Bombardowanie Tallina podczas II wojny światowej

żródło: wikipedia

Bombardowanie Tallina podczas II wojny światowej 

Niemiecki lotnictwo Luftwaffe i radzieckie lotnictwo dalekiego zasięgu bombardowały estońską stolicę Tallin kilka razy podczas II wojny światowej. Pierwszy przypadek miał miejsce podczas letniej wojny w 1941 roku (Część operacji "Barbarossa" ). Liczba misji bombowych zwiększyła się w latach 1942-43. Największy z nalotów miał miejsce w marcu 1944 roku w związku z bitwą pod Narwą i znany jest jako marcowe bombardowanie. Tysiące sowieckich bomb podpaliło miasto, zabiło 757 osób, z których 586 było cywilami i 75 jeńców wojennych, 659 rannych, a 255000 osób pozostało bez schronienia podczas wiosennej odwilży.

Luftwaffe bombardowania w 1941 roku

Luftwaffe rozpoczęło bombardowanie Tallina od pierwszych dni wojny w czerwcu 1941, a nasiliło się w sierpniu ze względu na sowieckie próby ewakuacji mieszkańców miasta, Floty Bałtyckiej, formacji 8 Armii oraz zasoby przemysłowe ważne dla produkcji wojennej.

Naloty Armii Czerwonej 1942-43

Tallin został kilkakrotnie zbombardowany w maju i we wrześniu 1942 roku. W 1943 roku  Tallin był bombardowany w lutym, marcu, maju, sierpniu i wrześniu.

Naloty Armii Czerwonej w 1944 roku

Najcięższe ataki powietrzne miały miejsce 9 marca. Tydzień wcześniej burmistrz Tallina wydał rozkaz mieszkańcom miasta, aby opuścili miasto, ale ewakuacja się nie udała. Zakres ataku wykraczał poza oczekiwania miejscowej ludności i siedziby Grupy Armii Północ. Nalot został przeprowadzony przez 300 samolotów, które zrzuciły 3068 bomb, z czego 1725 wybuchowych i 1300 zapalających, zadał miastu duże szkody. Strażacy byli nieliczni, a sabotażyści radzieccy wysadzili pompownię wody przed nalotem.

Uszkodzenia wojskowe były niewielkie, a kilka instalacji wojskowych i zapasów uległo zniszczeniu. Główną stratą militarną było spalenie miliona litrów paliwa w magazynie paliwa. Spośród przedsiębiorstw o ​​znaczeniu militarnym zniszczono fabrykę sklejki "Luther" i fabrykę kabli Urania-Werke. Większość bomb spadła na budynki mieszkalne i publiczne, w tym Teatr Estoński, kościół św. Mikołaja, miejską synagogę, cztery kina i Archiwum Miasta Tallin. Spora część drewnianych przedmieść spłonęła, a centrum miasta zostało poważnie uszkodzone. Według oficjalnego raportu, zginęło 757 osób, z których 586 było cywilami, 50 było wojskowymi, a 121 było jeńcami wojennymi. 213 miało poważne obrażenia, 446 miało niewielkie obrażenia. Wśród rannych było 65 wojskowych żołnierzy i 75 jeńców wojennych. Później znaleziono więcej ofiar, a liczba zgonów szacowana jest na 800 osób. Ponad 20 000 osób pozostało bez schronienia podczas wiosennej odwilży, podczas gdy obiekty wojskowe były prawie nietknięte. Natychmiast po nalocie bombowym bombowce lotnictwa wojskowego Finlandii po powrocie radzieckich bombowców do trzech wojskowych baz lotniczych w pobliżu Leningradu zbombardowało je.


W związku z dużą liczbą ofiar wśród ludności cywilnej i niewielkimi stratami w wojskowych i strategicznych instalacjach w mieście, sowieckie naloty bombowe były przeprowadzane głównie w celu zniszczenia morale miejscowych cywilów przeciwnych powrotowi sowieckich sił okupacyjnych. Niezależnie od sowieckich intencji, wysokie ofiary cywilne w wyniku nalotów znacznie zwiększyły wrogość estońskiej opinii publicznej wobec armii sowieckiej. 27 lutego miał miejsce radziecki nalot na dzieci bawiące się na dziedzińcu szkoły w Luunja, zabijając cztery osoby. Data ich pochówku została przekształcona w dzień National Memorial, wraz z wierszem „Uus Heroda” opublikowanym przez Henrika Visnapuu. W związku z tym Estończycy poczuli potrzebę walki z radzieckim najazdem.