Radzieckie działa samobieżne i pancerne

Radzieckie działa samobieżne i pancerne

Pojawienie się na polu walki opancerzonych wozów bojowych zmusiło stronę przeciwną do poszukiwania sposobów walki z nimi. Początkowo, jeszcze w latach I wojny światowej, do tego celu używano dział polowych. W okresie międzywojennym pojawiły sic szybkostrzelne armaty przeciwpancerne o kalibrze 20 - 47 mm, charakteryzujące się niewielkim ciężarem (do 500 kg) i dużą prędkością początkową wystrzeliwanych pocisków.

W miarę jednak, jak rosła grubość pancerza czołgów, zwiększał się również kaliber dział przeciwpancernych, a w ślad za tym i ich masa. Wówczas zrodziła się myśl aby armaty tego rodzaju osadzać na podwoziach aktualnie produkowanych lub już wycofanych z produkcji czołgów. W Związku Radzieckim szeroko zakrojone prace nad zbudowaniem samobieżnych dział pancernych podjęto na początku lat 30-tych, chociaż już w 1922 roku inż. N. Karatajew opracował projekt kołowego podwozia dla armaty przeciwlotniczej 76 mm.

Próby poligonowe dowiodły jednak, że najbardziej przydatne jest podwozie gąsienicowe, w wyniku czego w 1931 roku zostały wykonane prototypy samobieżnych dział kal. 76 mm na podwoziu czołgu T-18 i traktora „Kommunar". Wkrótce potem zespół pod kierownictwem prof. F. Chłystowa umieścił na korpusie czołgu T-26 armatę plot. 76 mm, a na podwoziu czołgu T-28 moździerz 152 mm. Zdobyte wówczas doświadczenia zostały wykorzystane podczas projektowania samobieżnych dział SU-5, SU-6, SU-7 i SU-8.

Na początku wojny niemiecko-radzieckiej do jednostek Armii Czerwonej dotarła niewielka liczba armat 57 mm, ustawionych na podwoziach ciągników „Komsomolec". Pierwszymi jednak, w pełni nowoczesnymi samobieżnymi działami pancernymi w ZSRR były SU-76 i SU-122. Po raz pierwszy zostały one użyte na frontach północno-zachodnim i wołchowskim w styczniu 1943 r.

Samobieżne działo SU-76 zostało zbudowane na korpusie lekkiego czołgu T-70, nieco przedłużonego i z dodaną parą kół nośnych. Wyposażone było w armatę ZIS-3 kal. 76,2 mm o długości lufy 41,5 kalibra. Wystrzeliwało ono pociski przeciwpancerne o masie 6,5 kg i pociski podkalibrowe o masie 3,02 kg, przebijające z odległości 500 metrów pancerz o grubości 100 mm. Wieża SU-76 była nieruchoma, otwarta od góry i z tyłu.

Samobieżne działa pancerne SU-76, w wersji SU-76M, znajdowały się na uzbrojeniu niemal wszystkich dywizji piechoty i niektórych pułków artylerii ludowego Wojska Polskiego w latach II wojny światowej i w pewnej liczbie po jej zakończeniu, przeważnie w wojskach wewnętrznych.

Załoga 4 osoby. Masa 11,2 tony. Długość 5,00 m, szerokość 2,74 m, wysokość 2,20 m, prześwit 0,30 m. Napęd: dwa sprzężone silniki gaźnikowe GAZ-202 o łącznej mocy 140 KM. Uzbrojenie: jedna armata kal. 76,2 mm i dwa karabiny maszynowe 7,62 mm. Pancerz: przód korpusu 35 mm, boki korpusu 15 mm, wieża 10 mm. Prędkość maksymalna 50 km na godzinę, zasięg po szosie do 180 km.
Ponadto SU-76 był zdolny do pokonywania wzniesień pod kątem 34 stopnie, rowów strzeleckich o szerokości do 2 metrów, ścian o wysokości 0,65 m i brodów o głębokości 0,9 m.

tagi: rosyjskie działa samobieżne, II wojna światowa,