Pancernik HMS Warspite
Warspite należał do klasy pancerników z czasów I wojny światowej, której istnienie miało wiele wspólnego z wpływami admirała Pierwszego Lorda Morza, Sir Johna "Jackie'ego Fishera" i Pierwszego Lorda Admiralicji Winstona Churchilla. Churchill był obecny, kiedy jednostka przeprowadziła swoje pierwsze próby strzeleckie artylerii w 1915 roku. W kolejnych miesiącach została dwukrotnie uszkodzona, po raz pierwszy osiadła na mieliźnie w Forth, a następnie zderzyła się z pancernikiem Barhamem. Po naprawach dołączyła do reszty 5 Eskadry Bojowej i wzięła udział w bitwie o Jutlandię 31 maja 1916 roku.Pancernik otrzymał 15 trafień od niemieckich okrętów. Stracił 14 marynarzy, a wielu więcej zostało rannych, podczas gdy okręt poniósł poważne obrażenia, brał także dwukrotnie udział w polowaniu na niemieckie okręty podwodne, ale ostatecznie udało się dotrzeć do Rosyth w celu naprawy. Pech z kolizjami i innymi zdarzeniami przetrzymywał pancernik bardziej w stoczniach niż w bitwach. Pod koniec pierwszej wojny światowej znalazł się wśród statków Wielkiej Floty, które brały udział w przejęciu niemieckiej floty.
Warspite służył głównie na Morzu Śródziemnym w latach po I wojnie światowej. W latach 1924-1926 został zmodernizowany, otrzymując szereg karabinów małego kalibru z pośród różnych innych zmian. Wrócił na Morze Śródziemne jako okręt flagowy Floty Śródziemnomorskiej, a następnie spędził trochę czasu z Flotą Atlantycką. W 1934 roku przeszedł całkowitą modernizację, radykalnie zmieniającą jego nadbudowę i dodając hangar lotniczy. Wrócił do służby czynnej w 1937 roku, ponownie jako okręt flagowy na Morzu Śródziemnym. W czerwcu 1939 roku wiceadmirał Sir Andrew Cunningham został nowym dowódcą Floty Śródziemnomorskiej.
II wojna światowa rozpoczęła się dla Wielkiej Brytanii 3 września 1939 roku, a Warspite natychmiast wypłynął na Atlantyk z Morza Śródziemnego. W kwietniu 1940 roku działał w pobliżu Norwegii, a 10 kwietnia udzielił wsparcia w bitwie w Narwiku, gdzie brytyjskie okręty zatopiły trzy niemieckie niszczyciele i uszkodziły 5 innych (wszystkie 5 zostały ostatecznie zatopione, aby uniknąć przechwycenia). Także operując w pobliżu Norwegii, Warspit zatopił niemiecki okręt podwodny U-64 torpedą zrzuconą z dwupłatowego bombowca, czyniąc go pierwszym okrętem, który zatopił okręt podwodny w II wojnie światowej. Latem 1940 roku Warspite powrócił na Morze Śródziemne. W bitwie pod Kalabrią 9 lipca 1940 roku jego pocisk pokonał dystans 23,77 km (26 000 jardów), by uderzyć w włoski pancernik Giulio Cesare. W bitwie pod Matapanem 28 marca 1941 roku pancerniki Barham, Valiant i Warspite oraz inne statki zatopiły trzy włoskie krążowniki i dwa niszczyciele. W maju 1941 roku został uszkodzony na Krecie przez niemieckie bombowce nurkujące.
Od sierpnia do grudnia 1941 roku Warspite przebywał w celu naprawy w Stoczni Marynarki Puget Sound w Stanach Zjednoczonych. Kiedy opuścił stocznię udał się na Pacyfik, zdecydowano, że dołączy do Brytyjskiej Floty Wschodniej na Oceanie Indyjskim, aby przeciwstawić się nowej wrogiej potędze, Japonii.
