Włoski pancernik Vittorio Veneto

Włoski pancernik Vittorio Veneto

Nazwany po decydującym włoskim zwycięstwie w bitwie pod Vittorio Veneto podczas pierwszej wojny światowej, pancernik Vittorio Veneto został oddany do użytku w samą porę na wejście Włoch do II wojny światowej. Został zaprojektowany przez Umberto Pugliese i był pierwszym pancernikiem, który przekroczył ograniczenia określone w Traktacie Waszyngtońskim. Zgodnie z ograniczeniem Traktatu Waszyngtońskiego wyporność nie powinna przekraczać 35000 ton, we włoskich pancernikach wartość ta wzrosła od razu o 5000 t, ponieważ na etapie projektowania stwierdzono, że aby stworzyć zrównoważony okręt ograniczenia w Traktacie są nierzeczywiste.



Projektowanie pancerników klasy Vittorio Veneto rozpoczęło się we Włoszech jeszcze na początku lat trzydziestych, praktycznie równocześnie z pracami nad modernizacją pancerników klasy Andrea Doria i Conte di Cavour pod okiem głównego projektanta floty Pugliese. Pierwsze dwa okręty, Littorio i Vittorio Veneto, zostały zbudowane w ramach programu z 1934 roku.

W listopadzie 1940 roku pancernik Vittorio Veneto uczestniczył w bitwie o przylądek Cape Teulada. Po neutralizacji połowy włoskiej floty podczas nalotu na Tarent brytyjczycy zdecydowali się na bardzo ważny konwój z zaopatrzeniem dla Malty i dalej do Aleksandrii. Do Malty konwój był eskortowany przez siły z Gibraltaru, które miały się spotkać z siłami z Aleksadrii na południowym-zachodzie od Sardynii. Po połączeniu sił brytyjskich ze względu na złe rozpoznanie przez lotnictwo włoskie, które sugerowało, że siły brytyjskie są większe niż w rzeczywistości Włosi postanowili zawrócić do swoich baz.

W marcu 1941 roku pancernik Vittorio Veneto brał udział w bitwie pod Matapanem, gdzie grupa zadaniowa wiceadmirała Angela Iachina skupiona wokół pancernika Vittorio Veneto ścigała brytyjski konwój, ale z powodu porażki w rozpoznaniu i danych wywiadowczych stał się niemal ofiarą brytyjskich pancerników i samolotów. Odniósł uszkodzenia i wrócił do Tarentu w celu naprawy, stracił zdolność bojową na pięć miesięcy.

W czerwcu 1942 roku brał udział w bitwie obok pancernika Littorio, gdzie obecność włoskiego okrętu wystraszyła ważny brytyjski konwój do Aleksandrii w Egipcie. Po kapitulacji Włoch Vittorio Veneto został wysłany do Kanału Sueskiego. Traktowany był jako odszkodowanie, pierwotnie planowano jego użycie przeciwko południowemu wybrzeżu państwa Vichy we Francji, a następnie na Pacyfiku przeciwko Japonii, ale plan nie został zrealizowany. Został złomowany w 1948 roku.

Kraj:                  Włochy
Klasa statku:    Pancernik klasy Vittorio Veneto
Stocznia:          Cantieri Riuniti dell'Adriatico, Triest, Włochy
Stępka: 28 października 1934 r
Wodowanie:    25 lipca 1937
Służba:            28 kwietnia 1940 r
Wycofanie z eksploatacji 1 lutego 1948
Wyporność:      41377 ton standardowa; 45752 ton pełna
Długość:          230 metrów
Szerokość:      32,9 metra
Zanurzenie:      10 metrów
Maszynownia: 8 x kotłów Yarrow, 4 turbiny parowe Belluzzo
Moc wyjściowa 134000 SHP
Prędkość                    30 węzłów
Zasięg              4500mm przy 18 wezłach
Załoga                        1850
Uzbrojenie                  4x3 155mm, 12x90mm przeciwlotnicze, 20x37mm, 30x20mm
Opancerzenie:  13,8 cala pas pancerny i barbety, 8,1 cala na pokładzie
Samolot: 3
Katapulta:                   1

tagi: wojna na morzu śródziemnomorskim, włoskie pancerniki, pancernik vittorio Veneto,