Japoński czołg lekki Type-95 Ha-Go

Japoński czołg lekki Type-95 Ha-Go

Prototyp nowego japońskiego czołgu powstał w 1934 roku w zakładach Mitsubishi Heavy Industries, a w 1935 roku pod nazwą Type-95 wszedł do produkcji seryjnej, która trwała do 1943 roku. W tym czasie wyprodukowano około 2300 tych pojazdów, choć różne źródła podają różne wartości to najczęściej właśnie wymienia się powyższą liczbę. Szczyt produkcji nastąpił w latach 1940-1942 a w 1941 wyprodukowano 705 sztuk. Pojazd zaprojektowany został z myślą o operacjach wojskowych na miękkim a nawet bagnistym podłożu. Miał dobrze rozwiązaną konstrukcję podwozia, wysoki współczynnik mocy silnika do masy czołgu, duży prześwit, a także uszczelki w pokrywach silnika zapobiegające zalewaniu go przez wodę.



Oficjalną nazwą czołgu była nazwa Type-95. Często ten typ czołgu występuje pod nazwą „Ke-Go”, która była oficjalną nazwą czołgu w armii japońskiej. W trakcie produkcji czołg był wielokrotnie modyfikowany. W 1943 roku zamiast armaty 37 mm czołg otrzymał haubicę 57 mm i pod nazwą „Ke-Ri” wszedł na uzbrojenie armii japońskiej. W 1944 roku dodano wieże czołgu „Chi-Ha" z armatą 47 mm i pod nazwą „Ke-Nu" skierowano do jednostek. Następcą Type-95 został czołg „Ke-Ni", który wszedł do produkcji seryjnej w 1942 roku. Elementy podwozia Type-95 wykorzystane zostały przy budowie czołgu pływającego „Ka-Mi".

Czołgi „Ha-Go” brały udział w większości działań bojowych podejmowanych przez wojska japońskie w czasie II wojny światowej. W 1939 roku znajdowały się na wyposażeniu 3 i 4 pułku pancernego podczas ataku japońskiego na wojska radziecko-mongolskie nad rzeką Chałchyn-Goł. Od 1941 roku używane były w ataku na Maleje, Filipiny, Indochiny. Były na wyposażeniu wojsk japońskich na wyspach Pacyfiku. Brały udział w bitwach z wojskami amerykańskimi na Tarawie, wyspach Guam, Okinawa i Luzon.



Pierwszą bitwę z czołgami przeciwnika na Pacyfiku stoczył w dniu 22 grudnia 1941 roku, podczas japońskiej inwazji na Filipinach. Typ 95 Ha-go z 4 Pułku Pancernego starł się z czołgami lekkimi M3 z 192 Batalionu Czołgów, który dopiero niedawno przybył na Filipiny. Oba czołgi były uzbrojone w działko 37 mm, choć M3 były lepiej opancerzone. Jednak z powodu niedoświadczenia amerykańskich dowódców, którzy nie umiejętnie wykorzystywali swoje czołgi Ha-go wyszedł obronną ręką.

Przełom nastąpił na Nowej Gwinei. We wrześniu 1942 roku Ha-Go zostały wykorzystane do wsparcia lądowań na Milne Bay. Tutaj Japończycy spotkali bardziej nowoczesne czołgi alianckie. Ich armata 37 mm nie mogła przebić pancerza brytyjskiego czołgu Matildas, a ich cienki pancerz okazał się za słaby w walce z czołgami przeciwnika.

W tym czasie Amerykanie przeszli do ofensywy na Pacyfiku Typ 95 Ha-Go był praktycznie przestarzały i podatny na ataki prawie każdego czołgu znajdującego się na wyposażeniu amerykańskiej armii w tym bazooka M3 Lee i M4 Sherman. Czołgi Ha-Go były coraz częściej używane do beznadziejnych frontalnych ataków na amerykańskie pozycje albo były wykorzystywane jako cienko opancerzone bunkry wkopane w ziemie.

Dane taktyczno-techniczne
Załoga - 3 osoby; ciężar - 8,6 tony; szybkość max - 45 km/h:
Zasięg - 145-175 km;
uzbrojenie i armata 37 mm i 2 km;
wymiary: długość - 4,38 m, szerokość - 2,06 m, wysokość- 2,18 m.