowano 948 samolotów tej wersji.

Samoloty bombowe DB-7B i A-20 były użytkowane, obok lotnictwa amerykańskiego, angielskiego i francuskiego, także w lotnictwie radzieckim. Do ZSRR dotarło 2917 samolotów A-20. Francuskie DB-7 wykonały pierwsze loty bojowe 31 maja 1940 roku atakując kolumny wojsk hitlerowskich koło Saint Quertin i Peronne. Do czasu kapitulacji Francji na samolotach tych wykonano 70 lotów bojowych. Do Anglii pierwsze samoloty tego typu dostarczono latem 1940 roku Bostony III jako pierwszy otrzymał 88 dywizjon RAF, który zastosował je bojowo 22 lutego 1942 roku podczas poszukiwań niemieckich okrętów Scharnhorst i Gneisenau. Potem Bostony III były używane w charakterze bombowców taktycznych. Amerykanie zastosowali je po raz pierwszy z dywizjonu 89 (z 3 Grupy Bombowej) w sierpniu 1942 roku podczas ataku na bazę japońskich myśliwców w Lae. Na froncie radzieckim użyto po raz pierwszy samolotów A-20 w atakach na pozycje niemieckie pod Stalingradem, a w styczniu 1943 roku w celu likwidacji blokady Leningradu. Na samolotach tego typu latały także załogi polskie. Polacy dostarczali je drogą powietrzną z USA przez Atlantyk do Anglii. Transportowali je lotem na szlaku afrykańskim Takorodi - Kair i rozprowadzali po terytorium Anglii. W 1945 roku polscy oficerowie łącznikowi przy dowództwie 9 Armii Powietrznej USA posiadali także oddany im do dyspozycji samolot Boston III.

Samolot Douglas A-20C Boston III był lekkim czteromiejscowym samolotem bombowym w układzie średniopłata o konstrukcji metalowej; podwozie trójpodporowe z kółkiem przednim wciągane w locie; napęd: 2 silniki gwiazdowe 14-cylindrowe Wright Cyclone R-2600-A5B o mocy 1177 kW (1600 KM) każdy, śmigła trójłopatowe metalowe; uzbrojenie: 7 karabinów maszynowych Browning kal. 7,69 mm (4 stałe w przodzie kadłuba, 2 ruchome sprzężone w górnym stanowisku strzeleckim, 1 ruchomy Vickers K w dolnym stanowisku strzeleckim), 1000 kg bomb (w wariantach 2 x 227 kg, 4x114 kg, 2x114 kg + 2 x 227 kg lub 4 x 227 kg) w komorze bombowej.

Dane techniczne:
wymiary: rozpiętość 18,69 m, długość 14,42 m, wysokość 5,51 m;
masy: całkowita (w locie) 9507 kg. Własna 7050 kg;
osiągi: prędkość maks. 530 km/h, prędkość przelotowa 402 km/h, czas wznoszenia na wys. 5000 m - 10,4 min, pułap 8800 m, zasięg 1200 km, zasięg maks. 3640 km.

Tagi: Historia II wojny światowej, amerykańskie samoloty 2 wojny światowej,