Działo samobieżne SU-76

Działo samobieżne SU-76

Działania na froncie rosyjskim w 1941 roku ujawniły wkrótce, że radzieckie lekkie czołgi, takie jak T-60 i nowszy T-70 (wiele tysięcy wyprodukowanych przed niemiecką inwazją) były praktycznie bezużyteczne na polu bitwy. Dlatego postanowiono połączyć podwozie czołgu T-70, z doskonałymi działami ZIS-3 i ZIS-76, aby stworzyć mobilną broń przeciwpancerną, aby zwiększyć siłę rażenia sowieckich formacji pancernych.

Pierwsze SU-76s pojawiły się pod koniec 1942 roku, a do połowy 1943 roku były dostarczane w znacznych ilościach. Aby pomieścić dłuższy kadłub potrzebny do montażu samobieżnego działa, po każdej stronie zamontowano dodatkowe koło jezdne, a do zawieszenia zastosowano niezależne drążki skrętne dla każdego koła jezdnego. SU-76 był początkowo zasilany przez parę 70-konnych silników benzynowych GAZ-202 6-cylindrowych, rzędowych, chłodzonych wodą, ale te okazały się niepewne w walce, a późniejsze modele produkcyjne wykorzystywały silniki GAZ-203 o mocy 85 KM.

Zastosowane działo to 76,2 mm model 1942, 41,5 kalibrów. Zostało ono zamontowane w opancerzonym kadłubie na tylnej części kadłuba i miało ograniczony przesuw o 32 stopnie.

Produkcja masowa rozpoczęła się na początku 1943 roku w 37 i 38 fabryce Samochodów GAZ w Gorkach, a do 1945 roku zbudowano ponad 12 500 dział SU-76. Jak na czasy wojenne przystało dla czteroosobowej załogi nie było zbyt dużo wygód, która w jakiś okrutny sposób nadała pseudonim "Suczka". Pułki SU-76 w normalnych warunkach składały się z małej sekcji Kwatery Głównej i trzech kompanii po 4-5 dział.

Lekko opancerzony przedział bojowy o otwartym szczycie był niestety poważną słabością w bitwie, która poważnie ograniczała operacje polowania na czołgi, a pod koniec 1943 roku działo SU-76 stało się łatwiejszym celem dla nowych potężniejszych niemieckich broni, takich jak nowe czołgi Tygrys i Pantera. Ponieważ lepsze działo SU-85 stało się dostępne od początku 1944 roku, aby wypełnić rolę samobieżnej broni przeciwpancernej, SU-76 zostały przekazane do roli wsparcia piechoty, a do 1945 roku wiele SU-76 zostało retrospektywnie przekształconych w nośniki amunicji lub pojazdy ratownicze.

W czasie II wojny światowej działa były także używane przez Ludowe Wojsko Polskie a po II wojnie światowej wiele SU-76 dostarczono do Chin i Korei Północnej, a 76 sztuk służyło z siłami komunistycznymi podczas wojny koreańskiej.

SPECYFIKACJA

SU-76
Napęd:    Dwa silniki GAZ-203 o mocy 85 KM każdy
Zawieszenie: Drążek skrętny
Uzbrojenie: Działo ZIS-3Sh 1x76mm
Opancerzenie: Przednie 35 mm, boki 16 mm
Załoga: 4
Długość 4,88 m
Szerokość 2,74 m
Wysokość 2,20 m
Waga:  11,2 tony
Prędkość 44 km / h
Zasięg: 265 km w terenie; 320 km na drodze

tagi: rosyjskie działa samobieżne, 2 wojna światowa,