Samolot szkolny Miles M-14 MAGISTER

Samolot szkolny Miles M-14 MAGISTER

W 1936 roku inż. F. G. Miles, główny konstruktor angielskiej firmy lotniczej Philipps and Powis Aircraft Limited, skonstruował samolot szkolny w nowoczesnym wówczas układzie dolnopłata. Prototyp, oblatany w drugiej połowie tego samego roku, wykazał podczas prób dobre właściwości pilotażowe, niezłą zwrotność i przydatność do celów szkoleniowych.



Nic więc dziwnego, że ministerstwo lotnictwa zatwierdziło od razu ten samolot dla RAF do nauki pilotażu podstawowego i elementarnych figur akrobacji. Samolot ten wydawał sie szczególnie cenny do szkolenia pilotów myśliwskich mających latać na szybkich wówczas myśliwcach również dolnopłatach: Hurricanach i Spitfireach. Włośnie na takim samolocie szkolący się piloci o wiele szybciej przyswajali sobie niezbędne nawyki do walki w powietrzu.

Pierwszy seryjny samolot szkolny, nazwany Miles M-14 Magister Mk.I, wyprodukowano pod koniec stycznia 1937 roku. Do jego napędu użyto silnika tłokowego Gipsy Major o mocy 96 kW (130 KM) z dwułopatowym śmigłem drewnianym. Cały płatowiec wykonano z drewna, a pokrycie ze sklejki. W kadłubie mieściły się dwie kabiny w układzie tandem (jedna za drugą) najpierw ucznia, a za nią instruktora. Były one odkryte, każda osłonięta z przodu tylko wiatrochronem, wyposażono w niezbędny zestaw urządzeń sterowniczych i przyrządów pokładowych.

Ogółem do 1941 roku, kiedy to wstrzymano produkcję tych samolotów, wyprodukowano 1299 maszyn. W pierwszych lotach produkcji wytworzona około 15 samolotów tygodniowo. Pierwsze seryjne samoloty M-14 Magister Mk.I dostarczono do jednostek szkolnych RAF już w kwietniu 1937 roku. Były one pierwszymi samolotami w układzie dolnopłata wprowadzonymi do angielskich szkół lotniczych. Otrzymały je przede wszystkim szkoły uczące pilotażu podstawowego, a potem szkoły kształcące instruktorów lotniczych.

Przydzielano je także do różnych angielskich dywizjonów bojowych, w których były stosowane jako samoloty treningowe oraz do lotów dyspozycyjnych. Wykorzystywano je również do ćwiczeń w lotach nocnych. W RAF samoloty Magister eksploatowano jeszcze do 1947 roku, po czym zostały wycofane z użycia i zastąpione przez nowocześniejsze samoloty szkolno-treningowe.

Podczas II wojny światowej na samolotach tego typu szkolili się w Anglii także lotnicy polscy. Już w październiku 1940 roku w Ośrodku Szkolnym RAF w Carlisle na Magisterach przeszkolono i sprawdzono w lotach kontrolnych grupę 30 polskich podchorążych. Samoloty M-14 Magister znajdowały się również na wyposażeniu niektórych polskich jednostek bojowych, jak np. dywizjony myśliwskie 302 i 306, dywizjon bombowy 304, gdzie używano ich do lotów treningowych. Loty kontrolne na tych maszynach odbywali także piloci polscy przeznaczeni do służby transportowej. Swoje umiejętności pilotażowe prezentowali oni w bazie Nr 4 Ferry Pilots Pool w Kemble wobec tak wytrawnych instruktorów, jak np. ppłk pil. Giedgowd, mjr pil. Ratajczak, st. sierż. pil. Szubko, st. sierż. pil. Szulczewski i inni. Szkolili się na Magisterach i polscy instruktorzy pilotażu w angielskiej Flying Instructors School w Cambridge.



Kilka egzemplarzy samolotów M-14 znajdowało się w dyspozycji polskich oficerów łącznikowych, np. przy dowództwie 25 Grupy Lotniczej oraz przy dowództwie 1 Grupy Bombowej. Na samolotach tych wykonywali oni podczas wojny liczne loty służbowe. Ponadto piloci polscy pełniący służbę w ATA rozprowadzali drogą powietrzną Magistery z wytwórni do różnych szkół i jednostek lotniczych.

Samolot Miles M-14 Magister Mk.I był dwumiejscowym samolotem szkolnym, dolnopłatem o konstrukcji drewnianej; podwozie klasyczne - stałe; napęd: 1 silnik tłokowy rzędowy 4-cylindrowy De Havilland Gipsy Major I o mocy 96 kW (130 KM).

Dane techniczne
wymiary: rozpiętość 10,4 m, długość 7.7 m. wysokość 2,03 m;
masy: całkowita (w locie) 830 kg, własna 560 kg; osiągi: prędkość maks. 235 km/h,
prędkość przelotowa 210 km/h, prędkość wznoszenia 4,3 m/s, prędkość lądowania 74 km/h. pułap 5600 m, zasięg 620 km.