Samolot wielozadaniowy Hudson Mk.V

Samolot wielozadaniowy Hudson Mk.V

Amerykański koncern lotniczy Lockheed Aircroft Corporation wyprodukował w 1937 r. udany samolot pasażerski Super Electra o konstrukcji metalowej w układzie średniopłata, napędzany 2 silnikami gwiazdowymi Wright o mocy 604 kW (820 KM) każdy. Wewnątrz kadłuba samolotu mieściła się komfortowa na ówczesne czasy kabina dla 12 pasażerów. Nowoczesna elegancka sylwetka samolotu z podwoziem wciąganym w locie budziła powszechna uwagę.



Sławy i rozgłosu samolotowi Super Electra przysporzył znany amerykański konstruktor lotniczy i pilot Howard Hughes, który w dniach 11-14 lipca 1938 r. wykonał na nim lot dookoła świata po raz pierwszy w czasie mniejszym od 100 godzin, tj. w 3 dni 19 godzin i 28 minut. Nic więc dziwnego, że na bazie tego samolotu w wytwórni Lockheed zbudowano w 1938 r. wersję wojskową, która zależnie od potrzeb mogła pełnić rolą samolotu bombowego, rozpoznawczego, transportowego treningowego i ratowniczego. Pierwszy lot wersji wojskowej samolotu Lockheed 14 Super Electra, oznaczonej A-28 odbył się 10 grudnia 1938 roku.

Od swego pierwowzoru samolot A-28 różnił się. tylko innym wyposażeniem i uzbrojeniem, w przodzie kadłuba znajdowała się oszklona kabina nawigatora, nieco dalej, u góry, zakryta kabina pilotów pierwszego z lewej i drugiego z prawej strony. Wnętrze kadłuba zajmowała kabina, która mogła być przystosowana do przewozu ważnych osobistości, żołnierzy, skoczków spadochronowych lub ładunków. Na górnej, tylnej części kadłuba, przed usterzeniem, zamontowano obrotową wieżę strzelecką z dwoma sprzężonymi karabinami maszynowymi obsługiwanymi przez strzelca pokładowego. Wyprodukowano klika odmian tego samolotu.

Odmiano A-28A była przystosowana do transportu żołnierzy i skoczków spadochronowych. Do jej napędu stosowano 2 silniki gwiazdowe Pratt & Whitney R-1830. Później zbudowano odmiany: A-29 z silnikami gwiazdowymi Wright R-127-87 Cyclone, A-29A transportową oznaczoną następnie symbolem C-63, A-29B rozpoznawczą z wyposażeniem fotograficznym. AT-18 do treningu w pilotażu, nawigacji i strzelaniu (do tego celu używano również odmiany A29A) i AT-18A stosowaną do ćwiczeń i treningu strzelca pokładowego w wieży w strzelaniu i prowadzeniu rozpoznania oraz do treningu nawigatora.

Samolotami tymi zainteresowało się od razu lotnictwo brytyjskie. Pierwsze egzemplarze samolotu A-28, nazwanego Hudson, dostarczono do Anglii już w czerwcu 1938 r. Testy próbne Hudson przeszedł doskonale, w związku z czym zamówiono większą liczbę tych samolotów. Podczas II wojny światowej stosowano kilka wariantów Hudsonów różniących się wyposażeniem i typami silników. Warianty Mk.I i Mk.II miały silniki Wright GR-1820-G102A, Hudson Mk.III (A-29) był napędzany silnikami Wright GR-1820-G205A, Hudsony Mk.IV, Mk.V i Mk.VI były wyposażone w silniki Pratt & Whitney.

Hudsony w czasie wojny oprócz lotnictwa amerykańskiego i angielskiego znalazły również zastosowanie w lotnictwie australijskim, chińskim, holenderskim, kanadyjskim i nowozelandzkim. Ogółem do 1943 roku kiedy to zakończono produkcje tych samolotów, zbudowano około 4000 Hudsonów wszystkich odmian. W lotnictwie armii i marynarki wojennej USA eksploatowano 650 Hudsonów. W Anglii w lotnictwie RAF tylko do patrolowania mórz i zwalczania hitlerowskich okrętów podwodnych zaangażowano ponad 2000 tych samolotów.

Na samolotach Hudson podczas II wojny światowej latały również załogi polskie. Na siedmiu maszynach tego typu Polacy po raz pierwszy wykonali przelot przez Atlantyk Północny z Gander w Nowej Funlandii do Anglii. Czas lotu wyniósł 10 godzin i 30 minut. Polacy latali na Hudsonach przez Atlantyk Południowy z USA przez Brazylię do Takoradi w Afryce, a następnie z Takoradi do Kairu. Transportowali także te maszyny w locie na terenie Anglii do różnych jednostek lotniczych. Załogi polskie szkoliły się też na Hudsonach Mk.III i Mk.V w ośrodkach RAF w Anglii i Kanadzie. Jeden z Hudsonów przystosowanych do przewozu ważnych osobistości, pilotowany przez załogę w całości polską, był oddany w latach 1943-44 do dyspozycji Naczelnego Wodza PSZ na Zachodzie gen. Kazimierza Sosnkowskiego.

Samolot Lockheed Hudson Mk.V był czteromiejscowym samolotem wielozadaniowym w układzie średniopłata o konstrukcji półskorupowej metalowej (w odmianie transportowej mógł przewozić 12-16 żołnierzy); podwozie klasyczne wciągane w locie; napęd: 2 silniki gwiazdowe 9-cylindrowe Pratt & Whitney R-1820-82 o mocy 883 kW (1200 KM) każdy, śmigło trójłopatowe metalowe Hamilton; uzbrojenie: 3 karabiny maszynowe kal. 7,69 mm (3 z przodu kadłuba, 2 sprzężone w grzbietowej wieży strzeleckiej), 725 kg bomb w komorze bombowej w kadłubie.

Dane techniczne:
wymiary: rozpiętość 19,96 m, długość 13,51 m, wysokość 3,63 m;
masy: całkowita (w locie) 9400 kg, własna 5800 kg, ładunku 3600 kg;
osiągi: prędkość maks. 405 km/h na wysokości 4500 m, prędkość przelotowa 330 km/h, prędkość wznoszenia 8,1 m/s, czas wznoszenia na wysokość 3050 m – 6 min 18 s, pułap 8000 m, zasięg 1400 km (maks. ze zbiornikami dodatkowymi paliwa w kadłubie do 3200 km).

Tagi: Historia II wojny światowej, amerykańskie samoloty 2 wojny światowej,