Samolot myśliwski P-39D AIRACOBRA

Samolot myśliwski P-39D AIRACOBRA

W drugiej połowie 1936 roku grupa konstruktorów pod kierunkiem inż. Roberto J. Woodsa w amerykańskich zakładach lotniczych Bell Aircraft Corporation przystąpiła do opracowania nowoczesnego, szybkiego i zwrotnego samolotu myśliwskiego. Zaprojektowano niekonwencjonalny myśliwiec w układzie dolnopłata, z trójpodporowym podwoziem z kółkiem przednim. Projekt ukończono na początku 1937 roku. Po uzyskaniu akceptacji komisji wojskowej przystąpiono 7 października 1937 roku do budowy prototypu, który oznaczono XP-39 Airacobra, Oblot prototypu napędzonego silnikiem rzędowym Allison V-1710-l7 o mocy 846 kW (1150 KM) nastąpił 6 kwietnia 1938 roku.



Podczas prób osiągnął on prędkość lotu około 630 km/h, nieco mniejszą od założonej, ale potwierdził inne przewidywane walory, jak na przykład dobrą zwrotność. Nic więc dziwnego, że po pierwszej publicznej udanej prezentacji prototypu XP-39 9 lutego 1939 roku przedstawiciele lotnictwa wojskowego USAAC zamówili 27 kwietnia 1939 roku serię informacyjną 13 sztuk samolotów oznaczonych YP-39.

W pierwszej połowie tego roku trwały próby w locie Airacobry w celu sprawdzenia jej przydatności w walce powietrznej. Ponieważ przebiegały one pomyślnie, Jeszcze przed ich zakończeniem na zlecenie dowództwa wojsk lądowych uruchomiono 12 września 1939 roku produkcję seryjną tych samolotów pod oznaczeniem P-39C.

Z 80 egzemplarzy przekazanych wojsku 20 zachowało pierwotne oznaczenie, a pozostałe 60 sztuk po zamontowaniu pod kadłubem zaczepu dla bomby o masie 226 kg lub dodatkowego zbiornika paliwa o pojemności 283 l otrzymało oznaczenie P-39D. Od 9 września 1940 roku wyprodukowano jeszcze 369 samolotów tej wersji. 11 czerwca 1941 roku uruchomiono produkcję odmiany P-39D-1 a od 17 września 1941 roku odmiany P-39D-2.

W odmianie D-1 działko kal. 37 mm zastąpiono działkiem kat. 20 mm, w odmianie D-2 zastosowano natomiast silnik Allison V-1710-63 o większej mocy 975 kW (1325 KM), przy czym wytworzono 336 P-39D-1 i 158 P-39D-2. Ogółem w wersji P-39D wykonano 923 Airacobry. Niezależnie od tego w latach 1941-44 produkowano jeszcze samoloty P-39 w wersjach: E (tylko 3 egz.), F, J, K, L, M, N i Q.

W pierwsze Airacobry wyposażono 31 Grupę Myśliwską w okresie wrzesień - listopad 1941 roku. Potem samoloty te znalazły się w 8 i 16 Grupie Myśliwskiej. Przed przystąpieniem Stanów Zjednoczonych do wojny w samoloty te wyposażono 33 jednostki lotnictwa wojskowego USA. Po raz pierwszy Airacobry z 8 Grupy Myśliwskiej, bazującej na Nowej Gwinei, znalazły się w akcji bojowej na Pacyfiku w maju 1942 roku. W II wojnie światowej Airacobry poza Pacyfikiem walczyły na Alasce, w Afryce i Europie.

Na Airacobrach podczas II wojny światowej latali także na terenie Anglii piloci polscy. Oblatywali oni te maszyny m.in. w eskadrze doświadczalnej Nr 38 Maintenance Unit, a ponadto rozprowadzali je po remontach drogą powietrzną do różnych jednostek zarówno w Anglii, jak i na trasie afrykańskiej Tokoradi - Kair.

Samolot Bell P-39D Airacobra był jednomiejscowym samolotem myśliwskim, dolnopłatem o konstrukcji metalowej półskorupowej; podwozie trójpodporowe z kółkiem przednim wciągane w locie; napęd: 1 silnik rzędowy 12-cylindrowy w układzie V Allison V-1710-35 o mocy 846 kW (1150 KM), śmigło metalowe trójłopatowe;

uzbrojenie; 1 działko 7-9 kal. 37 mm i 2 karabiny maszynowe Colt kal. 12,7 mm wewnątrz przodu kadłuba, 4 karabiny maszynowe Colt-Browning kal. 7,62 mm w skrzydłach, ewentualnie 226 kg bomb pod kadłubem.

Dane techniczne:
wymiary: rozpiętość 10,36 m, długość 9,19 m, wysokość 3,78 m;
masy: całkowita (w locie) 3558 kg, własna 2460 kg;
osiągi: prędkość maks. 588 km/h, czas wznoszenia na wysokość 4600 m – 5,7 min,
pułap 9900 m, zasięg 1280 km, zasięg maks. 2300 km.


Tagi: Historia II wojny światowej, amerykańskie samoloty 2 wojny światowej,