Tankietka T-27

Tankietka T-27

W 1929 roku utworzono w ZSRR Szefostwo Mechanizacji i Motoryzacji Armii Czerwonej, przed którym postawiono zadanie zorganizowania wojsk pancernych jako samodzielnego rodzaju sił zbrojnych. W tym okresie radzieccy dowódcy mieli już ukształtowany pogląd na rolę i miejsce tych wojsk w warunkach przyszłej wojny. W Związku Radzieckim rozwinęła się już wówczas seryjna produkcja opancerzonych wozów bojowych, a także trwało intensywne szkolenie kadr do ich obsługi.

Równolegle z tworzeniem brygad pancernych, wprowadzano pododdziały czołgów do dywizji kawalerii i piechoty. Ponadto zaczęto produkować lekkie, opancerzone pojazdy gąsienicowe, tak zwane tankietki, przewidziane do rozpoznania oraz do wsparcia piechoty, kawalerii i wojsk powietrznodesantowych. W 1927 roku zakłady w Leningradzie przystąpiły do budowy jednoosobowej tankietki T-17 „Liliput". Była ona skonstruowana w dwóch wersjach: z uzbrojeniem strzeleckim i artyleryjskim. Nieco później, na bazie czołgu MS-1, opracowano dwumiejscową tankietkę T-23, która nie miała stałego uzbrojenia i mogła być używana jako transporter opancerzony.

W latach 1929-1931 wyprodukowano po kilka egzemplarzy tych pojazdów, ale do produkcji seryjnej żaden z nich nie wszedł. Pierwsza, produkowana seryjnie radziecka tankietka typu T-27 została wprowadzona do uzbrojenia Armii Czerwonej w 1931 roku. Była ona wzorowana na angielskiej tankietce „Cardain-Lloyd Mk-VI", skonstruowanej przez inżynierów Martella i Cardaina w 1925 roku i produkowanej przez wytwórnię Vickers od 1928 roku. Zakłady te wyprodukowały 325 tych tankietek dla potrzeb armii angielskiej i ponad 100 na eksport.

Pięć tankietek „Mk-VI" zakupiła Boliwia i użyła ich podczas wojny z Paragwajem w latach 1932-1935. Były one użytkowane również przez Arabię Saudyjska podczas incydentów granicznych z Jemenem. Licencje na produkcję tych tankietek zostały zakupione poza Związkiem Radzieckim - przez Polskę, Francję, Włochy, Czechosłowację i Japonię. Radziecka tankietka T-27 nie była wierną kopią „Mk-VI". Miała ona większe wymiary korpusu i grubszy pancerz. Gaźnikowy silnik, skrzynię biegów i dyferencjał przeniesiono do niej z ciężarówki GAZ-AA. Była również nieco niższa i przez to mniej wygodna dla załogi. Z tego względu do jej obsługi dobierano żołnierzy niskiego wzrostu.

Tankietka T-27 była pierwszym w świecie opancerzonym pojazdem gąsienicowym, dostarczonym na pozorowane pole walki drogą powietrzną. Było to w 1935 roku, podczas wielkich ćwiczeń Armii Czerwonej, w których uczestniczyły radzieckie wojska powietrznodesantowe. Transportowano je pod kadłubami ciężkich bombowców TB-3. Niektóre egzemplarze T-27 wzięły udział w Wielkiej Wojnie Narodowej, w ramach desantu wysadzonego na Półwyspie Krymskim w rejonie Kercza w dniu 31 grudnia 1941 r.

Załoga 2 ludzi. Długość 2,60 m, szerokość 1,83 m, wysokość 1,44 m, masa bojowa 2,7 tony. Grubość pancerza 10 mm. Silnik benzynowy o mocy 40 KM. Uzbrojenie: karabin maszynowy kal. 7,62 mm z zapasem 2520 naboi.
Prędkość maks. 40 km na godz., zasięg 85 km.