Radzieckie czołgi lekkie
Ostatnimi radzieckimi czołgami lekkimi, skonstruowanymi i produkowanymi w latach II wojny światowej, były czołgi T-70 i T-60. Zostały one opracowane przez zespół inżynierów, którym kierował N. Astrow. W porównaniu ze swym protoplastą, lekkim czołgiem T-60, były one lepiej uzbrojone i miały grubszy pancerz. W procesie ich produkcji wykorzystywano wiele części i zespołów od wytwarzanych wówczas w ZSRR samochodów ciężarowych.
Czołg T-70 był produkowany seryjnie od początku 1942 roku, kolejno z trzema rodzajami wież: nitowaną, spawaną i odlewaną. W każdej z modyfikacji wieża była usytuowana z lewej strony korpusu. Za wieżą, w hermetycznej przegrodzie, znajdował się zbiornik paliwa o pojemności 440 litrów. Z prawej jego strony były umieszczone dwa sprzężone sześcio cylindrowe gaźnikowe silniki samochodowe marki GAZ-70-6000.
Przed nimi konstruktor umieścił skrzynię biegów. Liczba kół nośnych została zwiększona do pięciu, gąsienice były napędzane przez koła przednie. Zawieszenie czołgu indywidualne, na wałkach skrętnych. We wrześniu 1942 roku czołg T-70 został poddany ostatniej modyfikacji, w wyniku której usprawniono zespół napędowy i zwiększono szerokość gąsienic z 260 do 300 milimetrów. Pod względem liczby wyprodukowanych egzemplarzy (8315 sztuk) czołgi T-70 zajmowały trzecie miejsce w ZSRR: po T-34 (łącznie 54 900 sztuk) i po T-26 (około 12 000 sztuk).
Podobnie jak w T-60, załoga T-70 składała się z dwóch osób: kierowcy i dowódcy czołgu, który jednocześnie pełnił funkcję ładowniczego i celowniczego armaty 45 mm. I chociaż na niektórych egzemplarzach tego wozu zainstalowano urządzenia do automatycznego ładowania pocisków dowódcy trudno było podołać wszystkim obowiązkom. Spowodowało to zdjęcie tego czołgu z taśmy na początku 1943 roku i umieszczenie na niej lekkiego czołgu T-80, który charakteryzował się dużym kątem podniesienia armaty i kaemu (do 60 stopni), co umożliwiało prowadzenie ognia do samolotów oraz do stanowisk bojowych na wyższych piętrach budynków, łącznie wyprodukowano ponad 200 tych wozów.
Na bazie czołgu T-70 zostało zbudowane w 1942 roku samobieżne działo SU-76, a w 1944 roku przeciwlotnicze samobieżne działo ZSU-37. Czołgi T-70 w liczbie 14 sztuk znajdowały się na uzbrojeniu 1 Brygady Pancernej im. Bohaterów Westerplatte oraz samodzielnych batalionów rozpoznawczych WP (po 10 sztuk w każdym). Na początku lat 50-tych były jeszcze wykorzystywane w wojskach wewnętrznych.
Załoga 2 osoby. Masa całkowita - 9.8 tony. Długość 4,28 m. szerokość 3,42 m, wysokość 2,05 m. Uzbrojenie: jedna armata 45 mm z zapasem 90 pocisków i jeden sprzężony karabin maszynowy kal. 7,62 mm z zapasom 945 naboi. Pancerz: wieża i przód korpusu 35 - 45 mm, boki korpusu 15 mm.
Napęd: dwa silniki benzynowe GAZ o łącznej mocy 140 KM. Prędkość maksymalna 45 km na godz., zasięg po szosie 350 km.
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz