Okręty podwodne typu I 15

Japońskie okręty podwodne typu I 15

W planach strategicznych dowództwa floty japońskiej przed rozpoczęciem II wojny światowej i w czasie jej trwania nie znalazły należytej uwagi działania okrętów podwodnych. Główną siłą uderzeniową w wojnie morskiej miały być lotniskowce z bazującymi na nich samolotami bombowo-torpedowymi oraz okręty liniowe wyposażone w silną artylerię o dużym kalibrze.



Okręty podwodne miały spełnić głównie zadania patrolowo-rozpoznawcze przeciwnika. Wojnę rozpoczęła Japonia posiadając 60 okrętów podwodnych, w tym 20 „krążowników podwodnych" typu B1 nazywany także typem „I-15". Budowę tego typu okrętów podwodnych rozpoczęto w stoczni Mitsubishi Kobe w marcu 1938. Pierwszy okręt został zwodowany w 1939 roku.

W siłach morskich przeznaczonych do uderzenia na amerykańską bazę w Pearl Harbour na Hawajach znalazło się siedem okrętów typu „I-15". Główne zadanie ich w tej operacji polegać miało na atakowaniu jednostek amerykańskich, które będą próbowały wyjść z bazy na otwarte morze. Ostatecznie jednostki te w ataku na Pearl Harbour nie odnotowały sukcesów. Spośród „podwodnych krążowników" największy rozgłos zyskały „I-19" dowodzony przez kapitana Takaichi Kinashi oraz „I-25" komandora Meiji Tagami.


Pierwszego z nich rozsławiła efektowna salwa torpedowa oddana 15 września 1942 roku w pobliżu Wysp Salomona. Z sześciu wystrzelonych torped po jednym trafieniu otrzymały pancernik „North Carolina" i niszczyciel ,,O'Brien", który zatonął, trzy torpedy ugodziły lotniskowiec „Wasp". Ostatnia, wymierzona w lotniskowiec „Hornet" minęła cel. Lotniskowiec „Wasp" trawiony pożarem został zatopiony torpedami amerykańskiego niszczyciela „Lansdowne".

„I-25" w trakcie rejsu patrolowego wzdłuż wybrzeża stanu Oregon katapultował ze swego pokładu samolot Yokosuka E14Y1 („GLEN"), który dokonał pierwszego w historii lotniczego bombardowania terytorium Stanów Zjednoczonych. Było to 9 września 1942 roku. Następnie „I-25" ostrzelał siedemnastoma pociskami ze swego 140 mm działa miasto Astoria.

Innym sukcesem tego okrętu było storpedowanie i zatopienie amerykańskiego okrętu podwodnego „Grunion" i kilku statków handlowych. Bliźniaczy okręt wyżej wymienionych, „I-26", zatopił 13 listopada 1942 roku lekki krążownik „Juneau", a ogólny tonaż statków przez niego zatopionych przekracza 30 tysięcy ton. Wszystkie okręty podwodne typu „I-15" zostały zatopione podczas działań wojennych. Tylko I-36 przetrwał wojnę a później został i tak zatopiony.

W rzeczywistości, okazało się, że tego typu okręty podwodne miały doskonałe osiągi. W sumie zbudowano 29 okrętów podwodnych typu B. Zostały one ponumerowane, w następującym porządku:
I-15, I-17, I-19, I-21, I-23, I-25, I-26, I-27, I-28, I-29, I-30, I-31, I- 32, I-33, I-34, I-35, I-36, I-37, I-38, I-39.

Oznaczenie okrętu Rozpoczęcie służby Los
I15 3/1939 Zatopiony 2/11/1942
I17 7/1939 Zatopiony 19/8/1943
I19 9/1939 Zatopiony 25/11/1943
I21 2/1940 Zatopiony 29/11/1943
I23 11/1939 Wypadek morski 14/2/1942
I25 6/1940 Zatopiony 3/9/1943
I26 4/1940 Wypadek morski 25/10/1944
I27 6/1940 Zatopiony 12/2/1944
I28 12/1940 Zatopiony 17/5/1942
I29 9/1940 Zatopiony 26/7/1944
I30 9/1940 Zatopiony 13/10/1942
I31 3/1941 Zatopiony 12/5/1943
I32 12/1940 Zatopiony 24/4/1944
I33 5/1941 Wypadek morski 13/6/1944
I34 9/1941 Zatopiony 13/11/1943
I35 9/1941 Zatopiony 22/11/1943
I36 11/1941 Przekazany i zatopiony
I38 4/1942 Zatopiony 12/11/1944
I39 4/1942 Zatopiony 26/11/1943

DANE TAKTYCZNO TECHNICZNE

— długość całkowita 108,66 m
— szerokość 9,30 m
— zanurzenie 5,11 m
— wyporność na powierzchni 2,198 ton
— wyporność pełna 2 584 tony
— wyporność pod wodą 3 654 tony
— uzbrojenie: działo 140 mm, 2 x plot 25 mm, 6 wyrzutni torped 533 mm z zapasem 18 torped, katapulta, wodnosamolot E14Y1 umieszczony po złożeniu w hangarze z przodu kiosku okrętu.
— prędkość na powierzchni 23,5 węzła
— pod wodą 8 węzłów
— głębokość zejścia pod wodę do 100 m
Załoga: sto osób.
Zasięg - 16000 Mm przy 16 W.

Tagi: japońskie okręty podwodne, 2 wojna światowa,  wojna na dalekim wschodzie,