Lekki samochód pancerny D-8

Lekki samochód pancerny D-8

Po sformowaniu w końcu lat dwudziestych pierwszych jednostek zmechanizowanych, w skład których weszły również samochody pancerne BA-27 dowództwo Armii Czerwonej zgłosiło zapotrzebowanie na kolejne typy tego rodzaju wozów. Szczególnie potrzebny był wówczas niewielki, kołowy pojazd opancerzony, uzbrojony w jeden lub dwa karabiny maszynowe, który mógłby być użyty do rozpoznania, ochrony i łączności.

Nowy, lekki samochód pancerny postanowiono zbudować na podwoziu samochodu osobowego marki Ford, który był produkowany w Niżnym Nowgorodzie (od 1932 roku - Gorki). Budowy wozu podjął się inżynier tamtych zakładów N. I. Dyrenkow, od którego nazwiska wzięło się oznaczenie tego samochodu pancernego D-8. W odróżnieniu od dotychczasowych i późniejszych radzieckich samochodów pancernych, D-8 nie miał wieży, a jego dwa kaemy były umieszczone bezpośrednio w gniazdach przedniej i tylnej płyty pancernej. Ponadto w ścianach bocznych znajdowały się dodatkowe otwory strzelnicze, umożliwiające prowadzenie ognia we wszystkich kierunkach.

Korpus samochodu wykonany był z utwardzanych termicznie arkuszy blachy pancernej, łączonych przy pomocy spawów. Ochraniały one załogę i silnik przed pociskami karabinowymi i przed odłamkami pocisków armatnich. Równolegle z samochodem pancernym D-8 produkowana była jego odmiana D-12, wyposażona dodatkowo w przeciwlotniczy karabin maszynowy „maksim", ustawiony na dachu pojazdu. W tej sytuacji zmniejszono kąt nachylenia tylnej płyty samochodu, w której zlikwidowano gniazdo kaemu DT. Mimo zwiększenia wysokości korpusu, a tym samym i jego masy, właściwości taktyczne samochodu D-12 nie uległy obniżeniu. W celu zwiększenia jego właściwości jezdnych po śniegu i po błocie, koła opasywano łańcuchami.

Po pewnym czasie poddano modernizacji również samochód pancerny D-8. Najpierw ustawiono na nim obrotową wieżę z kaemem DT, a w 1932 roku na jego bazie, ale przy wykorzystaniu również podwozia samochodu GAZ-A, zbudowano nowy pojazd FAI Wozy pancerne tego typu były produkowane w latach 1933-1936 i używane podczas konfliktów granicznych. Niektóre egzemplarze brały udział w walkach na początku wojny niemiecko - radzieckiej.

Samochód FAI wyposażony był również w komplet tarcz z metalowymi bandażami, umożliwiającymi mu poruszanie się po torach kolejowych, gdzie rozwijał on prędkość do 86 km na godzinę. Po wyposażeniu tego wozu w radiostację zaszła potrzeba przeniesienia korpusu samochodu FAI na mocniejsze podwozie. Tak powstał w 1935 roku ulepszony wóz pod nazwą GAZ-TK.

Załoga 2 osoby. Masa bojowa - 1,58 tony. Rozmiary: długość - 3,540 m, szerokość - 1,705 m. wysokość – 1,660 m. Uzbrojenie: dwa karabiny maszynowe DT kal. 7,62 wzór 1929 z zapasem naboi 2079 sztuk, w tym 756 przeciwpancernych. Pancerz: przód i boki - 7 mm, tył - 6 mm, dach - 3 mm.
Napęd: czterocylindrowy silnik benzynowy o mocy 40 KM. Prędkość - 85 km na godzinę.
Zasięg - 225 km.