Lekki czołg T-26

Lekki czołg T-26

Na początku lat trzydziestych radzieckie biura konstrukcyjne przemysłu zbrojeniowego nie były jeszcze w stanie przekazać do seryjnej produkcji własnej, oryginalnej maszyny bojowej na podwoziu gąsienicowym, chociaż prace nad jego zbudowaniem trwały już od kilku lat. Aby zapewnić siłom zbrojnym możliwie nowoczesne czołgi, postanowiono zakupić licencje, na ich produkcję za granicą. Wybór padł na angielski lekki czołg firmy Vickers wzór 1930, który nie wszedł do uzbrojenia armii Zjednoczonego Królestwa.

Czołg ten, poddany w procesie produkcji wielu modyfikacjom, uzyskał w ZSRR oznaczenie T-26. Do jednostek Armii Czerwonej zaczął docierać już w 1931 roku. Pierwszy wariant tego czołgu niemal nie różnił się od swego prototypu. Miał on dwie stojące obok siebie wieże, uzbrojone w karabiny maszynowe. Takie rozwiązanie umożliwiało prowadzenie ognia z obydwu burt i do tyłu, ale nie pozwalało na skupienie tego ognia po jednej stronie.

Wkrótce radzieccy specjaliści doszli do wniosku, że ogień z kaemów jest za słaby i postanowili zastąpić je uzbrojeniem artyleryjskim. Od 1933 roku na czołgu T-26 montowano działka kalibru 37 mm, a wkrótce potem 45 mm. W wieży znajdował się również karabin maszynowy oraz dwa reflektory, umożliwiające prowadzenie celnego ognia w nocy. Ponadto czołg T-26 został wyposażony w krótkofalową radiostację pokładową o zasięgu 15 km i telefon wewnętrzny.

Kilkadziesiąt czołgów tej modyfikacji wzięło udział w wojnie domowej w Hiszpanii, gdzie zyskało dobrą opinię czołgistów tego kraju. W 1934 roku wypuszczono niewielką serię czołgu T-26 z działem o krótkiej lufie, kalibru 76,2 mm. Model ten stał się wzorcem do zbudowania dział samobieżnych: SU-5-1 z armatą 76 mm, SU-5-2 z haubicą 112 mm i SU-5-3 z haubicą 152 mm. Na bazie T-26 radzieccy konstruktorzy zbudowali również czołgi-miotacze ognia: OT-26 o masie 9 ton i T-130, budowany od 1938 roku, o masie 11,5 tony.



W 1935 roku przeprowadzono próby mające na celu przystosowanie tego czołgu do pokonywania przeszkód wodnych. Najpierw wyposażono go w nadmuchiwane pływaki, potem w długą rurę doprowadzającą powietrze do silników podczas jazdy po dnie. Lekki czołg T-26 był najbardziej masowym czołgiem Armii Czerwonej w latach 1931-1941. Brał on udział w starciach z Japończykami nad jeziorem Chasan na Dalekim Wschodzie i nad rzeką Chałchyn-goł w Mongolii, w wojnie z Finlandią oraz w pierwszym okresie Wielkiej Wojny Narodowej. Miał on już wówczas konstrukcję spawaną, a nie nitowaną, jak na początku, a także pochylone płaszczyzny korpusu i wieży, ułatwiające rykoszetowanie nieprzyjacielskich pocisków.


Załoga - 3 ludzi. Długość - 4,65 m, szerokość - 2,44 m, wysokość - 2,33 m,
masa bojowa - 9,5 tony. Grubość pancerza: przód korpusu 15 mm, boki 10 mm, przód wieży 25 mm, boki 15 mm.
Napęd: czterocylindrowy silnik benzynowy chłodzony powietrzem, o mocy 91 KM.
Uzbrojenie: działo 45 mm i zapasem 165 pocisków i karabin maszynowy z zapasem 3654 naboi. Prędkość maksymalna - 30 km na godzinę, zasiąg. 130 km po szosie.