Samolot szturmowy IŁ-2

Samolot szturmowy IŁ-2

Samolot szturmowy Ił-2 skonstruowany przez radzieckiego inżyniera S. Iljuszyna, w czasie II wojny światowej odegrał doniosłą rolę w walce z Niemcami. Ił-2 budowany był w wersji jednomiejscowej lub dwumiejscowej. Był to wolnonośny dolnopłat o kadłubie skorupowym. W przedniej części opancerzony (silnik, kabina), w tylnej kryty blachą. Skrzydła całkowicie metalowe o konstrukcji dwudźwigarowej, kryte blachą duralową i wyposażone w klapy. Usterzenie również całkowicie metalowe. Stateczniki z blachy duralowej, stery kryte płótnem.



Samolot miał charakterystyczne dwugoleniowe podwozie, składane do tyłu i chowane w specjalne gondole, z których, wystawały końce opon. Kółko ogonowe stałe. Jako ciekawostkę warto podać, że samolot ten mógł zabierać aż 3 pasażerów nawet w wersji jednomiejscowej, Umieszczano jednego z nich w tylnej części kadłuba, pozostałych dwóch w gondolach podwozia po uprzednim rozłączeniu przewodów służących do jego chowania.

Samolot Ił-2 wyposażony był w silnik M-38F, rzędowy, chłodzony płynem. 12-cylindrowy, o mocy 1750 KM. Śmigło trójłopatowe, metalowe, z nastawnym skokiem. Prędkość maksymalna 450 km/h. Silnik był opancerzony szczególnie od dołu, gdzie grubość pancerza dochodziła do 6 mm. Opancerzone były również i inne części samolotu, jak np. kabina, zabezpieczona z przodu i z tyłu płytami pancernymi tylny płyta chroniąca plecy pilota miała grubość 8mm.

Uzbrojenie składało sie z 2 działek kalibru 23 mm i 2 karabinów maszynowych kalibru 7,6 mm, umieszczonych w skrzydłach, oraz 1 ruchomego karabinu maszynowego kalibru 12,7 mm, który obsługiwany przez strzelca, strzelał na boki i do tyłu. Zasadniczą broń Iła-2 stanowiły bomby o ciężarze 400 kg lub 8 pocisków rakietowych umieszczonych pod skrzydłami. W warunkach bojowych samoloty malowane były w następujący sposób: latem powierzchnia górna w kolorze ochronnym deformującym oliwkowozielonym w brunatne plamy lub jednolicie na kolor oliwkowy. Zimą powierzchnie te malowano na biało. Dolna powierzchnia zawsze miała kolor jasnobłękitny; śmigło czarny.



Produkowane masowo przez liczne zakłady daleko na zapleczu szturmowe IŁ-2 walczyły na każdym niemal odcinku frontu od Leningradu po Morze Czarne. Latały w najtrudniejszych warunkach atmosferycznych. Zyskały sobie nazwę "czarnej śmierci" ("Schwarzes Tod"), tym wymowniejszą, że nadaną im przez samych Niemców.


Dane techniczne
Rozpiętość 14,60 m
Długość 11,65 m
Ciężar w locie 3650 kg
Prędkość maksymalna 450 km/h
Prędkość przelotowa 372 km/h
Pułap 7500 m
Zasięg 765 km