Samolot bombowy BLENHEIM MK. IV

Samolot bombowy BLENHEIM MK. IV

W lipcu 1933 roku inż. Frank Barnwell w angielskiej wytwórni Bristol Aeroplane Company opracował projekt lekkiego samolotu pasażerskiego napędzanego przez dwa silniki gwiazdowae, z dwuosobową załogą, zabierającego 6 pasażerów. Samolot miał nowoczesną konstrukcję i oznaczony był symbolom Typ 135. Prototyp z silnikami Bristol Mercury oblatano 3 marca 1934 roku. Samolot okazał się stosunkowo łatwy w pilotażu i podczas prób osiągnął zamierzone przez konstruktora parametry lotu.



Ponieważ dowództwo RAF poszukiwało wówczas szybkiego i lekkiego samolotu bombowego, angielskie ministerstwo lotnictwo, po zapoznaniu się z wynikami prób prototypu, poleciło firmie Bristol wykonanie również odmian bombowej i transportowej. Konstruktor samolotu po wprowadzaniu niezbędnych zmian zbudował prototyp odmiany bombowej oznaczony jako Typ 142. Prototyp ton odbył swój pierwszy lot 12 kwietnia 1935 roku w Filton. Do napędu służyły 2 silniki gwiazdowa Mercury VIII o mocy 618 kW (840 KM). Osiągał on prędkość w locie poziomym około 400 km/h i spełniał założone warunki lekkiego samolotu bombowego o średnim zasięgu. Uzbrojenie jego stanowiły 2 karabiny maszynowo kal. 7.69 mm oraz 525 kg bomb.

Po usunięciu usterek i zastosowaniu w konstrukcji koniecznych ulepszeń został zaakceptowany w charakterze bombowca przez dowództwo RAF i pod nazwą Blenheim Mk.I skierowany do produkcji seryjnej. We wrześniu 1935 roku zamówiono 150 maszyn tego typu. Pierwszy egzemplarz seryjny oblatano 29 czerwca 1936 roku.

Nowo bombowce jako pierwszy otrzymał w marcu 1937 roku angielski 144 dywizjon. Potem sukcesywnie zaczęły one napływać do innych dywizjonów angielskich, m.in. stacjonujących w Iraku i Indiach. W lipcu 1936 roku, wyprodukowano nową wersję bombowca Blenheim Mk.IV. Od pierwotnej wersji różniła się przede wszystkim silnikami o większej mocy i silniejszym uzbrojeniem. Nową wersję samolotu przeznaczono zarówno dla dywizjonów angielskich, jak i na eksport.

Samoloty tej wersji używano tuż przód i w początkowym okresie II wojny światowej w lotnictwie Anglii, Egiptu, Iraku, Indii, Jugosławii, Finlandii, Grecji, Rumunii i Turcji. W lotnictwie angielskim od 1941 roku były stopniowo wycofywane i przeznaczane do służby pomocniczej i szkolenia. Ogółem zbudowano 4544 Blenheimy różnych wersji.

Piloci polscy latali na samolotach Blenheim Mk.IV tylko w dywizjonach angielskich. Prowadzili na nich loty rozpoznawcze przeważnie okrętów nieprzyjaciela, m.in. brali udział w akcjach zlokalizowania pozycji pancerników niemieckich: Bismarck, Scharnhorst i Prinz Eugen. Ponadto wykonywali loty na Blenheimach Mk.IV w szkołach pilotażu, w szkołach nawigatorów, bombardierów i strzelców pokładowych oraz w szkołach uzbrojenia i ośrodkach remontowych, a także transportowali te maszyny drogą powietrzną do różnych jednostek i ośrodków. Jeden samolot Blenheim Mk.IV używano także w polskim 307 dywizjonie myśliwskim nocnym w charakterze samolotu dyspozycyjnego do lotów służbowych.



Samolot Bristol Blenheim Mk.IV był trzymiejscowym lekkim samolotem bombowym, średniopłatem o konstrukcji metalowe] półskorupowej, podwozie klasyczne wciągane
w locie; napęd: 2 silniki gwiazdowe 9-cylindrowe Bristol Mercury 15 o mocy 677 kW (920 KM); uzbrojenie: 1 stały karabin maszynowy Colt-Browning kal. 7,69 mm w szkrzydle obsługiwany przez pilota, 1 ruchomy karabin maszynowy Vickers K kal. 7,69 mm w wieżyczce na kadłubie obsługiwany przez strzelca pokładowego, 600 kg bomb.

Dane techniczne

wymiary: rozpiętość 17,17 m, długość 12,97 m, wysokość 3,16 m;
masy: całkowita (w locie) 6120 kg, własna 4435 kg;
osiągi: prędkość maks. 428 km/h, czas wznoszenia na wysokość 3000 m - 5,5 min, pułap 8300 m, zasięg 2350 km.