Dornier Do-17

Dornier Do-17

W 1932 roku niemiecka firma Dornier przygotowała projekt samolotu rozpoznawczo-bombowego. Oficjalnie ze względu na zakamuflowane zbrojenia był reklamowany jako szybki samolot komunikacyjno-pocztowy. W miejscu przeznaczonym na komorę bombową miał nawet coś w rodzaju kabiny pasażerskiej, do której wsiadanie wymagało dużo zwinności i wysportowania. Z powodu wyjątkowo smukłego kadłuba samolot otrzymał przydomek "latający ołówek".

Pierwszy prototyp samolotu Dornier Do-17 został oblatany w 1934 roku w ramach konkursu Lufthansy na samolot, który mógłby przewozić pasażerów w lotach po Europie Zachodniej. Pierwszy wariant wojskowy pojawił się w 1935 roku i był zdolny do przenoszenia ładunku 1500 kg bomb.


Po dojściu do władzy hitlerowców i wypowiedzeniu ograniczeń zbrojeniowych, prace nad samolotem postępowały bardzo szybko. Pierwsze egzemplarze Do 17 były gotowe zimą 1936/37, a już wiosną 1937 roku jedną eskadrę skierowano do Hiszpanii do Legionu "Condor". Początkowo były to samoloty rozpoznawcze później już bombowce. Działały prawie bezkarnie wobec powolnych myśliwców republikańskich. Dopiero w późniejszym czasie wprowadzenie I-16 zaczęło nieznacznie krępować ich działania.

W lipcu 1937 roku na Międzynarodowym Konkursie Samolotów Wojskowych w Zurychu Do 17 wzbudził ogólną sensację wyprzedzając wszystkie biorące udział w wystawie myśliwce. W 1938 roku w wyniku doświadczeń wojny hiszpańskiej opracowano nową kabinę tzw. Waffenkopf (zbrojna głowa). Miało to na celu poprawienie pól ostrzału i wzmocnienie uzbrojenia. Po skierowaniu do masowej produkcji nadano mu oznaczenie Do 17Z.

W czasie kampanii wrześniowej Niemcy użyli około 540 samolotów Do 17 w wersji rozpoznawczej i bombowej. Dwoma pierwszymi niemieckimi samolotami zniszczonymi w II wojnie światowej były dwa Do 17E z 77 Pułku Bombowego strącone przez ppor. Władysława Gnysia z 121 Eskadry Myśliwskiej. Przeważnie jednak ze względu na dużą prędkość Dorniery na polskim niebie działały bezkarnie. W 1940 roku wersję Do 17Z (i pochodną Do 215) zastąpiono w produkcji seryjnej Dornierem Do 217. Dorniery brały udział w kampanii francuskiej, norweskiej, w bitwie o Anglię i na Bałkanach.

W latach 1939 i 1940 wyprodukowano 1700 sztuk tego samolotu. Jego wszechstronność spowodowała, że był używany jako samolot bombowy, rozpoznawczy i nocny myśliwiec. Jego słabości uwidoczniły się podczas bitwy o Anglię, gdy stało się jasne, że samolot był bardzo podatny na ataki z tyłu i od dołu a jego uzbrojenie okazało się za słabe. Samolot został wycofany ze służby w 1941 roku.



Dane techniczne:

Samolot Dornier Do 17Z-2 był czteromiejscowym samolotem bombowym, grzbietopłatem o konstrukcji całkowicie metalowej; podwozie klasyczne wciągane w locie; napęd: 2 silniki gwiazdowe 9-cylindrowe Bramo 323P Fafnir o mocy 773 kW (1050 KM) każdy, śmigła trójpłatowe metalowe; uzbrojenie: 4 karabiny MG 15 kal. 7,9 mm (dodatkowo 2 w bocznych ścianach kabiny w niektórych wersjach).
Wymiary: rozpiętość 18 m, długość 15,8 m, wysokość 4,6 m;
masy: całkowita (w locie) 8890 kg, własna 5230 kg;

Tagi: samoloty niemieckie, 2 wojna światowa, historia niemiec dornier,