Włoski pancernik Impero

Pancernik Impero

Impero był czwartym pancernikiem klasy Littorio zbudowanym dla włoskiej Regia Marina podczas II wojny światowej . Nazwano go włoskim słowem "imperium", w tym przypadku odnoszącym się do nowo (1936) podbitego włoskiego imperium w Afryce Wschodniej (Somalia, Erytrea i Etiopia) w wyniku drugiej wojny włosko-abisyńskiej. Został zbudowany zgodnie z planem Programu Rozbudowy Marynarki Wojennej z 1938 roku, wraz z jego siostrzanym okrętem Roma.
Budowa Impero została rozpoczęta w maju 1938 roku a wodowanie było w listopadzie 1939 r.



Wejście Włoch do II wojny światowej zmusiło Regię Marina do zmiany priorytetów konstrukcyjnych dla okrętów eskortowych, więc Impero pozostał niedokończony. Po poddaniu Włoch aliantom 8 września 1943 roku reszta włoskiej marynarki wojennej popłynęła na Sardynię, by spotkać się ze swoimi amerykańskimi odpowiednikami. Jeszcze w Trieście, Impero został przejęty przez Niemców, którzy używali kadłuba do treningu. Został zatopiony przez bombowce alianckie w lutym 1945 roku został wydobyty w 1947 roku i zezłomowano go w Wenecji pomiędzy 1948 a 1950 roku.

Włoski przywódca Benito Mussolini nie zatwierdził żadnego dużego planu rozbudowy marynarki aż do 1933 roku. Kiedy to zrobił, dwa stare pancerniki z  klasy Conte di Cavour zostały wysłane do modernizacji w tym samym roku, a budowa Vittorio Veneto i Littorio została rozpoczęta w 1934 roku. W maju 1935 roku Włoskie ministerstwo marynarki rozpoczęło przygotowania do pięcioletniego programu budowy okrętów, który obejmowałby cztery pancerniki, trzy lotniskowce, cztery krążowniki, pięćdziesiąt cztery okręty podwodne i czterdzieści mniejszych okrętów.

W grudniu 1935 roku Admirał Domenico Cavagnari zaproponował Mussoliniemu, że między innymi dwa kolejne pancerniki klasy Littorio powinny być  zbudowane w celu przeciwdziałania ewentualnemu francusko-brytyjskiemu sojuszowi - gdyby oba kraje połączyły siły, z łatwością by przewyższały liczebnie włoską flotę. Mussolini odłożył decyzję, ale później zezwolił na rozpoczęcie budowy dwóch okrętów w styczniu 1937 roku w ramach programu rozbudowy marynarki z 1938 r. W grudniu zostały one zatwierdzone, a pieniądze zostały przyznane, zostały one nazwane Roma i Impero.

Impero miał 240.68 metrów długości i miał szerokość 32,82 m oraz zanurzenie 9,6 m. Został zaprojektowany ze standardową wypornością 40 992 ton (41 650 ton), co stanowi naruszenie 35 000 ton wyporności ograniczenia Traktatu Waszyngtońskiego przy pełnym obciążeniu bojowym wyporność całkowita to 45485 długich ton. Okręt miał być zasilany czterema turbinami parowymi Belluzo o mocy 128 000 koni mechanicznych (95 000 kW). Parę dostarczało osiem kotłów Yarrow opalanych olejem. Silniki zapewniały maksymalną prędkość 30 węzłów (56 km/h) i zasięg 3920  mil(6,310 km) przy 20 węzłach (37 km/h,). Impero miałby załogę w ilości od 1830 do 1950, gdyby został ukończony.

Główne uzbrojenie Impero miało składać się z dziewięciu dział 381 mm model 1934 w trzech potrójnych wieżyczkach; dwie wieże zostały umieszczone z przodu, a trzecia znajdowała się na rufie. Jego wtórne uzbrojenie przeciw powierzchniowe składałoby się z dwunastu dział kalibru 152 mm model 1934/35 w czterech potrójnych wieżach na śródokręciu . Zostały one uzupełnione czterema działami kalibru 120 mm typu 1891/92 w pojedynczych wieżach, te działa były starą bronią. Impero miał być wyposażony w baterię przeciwlotniczą, która składała się z dwunastu dział 90 mm model 1938 w pojedynczych wieżach, dwadzieścia 37 mm działa w ośmiu podwójnych i cztery pojedyncze wieże, szesnaście 20 mm działka w ośmiu podwójnych wieżyczkach.

Okręt był chroniony przez główny pas pancerny o grubości 280 mm z drugą warstwą stali o grubości 70 mm. Główny pokład miał grubość 162 mm w środkowej części okrętu i zmniejszono go do 45 mm w obszarach o mniejszym znaczeniu. Główne wieże baterii miały grubość 350 mm, a dolna struktura wieży była umieszczona w barbetach o grubości 350 mm. Drugorzędne wieże miały ściany o grubości 280 mm, a wieża dowodzenia miała boki 260 mm. Impero miała być wyposażony w katapultę na rufie i wyposażony w trzy samoloty zwiadowcze IMAM Ro.43 lub myśliwce Reggiane Re.2000

Budowany miał być przez stocznię Ansaldo w Genui, stępka nowego okrętu wojennego została ustanowiona 14 maja 1938 r. Wodowanie było 15 listopada 1939 r. Po jego wodowaniu został ochrzczona imieniem Impero. Ponieważ Genua znajdowała się w zasięgu bombardowania przez Francję, a wybuch wojny był bliski, Impero zostało przeniesione do Brindisi 8 czerwca 1940 roku z powodu obaw przed francuskim atakiem. Triest był uważany za lepszą lokalizację, ale pancernik Roma był tam budowany i stocznia nie byłaby w stanie obsłużyć dwóch pancerników jednocześnie. Podczas pobytu w Brindisi zainstalowano niektóre jego maszyny wraz z częściami jego uzbrojenia mniejszego kalibru. Pomimo zamiaru przeniesienia Impero do bezpieczniejszego miejsca, Brindisi nadal było atakowane przez alianckie bombowce, chociaż Impero nie zostało uszkodzone. Niemniej Regia Marina postanowiła przesunąć priorytety produkcyjne do rozpaczliwej potrzebnej eskorty dla konwojów. W rezultacie budowa Impero została opóźniona w celu przyspieszenia tych okrętów. Jedynym wykonanym zadaniem było zamontowanie silników i niektórych wież do dział.

W momencie kapitulacji kadłub Impero był ukończony w 88% i silniki były w 76% kompletne, ale ogólnie statek był tylko kompletny w 28%, wymagałoby to jeszcze około osiemnastu miesięcy pełnej pracy. Najważniejsze cechy, takie jak uzbrojenie, instalacja elektryczna i przeróbka mostu, wciąż nie zostały ukończone.