Douglas MacArthur

Douglas MacArthur

Urodził się w 1880 roku w Arkansas w forcie Mittle Rock. W wieku lat 18 wstąpił do akademii wojskowej w Teksasie. Kiedy postanowił zostać oficerem armii Stanów Zjednoczonych, wstąpił w 1899 roku do federalnej akademii wojskowej West Point, którą opuścił w stopniu majora. Jak młody oficer został adiutantem polowym prezydenta Roosevelta. Jego odwaga, zapał i bezkompromisowość zwróciły na niego uwagę, ale awans nie był na miarę ani jego kwalifikacji, ani ambicji. W1917 roku otrzymał stanowisko szefa sztabu dywizji piechoty w amerykańskim korpusie ekspedycyjnym w Europie. Tym razem będzie walczył z Niemcami. Zostanie dwukrotnie ranny na froncie francuskim. Powróci do Stanów Zjednoczonych, by objąć najbardziej zaszczytne dowództwo: West Point. Ma wtedy zaledwie czterdzieści lat. Nigdy ta wiekowa instytucja nie miała tak młodego i tak niezwykłego zwierzchnika, w dodatku zafascynowanego nowoczesną bronią: czołgami.



Niebawem już jako dowódca brygady wyjedzie na trzy lata do Manili. W 1930 roku MacArthur objął stanowisko szefa sztabu generalnego. Stwierdził, że armia amerykańska nie jest przygotowana do udziału w jakimkolwiek konflikcie zbrojnym. Faworyt prezydentów Wilsona i Hoovera stopniowo stawał się przeciwnikiem człowieka, który był uosobieniem Ameryki purytańskiej, skomercjalizowanej i rozbrojonej: Roosevelta. Nic więc dziwnego, że czując się źle w Stanach Zjednoczonych poprosił o powrót na Filipiny jako doradca wojskowy, by postawić na nogi młodą armię znajdującego się u progu uzyskania suwerenności archipelagu. Jego wrogowie będą mówić, że jako organizator obrony był bardziej „filipiński" niż „amerykański", toteż gdy zostanie prokonsulem, brak zaufania ze strony Roosevelta przerodzi się we wrogość.

Jako wyrafinowany strateg MacArthur przewidział japońską agresję. Roosevelt liczył się z jego niezwykłymi umiejętnościami. W 1941 roku postawił go na czele armii amerykańskiej na Dalekim Wschodzie. Atak armii japońskiej na Pearl Harbor nastąpił 7 grudnia 1941 roku. Douglas MacArthur na swej pozycji na półwyspie Bataan nie otrzymał należytych posiłków. Opuszczając stanowisko dowódcy twierdzy Corregidor powiedział tylko jedno słowo: „Wrócę". Po przybyciu do Australii byt zaskoczony panującą tam atmosferą paniki. Dla niego przegrana bitwa nie równała się przegraniu wojny. Od tej pory konflikt między MacArthurem a Rooseveltem będzie przybierał na sile.

Wbrew stanowisku MacArthura, który uważał, że wojna powinna się toczyć na Pacyfiku i widział przyszłość Stanów Zjednoczonych w Azji, nie w Europie, zwyciężyło zdanie popieranego przez Brytyjczyków Roosevelta o ataku przeciwko Hitlerowi. Podczas ofensywy MacArthur otrzymał rozkaz skierowania się na Wyspy Salomona i Nową Gwineę. W lipcu 1944 roku, podczas desantu wojsk alianckich w Normandii, Roosevelt spotkał się na Hawajach z głównymi dowódcami sił zbrojnych na Pacyfiku. MacArthur przedstawił swój punkt widzenia: konieczność desantu na Filipinach. Leyte w październiku 1944 roku i Luzon w styczniu 1945 roku wyznaczają etapy jego powrotu na Filipiny. Pozostała do pokonania Japonia. Okinawa, Iwo Jima, Hiroszima i Nagasaki doprowadziły ją do kapitulacji, którą MacArthur przyjął 2 września 1945 roku na krążowniku Missouri.

7 lipca 1950 MacArthur stanął na czele utworzonych po raz pierwszy w historii sił interwencyjnych ONZ w Korei , złożonych z kontyngentów 17 państw z kwaterą główną w Tokio. 15 września jego żołnierze dokonali desantu pod Inchon, który był wielkim sukcesem sił sprzymierzonych (armia północy została odcięta na półwyspie, straciła Seul, 20 tys. zabitych i 135 tys. jeńców) i przechylił szalę konfliktu na stronę ONZ.

W marcu 1951 siły amerykańskie powstrzymały chińską ofensywę i sytuacja na froncie ustabilizowała się. Truman poinformował MacArthura o swojej intencji rozpoczęcia negocjacji w sprawie zawieszenia broni, co wykluczało rozszerzenie wojny na terytorium Chin. W odpowiedzi MacArthur wydał 24 marca swoje własne ultimatum dla Chin, w którym groził uderzeniem, które "doprowadzi czerwone Chiny na próg całkowitego krachu militarnego". Truman uznał to za jawną niesubordynację i w konsekwencji, 11 kwietnia 1951 zdymisjonował generała. O samej dymisji MacArthur dowiedział z radia, ponieważ Truman lękając się jego reakcji, a przede wszystkim rezygnacji, nie poinformował go o niej osobiście. Douglas MacArthur odszedł po 52 latach służby w wojsku.

Zmarł w niedzielę, 5 kwietnia 1964 roku na marskość wątroby w szpitalu Walter Reed Army Medical Center w Waszyngtonie. Jest pochowany wraz z żoną w Norfolk w bazie marynarki Naval Station Norfolk w specjalnym grobowcu-rotundzie.