Karabin Mosina
Podstawową bronią, z którą polska piechota przekroczyła granicę polsko-radziecką w lipcu 1944 roku, był cekaem Maksim, erkaem DP, pistolet maszynowy PPSz i karabin pojedynczego strzelca konstrukcji Mosina wzór 1891/30. Niektórzy żołnierze dysponowali unowocześnioną wersją tej broni karabinkami wzór 1938 i 1944.W ślad za Szwajcarami karabiny wielostrzałowe zaczęto wprowadzać w armiach innych państw europejskich, w tym również w rosyjskiej. Początkowo karabin Siergieja Iwanowa Mosina (kal. 10,67 mm) był wyposażony w jedenastonabojowy magazynek umieszczony w kolbie. W 1887 r. Mosin zmienił konstrukcje swego karabinu. W lutym 1890 roku przedłożył do prób karabin kal. 7,62 mm. Rok później Mosin zgłosił do strzelań kontrolnych 30 egzemplarzy unowocześnionej broni.
Badano je od 13 do 18 marca 1891 roku, a 16 kwietnia karabin Mosina kal. 7,62 mm wzór 1891 został skierowany do produkcji seryjnej. Karabin ten został udoskonalony w 1930 roku, stąd nazwa broni: karabin piechoty Mosina kal. 7,62 wzór 1891/30.
Dane karabinu wzór 1891 i 1891/30:
kaliber 7,62 mm,
długość wraz z bagnetem 1734/1660 mm,
masa 4,2/4,0 kg,
początkowa prędkość pocisku 880/865 m na sek,
szybkostrzelność 10 - 12 wystrzałów na minutę,
odległość celnego strzału 2263/2000 m,
pojemność magazynku 5 naboi.
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz