Lekki samochód pancerny BA-20

Lekki samochód pancerny BA-20

W latach 30-tych niemal wszystkie armie świata motoryzują się. Oprócz samochodów ciężarowych i ciągników przemysł dostarcza im coraz więcej samochodów osobowych, używanych nie tylko na wyższych szczeblach dowodzenia jako samochody służbowe dowódców i szefów służb, ale również w pułkach i w batalionach do łączności, bliskiego rozpoznania i w ogóle do szybszego przemieszczania się osób funkcyjnych.

W Związku Radzieckim najbardziej popularnym wozem służącym do powyższych celów był wówczas samochód osobowy M-l. skonstruowany przez A. A. Lipharta i A. A. Krigera. To właśnie na jego bazie skonstruowano lekki samochód pancerny BA-20 produkowany w dużych ilościach w latach 1936-1941.
Był to pojazd wyposażony poza karabinem maszynowym DT kal. 7,62 mm i kompletem 1386 sztuk naboi w radiostacje nadawczo-odbiorczą. Jego załoga składało się początkowo z dwóch osób (kierowca i strzelec), a później, w wersji BA-20M z trzech osób (doszedł radiotelegrafista). BA-20 i jego wersje rozwojowe miały obrotową wieże.

Zarówno w wieży, jak i w korpusie wozu było kilka szczelin obserwacyjnych, natomiast w podłodze pojazdu znajdował sie luk ewakuacyjny. W 1936 roku opracowano odmianę przystosowaną do jazdy po torach kolejowych. Otrzymała ona nazwę BA-202D (żeleznodorożnyj). W 1938 roku dotarła do jednostek Armii Czerwonej zmodernizowana wersja, oznaczona symbolem BA-20M, charakteryzująca się miedzy innymi zwiększonym zasięgiem, uzyskanym przez zabudowanie dodatkowego zbiornika paliwa. Masa tego wozu wzrosło wówczas do 2,52 tony, co tylko nieznacznie wpłynęło no obniżenie jego manewrowości.

Swój chrzest bojowy samochody pancerne BA-20 i BA-20M przeszły w 1939 roku, podczas walk z Japończykami nad rzeką Chałchin-goł w Mongolii. Na początku 1939 roku przystąpiono w ZSRR do produkcji kolejnego samochodu pancernego, BA-21 zbudowanego na podwoziu samochodu GAZ-21. Jego masa bojowa wynosiło 3,24 tony grubość pancerza 10 - 11 mm, maksymalna prędkość 52,5 km na godzinę. W następnych miesiącach zbudowano jeszcze samochód pancerny LW-23 z silnikiem o mocy 72 KM. Wóz ten był ostatnim trzyosiowym samochodem pancernym Armii Czerwonej, nie posiadającym napędu na wszystkie osie. W następnych latach radzieckie kołowe opancerzone wozy bojowe miały już napęd na wszystkie osie, co wydatnie zwiększyło ich manewrowość i właściwości bojowe.


Załoga - 2 osoby. Masa bojowa - 2.3 tony. Rozmiary: długość - 4,310 m, szerokość – 1,750 m. wysokość - 2,130 m. Uzbrojenie - 1 karabin maszynowy DT kal. 7,62 mm. Pancerz: boki, przód i tył wozu - 6 mm, podłoga i dach - 4 mm. Napęd: czterocylindrowy silnik benzynowy o mocy 50 KM. Prędkość maksymalna po szosie - 90 km na godzinę. Zasięg (w nawiasie dane dotyczące BA-20M) - 270 (335) km po drogach gruntowych i 350 (450) km po szosie.