14 Dywizja Pancerna

14 Łużycko-Saksońska Dywizja Pancerna 1940-1945

14 Dywizja Pancerna została sformowana w sierpniu 1940 r. na bazie 4 Drezdeńskiej Dywizji Piechoty. Część oddziałów dywizji, przede wszystkim 103 Pułk Grenadierów Pancernych, stacjonowało na terenie Górnych Łużyc – w Budziszynie, Kamieńsku, Lubiju i Żytawie. W skład dywizji weszły: 36 Pułk Pancerny (z 4 DPanc), 103 i 108 Pułk Grenadierów Pancernych, 4 Pancerny Pułk Artylerii, 14 pancerny batalion rozpoznawczy, 4 batalion niszczycieli czołgów, 13 pancerny batalion pionierów, 276 dywizjon artylerii przeciwlotniczej, 4 pancerny batalion łączności oraz inne mniejsze pododdziały.



W kwietniu 1941 roku dywizja przeszła chrzest bojowy w czasie kampanii bałkańskiej.

Od lipca 1941 roku związek ten walczył na froncie wschodnim w składzie 1 Grupy Pancernej gen. Ewalda von Kleista. W styczniu 1943 roku resztki dywizji uległy całkowitemu zniszczeniu w kotle stalingradzkim. Latem 1943 roku dywizja została odtworzona na terenie Francji. Nowa 14 Dywizja Pancerna była jeszcze silniejsza, gdyż jej pułk pancerny posiadał trzeci batalion pancerny uzbrojony w działa szturmowe StuG III. Jesienią 1943 roku związek został przerzucony ponownie na front wschodni, do Grupy Armii Południe. Szlak bojowy dywizja zakończyła na terenie Kurlandii w maju 1945 roku.