W styczniu 1942 roku Warspite stał się okrętem flagowym admirała Sir Jamesa Somerville z floty wschodniej, który przeniósł bazę Floty Wschodniej z Cejlonu na Malediwy. W kwietniu 1942 roku Japończycy zaatakowali Cejlon, zatapiając krążowniki Cornwalli i Dorsetshire oraz lotniskowiec Hermes. Warspite i inne okręty zostały wysłane w celu przechwycenia japońskiej floty, ale nie udało im się je zlokalizować.
W czerwcu 1943 r Warspite ponownie powrócił na Morze Śródziemne i dołączył do Force H w Gibraltarze. Zapewniał wsparcie podczas inwazji na Sycylię w lipcu 1943 roku, a 8 i 9 września 1943 roku bombardował pozycje niemieckie, i odpierał ataki powietrzne podczas alianckiego lądowania w Salerno. 10 września znalazła się wśród brytyjskich okrętów eskortujących poddane okręty włoskiej marynarki wojennej na Maltę. Wrócił do Salerno 15 września, aby kontynuować ostrzał artyleryjski mający na celu pomoc alianckim siłom lądowym na lądzie. 16 września został zaatakowana przez eskadrę niemieckich samolotów i trafiony trzema bombami kierowanymi FX-1400. Straty były niewielkie 9 zabitych i 14 rannych, ale statek został okaleczony, gdyż jedna z bomb przebiła kadłub. Amerykańskie holowniki ciągnęły pancernik na Maltę, a następnie do Gibraltaru w celu naprawy awaryjnej, potem popłynął z powrotem do Rosyth na główną naprawę.
W czerwcu 1944 roku, wraz z Eastern Task Force, Warspite ostrzeliwał pozycje Niemieckie na plażach Sword and Gold podczas lądowania w Normandii. W drodze powrotnej do Rosyth wszedł na minę magnetyczną, powodując duże uszkodzenia, ale był w stanie powrócić do bazy bez dalszych incydentów. Po naprawach ostrzeliwał Brest, Hawr i Walcheren. Od grudnia 1944 roku udział w walkach okrętów Royal Navy na Atlantyku zmniejszył się do bardzo niskiego poziomu, a 1 lutego 1945 roku został wycofany ze służby przed zakończeniem wojny w Europie.
Pomimo starań o przekształcenie go w statek muzealny, Warspite został sprzedany na złom w 1947 roku.
Dane techniczne:
Kraj: Zjednoczone Królestwo Brytyjskie
Klasa statku: Pancernik klasy Queen Elizabeth
Stocznia: Devonport Royal Dockyard
Położenie stępki: 31 października 1912 r
Wodowanie: 26 listopada 1913 r
Wejście do służby: 8 marca 1915 r
Wycofanie z eksploatacji 1 lutego 1945 r
Wyporność: 33410 ton w standardzie
Długość 195 m
Szerokość: 27,6 m
Maszynownia: 24 kotły, 4 turbiny z napędem bezpośrednim, 4 wały, 2 silniki napędzane olejem i 2 turbiny, 1 dynamo napędzane ruchem postępowo-zwrotnym
Bunkier 3300 ton ropy, 100 ton węgla
Moc wyjściowa: 75000 SHP
Prędkość: 24 węzły
Zasięg: 8600 nm przy 12,5 węzła, 3900 nm przy 21 węzłach
Załoga: 1220
Uzbrojenie: 4x2 381mm, 12x152mm, 4x2 102mm, 4x8 2-lb AA, 4x4 0.5cal karabinów maszynowych
Opancerzenie: Pas 4-11 cali, groty 4-6 cali, wieże 4,25-13 cale, barbety 4-10 cali, wieża od 3 do 11 cali, pokład 1-3 cali
Samolot: 1
Katapulta: 1
Tagi: 2 wojna światowa, wojna na morzach, pancerniki brytyjskie,
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz