Samolot Po-2

Samolot Po-2

Samolot Po-2 zbudowany został przez inż. konstruktora Mikołaja Polikarpowa. W 1929 roku poddano go państwowym próbom, które wykazały, że spełnia on w pełni wymagania stawiane samolotom szkolnym. Popularny „Kukuruźnik" bo tak nazywano wówczas Po-2 był jednak nie tylko samolotem szkolnym. W czasie II wojny światowej używany był też do nocnych bombardowań pozycji nieprzyjacielskich, zwłaszcza w czasie walk o Stalingrad.



Brał również udział w zrzutach dla powstańców Warszawy. Nieocenione usługi oddał w działaniach oddziałów partyzanckich, jako samolot łącznikowy, zaopatrzeniowy, sanitarny. Po wojnie samolot ten znalazł się w naszych aeroklubach, wykorzystywano go nie tylko do celów szkoleniowych ale także gospodarczych, m. in. przy opylaniu lasów i pól. W pierwszych latach powojennych służył do komunikacji lotniczej, lotnictwu sanitarnemu, a w wersji sportowej używano go do holowania szybowców i wyrzucania skoczków spadochronowych.

Samolot Po-2 to dwupłat o konstrukcji całkowicie drewnianej. Szkielet kadłuba usztywniony jest po przekątnych taśmami stalowymi. Podobne taśmy łączą oba skrzydła. Do napędu użyto pięciocylindrowego silnika gwiazdowego typu M-11d, chłodzonego powietrzem, o mocy nominalnej 125 KM. Śmigło samolotu jest drewniane o stałym skoku. Podwozie osiowe z goleniami z rur okrągłych, zaopatrzone jest w amortyzatory gumowe i oprofilowanie. Prędkość maksymalna samolotu 140 km/godz., pułap — 4000 m, załoga składa się z dwóch osób.

W wersji sanitarnej Po-2 posiadał gondole umocowane na dolnych płatach lub przystosowaną do tego celu kabinę pasażera przykrytą limuzyną. Wojskowy „Kukuruźnik" malowany był na zielony kolor ochronny, od spodu zaś błękitny.

Dane techniczne:
rozpiętość płatów górnych 11,40 m
rozpiętość płatów dolnych 10,65 m
długość 8,17 m
wysokość 3,10 m
ciężar własny 680 kg
ciężar użyteczny 176 kg