Francuski Pancernik Richelieu

Francuski Pancernik Richelieu

Program rozbudowy Francuskiej Marynarki Wojennej na rok 1935 przewidywał zbudowanie dwóch okrętów liniowych będących francuską odpowiedzią na budowane w Niemczech dwa okręty liniowe typu „Scharnhorst". Budowę pancernika „Richelieu" oraz bliźniaczego „Jean Bart” zatwierdzono jeszcze w tym samym roku. Wodowanie nastąpiło 17 stycznia 1939 roku. Na początku 1940 roku, już w czasie trwania wojny przeprowadzono pośpiesznie próby morskie okrętu, po zakończeniu których okręt zakotwiczył w Dakarze, bazie Francuskiej Marynarki Wojennej. Tam zastała go kapitulacja Francji. W lipcu 1940 roku doszło do starcia z jednostkami Royal Navy, która miała za zadanie wyeliminować wszystkie sprawne okręty francuskie bazujące w Dakarze w obawie przed możliwością przejęcia ich przez Niemców.



„Richclieu" zmuszony był wielokrotnie odpierać ataki brytyjskich samolotów torpedowych i bombowych (w tym sławnych „Swordfishów") startujących z lotniskowca „Hermes". Pancernik został trafiony jedną torpedą oraz bombami głębinowymi, które spowodowały pewne uszkodzenia. We wrześniu 1940 roku pancernik „Richelieu" uczestniczył w odparciu alianckiej inwazji na Dakar. W toku walk jego artyleria zestrzeliła kilka angielskich „Swordfishów" i poważnie uszkodziła pancernik „Barham". Następnie okręt oczekiwał bezczynnie na rozkazy do dnia 25 stycznia 1942 roku, kiedy to jego załoga zdecydowała się na bardzo ryzykowny wyczyn. Okręt zdołał wymknąć się z Dakaru i o własnych siłach, pomimo uszkodzeń i niesprawności mechanizmów przepłynął Atlantyk wymykając się stadom U-bootów. Nie zaatakowany przez nikogo wpłynął na redę portu w Nowym Jorku. Tam zostaje poddany gruntownym remontom i dozbrojeniu. Wyposażony zostaje w amerykańskie działka plot typu Bofors i Oerlikon, zainstalowano także radary.

Pod koniec 1943 roku pancernik „Richelieu" opuszcza arsenał w Brooklynie, stąd udaje się na ćwiczenia artyleryjskie do zatoki Chesapeake, a następnie opuszcza wody Stanów Zjednoczonych i wypływa w rejs do Afryki Południowej. Tam zostaje wcielony do Home Fleet i zostaje przebazowany do Scapa FIow. W dalszej kolejności „Richelieu" odbywa ćwiczenia w pobliżu fiordów norweskich, jednakże wkrótce zostaje przerzucony na Pacyfik i dołączony do eskadry admirała Sommervilla - dowódcy Eastern Flet na Cejlonie. Po krótkich ćwiczeniach wraz z okrętami sojuszniczymi udaje się na operację birmańską niszcząc konwoje japońskie. Dalsze operacje morskie miały miejsce w rejonie Jawy i Sumatry. We wrześniu 1944 roku „Richelieu" przypływa do Europy aby w Tulonie przejść remont, a następnie znów płynie na Pacyfik poprzez Ocean Indyjski, by walczyć z Japończykami. Po kapitulacji Japonii w towarzystwie brytyjskiego pancernika „Nelson" odbywa rejs do Europy.



Przepływając przez cieśninę Malaka okręt wchodzi na minę magnetyczną. Nastąpiła eksplozja, lecz okręt nie doznał poważniejszych szkód i już 11 września 1945 roku po dokonaniu napraw pojawił się znów na redzie portu w Singapurze. Tam bierze udział w walkach u wybrzeży Indochin francuskich, jednakże te boje nie przynoszą mu specjalnej sławy. 7 grudnia 1945 roku pancernik "Richelieu" opuszcza rejon Indochin i wraca do Francji. W latach powojennych odbywa wiele rejsów ćwiczebnych , także razem z innymi okrętami państw sojuszniczych (np. lotniskowiec brytyjski „Colossus"). W roku 1956 został odstawiony do rezerwy, natomiast w dwanaście lat później tj. w 1968 roku zostaje sprzedany na złom i złomowany.

Pancernik „Richelieu" był największym (wraz z bliźniaczym „Jean Bart") okrętem liniowym Francji. Jego projekt powstał na bazie doświadczeń z wybudowanymi wcześniej okrętami liniowymi typu „Dunkerque", jednakże znacznie poprawiono parametry takie jak uzbrojenie, opancerzenie okrętu i funkcjonalność innych sprzętów.

Dane techniczne:
Wyporność - 35 000 t standard, pełna 43 500 t.
Długość - 244 m.
Szerokość – 33,1 m
Zanurzenie - 9,0 m.
Napęd - 4 turbiny typu Parsonsa, 6 kotłów.
Moc maszyn - 114 000 kW (155 000 KM),
Prędkość max - 32,3 w.
Zasięg działania - 18 500 km (10 000 Mm),
Paliwo - 8 000 t.
Pancerz: - burty - 225 mm do 400 mm,
- pokłady - 130 do 170 mm,
- wieże dział 380 mm - 430 mm,
- wieże dział 152 mm - 182 mm.
Okręt posiadał wewnętrzne ściany przeciwtorpedowe.
Uzbrojenie: 8 dział 380 mm (2 x IIII),
9 dział 152 mm (3xIII),
12 dział 100 mm (6xII),
56 działek automat, plot Bofors 40 mm (14 x IIII),
48 działek plot Oerlikon 20 mm (48 x I).
Załoga: 70 oficerów i 1600 marynarzy.